po 30-tce

illunga

Samotność. Jest jak miłosć: albo się jej pragnie, albo przed nią ucieka.
Dziwna rzecz- poczucie osamotnienia potrafi dopaść nawet w największym tłumie, nawet wśród najserdeczniejszych ludzi. Bo przecież tak w ogólnym rozrachunku, to zawsze zostajemy sami: z problemem, z radością, z myslą, z życiem...

Nadmiar ludzi męczy. Nadmiar wypowiadanych słów męczy. Wtedy wzdycha się do samotnosci. Do samostanowienia tylko o sobie. Do niekonieczności. Do nieśpieszności...

"Daj mi chwilę..." W różnych sytuacjach prosimy o to. A jednocześnie jak dobrze usłyszeć "Cokolwiek się stanie...jestem tutaj". Oparcie.

Samotność z wyboru...wyobcowanie niezależne od nas... Różna ta samotność. A może to różni ludzie?

STALKER

Gabriel Garcia Markiez najlepiej napisał o tym ..w swojej książce odnoszącej się to tematu

Mati.

..odnoszę wrażenie, że całe życie próbujemy przekonywać się do tego, że samotni nie jesteśmy.. jesteśmy z jednej strony istotami stadnymi z drugiej każdy jest indywidualnością.. z jednej strony godzimy się na to, co wkoło, z drugiej strony gdzieś wewnątrz nas coś się buntuje.. Chcemy być niezależni a innych ludzi dopuszczamy wtedy, kiedy MY tego chcemy.. Trochę to egoistyczne, ale coś w tym jest..
Poza tym samotność to jednak co innego niż bycie samemu.. Pobyć trochę samemu, posłuchać tego głosu wewnątrz nas, ogarnąć to całe zamieszanie zawsze dobrze robi i można tego chcieć, ale nie znam nikogo, kto przyznałby się, że lubi i chce być samotny (z poczuciem, że jest się nierozumianym, niepotrzebnym, niechcianym)..
Wkoło pełno ludzi, głosów, zapachów innych, miast i blokowisk.... a co mają powiedzieć np. aborygeni...?

zadziora · Gość

w piewszym odruchu chciałam Mateczce odpisać, że jestem samotna i swoją samotność lubię, ale tak się zastanawiam, czy to prawda... jestem samotna, zdecydowanie jest to samotność z wyboru, i lubię ją- ale to chyba dlatego, że mam syna; bez niego samotność chyba byłaby na dłuższą metę uciążliwa

bobro

kiedy zmieniałem charakter pracy to moje najważniejsze pytanie do szefa było "czy będę pracował w pokoju z jakimiś pierdołami, czy sam?" i po otrzymaniu odpowiedzi, że biuro będę miał jednoosobowe, po krótkim namyśle zgodziłem się

Mati.

animavilis · Gość

bea.ta

Znasz mnie mateczka:)
teraz mam chwilowy powrót do ludzi, nawet sie sama do nich garnę, ale nie wiem co bedzie za dzień czy dwa, jakies jedno małe wydarzenie, słowo wypowiedziane, które wyda mi sie zbyt dla mnie bolesna i tak jak miesiąc, dwa , trzy ...temu bede marzyła o byciu samej, a każdy kontakt z innymi bedzie wymuszony -jako kuracja niemalże , próba ratunku samej siebie. Wtedy wszystko męczy, że tak sobie westchnę ...boże jaka ja bywam apatyczna, jak byle drobiazg jest dla mnie powodem do ucieczki w głąb siebie, ksiązka, film, muzyka......wystarczy by żyć i ograniczyc swój ból spowodowany kontaktem z ludźmi.
Dzieci też męczyły, też chciałam od nich ucieć.......zmęczenie materiału a z drugiej strony gdyby nie One to pewnie bym skoczyła

W tym momencie mogę sobie ironizować, bo moja potrzeba samotnosci chwilowo został odsunięta na plan dalszy ale moment ten wróci, wiem o tym i mam nadzieję jedynie, że mimo niechęci , braku mocy, niezrozumienia nadal będę próbowała na siłe byc z ludzmi. Chociażby z tą garstką , która mi została i nie dała się zrazić moimi usilnymi próbami zrażenia....ale i tak zawsze jestem wyalienowana i bywa mi z tym dobrze

Seeni

Jestem stadna. Mam znajomych bliższych i dalszych, męża- którego zasadniczo wielce lubię, dzieci, kochanych rodziców oraz zaprzyjaźnionych sąsiadów. Biegam na wino do koleżanek, umawiam się w knajpkach na babskie ploteczki, nieustannie griluję ze znajomymi, oglądam z córkami i zapasem chusteczek higienicznych " Księżniczkę na lodzie"- po prawdzie przynajmniej raz w miesiącu. Lubię ludzi.
Czasami nie mam ochoty na ludzkość - uciekam od kontaktów. Miewam takie dni, ze zwijam się w kłębek na łóżku i sufituję. Albo otulona kocykiem daję się opętać orgii czytelniczej.
Lubię być czasem tylko dla siebie. Nawet chyba częściej niż czasem.
Bywam też niestety straszliwie samotna.

slepa i brzydka

ja potrzebuje swojej samotnosci. do tejpory byl to dla mnie najlepszy stan, jednak okazalo sie, ze mozna polaczyc bycie z kims pozostajac w pelnej autonomi.

STALKER

Najmniej odczuwam samotność ..kiedy jestem sam

( dziwny jestem... ja wiem o tym

)

kasiek66

Podobnie do Seeni zawsze twierdzilam ze jestem zwierzeciem stadnym

I tak jest do dzis. Mam tez swiadomosc tego, ze jestem idealnym materialem do czerpania ze mnie energii. Dosc duzo wampirow energetycznych przewinelo sie w moim zyciu. Czy zasob jej jest nieskonczony- niestety nie. Dlatego wtedy chowam sie przed ludzmi. Chce byc sama. Zaszywam sie, nie odbieram telefonow, nie przyjmuje gosci w domu, nie wychodze. Nie ma mnie. Domownicy juz do tego przywykli i kocham ich za to. Za te akceptacje mojej "nieobecnosci".
Potrzebuje bycia sama ze soba, zeby poukladac sobie siebie. Zeby pozbierac mysli, zeby je uslyszec.
Ale nie moge powiedziec , ze jestem samotna. I to jest dla mnie wazne

zadziora · Gość

bosska · Gość

lubię swoją własną samotność. te chwile, gdy jestem sama. właściwie, to nie jest samotność, bo samotna się nie czuję. samotna czuję się wśród ludzi. choć tak naprawdę nie pamiętam, kiedy to było ostatni raz.
chwile, gdy jestem sama, gdy nie ma tłumów ani nikogo obok mnie pozwalają mi rozkoszować się życiem. nikt mnie o nic nie prosi, nic nie żąda i przede wszystkim nic do mnie nie mówi. mogę robić coś co chcę i to coś dla mnie. nie odczuwam jakiejś wielkiej potrzeby integracji z ludźmi. może z tego powodu wyprowadziłam się z wielkiego miasta na prowincję, gdzie z taka radością wracam.

Szymon Krusz

Jedni są samotni z wyboru inni z przypadku a jeszcze inni z "dobrowolnego przymusu"

ribka_pilka

bo ja

ribka_pilka

I pozwolę sobie wrzucić:
Wiecznie samotni - Kazimierz Przerwa-Tetmajer

Wiecznie samotni!... Pośród tłumu ludzi,
gdy serce nasze wstrząśnie ich sercami,
gdy dusza nasza ich dusze obudzi
i tłum ten cały koło nas się toczy,
dłoń wyciągając ku nam, wznosząc oczy:
jesteśmy sami.

Wiecznie samotni!... Gdy w najbliższym kole
twarze gorzkimi zraszają się łzami,
wspólne pragnienie zaświeci na czole
albo wybuchną ludzie szczerym śmiechem:
my, łzom i szczęściu wtórujący echem,
jesteśmy sami.

Wiecznie samotni!... Nawet w takiej chwili,
gdyśmy spleceni wzajem ramionami
z kobietą dusze i ciała złączyli,
gdy z nią przeniknąć pragniemy się wzajem,
jej serce bierzem i jej serce dajem:
jesteśmy sami.

Wiecznie samotni, wiecznie szukający
z wiecznej nadziei wiecznymi złudami,
pełni tęsknoty gorzkiej i palącej,
błądzim po świecie, dziwne, obce cienie -
wreszcie ostatnie wydając westchnienie
jesteśmy sami.

rrruda

Jestem typem nie przepadającym za ludźmi, większość z nich mnie drażni i zawsze szkoda mi było czasu na na jałowe dyskusje o niczym typu "no i co słychać". Zdawałam sobie sprawę z mojego trudnego charakteru i nie narzucałam się towarzysko ludziom. Często marzyłam, żeby wszyscy dali mi święty spokój (dot. to zarówno pracy jak i strefy prywatnej).

Oczywiście czym innym jest samotność z wyboru a czym innym z konieczności. I w dyskusji biorą udział i samotni i samotnicy.

Odkąd rozstałam się po 6 latach z moim partnerem moja samotność stałą się osamotnieniem.Ta druga opcja spowodowała, że nagle poczułam się bezgranicznie nieszczęśliwa. W dużym stopniu wynika to po prostu ze zwykłej tęsknoty po rozstaniu. Ale nie cieszy mnie to, że nikt się mnie w domu nie czepia, że nikt nie chrapie do ucha, że nie ma porozrzucanych skarpetek, że nie muszę myśleć o wszystkim za nas dwoje itd. Brakuje mi nawet tego. Oczywiście staram się znaleźć jakieś dobre strony tej sytuacji. Sama stanowię o sobie, nikt się do niczego nie wtrąca.

Przez weekend mój psiak był ze mną w domu (do tej pory przez całe lato był z moimi rodzicami na działce). I okazało się, że było mi jeszcze gorzej. Nie do zniesienia była myśl, że cieszę się z psa ponieważ mam się do kogo odezwać.
Wracanie do pustego domu, zasypianie w pustym łóżku, oglądanie telewizji bez możliwości skomentowania tego co oglądam bo nie ma do kogo jest strasznie dołujące. Okazało się też, że nie bardzo wiem co zrobić ze swoim czasem. Że nie umiem zrobić nic sama. "Normalnie" jestem samodzielna, narzucam innym swoje zdanie (niestety). Teraz jestem jak dziecko we mgle. Nic mnie nie cieszy w pojedynkę.

Oczywiście powiecie, że to kwestia czasu, że mi przejdzie, że życie przede mną, że spotkam kiedyś kogoś, ułożę sobie życie itd.
Mam nadzieję, że tak będzie, na razie jednak bardzo ciężko doczekać się tych zmian.
Dół jak lej po bombie.

Szymon Krusz