po 30-tce

Drahna

Pracujemy, pracujemy, pracujemy.
Wracając z pracy po drodze robimy zakupy i planujemy co jeszcze w domu zrobić tego dnia, żeby kolejny nie pierdylnął jakąś niespodzianką burzącą nasz mini ład i porządek.
Konieczność, obowiązki.
Zmęczenie.

Padając na przysłowiowy pyszczek zadajemy sobie pytanie kiedy znajdziemy czas na "nas samych, swoich partnerów", leniwą rozmowę z dziećmi...przyjaciół, znajomych.
Wyjście do kina, teatru czy tez na kawę w przytulnej knajpce w środku tygodnia urasta do rangi cudu.
Gonimy czas.

Jak radzicie sobie z pogodzeniem tych rzeczy z pracą.

Aproxymat

Szczerze mówiąc, pozostają weekendy. I jakieś wolne dni, pozwalające na wyrwanie się z monotonii...

Po pracy nawet komputer w domu włączam niechętnie. Irytuje mnie to, że mam stale mnóstwo pomysłów i planów, ale niestety zawsze brakuje mi czasu na ich realizację...

Kewa

Wczoraj dałam się wyciągnąć córce na pizzę, tylko ja i ona, fajnie

nawet nie wiem kiedy mi tak urosła
Z pomysłami jest u mnie podobnie, ciągle coś bym chciała od nowa, inaczej, jeszcze raz, no cóż mieć dwa życia,eh...

Aproxymat

Dwa? Do licha, nawet kocie dziewięć żyć mogłoby mi nie wystarczyć. Inna rzecz, że lenistwo utrudnia mi realizację niektórych planów, nawet jeśli uda mi się odnaleźć odrobinę czasu.

Kewa

Podobno jak masz mało czasu to natychmiast musisz poszukać sobie dodatkowego zajęcia, wtedy czas wykorzystasz bardziej ekonomicznie

melpomena

Nie znam takiego stanu, ale napiszę jedno. Mniejsza o to co piszecie, dla mnie jednak z waszych postów bije taki optymizm, że aż zazdroszczę wam tego.
Ja mam dużo czasu i zwyczajnie go marnuję, nie potrafię wykorzystać. Jednocześnie wyciągnięcie mnie z domu może skończyć się przyznaniem Nobla w nowej dziedzinie.

Kewa

A z Twoich Mel wypowiedzi bije taka życzliwość do świata i takie ciepło, że nie wyobrażam sobie abyś mogła nie być optymistką Blue_Light_Colorz_PDT_16

bo ja

Rycheza

Aproxymat

Prowincja zawsze ma swój urok. Choć i na niej można marnotrawić czas (nieco jednak w inny sposób niż pracoholicznie)

Drahna

Pamiętam taką sytuację :
Po wielu latach spotkałam na ulicy dawno nie widzianą koleżankę, która to dziwnym zrządzeniem losu zamieszkała na moim osiedlu, w zasadzie "blok dalej".
Przyznam się bez bicia, że irytowało mnie szalenie jej cyt." Jak znajdę troche czasu...kiedyś...poczekamy do lata, dzień będzie dłuższy, starczy czasu....nie mogę" itd. w odpowiedzi na moje próby zaproszenia jej do siebie.
Koleżanka pracuje w tzw. handlu, więc wraca do domu późno.
Ja narzekałam w tym czasie na jego nadmiar (czasu wolnego rzecz jasna)

Potem sytuacja się zmieniła.
Tylko pamiętam siebie z przed tej sytuacji i "gryzą mnie robale".
Jak łatwo cały świat odstawić na boczny tor celebrując swoje zmęczenie.

melpomena

Aproxymat

Ależ ja przez lata żyłem na prowincji i pozostałem całkowitym prowincjuszem do dziś

I faktycznie jest tak, że jeśli tam wracam, to ludzie tamtejsi mają trochę więcej czasu i cierpliwości do mnie, niż bym tego po nich oczekiwał.

melpomena

No dobrze, więc może mi napiszesz, co uważasz za prowincję?

Aproxymat

To skomplikowana sprawa, bo nie da się zdefiniować wprost, gdzie zaczyna się kończy prowincja, w dodatku to słowo ma wiele znaczeń. W każdym razie na pewno chodzi o miejsca poza wielkimi metropoliami, z mniejszym zagęszczeniem populacji ludzkiej na metr kwadratowy powierzchni, a co za tym idzie z większymi szansami na napotkanie w okolicy tego samego człowieka (zamiast tłumu innych) i nawiązania z nim dzięki temu silniejszych relacji społecznych. Uff... Mel, jest za gorąco dziś na budowanie definicji, mogę spróbować jeszcze raz jak się trochę ochłodzi?

melpomena

Ale ja nie chcę definicji

Mnie chodzi o to, co ty uważasz za prowincję.
Oczywiście, że poczekam, szkoda czasu na siedzenie przed komputerem

Aproxymat

Jako miejsce - tak jak napisałem - miejsce gdzie większą się ma szansę napotkania tej samej osoby, przez co kontakty międzyludzkie są częstsze, przez co, chcąc nie chcąc (a często chcąc) poświęca się innym ludziom trochę więcej czasu. Oczywiście prowincja nie musi być rozumiana jako miejsce, może być stanem ducha.

matka

Zaczęło się od braku czasu, a stanęło na prowincji.

to chyba tak jest że prowincja może być w nas samych, jak stan ducha, ale chyba wielu z nas ucieka przed nią, bo prowincja jest monotonna, jednostajna, letnia, gnuśna

nie wiem jak Wy ale może właśnie dlatego, że tyle tej gnuśności jest we mnie uciekłam z prowincji, miałam za dużo wolnego czasu i za mało ikry, werwy.

Tak myślę, że ten pęd, brak czasu, pośpiech utrzymuje nas przy życiu, nie wiem jak wy, ale ja jestem jak woda w wiaderku, którym ktoś kręci, gdyby wiaderko zatrzymało się przypadkiem będąc na górze wylałabym się - to byłby koniec

Brak czasu jest więc chyba wyborem, a nie koniecznością, oczywiście nie zawsze.

animavilis · Gość

teraz

Może będę wredna, ale na nadmiar czasu cierpią chyba tylko ci, którzy cierpią na "niedomiar" zapału, pomysłów, aspiracji i chyba nawet marzeń.