po 30-tce

Drahna

Właśnie przeczytałam sobie artykuł na temat nieplanowanej ciąży.
Cyt. " Wiadomość o ciąży może ucieszyć, uszczęśliwić, zdumieć, ale też przestraszyć i zasmucić. Większość kobiet nowinę o przyszłym dziecku przyjmuje z entuzjazmem, któremu towarzyszy lęk wynikający z nowej sytuacji. Z mężczyznami bywa różnie. To właśnie Jego reakcji na ciążę boimy się najbardziej."

Czy tak jest w istocie?
Nie ważne czy jesteś mężem/żoną. Czy masz partnera/partnerkę.
Zamknij oczy i wyobraź sobie chipotetyczną sytuację, moment w którym wszystko wskazuje na to że zostaniesz ojcem/matką i ni diabła nie było miejsca w Twojej "rozkładówce życiowej" na takiego berbecia.

Jak zareagujesz?

Kewa

Do dzisiaj śni mi się, że nieoczekiwanie spodziewam się dziecka i odbieram te sny jako koszmar. Jestem szczęśliwą matką, ale na wszystko jest odpowiedni czas.

melpomena

A to ciekawe Kewa. Nie mam dzieci, ale czasem jak mi się śniło, że je mam, to absolutnie nie był to koszmar.

Jestem na takim etapie życia, że przypuszczalnie jeśli nie zaliczę wpadki, to świadomie się nie zdecyduję na dziecko. Jestem po 30 tce, sytuację finansową mam tragiczną. Nie chciałabym mieć dziecka i wyładowywać się na nim, że każdy grosz dla niego poświęcam, że gdyby nie ono, żyłoby mi się łatwiej itd. Poza tym instynktu macierzyńskiego u mnie nie uświadczy się za grosz. Trochę się też zwyczajnie boję dzieci. Męczą mnie, ale z drugiej strony znajome matki mówią, że mam do nich anielską cierpliwość. Coś w tym jest, ponieważ rozmawiam na takie tematy z dziećmi, które ich matki ucięłyby w 30 sekund, a ja mogę rozmawiać pół godziny (z tym, że one swoje pociechy mają codziennie, a ja nie

). Ale są też takie znajome dzieci, które zwyczjnie ignoruję... d'oh!

Na razie są to dwie sztuki.

Z drugiej strony, jeśli test ciążowy okazałby się pozytywny, to bym nie usunęła. Nie szalałabym z radości, ale też nie byłaby to tragedia, czy powód do ślubu.

Drahna

Może to dziwne co napiszę, ale gdyby ciąża dotyczyła tylko mnie wyłabym jak bóbr i rzucałabym sie z balkonu conajmniej dwa razy dziennie.

Ale nie dotyczy. ".....bo do tanga trzeba dwojga" i pewnie moje podejście/reakcja/nastrój byłyby uzależnione od dojrzałości emocjonalnej partnera.

bo ja

ja to się raczej już na babciowanie nastawiam, niż na matkowanie i córce powtarzam - dzieci są radością naszego życia i jeżeli są owocem miłości (nie tylko tej fizycznej ale i duchowej) to cudownie. Czekam na wnuczęta

i chcę by ona była pewna, ze przyjmę ten fakt z radością. Wsparcie w takich chwilach jest ważne.

A w moim życiu bywało różnie - były chwile gdy myśl o pojawieniu sie dziecka była koszmarem, były i całkiem przeciwne. Może to zależało trochę od "dojrzałości emocjonalnej partnera", ale chyba bardziej od mojej...

Kewa

Mel, ja wogóle nie lubię małych dzieci, tzn. małych moich dzieci nie lubiłam

, mają mnóstwo potrzeb, są zasmarkane, zaślinione i często chore. Wiem co mówię, bo trzykrotnie przez to przechodziłam. W dodatku w ciąży czułam się fatalnie, bez względu na to jak dogadzał mi mój partner, który za dziećmi przepada i dzięki niemu nie usunęłam trzeciej ciąży (pomimo zabezpieczeń przyszła zupełnie nie w porę).
Teraz uwielbiam swoje pociechy. Każde jest inne, są osobnym bytem, światem, poznawanie ich to prawdziwa przyjemność. Cieszę się z ich sukcesów i wspieram w kłopotach. Jestem trzochę nietypową mamą: wybieram jazdę rowerem zamiast sprzątania, na gotowanie poświęcam minimalnie mało czasu. Zarażam dzieci swoimi pasjami, one mnie swoimi, a jednak ...miewam koszmary.

melpomena

No właśnie Kewa, jak patrzę na córki mojej koleżanki (10 i 13 lat) to aż się skręcam z zazdrości, mimo, że ma z nimi różne problemy. Ale i tak uważam, że córki są naprawdę wspaniałe