po 30-tce

STALKER

Szczególnie jak ma syna

Mati.

lulka

Zgadzam się z tym co napisała Mateczka.
Bo mówiąc o wychowaniu dzieci samotnie nie miałam na myśli kobiet, które świadomie chcą je samotnie wychowywać.
To była tylko odpowiedź na post Seeni.
Dzieci wychowuje się inaczej i na pewno trudniej widząc i wiedząc o problemach o których napisałam powyżej.
To nie jest tak, że dzieci samotnych rodziców są nieszczęśliwe. Nie ulega jednak wątpliwości, że niosą jakiś tam bagaż.
Optymalną sytuacją jest gdy dziecko ma obydwoje rodziców.
Natomiast skrajne postawy, że egoizmem jest świadomy wybór takiej drogi życiowej (samotne rodzicielstwo) są mi całkowicie obce.
Myślę, że gdybym nie widziała innej drogi to zdecydowałabym się na to bez wahania.

bosska · Gość

STALKER

Tak jak was poczytać to faceci są ostatnimi palantami i świniami na świece
I wszystkie biedy nieszczęścia kobiet i ich dzieci są skutkami ich egoizmu i bezmyślności
Jeszce pól roku czytania i chyba zdecyduje się na zmianę płci

Mati.

Seeni

No rację masz Lu, że tak naprawdę nie byłam sama, bo gdzieś tam ów mąż był. Bywałam co najwyżej matką tymczasowo samotnie wychowującą dzieci.
Sama świadomość, że małżonek kiedyś wróci niestety brzemienia odpowiedzialności za wszystko nie zdejmowała ze mnie. Strach, że z czymś nie zdążę, że popełnię błąd nie do naprawienia także mi towarzyszył. To ja musiałam podejmować decyzje, bo nie chciały one czekać aż małżonek zawita do kolejnego portu, w którym złapię z nim ( lub nie) kontakt telefoniczny. Co najwyżej w ramach wentylu bezpieczeństwa mogłam sobie budować mit- jakim to cudownym ojcem będzie mój mąż, kiedy wróci za pół roku na kilka tygodni.
I jest mi zwyczajnie przykro, że sprowadzasz to do zwykłych trudności technicznych.
Z Wiolinową nie chce mi się nadal gadać - nie ma sensu.

slepa i brzydka

"Oczywiście powiecie, że to kwestia czasu, że mi przejdzie, że życie przede mną, że spotkam kiedyś kogoś, ułożę sobie życie itd."

nigdy w zyciu, nie powiem nikomu nic takiego. i Ty tez nie powinnas sluchac ludzi, ktorzy Ci tak mowia. bo moze wcale nie przejsc, bo zycie czasem konczy sie szybciej niz zdazysz powiedzic abrkadabra, bo mozesz nikogo nie spotkac, lub gorzej, spotkac kogos z kim Ci sie bedzie tylko wydawalo, bo nie zdolasz ulozyc sobie zycia.
ja nie uznaje powiedzenia, ze czlowiek jest zwierzeciem stadnym. nie uznaje tez powiedzenia, ze jestesmy indywidualistami znajacymi siebie najlepiej i tylko w swoim towarzystwie spelniajacy sie w 100%. wierze natomiast w to, ze jestesmy niezwykle elastyczni, ze potrafimy nauczys sie zycia z ludzmi, a takze obok nich i bez nich. wtedy ani nie odczuwamy nieznosnie ich wymuszonej obecnosci, ani ich brak w chwilach osamotnienia nie stanowi meki.

pomaga to tez ustalic nam nasz wlasny indywidualny grafik chce towarzystwa/nie zniose towarzystwa i uwazam, ze powinno to namprzychodzic automatycznie. czytajac ten topik i odnoszac wypowiedzi do siebie mysle, ze czasami chcemy sie samotnoscia/tlumem ukarac czy cos na sobie wymusic. wmawiamy sobie, ze teraz trzeba samemu bo gotowi jestesmy poradzic sobie na wlasna reke lub wrecz przeciwnie, ze teraz towarzystwo jest nam niezwykle potrzebne, bo gotowi jestemy wyjsc do ludzi, bo zle minelo i wyleczylismy trad. jeszcze jei dochodze do wniosku, ze to myslenie, ten stosunek, to strata czasu, ze to nienaturalne, ze w natloku wlasnych mysli przgapiamy zyczliwy usmiech gest.

"Druga sprawa, to świadomość, że nie ma drugiej osoby, która by tak samo jak Ty bardzo kochała Twoje dzieci. Żeby tak samo była w stanie je zrozumieć."

trzecia sprawa, czwarta sprawa, piata sprawa... dzici przypadkowe, niekochane bo tak, osierocone, z ojcem lub matka z problemem alkoholowym/narkotykowym/choroba psychiczna etc.
nie widze sensu, aby w tej kwestii dokonywac jakichkolwiek uogolnien odnosnie tego, co czuja dzieci, kiedy nie maja jednego z rodzicow, nawet bez wzgledu na powod tego braku, ani pisac o motywacji kobiet/matek, ktore wychowuja tak, a nie inaczej. to, ze losy rodzi ukladaja sie czasem podle, czasem przez przypadek, a czasem pomimo wszelkich staran wcale sie nie wyklucza. odpowiadanie na posta o jednej rodzinie dysfunkcyjnej postem o innej, jest bez sensu.

bea.ta

Lulka , Seni jak dla mnie to napisałyscie o dwóch zupełnie różnych samotnościach wychowywania dzieci . I każda z Was piszę prawdę.
Tylko z zupełnie innego punktu siedzenia.

Bardziej rozumiem Senii punkt widzenia bo częściej czuje tak jak Ona , mimo że z zupelnie różnych powodów od Niej- że cała odpowiedzialność za wychowanie berbeci spada na mnie. I też mi to fajne, i nawet mi lepiej , gdy jestem sama bo wiem , że muszę dac radę własnie sama. Zbieram się w sobie i daję radę ,bo wiem , że muszę , bez oglądania się na pomoc.
Lulkę też rozumiem choć , bo ja taka empatka jestem i dużo książek czytam Lulu Droga

))) Tak na marginesie to obsadzilam Cię w gównej roli w książce "Dom na d rozlewiskiem" . Wybecz jeśli Ci to nie w smak , ale wkroczyłaś jako Gośka( główna bohaterka) już na samym początku książki i tak zostało do końca. Zakochałm się w tej książce i w Gośce Blue_Light_Colorz_PDT_02

STALKER

Często jak się związek dwóch ludzi zaczyna się sypać to najmniej się myśli o dzieciach
Otwierając puszkę Pandory nie myślą że wszystkie demony wijące się wokół nich uderzą łącząc sie w jedno do dzieci
Nikt nie chcę odstąpić od tej "wojennej" ścieżki
Słowo za słowo
Cios za cios
Dopiero jak się rozstają zaczyna się zastanawiać sie o dziecku
O tym że tak naprawdę ono zostało najwięcej skrzywdzone ..że ono odczuje tą samotność
Bo każdy ze związku ma szansę znaleźć nowego partnera ..ba nawet zakochać się na nowo
Dziecko nie ma szans..nie znajdzie nowego taty czy matki
Ale o tym się nie myśli..rujnuję sie dzień po dniu wszystko zapominając że rujnuję sie życie Małego Człowieka...
Skazując go na samotność i najgorsze na poczucie winy ze to on był powodem tego wszystkiego...i to uczucie on ma w sobie na wiele wiele lat..czasami na całe życie

lulka

Kasztanka · Gość

Seeni

Złemu obcemu nie powiedziałabym, że mi zwyczjnie przykro-tylko zdusiłabym w sobie.
A Ty Lu nie jesteś ZŁy Obcy
Świnka może była Kretyńskim przykładem, ale zakupy dla mnie były wtedy rzeczą niezbędną a chorowałyśmy wszystkie trzy jednocześnie.
Ja też mdlałam na pogotowiu nieopatrznie podsłuchwszy rozmowę rentgenologa z lekarzem dyżurnym o wgnieceniu w czaszce. Pewnie zemdlałabym równiez wtedy gdyby był na tym pogotowiu także mój mąz. Dorabianie martyrologii i męczeństwa to koszmarne określenie.
Ale nadal uważam, że niektóre kobiety to robią- widzą tylko oczywisty trud samotnego wychowania a nie dostrzegają plusów. Taak to one podejmują wszystkie decyzje- te łatwe i te trudne. Ale to także li i jedynie one niepodzielnie królują w sercach dzieci. Nie tracą czasu na bezsensowne dyskusje, czy na kolczyki w uszach pozwolić można od 13 czy od 10 roku życia oraz czy to poprawne jest, żeby 14-latka wracała z imprezy o 23. To sa kwestie banalne, ale w życiu i wychowaniu naszych dzieci takich właśnie decyzji jest więcej chyba niż tych, w których tak naprawdę decydujemy o ich przyszłym losie. Wolna ręka w sprawach życia codziennego to dla mnie oczywisty plus samotnego ( na stałe czy tymczasowo) wychowania dzieci.
Wydaje mi się także, że w większości sytuacji to kobiety- nawet te posiadające małżonków- podejmują się trudu wychowania potomstwa. Tata jest od zadań specjalnych, a nie od wycierania pupy i podawania obiadków. To My biegamy na wywiadówki, pamiętamy o drugim śniadaniu i o tym, żeby biała bluzka była czysta na rozpoczęcie roku. To My chodzimy na bilans sześciolatka i to nam płyną strumieniem łzy, kiedy ów sześciolatek pozytywnie zaliczy maturę. Urywamy się wcześniej z pracy, żeby pójść do ortodonty albo zwyczajnie upiec ulubione ciasto pociechy.To na Nas spoczywa głównie ciężar odpowiedzialności za dom i dzieci. Cieszymy się kiedy Nasz mężczyzna bierze w tym czynny udział, ale bądżmy szczere-robi to co mu się powie, albo to co mu się przypomni. Bywa cudowny w sytuacjach ekstremalnych ale doprawdy nie wie, jakiego rodzaju pieczywo najchętniej jadają jego dzieci.
Nie twierdzę, że ojciec jest niepotrzebny- sama miałam super Tatę. Ale z perspektywy czasu wydaje mi się, że był taki super- bo tak nam go sprzedała Mama.

Seeni

bea.ta

Lulka
Martyrologię można dorobić do wszystkiegoprzecież, a do wychowania dzieci to już szczególnie . Każda z nas chyba ma świadomość tego jak bywa to męczące, stresujące, jak często ręce opadają i ma się ochotę te dzieciaki tak offff przez okno.

Dlaczego się nie przyznać , że to łatwe nie jest he ?To, że trzeba być odpowiedzialną nie tylko za siebie. To , że Matka mimo wszystko ( w niektórych przypadkach Ojcowie kiedy przejmują role matki i ojca)ma i tak większe obciążenie psychiczne itd itp. Choć moze matki nowej generacji są bardziej wyemancypowane w tym temacie ; )
To wszystko to prawda a nie martyrologia. Tylko, że dziś jutro, pojutrze można sobie pojęczeć na te dzieciaki , na kłopociaki ....a za tydzień się o tym zapomni...bo wobec dzieci ma się często zaniki pamięci

Ja wiem(wydaje mi sie , ze wiem może jedynie , ale czuje ) Lulka o czym Ty .......

Ale , ale

nie o tym chciałam myśleć...bez bagatelizowania problemy.

Lulka Ty się boisz tu pisać? Ty ostoja cnót (bez przesadzy oczywiście )wszelakich:)))))) Jeśli Ty tak czujesz to co mam ja powiedzieć ,? ;)albo wiele wiele innych osób , które pewnie mają podobne obawy

)))

Książkę polecam , może Ci się nie spodobać , ale lato w trakcie jesieni to najpiękniej wpływa na uśmiech

zadziora · Gość

po macierzyńskim nie miałam możliwości powrotu do pracy, dzieć chorował, był na wszystko uczulony, jeśli wystarczyło mi pieniędzy na opłaty, pieluchy, leki i hipoalergiczny preparat mlekozastępczy, okazywało się, że już mi nie starczało na jedzenie, przy swoich 172 cm wzrostu ważyłam ledwie ponad 40kg, wiem co to głód (i nigdy nie ukradłam batonika), wiem co znaczą ciągłe bezdechy u niemowlaka, który urodził się bez akcji serca, ciągłe czuwanie po nocy i strach paralizujący każdy nerw... dziecko jest dla mnie wszystkim, jest moim oddechem i biciem serca, i każdym dniem mojego życia staram się dziękować, że go mam; a że samotnej kobiecie jest z reguły technicznie ciężej, to po prostu fakt, więc nie wiem, co w tym bawi Seeni i dlaczego doszukuje się dorabiania martyrologii w tym, co zwyczajnie czasem jest po prostu ciężką walką o przetrwanie... martyrologia? hehe

wg mnie różnica w tym, o czym pisze Lulka i Seeni polega na definitywności i ostateczności...
samotnej kobiecie nikt nie pomoże, nie zapełni pustego garnka, nie odciąży, nie zastąpi przy łóżku chorego dziecka, i nikt nie jest w stanie stworzyć choćby nawet pozorów stabilizacji, gdy np niespodziewanie lądujesz w szpitalu, a dzieckiem przez tydzień muszą zajmować się znajomi... jeśli Tobie Seeni, nie daj Boże, coś by się stało, Twoje dzieci wciąż będą miały jednego kochającego rodzica, choć może nie rozumiesz do końca jaki taka świadomość daje komfort psychiczny...

co do swojego samotnego macierzyństwa, nie dorabiam do niego żadnej martyrologii, po prostu fakty są faktami i tyle; a wręcz chyba uważam je w pewnym sensie za dar losu- nie bo króluję niepodzielnie w sercu dziecka (straszną bzdurę napisałaś Seeni)- ale ponieważ nauczyłam się liczyć tylko na siebie, walczyć i poznałam samą siebie i swoje możliwości (jak i ograniczenia);
przetrwałam, świetnie sobie radzę i jestem z siebie dumna...
ale dałabym wszystko, by mój syn od początku, od chwili narodzin, nie musiał przejść przez to wszystko, przez co obydwoje przeszliśmy...
a Ciebie Lul to w ogóle podziwiam...

fedrus

I w tym momencie należy przeczytać post napisany wczoraj o godzinie 17.31

Seeni

bea.ta

i w tym momenie niektórzy poszli za radą dobrego ferdusia i czytają Blue_Light_Colorz_PDT_02

zadziora · Gość