po 30-tce

fedrus

Jesteście sentymentalni? Uważacie tę cechę za wadę czy zaletę? Łatwo Wam przychodzi zamykanie pewnych rozdziałów życia, (związanych np: ze zmianą pracy albo...forum) odkreślanie ich grubą kreską?
Wszelkie przemyślenie na temat sentymentów mile widziane.

Indian Summer

czemu mam wrażenie,że do mnie pijesz? Blue_Light_Colorz_PDT_02

bywam sentymentalna...rzadko, ale bywam...jeśli zrobienie kroku naprzód wymaga odcięcia sie-to sie odcinam...ale mojego usmiechniętego nie zostawię Tongue out (1)

zadziora · Gość

jestem sentymentalna i nie cierpię u siebie tej cechy; sentymentalizm u innych mi kompletnie nie przeszkadza, wręcz przeciwnie, natomiast osobiście 'lubię' być twarda i pozbierana do kupy, a przez sentymentalizm czuję się często jak rozmemłana, ciepła klucha

co do odkreślania przeszłości grubą krechą, mówią że trening czyni mistrza, z czasem idzie mi to coraz lepiej, choć nie lubię być w tym stanie świadomości, by chcieć coś/kogoś 'odkreślać'...

animavilis · Gość

A możecie mi wytłumaczyć, jak rozumiecie "bycie sentymentalnym"?
Bo umiejętność zamykania bądź nie pewnych rozdziałów życia, wydaje mi się mieć do tego nijak. Można, np. przez wiele lat żyć przeszłością na zasadzie dyszenia nienawiścią i chęcią zemsty, ale z sentymentem ma to niewiele wspólnego [chyba że - specyficznie pojętym

].

fedrus

illunga

Sentyment kojarzy mi się ze spoglądaniem do tyłu. Za siebie. Czasem bardzo daleko. Sentyment jest takim ułagodzonym wspomnieniem. Bo to raczej wspomnienie jest dobre, albo złe, radosne, albo tragiczne. A z sentymentem patrzy się tylko na takie wspomnienia, do których można się uśmiechnąć.
W takim rozumieniu jestem sentymentalna. Bo po latach nie pamiętam zbytnio okoliczności czegośtam, ale pamiętam ogólną aurę. Dlatego z sentymentem wspominam i czas, i ludzi, którzy byli dla mnie ważni na pewnych etapach życia (niezależnie od tego, kim są dla mnie dziś i jak ten czas wpłynął na moje dalsze życie).
Grubą kreską mogę odcinać tylko wspomnienia. Złe wspomnienia.

Indian Summer

właśnie tak Illuś..mój sentymentalizm to też jest takie właśnie uśmiechanie się do przeszłości...do tych zakurzonych listów w szufladzie...pamiętnika z podstawówki...itp 050

to mi nie przeszkadza żyć dniem dzisiejszym...

agniecha

Tak .. jestem posiadaczką takowej zalety czy wady( któż to wie i jak to ocenić ?) ..

Właściwie u mnie objawia się to jako stan .... wystarczy piosenka , zapach , miejsce aa nawet smak a już rozpływam się we wspomnieniach - tych najpiękniejszych ( niedobre i złe wyrzucam z pamięci natychmiast ! )...
i uśmiecham się lub ronię łezkę z tęsknoty...
i myślę sobie ,że przede mną pewnie jeszcze wiele taaakich chwil , do których kiedyś też będę wracała gdy usłyszę melodię .....

agniecha

Mii

Do niedawna myślałam, że nie jestem...nie ryczałam na filmach...myślałam o sobie "gruboskórna", ale coraz częściej przekonuję się, że jednak gdzieś głęboko siedzi we mnie delikatna istota...w trakcie porządków przewinęły mi się przez ręce stare listy od generała, laurki i pierwsze rysunki moich dzieci wykonane jeszcze nieporadnie...wróciły wspomnienia

i wstyd się przyznać...ryczałam nad nimi jak bóbr placz

, ale...tak jak już tu napisano... to były dobre wspomnienia...natomiast większość złych wydarzeń potrafię odciąć, ale niestety nie potrafię zapomnieć...to jedna z moich wad nad którą boleję... nie potrafię zapomnieć wyrządzonej krzywdy moim bliskim lub mii Not talking

animavilis · Gość

Czy mężczyźni nie bywają sentymentalni? Zaczynam czuć się przytłoczona ilością sentymentalnych pań piszących w tym topiku i brakiem sentymentalnych panów... Autorze? Angel

Tak, jestem sentymentalna i podobnie jak zadziora, nie lubię u siebie tej cechy. Z podobnych powodów.
Spodobało mi się to, co o sentymencie napisała illunga, zwłaszcza jedno zdanie:

illunga

No bo ten sentyment to takie słowo, które kojarzy się ze schyłkową fazą życia, z siedzeniem na kanapie, z kurzem, wyblakłymi kolorami i koronkowymi obrusami.
Jak to zabrzmi, kiedy powie się: " Z sentymentem zajadam się schabowym z kapuchą" Think

albo "Z sentymentem myślę o obgryzaniu paznokci, bo od czasu założenia akryli, już mi to tak nie smakuje"

Sentyment do wspomnień...trywialnych. Też jest

Sabina

jupiter · Gość

E tam... Ja np. jestem ohydnie wprost sentymentalny i jestem z tego dumny. Blue_Light_Colorz_PDT_21

Niesentymentalny to jest mózg elektronowy i zupełnie nie rozumiem jak można chcieć być sprzętem nieożywionym i być z tego dumnym.

Seeni

Na takie pytanie nie potrafię odpowiedzieć zwykłym tak lub nie. Są takie sprawy, rzeczy, jakieś zdarzenia o których myślę bez sentymentu. Nie roztkliwiam się nad minionym dniem, chociażby był wyjatkowo miły. Nie gromadzę starych listów od przyjaciół a jak stłukę ulubiony kubek myślę- no cóż - to tylko kubek. Łzami prawdziwej rozpaczy pożegnam jednak zdechłego chomika, sowicie zroszę jakiśm tam wschód słońca- bo mi przypomni o innym wschodzie i zatrzymam na wieczną pamiątkę bilet na film " Potwory i spółka".
Mam też do perfekcji opanowaną umiejętność udawania, nawet przed samą sobą, że z ludżmi żeganam się bez sentymentu

paj

Jestem chyba bardzo sentymentalna.
Niestety, często to przeszkadza w życiu. Dotyczy to pracy, znajomych, uczuć..wszystkiego.
Czasem sentymentalne wspomnienia powodują, że...omijam pewne miejsca, ludzi, aby nie budzić wspomnień. Sentymentalizm...zakłóca trzeźwy odbiór rzeczywistości, ale też czasem pozwala patrzeć na pewne sprawy łagodniej, spokojniej.

jupiter · Gość

Oczywiście z tymi sentymentami namieszały jak zwykle kobiety. Czułość, uczuciowość kojarzy się im ze słabością, a ponieważ poczucie bezpieczeństwa jest dla nich ważne to wykombinowały sobie, że prawdziwy, silny facet nie może być sentymentalny. Znaczy się musi być czuły tylko i wyłącznie dla nich, jak nikt nie widzi. Głupie to oczywiście ale mężczyźni niestety musieli się do tego wzorca przystosować, znaczy się grać. Niestety, bo mężczyzna to istota nieskomplikowana, szczera i bardzo wrażliwa z natury. I dlatego krócej żyją przez te stresy.

slepa i brzydka

płacze na filmach, ale nie wiem czy to sentymentalizm czy po prostu poruszaja mnie rozne historie. ostatnio z trudem powstrzymywalam lzy na Oszukanej, chociaz film nie jest smutny. ja bym tam ze zlosci ryczala najchetniej, ale mniejsza o to.
sentyment to dla mnie mile wspomnienie. nie mam przez to zadnych nieprzyjemnych przezyc w chwili obecnej, bo wszystkie moje dawne strachy i obawy sa juz mocno zdezaktualizowane, wiec moge spokojnie pojawic sie na tym, czy na tamtym dworcu, tak dla przykladu.

paj

Mati.

..słowo 'sentymentalizm' słabo mi się kojarzy.. zdecydowanie lepiej 'sensitive', choć to nie po polsku..

mam nadzieję, że każdy jest choć trochę sentymentalny.. bo to oznacza, że jest czuły, widzi świat oczami miłości i dobra, lubuje się w przyrodzie, naturze i dostrzega ogrom zagorżeń jakie płyną ze zdobyczy cywilizacji.. czyli, że używa oczu serca..
Zdecydowanie bardziej przyklaskuję temu nurtowi niż np. klasycyzmowi..bo koncentruje się na człowieku jako indywidualnej jednostce a życie poznaje głównie empirycznie i sensualistycznie
i zdecydowanie dobrze robił mi Karpiński i Rousseau..
Zdecydowanie zgadzam się z nimi w zakresie takiej filozofii jak ta mówiąca, że uczucie jest podstawową cechą kultury ludzkiej
i że człowiek jest rozdarty między czułością, dobrocią, a wymaganiami jakie stawia mu cywilizacja

Lubię swój sentymentalizm często wręcz lubuję się w nim..
i wygląda na to, że człowiek sentymentalny jest po prostu mądrzejszy..