po 30-tce

flykiller · Gość

Siedzę w zatyczkach na uszach i, zżymając się, obdarzam mojego borującego sąsiada czułościami ("debil", "matoł"), zdając sobie sprawę, że to krzywdzące i nieuzasadnione, gdyż sąsiad ma święte prawo wiercić w ścianie dziury przy sobocie, a nadto, jak mi się nie podoba mieszkanie w bloku, zawsze mogę zamieszkać, na przykład, pod mostem.
Spoglądam też - albo spogląda na mnie, z niemym wyrzutem, mój zdziczały, dziwnie wybujały wzwyż grubosz, wszystkimi sflaczałymi listkami domagając się wody. Ale ja siedzę przyklejona do laptopa, tyłek waży chyba z tonę, głowa drugą, więc pozwalam sumieniu się podgryzać. Przecież kiedyś wstanę i kiedyś pójdę po tę konewkę.
Byłam dzisiaj w kościele, na ślubie i zaskoczyło mnie, jak głęboko zakorzeniona jest we mnie katolicka musztra, wszystkie te rytuały i mantry. Po całych latach niebywania, niepraktykowania, pamiętam każde słowo każdej modlitwy, zanim jeszcze padnie, każdy etap mszy, zanim się jeszcze dokona. Mogłabym modlić się z wiernymi bez zająknięcia, gdybym tylko chciała.

Gość

Moja obecnosć w kościele jest okazjonalna i jest zawsze dla mnie przeżyciem emocjonalnym.
W czasie mszy zastanawiam się nad sobą, czy mogę jeszcze coś zmienić w sobie, czy mogę być lepszy. Wychodzi, że mogę. Zadaję sobie też pytanie, czy aż tak zły jestem?

Zawsze sobie obiecuje, że się zmienie, że to jest już ten czas na zmiany.

Wychodząc z kościoła uduchowiony i zrelaksowany zapominam o wszystkim.
To chyba jeszcze nie czas dla mnie na zmiany.

a z remontem sąsiada, to zwróć uwagę, że może sobie robić co tylko chce, lecz aby to nie było uciążliwe dla sąsiadów, to jest tak samo jak ze słuchaniem głośno muzyki w ciągu dnia.

Kewa

W sumie lepiej, żeby remont przeprowadził szybko i intensywnie, niż miesiącami przerywał drzemkę

Zawsze można znaleźć jakieś dobre strony. Jako dziecko zawsze w kościele czułam się uduchowiona i trochę przestraszona. Potem zaczęłam mdleć. Raz mnie wynieśli, raz wyprowadzili. Od tego czasu tak bałam się omdlenia, że nie mogłam skupić się na niczym innym, niż na równomiernym oddechu. Czułam zapachy, czułam rozproszenie światła, dźwięku, czułam się źle. Mam tak do dziś. Może egzorcyzmy by pomogły?

agniecha

Widać dziś jest dzień pracowitego (czytaj- upierdliwego) sąsiada . Mój, w ponad trzydziestostopniowym upale szykował się do zimy

. Rżnął sobie piłą łańcuchową drewno do kominka . No, od pół godzinki jest spokój, mogę ściszyć telewizor ... i nie muszę mięsem rzucać...

Seeni

Moi nowi sąsiedzi wzieli nas na sposób. Przed remontem sąsiadka obeszła wszystkie mieszkania z ciastkami i kwiatkiem na przeprosiny.
Później musieliśmy zaciskać zęby, bo głupio było się indorzyć.
Czego to ludzie nie wymyślą Angel

mailo

EMES

flykiller · Gość

Niedaleko mojej pracy jest zakład szewski. Właściwie, "zakład", to za dużo powiedziane. Ciemna, wilgotna, śmierdząca stęchlizną i czymś w rodzaju zapachu zbutwiałego obuwia nora, do której wiodą obskurne schodki w dół. To znaczy, tak było jeszcze do ubiegłego miesiąca. Wątpliwa atrakcyjność tego miejsca nigdy mnie nie zniechęcała, bo szewc był, po prostu, dobry, solidny i zręczny.
Niedawno, na tej samej ulicy, otworzono ładny, czysty, dobrze zareklamowany zakład (bez cudzysłowu) szewski. Nie minęło wiele czasu, a "mój" szewc opędzlował schodki do swojej jamy farbą olejną w czerwonym, kacim kolorze (w każdym razie, wygląda to dramatycznie), maznął też czymś trochę front i powiesił nowy, duży, wyraźny napis.
Konkurencja to jednak rzecz błogosławiona

(mimo że i tak nie zamierzałam "zdradzać" szewca dla lepszej kosmetyki).

flykiller · Gość

Lustrowałam dzisiaj, idąc z tyłu, moją pracową koleżankę. Koleżanka ma - z której by strony nie spojrzeć - bezdyskusyjnie krzywe nogi. Szczególnie jednak upodobała sobie ubrania, w których krzywiznę tę widać najlepiej: krótkie, nawet mocno krótkie (biorąc pod uwagę wiek koleżanki (po czterdziestce) i typ instytucji, w jakiej pracuje) oraz obcisłe spodnie. Koleżanka jest średniego wzrostu, bardzo szczupła, z solidnym biustem. Nie wygląda na swój wiek. Zatem kiedy tak na nią patrzyłam, jak idzie niezaprzeczalnie kobiecym krokiem w dopasowanym jasnym płaszczyku, spod którego ledwie wystaje spódnica więcej niż krótka, pomyślałam, że jest to swoisty fenomen - jedyna znana mi osoba, której krzywe nogi, jako część większej całości, wyeksponowane prezentują się dobrze. Ona wygląda atrakcyjnie i ten defekt jest integralną częścią owego "atrakcyjnie".
To także nierozwiązywalna zagadka kobiecości - czym jest to enigmatyczne "coś" sprawiające, że jedne kobiety są bardziej kobiece i atrakcyjne od innych.

mailo

Jest kilka takich rzeczy, które powszechnie są uznawane za nieatrakcyjne, ale u niektórych osób moga być atutem. Takim klasykiem jest chyba szpara między zębami (nie mylić z innymi szparami), którą u wielu aktorów, aktorek, modelek traktuje się jako coś oryginalnego i sexy. Podobnie jest z rudymi włosami, łysiną, piegami, bliznami, a u niektórych nawet nadwaga jest atutem (lepiej wyglądają zaokrągleni niż chudzi).

Indian Summer

przypadkiem w sieci trafione...a jakby odpowiadające na Twoje rozważania o tym "czymś"

[link widoczny dla zalogowanych]

Formalny

flykiller · Gość

Przyglądałam się dzisiaj przez okno parze starych ludzi. On, jeszcze dziarski, wyprostowany, prowadził, a właściwie ciągnął za sobą kobietę szurającą z wysiłkiem nogami, z opuszczoną głową, której nie podniosła nawet na chwilę. Dreptanie było coraz bardziej niemrawe, aż ustało. Stali więc tak na środku chodnika, on wyprostowany i patrzący przed siebie, ona odpoczywająca, ze wzrokiem wbitym w ziemię, całkowicie wyczerpana, niezdolna do ruchu, jak stare, wyczerpane, bardzo chore zwierzę. Przesunęła nogę do przodu i nie była zdolna dostawić drugiej. Trwali tak niezmiernie długie pięć minut, on ciągle bliżej życia, ona bliżej śmierci i w końcu ruszyli ponownie, a taka była udręka w każdym kroku tej kobiety, taka straszna, zniedołężniała starość w pochyleniu głowy, w bezwolnym, ale kurczowym uczepieniu się mężowskiego(?) rękawa, że aż coś mnie ścisnęło za gardło ze strachu, rozpaczy i poczucia niesprawiedliwości, że z rozkwitu życia, z jego pełni, blasku, wchodzimy w fazę takiej upokarzającej, bolesnej degradacji ciała (i umysłu).

nudziarz

Indian Summer

Kewa

flykiller · Gość

Byłam dzisiaj z wizytą u dobrej koleżanki, która siedzi na urlopie macierzyńskim. Córeczka, jak to niemowlak, takie zwierzątko mało, na swój sposób rozczulające. Synek, kilkuletni, bardzo rezolutny. Koleżanka jak oaza spokoju. Mąż z zaangażowaniem bawiący się z chłopcem. Miła, ciepła, rodzinna atmosfera. Zastanawiałam się później, czy nie poruszyło to we mnie jakiejś czułej struny. Nie. Nie poruszyło.

Poldek

Jestes bez serca Not talking

Seeni

Aj tam, aj tam. Poruszyło. Poruszyło, bo inaczej byś nie pisała o tym.

Poldek

Pisze ze zdziwieniem.