po 30-tce

mailo

Jest jeszcze tez takie zagrożenie, ze jak ktoś już zabrnie tak daleko w tą swoją "zajebistość" to przestanie się rozwijać. Bo skoro jestem już tak świetny, mądry i ładny to po co w ogóle nad sobą pracować? Ale to już skrajność. Skrajności wszędzie występują.

Seeni

Ale, qurna, po cholerę całe życie nad sobą pracować? Gonić za nadrabianiem braków, zmuszać się do czytania lektur, które nużą, oglądania filmów, które są zwyczajnie nudne, robić kolejne, piąte studia podyplomowe itd. A żyć? Kiedy żyć?
Doczesność jest taka ohydnie krótka. Not talking

klementyna

mailo

Rozwinę jeszcze jeden "podwątek" i proszę o radę bo dotyczy to mojego znajomego. Co myślicie o zbytniej pewności siebie w związku? W skrócie - jest sobie facet (lub kobieta) pewny siebie, przekonany o zajebistości itp co może być aktrakcyjne dla płci przeciwnej. Ale potem gdy następuje kryzys w związku (nawet jest tu taki temat), to nad naprawieniem tego związku pracuje tylko jedna osoba, bo ta druga uważa siebie za świetną i jest pewna, że z jej strony jest wszystko super. Dodatkowo uważa, że nie musi pracować nad soba i związkiem , bo przecież jest zajebisty (a) więc po co? Nie wierzy, w to, że tez ma wady (nikt nie jest idealny) i nawet nie podejmuje najmniejszej próby aby coś zmienić. Wiadmo, że może sobie zmienić partnera i dalej uważać się za zajebistego ale jaki w tym sens?
Nie wiem jak nazwać takie zjawisko - zapatrzenie w siebie? pycha? duma , która nie pozwala przyznać się do tego, że się nie jest deałem?
Od razu zaznaczam, że nie chodzi o konkretną sytuację w stylu "kto ma rację" ale o taką postawę życiową "jestem najmądrzejszy, najpiękniejszy, najlepszy w łóżku, więc ten kryzys w związku to na pewno nie moja wina" ( a tak nie jest)

Seeni

Ten facet to nie jest debeściak. Not talking

Debeściak myślałby tak: jestem piękny, mądry, dobry w łóżku i dobry w ratowaniu związków Blue_Light_Colorz_PDT_02

mailo

mailo

ws

ws

klementyna

ws

ws

ws

ws

FRIDA · Gość

mailo

Mati.

Frida: dużą [link widoczny dla zalogowanych] za taki stan rzeczy, ponosi mocno ugruntowana kultura katolicka naszego kraju, promująca przecież pokorę, skromność, niewychylanie się.

Podobne cechy promuje na całym świecie każda inna religia, więc wszyscy (prawie) jesteśmy 'skażeni' tymi samymi przykazaniami. Każdy Bóg do nas wygraża i uczy, że skromność jest cnotą. Buddyzm w którym skromność i życie w jakimś rodzaju ascezy stanowią elementy trzonu filozofii. Pokora to niedocenianie własnej wartości, skromność to świadomość swojej wartości bez dumy i obnoszenia się. Skromni ludzie potrafią zobaczyć siebie i cieszyć się swoimi dobrymi cechami nie popadając przy tym w próżność i pychę. Rozpoznają też swoje wady bez wstydu lub samobiczowania.
Są to cechy uniwersalne, które od zawsze pomagały współżyć z innymi, a przez to i spokojnie żyć w świecie.
Jesteś lepszy? okej.. bądź, ale skoro jesteś lepszy, to bądź też mądrzejszy . Myślę, że mądrością w podobnej sytuacji jest zachowanie się nie sypiąc solą po oczach innych.

Frida: Wysokie poczucie wartości, oczywiście szybko zamieniono na zarozumialstwo i niepotrzebne wychodzenie przed szereg.

Myślę, że kwestią jest to w jaki sposób my nasze poczucie wartości ‘sprzedajemy’ w otoczeniu. Nam się wydaje, że jest dobrze, a ktoś inny może uważać, że sposób np. mówienia, tonacja, dobór słów, gesty, mimika wskazują na pychę. Człowiek skromny i świadomy własnej wartości naturalnie zachowuje się w sposób, który nie daje innym powodu do krytyki i uznania go za zarozumialca. (?)

Ws/Fly: (…)rzeczywiście za fly przyznam, że bywa dla mnie czasem prowokujące czyjeś zarozumialstwo, natomiast niesłychanie rzadko ulegam pokusie złośliwości, bo zwyczajnie nie czuję się z tym dobrze, gdy jestem złośliwa

..jeśli odbieram kogoś za pyszałka, o ile w ogóle zwrócę na to uwagę, to udaję, że tego nie dostrzegam i dalej rozmawiam upajając się tym darmowym 'przedstawieniem'. Czasami jeszcze dorzucę kontrolnie kilka pytań

W sytuacjach rozluźnienia uśmiecham się szeroko ‘pod wąsem’, a czasami nawiążę zaczepnie. I o ile 'uśmiech' traktowany jest nie jak 'szydera' a zachwyt mówcą

o tyle drobna, nic nie znacząca złośliwostka rąbie pyszałka po kostkach. Słysze wtedy, że jestem złośliwa lub zazdrosna, ale mam to w nosie. Musi mnie taki ktoś poważnie ‘nadepnąć’ swoim zachowaniem, żebym się 'odmachnęła' i zrobiła sobie więcej przestrzeni.

Lulka: Gdzieś obok jest inny świat. Bez wyścigu szczurów, bez zadawania sobie pytań, bez tej destrukcyjnej wiedzy, która każe mi odpowiadać na pytania jak w temacie założycielskim.
Oni bywają zaradni, głupi, przepełnieni pychą i skromni.
Ale w taki naturalny sposób.

i dlatego (spokoju) tak bardzo lubię spędzać każdy wolny czas na wsi. Jednak chyba nie jest tak kolorowo. Ci ludzie nie walczą między sobą o jeszcze więcej (bo to by pewno wykończyło ich niewielkie społeczności), tylko oni w ogóle walczą – żeby przetrwać. Nie mają ani czasu, ani głowy żeby rozstrzygać podobne kwestie, bo mają cały czas głowę zajętą ciężką robotą i tym, co do garnka wrzucić. Mają suszę, powodzie, albo pożary. A jak już mają czas, to idą na mszę spotkać się z resztą zarobionych rolników, rzucić grosz na tacę modląc się o owocne plony, a potem pod sklepem ‘U szwagra’ przy akompaniamencie kilku piwek dyskutują o tym, kto, gdzie, co powiedział, kto, kogo z kim zdradził i w jakiej wtedy Maryna była kiecce. Potem idą usiąść nad jeziorem i sobie połowić odrobinę bez słowa. 'Ale, kiedy jesteś u nich to z nimi pijesz z takiego samego szkła..'

Destrukcyjna wiedza. Think

Seeni: Co do pyszałkowatości to jestem żywym przykładem.

Być może

, ale forma Twojej ‘pyszałkowatości’ jest całkowicie akceptowalna, jest taka trochę jak z kreskówki. Ty wydajesz się być w taki zwykły, normalny sposób ogólnie zadowolona, z siebie, z męża, z dzieci, z psa… z sałatki jarzynowej i nogi w gipsie.. z życia.

Poza tym nie zauważyłam, żebyś się wywyższała, czy żebyś kiedykolwiek swoimi słowami dała komukolwiek odczuć, że jest w jakikolwiek sposób gorszy.

Seeni: Ale, qurna, po cholerę całe życie nad sobą pracować? Gonić za nadrabianiem braków, zmuszać się do czytania lektur, które nużą, oglądania filmów, które są zwyczajnie nudne, robić kolejne, piąte studia podyplomowe itd. A żyć? Kiedy żyć?
Doczesność jest taka ohydnie krótka.

Dla niektórych taka gonitwa jest właśnie życiem. I myślę, że nie chodzi tu o nadrabianie braków czy zmuszanie się do czegokolwiek. To już chyba nie po 30-tce.. Myślę, że to raczej wynika z usposobienia, charakteru, pragnienia, żeby wiedzieć więcej, widzieć więcej.. bo w pewnym momencie (w chwilach stagnacji) zaczyna brakować paliwa. Żeby cieszyć się permanentnie życiem trzeba poznawać miejsca i okoliczności w jakich ono się toczy i tym samym dostarczać mu ciągle świeżych wrażeń. Tylko, jak zawsze, niezła w tym całym zamieszaniu jest równowaga.

FRIDA · Gość

Pasztet

Mati.

Nie. Nie ma tu mowy o sterowaniu przez kogokolwiek.
Przykładem mogą być tu Ci wszyscy wielcy, którzy są wielcy, zdobyli wiele, pamiętamy o nich mimo, że nie żyją, ale nie ciągnie się za nimi opinia zarozumialstwa - mówiąc w skrócie. W Twoim otoczeniu masz znajomych, którzy są wartościowymi, mądrymi i skromnymi ludźmi i nawet, jeśli Ty czujesz się przy nich jak ignorant, to nie za ich [link widoczny dla zalogowanych], a za sprawą Twojego autopoczucia.