po 30-tce

Jayin

nudziarzu - ja to myślę, ze lepiej być wrednym i skutecznym...
...niż wyluzowanym i wzywającym supernianię Blue_Light_Colorz_PDT_02

stara_reklama · Gość

nudziarz · Gość

w moim przypadku przestepstwo jest juz przedawnione.
A syn wyrósl na porzadnego i przyzwoitego faceta

nudziarz · Gość

Jayin

nie ma to jak logika.

a co do "przestępczości" - która opiera się na egzekwowaniu zasad w domu, ustalonych przez rodziców, a nie przez dziecko - to wolę chyba być bardziej "złym gliną" i wychować porządnego człowieka, niż super hiper świergolącym lub do przesady luzackim (bezstresowym:-) rodzicem i wychować bezmyślne, acz wyluzowane młode stworzenie.

sęk w tym chyba, żeby umieć być wyluzowanym rodzicem, kiedy trzeba i można, ale też i wymagającym wychowawcą jednocześnie. żadna skrajność nie jest dobra.

animavilis · Gość

Hm, a co powiecie na to? Ciekawe, jakie byłyby dzieci, kim by się stały, gdyby ich wychowywanie i kształtowanie ograniczyć do minimum?

Każda rodzina, aby zachować odrębność i spoistość, realizuje własny scenariusz, w którym życie jej poszczególnych członków rozpisane jest na role. Żeby mogła trwać, wszystkie role – tak jak w przedstawieniu teatralnym – muszą być obsadzone i solidarnie odgrywane. Laing twierdzi, że kiedy dziecko przychodzi na świat, członkowie rodziny nie chcą dowiedzieć się, jakie ono jest – od początku widzą w nim raczej kogoś odpowiadającego jednej z ról do obsadzenia w rodzinie. Poszukiwanie odpowiedniego imienia dla dziecka, zanim się narodzi i cokolwiek będzie wiadomo o jego indywidualności, przypisywanie mu określonych cech od pierwszych chwil życia („Jest taki bystry” , na długo przed rzeczywistym ukształtowaniem się u niego jakichś cech – to zdaniem Lainga pierwsze przejawy obsadzania roli. Potem następuje konsekwentne formowanie psychiki dziecka, aby stawało się coraz bardziej podobne do postaci, jaką ma grać przez resztę życia.

[Podzielone ja. R.D. Laing]