po 30-tce

flykiller · Gość

Tak mnie naszło przy zmywaniu talerzy (bez związku z talerzami) - czy ja jestem dobrym człowiekiem? Raczej (ale czy na pewno?) nie złym, lecz czy przez to, automatycznie, dobrym? Czy wystarczy nie popełnić w życiu większego świństwa, nie wyrządzić komuś spektakularnej krzywdy, żyć sobie nudno i przeciętnie, aby móc powiedzieć "jestem dobrym człowiekiem"? I czy świństwo dyskwalifikuje w staraniach o miano "dobrego człowieka", zwłaszcza, jeśli podjęte zostały próby jego naprawienia? Kto to w ogóle jest, ten "dobry człowiek"? Przeciętniak, któremu udało się przebrnąć przez życie bez większych skaz i zawirowań?

nudziarz

Przyznam, ze wolę określenie "człowiek przyzwoity". "Dobry człowiek" to okreslenie tak szerokie, że rzeczywiscie wypadałoby by zbliżac się do jakiegoś ideału ( i to w dlugim szeregu przeróżnych aspektów zycia ) by uniknac zdań w rodzaju: " Jaki on dobry... pięć razy prosiłem go o pożyczkę i mi odmowił ".

Wydaje mi się ze owa przyzwoitość opiera się na bardziej fundamentalnych zaletach, zostawiając furtkę dla szeregu wad i slabości.

Kewa

"Dobra kobieta" brzmi gorzej. Tak mniej poważnie.

Tak żartem przytoczę anegdotę z życia. Chciałam kiedyś spławić mężczyznę, który się we mnie zadurzył, ale jednocześnie nie chciałam go urazić, bo był dobrym człowiekiem właśnie. Powiedziałam mu to myśląc, że zrobię mu przyjemność, a on zareagował jak oparzony. Pamięta mi to do dziś.

Teraz bardziej poważnie. Mam ogromne wyrzuty sumienia po wczorajszym dniu. Na rehabilitacji była kobieta na wózku prowadzona przez mężczyznę w średnim wieku. Kobieta wyglądała na zaniedbaną i niezbyt mądrą, ale facet był okropny. W pewnym momencie zaczął się na staruszkę wydzierać: " co ty sobie, kurwa, myślisz?! Nie jesteś moją matką! Zamknij się!". Poszło o jakieś pieniądze i o niechęć kobiety do ćwiczeń. Kobieta jedynie kwiliła histerycznie, a on rzucał bluzgami. Byłam akurat pod laserem, gdy doszły mnie krzyki. Zapytałam fizjoterapeutę, co się stało, ale nic wielkiego nie odpowiedział, tylko, że jakiś człowiek pokłócił się z matką. Gdy wyszłam przed budynek zauważyłam jedna z rehabilitantek, która schowana nieco obserwuje scenę (aktorzy przenieśli się na zewnątrz). Oparta o kule próbowałam namówić rehabilitantkę, żeby zgłosiła policji, że człowiek jest agresywny (mieli przecież nazwisko kobiety). I tutaj dochodzę do sedna. Nie wiem co było dalej. Nie zdobyłam się na nic więcej. mimo, że para minęła mnie o krok - nie odezwałam się. Trochę się bałam. Fakt. Ale znowu nie tak bardzo. W pobliżu był mój syn, pewnie usłyszałby gdybym zawołała go na pomoc. Nie zrobiłam nic. Wróciłam do domu i poczułam się okropnie. Wyobraźnia podpowiadała mi co może się dziać u kobiety w domu. Pocieszeniem był fakt, że wśród bluzgów facet matkę/niematkę zawiózł z powrotem na rehabilitację. Nie czuję się dobra. Czuję się małą tchórzliwą kobietką.

Społecznik

" JEST COŚ PASJONUJĄCEGO W PODPATRYWANIU CUDZEGO ŻYCIA. aLE JEST I STRACH, STRACH BEZSILNEGO ŚWIADKA"

Stanisława Fleszarowa-Muskat

Kewa

Cytat pasuje jak ulał. Zdarzyło mi się kilka książek Fleszarowej-Muskat przeczytać. Takie życiowe.

LampionyZeStarychSloikow

pani Stanisława miała szczyt formy intelektualnej w czasach które nie słyszały o szoł w telewizji pod tytułem "big brader". cytat jest świeży jak przedwczorajsze bułeczki Tongue out (1)

Kewa

Ale, że co? Że nie pasuje? Think

FRIDA · Gość

Właściwie chciałabym napisać, że człowiek jest dobry z natury, a pózniej pewne czynniki środowiskowe są w stanie go wypaczyć i spowodować, że będzie złym człowiekiem. Nauka ma rozbieżne poglądy w tym temacie - genetyka, psychologia, kryminologia, itd. Ale mniejsza z tym, zostawmy teorie naukowe.
Jakoś nie jestem do końca przekonana, chociaż też i nie neguję, że ten CZŁOWIEK jest dobry z natury. Człowiek jest w stanie zgotować drugiemu człowiekowi straszny los, ''człowiek człowiekowi - wilkiem'' i historia oraz terazniejszość, a także moje prywatne doświadczenia - jak najbardziej to potwierdzają.

Tina

Tina

Kewa

anmario

Jedyny sposób to, niestety, całkowicie zapomnieć o etyce i skrupułach. Dodajmy, że doraźny, na jedną chwilę, no bo co dalej? Wpisać tą kobiecinę do dowodu osobistego?

Nie da rady. Pozostaje tylko wyrażenie swojej dezaprobaty w jasnym dla takiego troglodyty przekazie - ot, na przykład kopa mu zapalić.

flykiller · Gość

Spontaniczna reakcja to za mało. Pobawimy się przez chwilę w bohatera i odejdziemy w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku, a rozdrażniony delikwent odegra się na swojej ofierze po dwakroć.

Seeni

Dwa razy wkleiło

Seeni

W ogóle nie przyszłoby mi do głowy, żeby powiadamiać Policję osobiście ( czy monitować fizykoterapeute, żeby to zrobił) Być może zwróciłabym uwagę Ohydnemu Panu ( gdyż zasadniczo niespecjalnie czuje się zagrożona w takich sytuacjach) Ale to wszystko. Bo niby o czym miałabym tę Policję informować?? Że Pan krzyczy na Panią w wózku inwalidzkim i wyzywa ją obelżywie??? Przecież to nie jest karalne. Zasadniczo mogłoby być, gdyby nazywał ją kurwą przykładowo, albo groził jej śmiercią- ale to przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego, więc Pani sama musiałaby chcieć sprawę zgłosić i na Policję i do Sądu.
Generalnie nie mam misji niesienia dobra całej ludzkości, ba- jestem temu stanowczo przeciwna.
Wyznaję zasadę, że dobrym ( serdecznym, kochającym, pomagającym, wspierającym) należy być dla najbliższych. Poczytuję to jako rodzaj moralnego obowiązku. Cała reszta to rozdrabnianie się na drobne i co gorsza, najczęściej kosztem owych najbliższych ( chociażby w postaci kradzionego im czasu) Moja hierarchia pomocowości i pełnego człowieczeństwa jest następująca : dzieci, mąż-rodzice, Pies...., siostra, siostrzeńcy, szwagier. Koniec, kropka. Przyjaciół nie posiadam, bo nie uznaję przyjaźni warunkowej i oznaczonej granicami.
Inna rzecz, że Ci najbliżsi mogą na mnie liczyć w każdej sytuacji. Jestem skłonna poświęcić wiele lub wszystko.
Czasami pomagam obcym. To są gesty zupełnie nieprzemyślane, najczęściej instynktowne i niemal zawsze ich żałuję.
Nie mam wątpliwości, że jestem dobrym człowiekiem. Spodziewam się krótkiej kwarantanny w czyśccu

Kewa

Stąd właśnie moje rozterki, Fly. Z drugiej strony mogłam go może jakoś postraszyć, dać znać, że to widzę i że nie jest bezkarny w razie gdyby coś. Tak się pocieszam, że skoro wrócili na rehabilitację, to personel z nim porozmawia... To takie dzieciaki jednak. Brick wall

anmario

Kewa

Seeni

Tak myślę, myślę i chyba nie pomagają. Think

Ja nie pisałam o jakiś tam drobiazgach typu wniesienie siatek starszej sąsiadce, napisanie wypracowania Julce z VIB, czy pocieszającym poklepaniu po ramieniu - czyli o zwykłych, ludzkich gestach, które rozdaję bez większego wysiłku i które wracają do mnie oddawane przez innych. Pisałam o prawdziwym zaangażowaniu w drugiego człowieka. O dawaniu siebie. Angel

Nie daję i koniec, bo już rozdałam.
I nie biorę, bo dostaję tyle ile potrzebuję.
Zawsze tak było ( jak myślę) Tylko krąg obdarowywanych i darczyńców mi się zwiększył

Seeni