po 30-tce

animavilis · Gość

Trochę bym się nad tą ostrością granic zastanawiała.

Raz, że w powszechnym odczuciu (postronnych obserwatorów, sąsiadów) osoba, która konsekwentnie unika innych ludzi, prowadzi żywot eremity, postrzegana jest jako "dziwna". Stąd już o krok od stwierdzenia, że może nie być "normalna".

Dwa, należałoby się zastanowić, kto wytycza granicę między normą a odstępstwem od niej. To jest chyba zadanie dla psychologa lub psychiatry.
Nie mam skłonności do podejrzewania każdej osoby, która zachowuje się mniej typowo (np. nietypowo mocno izoluje od otoczenia) o zaburzenia natury psychicznej, ale jeśli nie znam jej zbyt dobrze, jaką mogę mieć pewność, czy moja ocena jest właściwa? A i sądząc, że znam kogoś bardzo dobrze, także mogę się mylić.

Kewa

pogłoska

kasia_imig

Oczywiście, że pomiędzy "normalnością" a zaburzeniem psychicznym granica jest nieostra. Wszystko przebiega w spektrum możliwych doznań i zachowań psychicznych. Zwykłe wkurzenie się, podniesienie głosu jest zachowaniem patologicznym. Osobowość zamknięta w sobie, izolująca się od ludzi jest osobowością patologiczną. Każda osobowość jest patologiczna. Wszyscy jesteśmy chorzy psychicznie, zapewniam Was.

kasia_imig

I samotnik to jest zaburzony typ osobowości, jako żywo tak diagnozowany, jak mówił ligand fas:
schizoidalne zaburzenie osobowości - aspołeczny, "samotnik", niepodobny do schizofrenika

Schizoidalne w tym sensie, że introwertyczne, a nie w sensie urojeń, jak widać. Nazywajmy rzeczy po imieniu

.

Kewa

kasia_imig

kasia_imig

Wiolinowa

Wiolinowa

Wiolinowa

kasia_imig

FRIDA · Gość

W nawiązaniu do wypowiedzi Wiolinowej.

Kameralność. Lubię to określenie, zawsze szukałam kameralności - kameralnych spotkań, miejsc, kameralnego klimatu i atmosfery, które można poczuć tylko w tych bardziej wysublimowanych zakątkach, uwielbiam kameralne kina ( których niestety coraz mniej, bo zostały wyparte przez Multikina ), i w których wyświetlane są na przykład tylko filmy francuskie Angel

Niektórzy potrzebują kameralności z bardzo różnych powodów, nie tylko ze zwykłego upodobania, ale także dla relaksu, wyciszenia, chwilowej ucieczki od wszelkich trosk - kameralność im to daje. Kameralność ma dla mnie smak, w przeciwieństwie do szczególnie zaludnionych miejsc, w których jakaś część ludzi lubi spędzać czas. Dla mnie są zbyt ... konsumpcyjne.

Seeni

Uprzedzenie się do kogoś nie wywołuje we mnie żadnych negatywnych ocen. Ja się nie uprzedzam do kogoś dlatego, że jest potencjalnie zły głupi itd. Zwyczajnie ktoś mi nie pasuje, przestaję takiego kogoś zauważać ponad sytuacje konieczne. Nie dokonuję jakichkolwiek osądów, taka osoba w ogóle dla mnie nie istnieje, nie zaprzątam sobie głowy rozmyślaniem o niej, o jej potencjalnych wadach czy zaletach o tym czy ma racje, czy nie. Nie interesują mnie jej poglądy, opinie. Trzymam się jak najdalej i koniec. Uprzedzona jestem do niewielkiej ilości osób, szczęsliwie się składa, że z żadną z nich nie wiążą mnie więzy pokrewieństwa, powinowactwa czy bezpośredniej zależności zawodowej.
Myślę, że gdyby łaczyły ograniczyłabym kontakty do niezbednego minimum.
Wydaje mi sie przy tym zupełnie naturalne nie poddawanie osób, do których jesteśmy uprzedzeni jakimkolwiek osądom. Właśnie z tej przyczyny, że z uwagi na uprzedzenia są one nieobiektywne.

kasia_imig