po 30-tce

Aproxymat

Ale czy to jest jeszcze wybaczenie? Moim zdaniem to pojęcie zawiera w sobie element "wyjścia" do drugiej osoby. Obojętność to obojętność. Wiele rzeczy jest mi obojętnych, co nie znaczy, że je wybaczam czy nie. Trudno mi to ująć we właściwe słowa

animavilis · Gość

Aproxymat

Czyli wybaczenie zależy od emocji, obojętność zaś jest ich brakiem. Zobojętnienie może nastąpić po wybaczeniu, natomiast samo w sobie nim nie jest.
Też pokrętnie, ale też mam dziś multum spraw jednocześnie i nie mogę się w tym połapać.

Drahna

Dobrze a jak sie to ma do tego co napisałam w pierwszym poście cyt." Wybaczanie wymaga nadludzkiej wiary w kogoś, kto zrobił nam krzywdę"

I dochodzę do wniosku, że chyba ja nie potrafię "wierzyć" a co za tym idzie i wybaczać.
A jesli już, to potrzebuję czasu by uporać się z moim poczuciem krzywdy, wyciszyć ból...
Nie dość , że pokrzywdzona to jeszcze gotowa obdarzyć wiarą, którą przerasta moje możliwości?
Chyba musiałabym sie poddać lobotomii, żeby uwierzyć , że "dziurawy płot " później niż ten cały się rozwali, bo wzmacnia go spoiwo mojej wiary.

To szalenie krzywa teoria.
Nie rozumiem słowa : wybaczać, jest dla mnie abstrakcją.

lulka

bobro

animavilis · Gość

bo ja

Indian Summer

tak naprawdę wszystko zależy od tego co i komu wybaczamy....
zgadzam się z tym,że wybaczanie jest decyzją- to jest tylko ten moment, kiedy postanawiamy wybaczyć-potem czeka nas długa droga do zapomnienia, tak by złe wspomnienia nie zatruwały nam relacji z ta osobą, której się wybaczyło...im większa była krzywda, im bliższa osoba która nam ja wyrządziła tym jest trudniej i rzeczywiście może byc potrzebna nadludzka wiara i mnóstwo czasu...ale jak sie chce...musi sie udać..tylko trzeba zaufać...a to jest trudne...

bobro

Indian Summer

dżeska

Kipol

Bo jesteś człowiekiem.

dżeska

Tak sobie myślę, ze wybaczyć, tak do końca się nie da, jeśli się nie zapomni.
a zapomnieć czasem trudno, nawet jeśli się bardzo chce, bo wspomnienia wracają, chociaż się ich nie chce

Anka

A niekiedy człowek nie chce zapomniec

skoorpioo

i nie musi o niczym zapominac jesli nie chce, kwestia czy umie sie z "Tym" sie pogodzic ?

animavilis · Gość

Tak mi się zawsze wydawało, że pamięć niezależna jest od woli i nic nie mamy do powiedzenia w kwestii - pamiętać czy nie? jasne, można sobie gdzieś tam w podświadomości upychać niechciane sprawy, ale nigdy bez konsekwencji. A wybaczanie jest aktem woli, a może właśnie nie tyle aktem, czymś jednorazowym, lecz mającym swoją ciągłość w czasie, "trudnym procesem". Nie wyobrażam sobie takiego procesu w stadium zapomnienia i wyparcia. Co to by było za wybaczenie?

skoorpioo

ws

przede wszystkim jest uwolnieniem się i w tym znaczeniu jest znacznie łatwiejsze, bo idzie nam o nas samych a nie osobę, której dajemy to przebaczenie

i jestem za tym

jestem za tym by nie hodować w nieskończoność trujących myśli na czyjkolwiek temat, bo to oczywiście niszczy najbardziej nas samych

a czy jest to szlachetne ?
no nie wiem, jeśli powód jest jw. to raczej logiczne i zdrowe przede wszystkim, jeśli się z tym obnosimy, to też nie

coś w tym jest - wybaczam ci, ale idź swoją drogą i niech ona mojej już nie przecina ...

hmmm ...

jak wszystko ma wiele wymiarów ...

ws

ach no i z tą pamięcią, to można i tak i siak, zwykle jak b. chcemy zapomnieć, to z tego nici, jak rozpamiętujemy w nieskończoność, to się rozrasta jak rak z przerzutami, ale wiem, że można pamiętać bez bólu, trzeźwo i ku przestrodze, tak ku mądrości życiowej, można też przyklepać taką czy inną życiową mantrą ale to jak ukryty wirus może zaatakować w najmniej spodziewanym momencie ...

chyba jednak dobrze, żeby się wygrało w nas, wyżaliło, wypłakało, wyzłościło etc ... tak, żeby już pozostało nic i pamięć faktów, a to wymaga czasu, a my ludzie, zwykle to co przykre chcemy mieć szybko za sobą i uśmiech dla swiata ,,I'm fine,, ...