po 30-tce

Kasztanka · Gość

Przypomniala mi sie pewna historia.
Trafilam kiedys do rodzinnego domu. Dosc dawno sie z niego wyprowadzilam, tak wiec najczestsze wizyty opieraly sie na wachaniu starych zapachow. Tongue out (1)

Dodatkowym elementem (dla ktorego chodzilam tam glodna) bylo jedzenie u moich rodzicow. Ojciec robil niesamowity smalec. Taki wonny, pachnacy, z ziolami, z jablkiem... nigdy mi sie nie udalo czegos podobnego zrobic, tym bardziej, ze w mojej kuchni kroluja tluszcze nienasycone. I pewnego razu dopadlam do lodowki, wyciagnelam smalec, posmarowalam nim chlebus i... zadzwonil dzwonek. Przed drzwiami stal poobijany, podrapany, brudny i fantastycznie smierdzacy facet. Nie, nie wygladal na bezdomnego, tak mu chyba sie skads wracalo. Zapytal, czy mam cos do jedzenia. Wiec ja mu na to, ze mam, prosze i podaje mu te posmarowana kromke (zupelnie nie pomyslalam, byla to odruchowa reakcja, przeciez mialam JEDZENIE w drugiej rece). Czlowiek z obrzydzeniem spojrzal na to, co chcialam mu podac i stwierdzil "przeciez ja TEGO nie bede jadl". Zatkalo mnie, i obudzil sie bunt. "Dlaczego? Przeciez jezeli ja to moge jesc, to pan rowniez" "Nie, sama pani to moze wpieprzac..."
Oczywiscie, ze wpieprzam i wielu rzeczom nie moge sie nadziwic.
A tarczy ze szczerosci nigdy nie widzialam.

jupiter · Gość

lulka

Nie

fi · Gość

Już wiem jak łatwo przywyknąć ale i odwyknąć.
Niby to oczywiste a jednak zawsze mnie zadziwia mozliwośc takiej wymiany zdań. Ktoś tydzień/ dzień/ godzinę temu cos pisze - słowa jakby zastygają- i ulegają odmrożeniu w chwili kiedy sie na nie odpowiada.
I oczywiście ten sens pierwotny zapewne gdzieś umyka.
Tak. Ananimowość daje pokusę otwierania się a tym samym większą bezradność. Szczerość? No bo niby dlaczego nie? Konieczny dystans przywraca porządek ważności i obecności.
Ostrożność żeby nie zaszkodzić. Mam chyba wrodzoną niechęć wobec wszelkiego rodzaju paternalistycznych postaw. I niechęć a jednocześnie głęboką na nich niezgodę. I tu paradoksalnie jestem o chwilę żeby wpaść w pułapkę, którą sama na siebie - tym samym - zastawiam. I tu muszę postawić kropkę.

Kipol

Fi rozmnażaj się,by takich osób jak Ty było jak najwięcej.Może wtedy każdy spokojniej zasypiałby.

fi · Gość

Dziś wysypię tylko coś niemojego, ale mi bardzo bliskiego:

"Mimo wszystko to kruche życie pomiędzy narodzinami a śmiercią może stać się wypełnieniem pod warunkiem, ze będzie dialogiem. W życiu ciągle ktoś się do nas zwraca: odpowiadaż możemy myślą, słowem, czynem, tworzeniem, wpływem. Zazwyczaj nie słuchamy wezwania skierowanego do nas albo przerywamy je paplaniną. Ale jeśli słowo przychodzi do nas i odpowiedz odchodzi od nas, istnieje na świecie ludzkie życie, chociażby było poszarpane".

animavilis · Gość

No właśnie, nie słuchamy, nie czytamy...
A te wszystkie fora "dyskusyjne" to kwintesencja braku dialogu (ale to nie życie, przecież).

fi · Gość

No jak nie życie jak życie... a przynajmniej pewna jego część....

przecież teraz pisząc tu żyję swoje życie... przeżywam je ( a może przeżuwam?

)

To może tak jak u Zagajewskiego..
"Twój telefon przerwał mi
pisanie listu do ciebie.
Nie przeszkadzaj mi, gdy
z toba rozmawiam. Dwie
nieobecności krzyzuja się,
jedna miłośc rozdziera sie jak bandaż"

na forum też krzyzują się takie nasze formy nie(i)obecności...

kończąc ten poetycki wieczorek

życzę miłego piątku...

animavilis · Gość

Kipol

Powiem otwarcie:Fi przesadziłaś.

animavilis · Gość

fi · Gość

Aproxymat

Fi - ogromnie dziękuję

A jeszcze będą podchoinkowe prezenty na forum, więc może skusisz się by do nas zajrzeć przed nowym rokiem?

animavilis · Gość

Fi, to piękne życzenia. Nieczęsto można odnieść wrażenie, że słowa świątecznych uprzejmości są kierowane jakby wyłącznie do nas i są czymś więcej niż tylko sympatyczną konwencją. Tak, tego właśnie bym chciała, niech się spełnia.
Niestety, wiem już, że ani początek starego ani koniec nowego roku nie będą takie, jakich bym oczekiwała i nie mam na to żadnego wpływu. Mogę tylko minimalizować straty.
Pewnie to nie jest najlepsza chwila, żeby odbiegać zbyt daleko od tych wszystkich "radosnych, wesołych, itd.", natomiast dla mnie nienajlepsza również, by składać życzenia od serca, a innych nie chcę.
Będzie mi naprawdę przyjemnie myśleć, że miło spędzacie święta

Serdecznie pozdrawiam

lulka

A to jest taki fajny topik. Bardzo rzadko na niego zaglądam, ale jak już zajrzę to zawsze odnajdę coś ciekawego.
Przede wszystkim dziękuję Fi.
Tak wiele miałabym do napisania bo to taki szczególny okres. Przez cały rok człowiek jakoś tam żyje, nie mówię, że źle...Ale odpędza wiele myśli przywodzących smutek i rozstania.
A to jest ten czas kiedy nie chce sie tego robić.
Ja chcę pokazać piękno Tych Świąt i jednocześnie muszę przywołać duchy.
Uśmiech i łzy mieszają się gdzieś we mnie i to jest trudne.
Trudne i piękne i to ma sens.
Przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Tak ciężko to powiązać.
Spiąć łzami i uśmiechem.
Wesołych Świąt Fi.

Kipol

Będzie jak u wszystkich...

Wysyłam życzenia świąteczne
Są uczesane i grzeczne
Niech opłatek będzie dzielił się z miłością
A karp nie stawał w gardle ością
Niech pod Psią Gwiazdą nadzieja świeci
Niech uśmiech świat cały obleci
A najważniejsze by pierwsze życzenie
Zostało spełnione-Twoje marzenie
Niech się tej nocy ciałem stanie
Naj naj najlepszego i tak niech zostanie.

fi · Gość

Dziękuję za dobre słowa i zyczenia które tu Zostawiliście.
Mam nadzieję, ze dobre to były dni...

Ja mam trudnośc z powrotem do rzeczywistości poświątecznej. Czekam jeszcze końca roku. Nigdy wcześniej nie czyniłam żadnych postanowień noworocznych, żadnych kresek grubych czy chudych, żadnego odkreslania, początów końca i magicznych dat...
Ale może czas to zmienić? Może to ma sens - takie POSTANOWIENIE NOWOROCZNE... Brzmi nawet całkiem zacnie...

animavilis · Gość

Zawsze czynię jakieś postanowienie noworoczne. Zawsze kończą się fiaskiem. Zatem nie tym razem. No bo po co? - umowna data, dzień jak codzień, noc jak każda. Jeśli nie czuje się głębokiej potrzeby zmiany, nie ma nawet sensu próbować, podciągając to pod jakiś nowy, rzekomo, etap.

fi · Gość

Coś jest chyba na rzeczy skoro zaczełąm o tym mysleć. To połączenie potrzeby zmiany i znalezienia jakiegoś uzasadnienia nierozumnego - dlaczego własnie od teraz... Takie szukanie równowagi pomiedzy dwoistościa naszej natury - ir/i/ racjonalnosci...
Może ja spróbuje w tym roku... w poszukiwaniu czasu może spróbuję

animavilis · Gość

Można i tak. Właściwie to ułatwia sprawę. Całe życie podzielone jest na jakieś umowne etapy: pierwszy dowód osobisty w ręce, 20, 30, 40... urodziny, nowy rok, pierwsza śmierć, pierwsza miłość, wszystko liczy się od-do. To ułatwia podsumowania: np. oto moje pierwsze zrealizowane postanowienie noworoczne (był rok 2007), więc może nie jest aż tak irracjonalne (?)
Pisz czasem o efektach