po 30-tce

letnisztorm

Mam w pracy koleżankę równolatkę czyli 37 lat , od kiedy skończyła 30 lat smaruje się kremami przeciwzmarszczkowymi, jakimiś serumami, chodzi do kosmetyczki, maseczkuje się regularnie. Ja nie robię praktycznie nic w wyjątkiem kremu jakiegoś zwykłego ( ostatnio zaszalałam i kupiłam ziajkę sopot spa po trzydziestce , super 050

) i efekt jest taki że moja cera wygląda na 10 lat młodszą od jej, no cóż może to geny.

Mii

Proponuję lekturę ostatnich "Wysokich Obcasów" , jest w niej wywiad z M.Jaruzelską, bardzo pouczający, polecam zwłaszcza tym z Was którym zmarszczki i inne oznaki upływającego czasu dołują.
Identycznie jak pani Monika odbieram tę kwestię.

P.S. Seeni, może powinnaś nawilżać skórę od środka?

animavilis · Gość

Poleciałam zaraz sprawdzić, ile lat ma ta Monika i czy jest, w związku z tym, kompetentna wypowiadać się o zmarszczkach

Jednostkowe uwarunkowania na pewno odgrywają ważną rolę w wyglądzie. Najlepsze szampony nie pomogą, gdy ma się "od urodzenia" pięć włosów na głowie i, odwrotnie, można myć głowę szarym mydłem, jeśli natura obdarzyła bujną i piękną fryzurą. Niektóre dwudziestolatki mają na szyi poprzeczne bruzdy tak głębokie, jakich nie miewają inne pięćdziesięciolatki. Kobiety w dojrzałym wieku mają niejednokrotnie ciało jędrniejsze niż spurchlone cellulitem dziewczyny o wiele młodsze i nie jest to tylko kwestia diety czy trybu życia, ale właśnie predyspozycji organizmu.
Dodatkowo uważam, że zbyt wczesne faszerowanie cery wysokoaktywnymi kremami rozleniwia skórę i zaburza naturalne procesy odnowy w niej zachodzące. Dlatego z tymi kremami dla cery dojrzałej chyba lepiej później niż wcześniej.
Wymyśliłam sobie teraz strategię, że coś tam mocniej aktywującego i lepszego będę kładła tylko na noc, a na dzień najzwyczajniejszy krem nawilżający.

Mii

paj

rosegreta · Gość

Nie Paj, nie poprawiłabym chyba wyglądu. Kiedyś tak, myślałam o operacji nosa, chciałam miec większe oczy, długie blond wlosy i 170 wzrostu. Obecnie nie zalezy mi na tym, bo pewien człowiek pokochał mnie taka jaką jestem. Z moim nosem, z moimi oczami i moim wzrostem, nie wspomnę o charakterze. Obecnie nie czuję takiej potrzeby, nic by mi to nie dalo, nawet poprawy nastroju. Może za kilka lat, będę marzyła o zmniejszeniu zmarszczek. Obecnie nawet jakby mi ktoś gwarantował, ze będę wyglądać jak Demi More, to podziękuję, ale nie.

Seeni

Oczywiście, że chętnie poprawiłabym swój wygląd i to natychmiast po uzyskaniu odpowiednich środków finansowych. Nie wiem czy byłabym w stanie zdecydować się na skalpel chirurga. To zależy co by wygrało : strach czy próżność. Natomiast natychmiast poddałabym się wszelakim nieinwazjnym zabiegom upiększającym: rozbiłabym metodą ultradźwięków tłuszczyk zalegający uda, ostrzykała tu i tam kwasem, zagęściła włosy i rzęsy, wzięła serię ( dwie, trzy, pięćdziesiąt) udrażniających limfę masaży.............itd, itp. Angel

Seeni

Nawiązując do postu Róży. Hmm myślę, że mój ulubiony mąż nie zauważyłby żadnych zmian i nie kochałby mnie bardziej niż kocha.
Ja też bym się nie kochała raczej bardziej.
Ale ...... patrzenie w lustro sprawiałoby mi większą przyjemność.
No i mogłabym liczyć, że robotnicy budowlanie będą na mnie gwizdać. Think

Kewa

animavilis · Gość

Podobnie jak Seeni poddałabym się z ochotą różnym nieinwazyjnym metodom poprawy wyglądu (ale już np. nie ostrzykiwaniu - myśl o jadzie kiełbasianym w moich tkankach i paraliżu mięśni mnie, nomen omen, poraża), czyli, czyli... w zasadzie nie wiem jakim, bo oprócz pragnienia posiadania ultrabiałych, wręcz niebieskawych zębów nic nie przychodzi mi do głowy Anxious

Natomiast nie zdecydowałabym się na zabiegi chirurgiczne i to nawet nie z żadnego powodów z wskazanych przez Paj, ale dlatego, że tkwi we mnie głębokie (nawet jeśli irracjonalne przekonanie), że gmeranie w organizmie narusza jego ciągłość, nie tylko w trakcie zabiegu, ale także później. Że to jest jak lawina, wystarczy raz zacząć i nie można się z tego wyplątać. Jakiś czas temu przeszłam dwa, stosunkowo drobne i proste zabiegi chirurgiczne (zdrowotne, oczywiście) i nic nie jest tak jak było. Zabiegi, teoretycznie, się powiodły, ale nadal odczuwam ich skutki. Organizm został naruszony. Nie będzie już taki jak dawniej. Zatem dla urody bym nie zaryzykowała, tym bardziej, że to nigdy nie jest powrót do stanu wyjściowego, tylko reperacja. Udoskonalanie zniszczonego, tego co i tak niszczeje, więc jakoś tak, mniej warto.

Seeni

Kwasem bym się ostrzykiwała a nie botoksem. Botoks jest pase. Not talking

animavilis · Gość

Aha, nie wiedziałam oops

"Kwas" też nie brzmi dobrze.

Dochodzę do wniosku, że skłamałam. Z inwazyjnych zrobiłabym sobie w przyszłości implanty (zębów) i to nawet kosztem ewentualnych powikłań. Jakoś kompletnie nie jestem sobie w stanie wyobrazić bezzębności (także tej protetycznej). Bezzębność sprawiałaby mi chyba większy dyskomfort psychiczny, niż marszczenie, obwisanie i łysienie razem wzięte Think

Kewa

agniecha

paj

Kewa

paj

Mii

Być może wyrażę niepopularną opinię, jednakże uważam, że stan naszej skory przede wszystkim zależy od tego czym się karmimy, jakie składniki dostarczamy organizmowi, a nie jakich kremów używamy, bo jeśli zjadamy niezdrowe produkty to żadne, nawet najdroższe mazidło nie zdziała cudów.
Przypomnę jeszcze tylko, że zgubny wpływ na wygląd skóry twarzy ma nikotyna (można się okłamywać i zaprzeczać) "dzięki" niej skóra jest wysuszona, szarawa i ogólnie "zmęczona" co mogę stwierdzić na swoim przykładzie, odkąd nie palę mam "żywszą" mordę.

Edit ... Wróciłam jeszcze by odpowiedzieć na pytanie zadane prze Paj.
Już wielokrotnie pisałam, że nie poddałabym się żadnym ingerencjom w moje ciało, nie widzę takiej potrzeby, jedynym mankamentem na jaki się skarżę są paznokcie, od zawsze łamliwe, cienkie i mają brzydki kształt, ale też nigdy nie "upiekszałam" ich tipsami, reszta obleci w tłoku.

agniecha

Seeni

Ja rozumiem - dieta, rozumiem- ćwiczenia, rozumiem- dobre kremy, ba nawet ten skalpel chirurga rozumiem.
No ale żeby faje jeszcze rzucać ?????????/
Nigdy. Not talking