z cyklu - życie jest piękne ...

po 30-tce
niezwykła strona niezwykłych użytkowników

FAQ

Szukaj

Użytkownicy

Grupy

Galerie

Rejestracja

Profil

Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości

Zaloguj

z cyklu - życie jest piękne ...
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3 Następny

Forum po 30-tce Strona Główna -> Uskok Tektoniczny

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Autor

Wiadomość

Mati.
criatura na końcu czasu

Dołączył: 16 Cze 2008
Posty: 8185
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1207 razy
Ostrzeżeń: 0/3

Wysłany: Czw 11:57, 06 Lis 2008 Temat postu:

Sabina napisał:

Mii napisał:

to nie jest kurczak tylko gęś lub kaczka Angel

No tak. Na ptakach to ja się nigdy nie znałam oops

..to kaczka z jabłkami.. Blue_Light_Colorz_PDT_02

z chrupiącą skórką i żurawinami.... i do tego kluski śląskie z tłuszczem i kapusta...
(sama się katuję właśnie... Brick wall

)

..swoją drogą piękne jest życie 'z perspektywy ptaka'..

e> może powinnam wrzucić ten fragment do 'pocztówek....', ale tutaj pasuje.. do tej ptasiej perspektywy..

...Spadaliśmy w dół. Ziemia przybliżała się do nas tak szybko. Powietrze wnikało we mnie tak bardzo, że nie byłam w stanie racjonalnie myśleć. Zresztą po co myśleć?. Ten temat miał opanowany Rafał. On był od myślenia. Ja mogłam oddać się swobodnie uczuciu, emocjom i ich przeżywaniu. Od góry opanowało mnie ciepło. Czułam się jak podzielona na dwie części. Od dołu przenikał mnie chłód, który najmocniej czułam na twarzy. Kurczowo trzymałam się uprzęży jakby miała mnie upewnić, że wszystko będzie dobrze i kiedy złapałam już oddech i świadomość tego, co się ze mną dzieje Rafał złapał mnie za ręce i rozpostarł je jak skrzydła. Tak.. to były moje skrzydła.... Wtedy naprawdę poczułam się wolna w pewnym sensie, w sensie stanu umysłu. Przestał on generować myśli. Czułam się szczęśliwa i zupełnie nieopanowa, zupełnie nieracjonalna i zupełnie jednak nieświadoma. Ta huśtawka myśli, których nie było.. wpadały i wypadały tylko ich szczątki... Co było najważniejsze? To, że czułam tak wiele... to ciepło płynące z góry i chłód z dołu.. i to, że świat jest tak wielki a ja tak mało widziałam, że moje rozpostarte ramiona nie są w stanie go objąć a powietrze i tak przeleci mi między palcami. Widziałam czerwony samochód i boisko. Widziałam znaki na polu i wcale nie czułam się jak ptak. No bo, skąd mogę wiedzieć jak czują się ptaki? Nigdy żadnym nie byłam. Ale otworzyły się przede mną 'drzwi' i oddałam się poczuciu ogromnej przestrzeni, nieskończonej i niewyobrażalnych możliwości. To nie był zwykły skok, to nie było nawet przełamanie w sobie strachu, bo tego nie czułam. To była świadomość dana mi w emocjach, w uczuciach, w jednostajnym łopocie powietrza, głośnym, tak głośnym że zagłuszającym to, czego i tak pewno bym nie usłyszała. Na jeden moment oddałam swoje życie w ręce człowieka, którego w ogóle nie znałam i to mnie uwolniło, zdjęło ze mnie ramy w których umieściła mnie rzeczywistość. Nie ma rzeczy niemożliwych.
... i nagle lekkie szarpnięcie i złudzenie jakbym nagle stanęła w miejscu. Rafał otworzył spadochron. Zrobiło się zupełnie cicho i tylko to ciepło nadal przenikało moje ciało. Było spokojnie, bezpiecznie. To była chwila ekstazy. Teraz mogłam kontemplować to, co widzę...Mogłabym tu przenieść cały krajobraz, ale to nie o niego chodzi. Widziałam wiele i tyle rzeczy „poza horyzontem”. To niesamowite jak oddając się we władanie własnym namiętnościom można spojrzeć na świat oczami, których się dotychczas nie używało, albo używało się ich rzadko i zwykle jakoś tak nieświadomie. To co widzi się tymi oczami ludzie odrzucają tłumacząc, że to nieracjonalne i bez sensu, jakby obawiając się czystości i potęgi uczuć. Nie wiem czy to fakt, że bardzo chciałam pozwolił mi poczuć to wszystko, ale to nie ma znaczenia. Najważniejsze, że leżąc na ziemi nie byłam już tą sama osobą, która wsiadła do samolotu kilka chwil wcześniej..

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Mati. dnia Czw 12:05, 06 Lis 2008, w całości zmieniany 1 raz