po 30-tce

FRIDA · Gość

Mam własny, stały pogląd na ten temat ale chętnie Was wysłucham, bo problem, zagadnienie, pytanie, powraca w różnych sytuacjach - jak mantra.
Czy ludzie się zmieniają, czy jedynie dojrzewają w wyniku upływu lat i związanych z tym doświadczeń, przemyśleń, wniosków? Czy rzeczywiście sens, istota danej jednostki, może diametralnie ulec zmianie, czy "kręgosłup" na zawsze pozostaje taki sam..., pomimo wszystko?

Seeni

Kręgosłup zawsze taki sam.
Niektóre jednostki w ogóle nie dojrzewają.
Osobiście nie sadzę, żeby mój sposób myślenia zmienił się w ciągu ostatnich 30 lat. Wartości, oczekiwania, zasady te same.

FRIDA · Gość

Tendencje, wg. mnie, bardzo istotna kwestia. Tendencje do takich, a nie innych zachowań, wyborów, posunięć. Tendencje, pozostają, nawet wtedy, kiedy tak wiele spraw zdążyliśmy przemyśleć, przetrawić, przeanalizować i według nas samych - dojrzeć.

lulka

Ludzie wyciągają wnioski.
To ma niebagatelny wpływ na zmiany.
Niby wciąż jestem taka sama, a jednak nie.
Gdybym wciąż miała 18 lat to zapewne nie byłabym w stanie wychować dzieci. Już nie mówiąc o tym, że porzuciłabym pracę itd. itp.
W duszy wciąż jestem taka sama, ale to tylko pozory.
Owszem, zamiast iść do klopa wolę się wysikać na ogrodzie bo mam bliżej z łóżka choćby.
To jednak nie znaczy, że się nie zmieniłam (bo zawsze lubiłam na łonie przyrody).
Moja dusza obwarowana jest warunkami - sikam na ogrodzie tylko wtedy jak dzieci nie ma w domu.
Kiedyś mi nie przeszkadzał i batalion wojska. Wystarczył dobry, rozłożysty krzak.
Uczy nas dobro, zło, cierpienie, radość, niekończące się doświadczenia.
I przepraszam za ten infantylny przykład.
Mogłabym takich mnożyć dziesiątki - o wiele bardziej poważnych.
Istnieją też uwarunkowania genetyczne zapewne.
Tylko jakie?
Smutas na zawsze pozostanie smutasem, a wesołek wesołkiem?
Flegamtyk flegmatykiem, a ekstrawertyk ekstrawertykiem?
Z reguły innych widzimy (znamy) tylko przez jakiś czas.
Przylepiamy mu łatkę i nawet po kilkudziesięciu latach wydaje nam się taki sam.
A to wielkie uproszeczenie.
Bo wbrew pozorom nie jest.

Mati.

W dojrzałości pewne elementy do których się dochodzi na określonym etapie życia mogą stanowić taki kręgosłup o jakim mówicie (tylko czy ten kręgosłup zawsze świadczy o dojrzałości?), ale wydaje mi się, że mogą one ulegać modyfikacjom np. świadomość siebie (zależy jaki jej zakres rozpatrujemy) –W ogólnym ujęciu nie wierzę, że można w pełni poznać siebie bez uciekania się do ostateczności, których raczej unikamy – co znaczy, że poznawać siebie pozostaje nam do końca życia, bez gwarancji na sukces ostateczny. Gotowość do związku, umiejętności społeczne, zdolność do przewidywania, do rozsądnego myślenia i ponoszenia konsekwencji za swoje czyny i słowa, poczucie odpowiedzialności za siebie i innych. No nie wiem.. Raz jesteśmy gotowi na związek, innym razem nie, czasami myślimy rozsądnie, czasami odbija nam palma, czasami coś tam przewidzimy, kiedy indziej nie..

Całe życie nabieramy jakiś nowych świadomości, a to nie pozostaje bez wpływu. Dojrzewamy w okresie dziecięcym, kiedy okazuje się, że uświadamiamy sobie czego nam, dzieciom nie wolno i od tego momentu przestajemy być dzieckiem i zaczyna się okres młodzieńczy, który kończy się również świadomością kolejnych ograniczeń. I znowu przełamując je wchodzimy w kolejny okres.. i kolejny dojrzewając, aż do śmierci, ale może być też tak, że staruszek umrze będąc niedojrzałym.. Flegmatyk może pozostać flegmatykiem, ale może się w obrębie tej swojej flegmatyczności zmieniać (zależnie od dojrzewania duchowego).

Staruszek nasunął mi pytanie, czy tak popularnie nazywany ‘kryzys wieku średniego’ jest obrazem którejś z niedojrzałości ? Czy może te dwie kwestie wcale się ze sobą nie łączą?

i coś z rozrywki

[link widoczny dla zalogowanych]

ale ten test chyba oszukuje, mimo najszczerszej mojej szczerości

hachiko · Gość

Tak jak Lula i Seeni w skrócie.
Te same wciąż wartości tylko zmienił się widok, no i nie dojrzałam.

letnisztorm

Mati.

FRIDA · Gość

Tajemnica, tkwi w nas samych, a głównie w naszych genach i zakodowanych w nich tendencjach, predyspozycjach. Owszem, że kultura, normy społeczne, wpływ otaczającego nas środowiska, wychowanie rodziców i wpajane przez nich zasady - mają na nas mniejszy, bądz większy wpływ. Ostatecznie, to jednak my sami, postępujemy w określony sposób, dokonujemy określonych wyborów, stawiamy na takie, a nie inne, konkretne wartości. Reszta to tylko elementy uzupełniające. Jesteśmy tacy, a nie inni.

Jasne, że pod wpływem doświadczeń - wnioskujemy i przede wszystkim nabieramy dystansu do pewnych spraw. Czy jednak te wnioski, są w stanie zmienić nas zupełnie i spowodować, że nie popełnimy po raz drugi tych samych błędów, że postąpimy inaczej, że nie będą nas kusiły te same zachowania, rozwiązania, podobne wartości? Osobiście, nie wierzę w diametralną zmianę, przemianę.

Społecznik

Według mnie człowiek każdego dnia powinien się rozwijać. I to w tym dobrym kierunku. Przykre jest tylko to, że niektórzy, a może nawet większość zamiast gnać do przodu, cofają się.

Kewa

FRIDA · Gość

rosegreta · Gość

To jest zbyt duże uproszczenie dziewczęta.

W takim razie po co sie strać coś zmieniać?

Mam swoje spostrzeżenia, przemyslenia wynikające z obserwacji. Bo przecież większość badań to obserwacje.
Jednak nie potrafię się tak zmieścić w kilku zdaniach.
Odezwę się, pewnie wkrótce.

nudziarz

Frida.. dopóki nie zdefiniujemy, co rozumiesz pod slowem "dojrzewaja" Twoje pytanie będzie jednak ciut tendencyjne

FRIDA · Gość

flykiller · Gość

Wierzymy w to, co chcemy wierzyć. A większość z nas woli wierzyć, że z wiekiem emocjonalnie dojrzewa, że wysnuwa wnioski z kolejnych życiowych doświadczeń i że nabiera dystansu do świata. Potem wystarczy jakaś niespodziewana sytuacja, w której nagle znów zachowujemy się jak dzieci albo, w najlepszym wypadku, jak zawsze i psuje miłe przekonanie o własnej emocjonalnej ewolucji. Na chwilę.

rosegreta · Gość

No i Killer nas podsumował Blue_Light_Colorz_PDT_02

I jak ja mam teraz te moje przemyslenia umieszczać. d'oh!

Z obserwacji moich wynika, że zmieniamy się, przybywa nam kilogramów i nie tylko, częściej coś zaczyna dolegać, marzniemy szybko i zaczynamy miec klopoty ze wzrokiem. Więcej rzeczy zaczyna nam z wiekiem przeszkadzać i częściej odpuszczamy, sobie również. Nie nazwałabym to dojrzewaniem a po prostu starzeniem. Ale starzeć trzeba się zgodnością, więc udaję czasem nastolatkę

Żartuję.
Dojrzeć można do podjęcia decyzji, dojrzeć można do miłości, do założenia rodziny, ale to wszystko to decyzje, wybory.
Faktem jest, ze pewne rzeczy się zmieniają a pewne nie. Np zmienia mi się gust. Zupełnie co innego podobalo mi się kilka lat temu, a jeszcze co innego kilkanaście.

Pewne cechy charakteru faktycznie na starość, szczególnie jak ktos sie krygował tylko dlatego, ze bał się konsekwencji się uwypuklają np. złośliwosć/zgryźliwość/marudzenie.

Obserwuję jednak duże zmiany u siebie. Nie jestem juz tą samą osobą co byłam kilka lat temu. O tym wspominała Matii, o zmianie priorytetów. Zmieniły mnie przeżycia i doświadczenia.
...życie choć piękne tak kruche jest, zrozumiał ten kto otarł się o śmierć
[slowa piosenki Golden life ]
Właśnie, jedne doświadczenia nas zmieniają inne nie.
Nie wiem od czego to zależy. Think

Zaobserwowałam też zmiany u innych. Ktos gdzies miał chyba w stopce cos takiego, ze ludzie się nie zmieniają tylko my ich lepiej poznajemy.
Byc może.
A jednak te zmiany nastąpiły i to dość radykalne. I trwa to już kilka lat.
I to na szczęście zmiany pozytywne.
Bo człowiek ma w sobie potencje. I ja w to wierzę. Tylko czasem on sam nie wierzy, że można inaczej.
Jak ktos czytał Makuszyńskiego w dzieciństwie to wie, że zły nie oznacza wcale, ze jest zły i pod wpływem nowych bodźców ponownie zmienia się w dobrego, ponownie... Czyli był kiedys dobry. Czyli zmiany następują.
A teraz negatywny przykład, bo dzis akurat o tym wspominałam. Miałam kiedyś sąsiadów. Rozstali się. Nie znam przyczyn i nie interesowałam się zbytnio. Interesuję sie sąsiadami tylko w pewnym zakresie ( czy nic się nie dzieje złegi i czy nie potrzebują pomocy). Wyprowadzili się. I spotkałam mężczyznę. Był w okropnym stanie. Człowiek w miarę zadbany, czysty, ogolony kiedyś leżał pod kościołem brudny, obszarpany, pijany. To był dla mnie szok. Choc być może jego pociąg do alkoholu był powodem rozstania. W związku po prostu się kontrolował...
To wszystko chyba jest bardziej skomplikowane niż nam się wydaje. Te zmiany i ich brak to chyba indywidualna sprawa.
Pani doktor na wykładach etyki kilka razy nam powtarzała : dziewczęta, jesli teraz wam cos przeszkadza w partnerach, jakieś cechy to za kilka lat będą was razic jeszcze bardziej. Nie wierzcie w to, ze człowiek może się tak całkowicie zmienić.
A jednak doświadczam zmian i je obserwuję.

ps troche chaotycznie, jestem po dwóch tabletkach przeciwbolowych, po tabletkach do ssania a przed płukaniem. Potem jakoś to poukładam i popoprawiam.

nudziarz

Spróbuję uzasadnić swoj poprzedni post.
Każdy zyciowy bląd, kazde doświadczenie przynajmniej powinno powodować, iz wyciągniemy z niego wnioski i spróbujemy zmienić się tak, by tego blędu nie powtarzać.
( pomijam osoby tzw. nie reformowalne ).
Wydaje mi się, ze taki proces "dopasowywania się" do otaczającej nas rzeczywistości to własnie dojrzewanie , powodujące "oszlifowanie" naszych cech nieprzydatnych, czy szkodliwych w rozlicznych życiowych sytuacjach.
Więc dojrzewając - zmieniamy się by łatwiej iśc przez życie.
To dojrzalość zyciowa uczy nas, że lepiej trzymac język za zębami, więc z plotkarzy stajemy się ludźmi powściągliwymi, ta sama dojrzałośc pokazuje, ze pieniądze z nieba nie spadają, a i gorsze w zyciu chwile bywają, więc z wolna stajemy się przewidujący i oszcedni.
dojrzewanie zyciowe skutkuje zmianami

FRIDA · Gość

nudziarz