po 30-tce

Drahna

Dwa rodzaje postaw związanych z samooceną ogólną.

Samoakceptację określa się jako postawę nacechowaną wiarą, zaufaniem i zdrowym szacunkiem dla samego siebie. Postawa taka sprawia, że jednostka może wykonywać i realizować swoje potencjalne możliwości, a także potrafi skorygować swoje zachowanie pod wpływem innych. Osoby, które akceptują siebie, mają pozytywne mniemanie o sobie i dobre samopoczucie.

Przez samoodtrącenie rozumie się postawę wobec siebie łączącą się z przeżywaniem poczucia krzywdy, poczucia winy, poczucia niższości albo innych doznań związanych z pretensją i żalem do siebie. Osoba taka nie docenia własnych sukcesów, a przecenia porażki. Dąży do poniżenia siebie, czasem wręcz siebie nienawidzi.

Czego w Waszym zyciu jest więcej?
Dlaczego tak trudno zachować "zdrowe" granice między jedną a drugą?
Przyjęcie zarówno własnych ograniczeń jak i możliwości, przyznanie się do nich i zaakceptowanie jest niezwykle trudne. O ile łatwo i przyjemnie wiedzieć "co możemy, w czym jesteśmy dobrzy" o tyle nasze ograniczenia do przyjemnych nie należą. Wielokrotnie czujemy się gorsi od innych.
Czy zdarza się Wam czuć gorszymi?

wilczek

Drahna

Wilczek, ale mi chodziło.....dobra, sformułuję to pytanie inaczej (solidniej Anxious

)

Czego w Waszym zyciu jest więcej : samoakceptacji czy samoodtrącenia?

Mam nadzieję, że pisząc o rozsądku miałes na myśli rozsądną granicę między jednym a drugim.
Choc moim skromnym zdaniem zachowanie rozsądku jest w tym wypadku prawie niemozliwe.
Dlaczego? Ponieważ rzadko kiedy udaje nam się zapanować nad oceną samych siebie w stopniu pozwajającym na kontrolę.
Gdyby tak było, każde nasze zachowanie czy myśl podlegające kontroli czyniłoby nas dosłownie niewolnikami własnego umysłu.
Nie można stale się kontrolować.....i zawsze szala przechyla się w jakąś tam stronę.

wilczek

Wiem, że nie o to ci chodziło Angel

taki mały wybieg, by dać ci do zrozumienia, że nie... Brick wall

a prawda, prawda leży po środku.

bo ja

a dla mnie Drahna najważniejsza jest samoświadomość
....no i ewentualnie samokontrola

tylko dzieki osiąganiu samoświadomości mam szansę na osiągnięcie adekwatnej samoakceptacji

tylko dzięki samokontroli mam szansę na niepopadanie w samoodtrącenie

Kewa

Samoakceptacja towarzyszy mi w życiu na codzień, samoodtrącenie nachodzi mnie tylko czasami, ale wtedy to już tak lubię masochistycznie zanurzyć się w beznadziei, trochę jak Kaczmarski gdy śpiwał: "i nawet teraz bardzo mi przyjemnie, że tak we własnych wątpliwościach grzebię". Zawsze na szczęście potem odbijam się od dna i już jest miło.

slepa i brzydka

samoakceptacja - nie mam problemow z wlasnym wygladem, tylko wkurza mnie, ze wlosy rosna tak szybko

samoodtracenie - nie zgadzam sie czesto ze soba, a denerwuja mnie moje wlasne, pieczolowicie obmyslane argumenty, poniewaz w pewnym momencie nie potrafie sobie sama bardziej zaprzeczyc. trace wtedy sile we wlasne mozliwosci logicznego myslenia i prowadzenia dyskusji.

z tej krotkiej charakterystyki wynikac moze, ze jestem czlowiekiem w miare znosnym wygladzie, ktory mimo wszystko nie moze czasem na siebie patrzec ;>