po 30-tce

rosegreta · Gość

stały ? A co kształtuje ten kręgosłup ? Czyż nie szlachetnieje on pod wpływem doświadczeń ?
aha, ja nie do końca wierze w te geny, im więcej o nich czytam, to ten program zawodzi

możemy miec zapisany jakoś talent i słonia nie nauczymy tańczyc w balecie
tylko część cech dziedziczymy, resztę nabywamy,
to genowanie to chyba trochę uproszczone jest. Kiedyś się podnieciłam badaniami złego genu, tzn. że na podstawie badań kmozna odkryc kto ma predyspozycje do popełniania przestępstw - czynów zakazanych prawem.
A jednak to nie do końca tak działa, co się okazalo.

FRIDA · Gość

nudziarz

rosegreta · Gość

E tam Biblii nie czytaliście.

Pewnie sie rozmywamy/rozmijamy gdzieś.
Chwila, dlaczego my tak to zoo tutaj przytaszczyliśmy. Czym nam zwierzęta zawiniły.

Oj, uwierzcie ludzie się zmieniają. Nie mówię, że mój partner był zły. Ale teraz jest idealny wręcz. No może takie małe niedociągnięcia widzę. A kiedyś bliska byłam przerwac związek.

Ale to moje osobiste doświadczenia.

flykiller · Gość

Seeni

Wydaje mi się, że z wiekiem rośnie nam, przede wszystkim, zapotrzebowanie na świety spokój. Toteż skłonni jesteśmy do kompromisów, które w czasach naszej młodości durnej i chmurnej nie byłyby możliwe.

Mati.

Społecznik

dojrzewanie zyciowe skutkuje zmianami

[/quote]

Szkoda tylko, że nie u wszystkich. Chociaż... Zmiana na gorsze, to też przecież zmiana. placz

rosegreta · Gość

Doświadczenie nas uczą, zwłaszcza te złe i bolesne. Poznajemy wtedy lepiej siebie.
Bo przecież zmieniamy sie poznając siebie.
Nie przekonuje mnie teoria odziedziczonego kręgosłupa moralnego.
Dziedziczymy predyspozycje, talenty, inteligencje, a co za tym idzie większą lub mniejszą łatwość radzenia sobie, odnajdywania się w róznych sytuacjach.
Wiadomo, że każdy sie rodzi jakiś. Mam dwoje dzieci i dwoje róznych.
I juz nie chodzi o róznice wyglądzie, ale i w usposobieniu. A przecież odziedziczyły podobne geny.
Ważny wpływ ogrywa dzieciństwo, środowisko. Dzisiejszy człowiek, który żyje miłością i pięknem, to dziecko, które wczoraj żyło radością.
— Ronald Russell
Szczęśliwe dzieciństwo ma istotny wpływ na to jakim kto będzie czlowiekiem, jak będzie sobie radził z problemami, z stosunkami społecznymi itd.
I żeby nie bylo na mojej rodzinie i sąsiadach.
Przykład z musicalu My Fair Lady. Z prostej dziewczyny, przez nauczenie jej poprawnego mówienia i zasad zachowania wymaganych w pewnym środowisku, przez głupi zakład, zrobiono damę. No, jasne, że musiała miec predyspozycje do opanowania pewnego zakresu wiedzy w dosc szybkim czasie.

Ile utalentowanych Janków Muzykantów nigdy nie zagrało na żadnym instrumencie, bo urodzilo się w nieodpowiednim miejscu i czasie.
Sam talent nie wystarczy. Trzeba go rozwijać aby cos osiągnąć.
A Einstein jakby urodził się gdzie indziej w innym miejscu, czasie, czy byłby tym samym czlowiekiem ?
To jacy jesteśmy tak naprawdę okazuje się w sytuacjach trudnych.
Wtedy poznajemy siebie najlepiej.

rosegreta · Gość

Społecznik

[quote="rosegreta"]Doświadczenie nas uczą, zwłaszcza te złe i bolesne.
Ważny wpływ ogrywa dzieciństwo, środowisko. Dzisiejszy człowiek, który żyje miłością i pięknem, to dziecko, które wczoraj żyło radością.
— Ronald Russell
Szczęśliwe dzieciństwo ma istotny wpływ na to jakim kto będzie czlowiekiem, jak będzie sobie radził z problemami, z stosunkami społecznymi itd.

Nie do końca się z tym zgadzam. W trudnej, patologicznej rodzinie wyrośnie i ukształtuje się porządny, wartościowy i szczęśliwy człowiek. Ba, mało tego, będzie on jeszcze uszczęśliwiał wszystkich w koło, a ludzie będą garnąć się do niego.
A z drugiej strony w takiej porządnej i szczęśliwej rodzince, (że aż czasami zęby bolą), urodzi się i wychowa "czarna owca".

kasia_imig

flykiller · Gość

kasia_imig

Kewa

Jeśli chodzi o konformizm, to zdecydowanie przybywa go z wiekiem, chociaż znam też urodzonych konformistów.

Społecznik

kasia_imig

Seeni

Miałam bardzo fajne dzieciństwo. Może niekoniecznie usłane różami, ale dom był wyjątkowo przyjazny - taki do którego chętnie się wraca. Wychowywałam się na kulcie Ojca, który do dnia dzisiejszego jest moim największym Guru. Nie wiem czy wyrosłam na przyzwoitego człowieka ( nie mnie to oceniać), ale wydaje mi się, że owo nieustannie towarzyszące mi samozadowolenie, umiejętność cieszenia się drobiazgami i poczucie ogólnej szczęśliwości wyssałam nie tyle z mlekiem Matki, co wchłonęłam z atmosfery domu rodzinnego. To jaka jestem, to że akceptuję swoje wady, ewentualne przeciwności losu to zasługa moich rodziców. Chociaż nie wykluczam, że jestem niepechowcem z urodzenia (?) Wzorzec dziecka szczęścia, ktoś mi jednak utrwalił. W domu zawsze słyszałam: możesz, potrafisz, na pewno Ci się uda, a jak się nie uda to przez przypadek i spróbujesz znowu. Zasadniczo byłam nieustannie i pernamentnie akceptowana. Toteż nie pozostawało mi nic innego jak zaakceptować siebie w całości.
Dlatego bliższy jest mi pogląd Kasi niż Społecznika.
Chociaż w moim przypadku bycie szczęśliwym, w jakiś sposób określa moją wartość. W sensie subiektywnym, rzecz jasna.

Społecznik

Seeni

Jest pewnie cała masa ludzi nieszczęśliwych. Nie wiem, czy to jest na własne życzenie. Wydaje mi się, że raczej każdy życzyłby sobie być szczęśliwym. Czasami na drodze do zadowolenia z życia stają takie rzeczy, których nie sposób przeskoczyć- śmierć bliskiej osoby, poważna nieuleczalna choroba, chore wspomnienia z dzieciństwa. Są osoby, które radzą sobie z tym całkiem nieźle ale i takie, które poradzić sobie nie potrafią. Trudno przy tym od ludzi dotkniętych głęboką traumą wymagać umiejętności cieszenia się z drobiazgów. Oni ich zwyczajnie nie zauważają i wydaje się to jak najbardziej naturalne. Wydaje mi się też, że od urodzenia dzielimy się na takich dla których ta sama szklanka będzie w połowie pełna i tych którzy będą widzieć ją w połowie pustą. To jak loteria- rodzisz się pesymistą lub optymistą i nie bardzo masz na to wpływ.
Ogólnie rzecz biorąc uważam, że ludzie mają takie samo prawo do bycia szczęśliwymi jak nieszczęśliwymi. Obiektywnie bycie szczęśliwym nie określa ich wartości. Szczęście to tylko dodatek- jednym pasuje innym nie bardzo.
Po prawdzie kocham Ponuraków i Marudy. W ich towarzystwie czuję się lepiej ( paradoksalnie bardziej szczęśliwa)...i bezpieczniej. Mogę odpocząć a nawet czasami ponarzekać. Chociaż z natury jestem niepoprawną optymistką inni optymiści nieco mnie przytłaczają. Blue_Light_Colorz_PDT_02