po 30-tce

Gość

Słuchajcie rodzice.
Ja Wam powiem jak to jest.
Sądzicie, że Wasze dzieci są dziecinne, a wcale, ze nie, to my rodzice z wiekiem naszych dzieci dziecinniejemy.
Przykład

Chcąc się bawić czymś co się kiedyś nazywało komputer kupiłem w Berlinie Commodore 64, a za te pieniądze mogłem kupić Golfa, ale samochód już miałem, więc kupiłem komputer, a syn w tym czasie miał może ze trzy lata.

Też w Berlinie, ale w tym gorszym kupowałem różnego rodzaju zestawy miniaturowej kolejki elektrycznej niby dla syna, ale sam się bawiłem.

Bądźcie bardziej wyrozumiali dla swoich pociech i nie krzyczcie jak dowiecie się, że palą już papierosy.

Za kilka lat będziecie dumni ze swoich dzieci, lecz obecnie nie możecie ich zrozumieć i to nie jest wina Waszych dzieci, lecz Wasza!

FRIDA · Gość

Niektórzy rodzice szukają na coś takiego sposobu w postaci nauczania indywidualnego. Nauczanie indywidualne współcześnie, wcale nie dotyczy tylko dzieci chorych na coś poważnego, czy sportowców, którzy muszą mieć tak zaprogramowane lekcje w szkole, aby mieć czas na treningi i wyjazdy, ale dotyczy także prymusów, dzieci wybitnych, niedostosowanych do grupy ze względu na cechy osobowościowe. Czy coś takiego jest właściwe - sprawa dyskusyjna i poniekąd kontrowersyjna. Z jednej strony - coś takiego pozwoli ''załatać'' pewne problemy, i w czymś pomóc dziecku, z drugiej zaś strony - dziecko izoluje się od grupy i dalej brnie w niedostosowanie społeczne. Ale poprzez pewne indywidualne doświadczenia, wiem, że indywidualny tok nauki może czynić cuda i wiele uratować Angel

TEN POST JEST SKIEROWANY GŁÓWNIE - DO KEWY

Kewa

Gość

Ja kiedyś podchodziłem do wychowania swoich dzieci jako rodzic. Napotkałem opór ze strony dzieci, cóż. Postanowiłem zmienić zasadę i razem z żoną zmieniliśmy się z rodziców w olewatorów totalnych ich zachowania, ich nauki i wszystkiego/zawsze było to pod naszą kontrolą/. Trochę to trwało, ale dzieci widząc, ze mamy ich problemy i takie tam w przysłowiowej dupie, jednocześnie spełnialiśmy ich zapotrzebowania na wszystko co sobie życzyli, zwrociliśmy uwagę, ze ich zapotrzebowania wprostproporcjonalnie do naszego olewatorstwa się zmniejszały, ku naszej uciesze.

Nasi znajomi przeszli ze swoimi dziećmi na ,,Ty'' my nie.
Do dziś syn do mnie się zwraca ,,Tatko'', a córka ,,Tatuś'' i w tym drugim przypadku jak słysze to pytam się ile? Tak średnio wychodzi, ze potrzeba 1000zł.
I co mam powiedzieć, ze nie mam, jak mam.

To są nasze dzieci.

FRIDA · Gość

LampionyZeStarychSloikow

mam wrażenie, ze efekt "starych dzieci" to piętno jakie (byc moze nieswiadomie) rodzice odciskają na swoich pociechach. ktoś im przecież te żakieciki kupuje.

FRIDA · Gość

Kewa

Miałam wrażenie, że rozmawiamy raczej o cechach psychicznych, niż ubiorze, bo moje dzieci nie ubierają się "staro". Faktem jest, że nie lubią też jakichś ekstrawagancji i nie podążają usilnie za modą. Nie mają tatuaży, kolczyków w nosie (w uszach też), nie malują się (córka również). Córka jednak lubi wysokie buty i krótkie sukienki, chociaż jest zagorzałą feministką.

Nie jest prawdą, że jestem dumna z posiadania "starych dzieci". Jestem dumna z dzieci w ogóle. Z tego jakie są. Również z najstarszego, który nigdy nie był "stary", który ostatnio stwierdził, że jednak jest "gadżeciarzem" i który nadal wierzy, że można żyć 300 lat i zamierza tego dowieść empirycznie.

FRIDA · Gość

LampionyZeStarychSloikow

dzieci zawsze starają się spełniać oczekiwania rodziców - to jest właśnie największa tragedia.

to jest trochę podobny mechanizm (nie tak drastyczny) jak syndrom sztokholmski

Mati · Gość

oto cudny przykład 'starego' dziecka.. 'stara maleńka'.. tyle, że raczej z dojrzałością umysłową ma to niewiele wspólnego..

to jest dramat dopiero..

[link widoczny dla zalogowanych]

pytanie kto tu czyim oczekiwaniom próbuje sprostać

Pasztet

FRIDA · Gość

Kewa

LampionyZeStarychSloikow

Seeni

Ja byłam stara maleńka. Może nie tak do końca i nie cały czas, ale miałam taki okres, że siedziałam tylko z nosem w książkach, nie interesowały mnie totalnie zabawy z rówieśnikami. Przemyśliwałam, czy nie zostać zakonnicą. W ogóle miałam takie ogólne wrażenie, że cały ten zgiełk obok jest całkowicie niepoważny, irracjonalny i oczywiście zbędny. Zasadniczo byłam bardzo rozważnym dzieckiem, nad wiek odpowiedzialnym i mocno osadzonym w realiach. Alienacja od świata trwała mniej więcej cztery lata- między 8 a 12 rokiem życia.

FRIDA · Gość

Ciekawa jestem, Seeni, czy od czasów ''starego dziecka'', zdewaluowały, zmieniły się Twoje poglądy na istotne sprawy życiowe? Bywa, że "stare dziecko" posiada już te same poglądy, założenia, które będą towarzyszyły mu w pózniejszym, dorosłym życiu, ewentualnie nabierze jedynie do pewnych spraw dystansu, ale poglądy, ich trzon, sens - pozostaną niezmienne Angel

Seeni

No właśnie nie za bardzo mi się zmieniły. W tym czasie odkryłam kilka prawd życiowych (te o starzeniu się, o śmierci, o tym że cały ten zgiełk obok jest całkowicie niepoważny, irracjonalny i oczywiście zbędny, że pewnych rzeczy nie przeskoczę, że nie ruszę z posad bryły świata i że jestem jak ta mróweczka- kompletnie niezauważalna we wszechświecie i że życie jest jak fruuuu- taaakie krótkie) Jako, że generalnie prawdy te nieco mnie ubodły postanowiłam resztę życia poświęcić umiarkowanej zabawie i sprawianiu sobie i najbliższemu otoczeniu drobnych przyjemności.

l

Wiolinowa