po 30-tce

Seeni

A ..i też uważam, ze różnorodność jest fajna. Rozumiem, że innym do szczęścia potrzebne jest coś innego niż mnie. To, że nie rozumiem dlaczego, niczego nie zmienia.
Pojmuję, że to co dla mnie jest odwagą może dla kogoś innego być farsą i odwrotnie. Chyba zwyczajnie reaguję jak płachta na byka na wszelkie próby odbierania zwykłej codzienności jakiegokolwiek uroku i nadawanie niezwykłej rangi tylko rzeczom wielkim i niespotykanym. To taki mój słaby punkt, pięta Achillesa. Zawsze, być może niepotrzebnie, doszukuję się w tym drugiego dna, a nawet więcej- pogardy dla spraw i rzeczy, które nie są wielkie i niezwykłe. Czytam ją w takich określeniach jak: " straszna wizja wegetacji, "przeczołgane życie", czy "zaprzeczeczenie wartościom" . Rozumiem, że dla kogoś życie, które sprowadza się do rodziny, pracy, drobnych przyjemności może wydawać się nudne czy niepełne. Nie rozumiem natomiast kiedy mówi mi się, że ono takie jest- bo to nieprawda. Znaczy prawda- ale tylko dla tych, którzy żyją inaczej. A tych- bądźmy szczerzy, wielu nie ma.
Z mojego punktu widzenia ryzykowanie życia tylko dla satysfakcji jest głupie. Tak uważam i koniec. Dla prawdziwych ryzykantów- pewnie to codzienność, coś tak potrzebne do życia jak powietrze.

Ron

E tam. Eroto, czy nimfomania to też narkomania. Zasadniczo te hormony szczęścia to tylko po to są, żeby człowiek dopuścił na bliską odległość bardzo niebezpiecznego osobnika przeciwnej płci w celu spłodzenia potomstwa. Ale niektóre osobniki się uzależniają, dawka musi rosnąć, aż do kompletnego rozpieprzenia życia sobie i innym ale towarzyszy temu duma jaka to ona/a nie jest seks maszyna. Podobnie muszą sobie zwiększać dawkę adrenalinowcy, aż do wynikającej ze statystyki śmierci lub ciężkiego kalectwa. Oczywiście narkomani towarzyszy duma jaki to gość jest kozak i ogólnie kuul koleś.

Seeni

W sumie to najbardziej dotarł do mnie argument Kilo. Na moje pytanie dlaczego On po tych oblodzonych górach i kniejach łazi, odpisał: bo są piękne. Angel

I to jest argument, z którym nie sposób dyskutować. Tak prosty i przekonujący, że przez chwilę miałam wizję poleźć za nim w te bezkresy. To bezsensowne, wydawałoby się, latanie po górach zimą jest zwyczajnie piękne. Nie wartościowe, uczłowieczające, uczące, pozwalające na zdobycie dodatkowych umiejętności tylko...piękne.
No i fajnie. Angel

Ron

E tam. Tak się ludzie usprawiedliwiają, że to lub tamto ale zasadniczo chodzi o to, że jak czlowiek połazi po tych górach to se hektary czerwonych ciałek we krwi nahoduje i potem na nizinach z miesiąc ma pałera. Think

lulka

Seeni

Ron

FRIDA · Gość

Lulka chciałaby się dowiedzieć - co ja przeżywam w tym całym swoim ryzyku, bo jak słusznie zauważyła - nie ujawniłam jak dotąd swoich emocji i odczuć. Powiem tak, gdybym chciała dogłębnie to wszystko przedstawić, wyjaśnić, oddać, musiałabym bardzo prywatnie się ujawnić, opowiedzieć o sobie - to i owo, żebyście zrozumieli tak jak trzeba. A ponieważ nie chcę publicznie pisać o swoim prywatnym życiu, nie zdecydowałam się na przedstawienie swoich odczuć, bo byłoby powierzchownie i nie oddałoby to sedna. Trzeba posiadać wiedzę o istotnych aspektach - z mojej prywatnej rzeczywistości.
Wyjaśnię tylko tyle, że jestem typem zdobywcy, zdobywanie to dla mnie satysfakcja i realizacja na różnych płaszczyznach. I często jest to zdobywanie z korzyścią nie tylko dla mnie i mojej indywidualnej satysfakcji, ale także dla innych. Chociaż oczywiście zdaję sobie sprawę, że sporo w tym także egoizmu i egocentryzmu. Skoro jestem typem zdobywcy, moje odczucia i wrażenia są zbliżone do tych jak wdrapywanie się na K2. Kto jest pasjonatem górskich wspinaczek, doskonale wie - o co mi chodzi Angel

Ponadto moje ryzyko mnie wyzwala, i te sfery, które miałam w jakimś sensie zamknięte pod wpływem ryzyka - u mnie się odblokowały i niewątpliwie uodporniły także na sytuacje stresogenne. Skoki na bungee / które uwielbiam / bez wątpienia coś we mnie odblokowały, albo ewentualnie - wyzwoliły lub wzmocniły to co we mnie drzemało. Gdybym nie ryzykowała, nie podejmowała ryzykownych decyzji, zachowań pewnie byłabym ''chora'' Angel

Moje odczucia - to bardzo skomplikowana mieszanka emocji, w zależności od rodzaju ryzyka i sytuacji, której dotyczy, i pewnie zrozumiałe i wytłumaczalne tylko dla mnie. Nie będę pisać - o strasznie silnym biciu serca, o euforii, płaczu, zlewaniu się potem, bo to są banały, i pojawiają się u wszystkich ryzykujących. Wyróżniłabym jedynie z tych wszystkich oczywistych odczuć jedynie - olśnienie i dumę. Angel

Moje olśnienia pod wpływem ryzyka mają dalszy ciąg, bo uruchamiają procesy twórcze, więc mamy kolejne korzyści. Myślę, że wszyscy urodzeni zdobywcy zrozumieją mnie. Poszukuję też wrażeń, i to od dziecka, a to sporo wyjaśnia. Ale to wszystko o czym piszę, trzeba w sobie mieć, i ani nie można się tego pozbyć, ani nie można wywołać na siłę, bo można zrobić sobie krzywdę.

nudziarz

Poza tym , ze obiektywnie ( a nie w psychice człowieka ) ryzyko skoku na bungee jest sporo mniejsze od próby przejścia przez ulicę w dużym mieście... naprawdę , naprawde świetny post

Wiolinowa

FRIDA · Gość

Skoki na bungee stwarzają tylko wówczas niebezpieczeństwo jeżeli są zorganizowane przez nieprofesjonalnych organizatorów / a takich przypadków dzisiaj sporo/. W przypadków profesjonalnego zorganizowania skoków, spełniających zresztą bardzo rygorystyczne kryteria / kwestia liny - głównie/ wszelkie niebezpieczeństwo jest nikłe, a nawet rzec można, że wydumane. Zdecydowanie większe - jak podkreśla Nudziarz jest niebezpieczeństwo przy przechodzeniu przez ulicę w dużych miastach, aglomeracjach. Bezpieczeństwo skoków na bungee można wytłumaczyć poprzez prawa fizyki i stosowne obliczenia / lina - masa ciała, itd../. Może Nudziarz potrafi bardziej precyzyjnie i fachowo wyjaśnić prawa fizyki, na które się powołuję i związane z tym obliczenia. Problem przy skokach na bungee tkwi w psychice, i jeśli ktoś sobie z nim poradzi / pokonanie olbrzymiego stresu/, będzie chciał powtarzać skoki - ciągle i ciągle, a także uwierzy w ich bezpieczeństwo Angel

lulka

Kewa

FRIDA · Gość

Wiolinowa

Formalny

Chodzi raczej o różnicę pomiędzy amatorszczyzną, a profesjonalizmem. Profesjonalista może się pomylić, ale nawet jego pomyłki lokują się w przewidywalnym marginesie błędu i sa mniej "kosztowne". Gdy w dziedzinę dużych emocji wkracza amartorszczyzna, bezpieczeństwo znajdzie się raczej w rubryce pt. "powinno się udać"... I to jest ta istotna różnica...