po 30-tce

lulka

Cały temat potraktowałam jako problem wieku dorastania czy też trudnego wieku u nastolatków.
Nawet mi przez myśl nie przeszło, że głównym problemem przedstawionym przez Kewę jest homoseksualizm. I tak jak wcześniej wspomniałam - jest mnóstwo czasu na weryfikację poglądów, a te pewnie się zmienią.
Jak Kewa nabierze dystansu to pewnie zauważy, że problem nie tkwi w tym co przeczytała, ale w tym, że dojrzała zmiany i rzeczy o których nie miała pojęcia.

Te sporty ekstremalne Ver tak mi się szalenie spodobały (to pewnie dlatego, że nie skoczyłabym z bandżi i miałam się za tchórza - teraz jestem podbudowana) iz dodam tylko, że mają też w sobie mnóstwo przyjemnosci, ekscytacji, poznania i wreszcie obserwacji fantastycznego, młodego człowieka. Poza dumą to też nauka dla nas i czas weryfikacji niektórych poglądów.
Tak, że głowa do góry Kewo

.

ver

właśnie- więc mozna uznać, ze nie tylko samo robienie dzieci jest fascynującą przyjemnością

, ale także te wszystkie późniejsze etapy dają cała masę dumy, satysfakcji, tak jak piszesz Lulka

hahahaha...

nie tak dawno syn mówi przy obiedzie: "opowiem ci kiedys mamo, jak woziłem dziewczyny samochodem, za miasto, w nocy, jak wy spaliscie, a wtedy jeszcze prawa jazdy nie miałem" - i dalej je ten obiad ale ja już nie...hahaha ugrzązł mi w gardle. Mówię: "o matko, nie chce o tym słyszeć..." a syn na to:"- tak myślałem, to może kiedy indziej."
Tak mniej wiecej to wyglada PÓŹNIEJ, w rozmowie z dorosłym już i samodzielnym naszym dzieckiem, kiedy pokazuje nam, że chociaż samo zachowanie było totalną głupotą, to w jakis dziwny sposób pozwoliło mu na to uczucie dumy dzisiaj, ze już wtedy potrafił zarządzać swoim życiem na tyle wystarczająco bezpiecznie, zeby nic sie nie stało..? Nie wiem, ale miałam uczucie, ze to było podziekowanie za udzieloną swobodę i zaufanie..?

Ślepa szukałam fotki bab uczepionych do tramwaju, ale juz nie mam czasu szukać...

Kewa

nudziarz · Gość

W kwestii kontaktu.. i opowieści dzieci...

w okresie tzw "osiemnastek" ( bodajze trzecia klasa liceum) pytamy syna kiedy koledzy będa robic imprezy. Pada odpowiedź.. eee.. ny to w szkole robimy.
Jak to w szkole??
No wiesz... kupuje się flaszkę i na dużej przerwie po kielonku:D ( smaczku dodaje fakt, że zona jest belfrem)
Zona zdębiała... po czy spokojnie juz mówi "wiesz... chyba szcesliwsi sa rodzice mający nieco gorszy kontakt z dziećmi

slepa i brzydka

-czesc tata.
-no czesc. cos sie stalo?
-upilam sie wóda wczoraj. mam teraz strasznego kaca. wymiotowalam, ale mi wstyd. robilam to i tamto...
-oj dziecko, dziecko. mnie tez sie tak zdarzalo jak bylem w twoim wieku. nic sie nie przejmuj. tylko juz wiecej nie przeginaj

to byla druga klasa liceum, telefon do domu ze schroniska w Markowych Szczawinach

ver

odwaliłam rodzicom taki numer, ze mogłam sie do niego przyznać dopiero gdzieś po 20-tu latach..?
rok przed maturą popłynełam w trzytygodniowy rejs na pn. Bałtyk, podrobiłam podpis taty, ze wyraża zgodę, kryła mnie koleżanka ze szkolnej ławy, która siedziała w tym czasie na zsyłce u babci na wsi i kuła chemię, z której miała mieć poprawkę. Dałam jej kilka pocztówek adresowanych do moich rodziców, w których pisałam...a czego to ja nie pisałam...hahahaha mam je do dzisiaj, było tam o jagodach..grzybach...pieknej rzeczce..i ze sie nudzimy..ze komarów duzo a babcia robi weki... itp. Iwonka te pocztówki wysyłała co kilka dni. W tym czasie sztormy na Zatoce Botnickiej wypruwały ze mnie flaki, pogoda była akurat fatalna, ale żeglarstwo własnie tam pokochałam

. Po rejsie pojechałam oczywiscie do Iwonki i jej babci, ale tych trzech dni pomiedzy końcem rejsu a powrotem do domu rodzinnego nie pamietam wcale, znam tylko z opowiadań , podobno spałam non stop dwa dni a potem cały dzień jadłam bez przerwy. Iwonka była super kumpela- wyprała cały worek moich mokrych, śmierdzacych rybą i olejem silnikowym zasolonych ciuchów, ale najfajniej było jak babcia na wyjazd dała mi w prezencie kilka wianków suszonych grzybów, żebym dała rodzicom...

Wracałysmy do Wa-wy stopem i uczyłam Iwonkę sprośnych żeglarskich piosenek oraz klęłam jak szewc, co wzbudzało zachwyt Iwonki, która była bardzo grzeczną , wypieszczoną córeczką ówczesnego wiceministra spraw niestety nie napiszę jakich

było mi strasznie, strasznie przykro, kiedy Iwona zazdrosciła mi tego rejsu, az płakała z tego powodu, pamietam, ze obiecałam jej, ze popłyniemy razem w rejs dookoła swiata..i na Galapagos....

ona była ptakiem w złotej klatce, ja byłam wolnym ptakiem...

Kewa

Ver, piękne wspomnienia

, przede wszystkim dlatego, że dobrze się skończyła Twoja morska przygoda.
Z perspektywy czasu, to wszyscy mieliśmy dużo szczęścia, żeby dożyć sędziwego Blue_Light_Colorz_PDT_02

wieku. Mając świadomość zagrożeń jakie niosły nasze szaleństwa, tym bardziej lękamy się o dzieci

.

ver

eee..tam..... Kewa - jakiego sędziwego...? niedawno zaczęłam prawie wszystko od początku

[link widoczny dla zalogowanych]

Aproxymat

Hmm... tzn. gdzie w tej mgle się ukrywasz?

ver

nie ukrywam, tylko jestem gdzie chcę i kiedy chcę...a to różnica Apro

lulka

Zazdroszczę Wam. Ja zawsze jestem tam gdzie powinnam być

a nie tam gdzie chcę. Taka karma.

Dobranoc

teraz

Lulka - jesteś więźniem?

animavilis · Gość

No cóż. Ja czuję się zawsze nieco nie na miejscu.

ver

nie wiem Animo, skad u Ciebie wrażenie , ze ZAWSZE czujesz się nieco nie na miejscu.
Chcę Ci zwrócić tylko uwagę na fakt, ze to tylko wrażenie i nie ma zapewne nic wspólnego z rzeczywistymi faktami

uśmiecham sie do Ciebie i jest to szczere i serdeczne

animavilis · Gość

Hm, idąc tym tropem, można by rzec, że mniemanie:
jestem gdzie chcę i kiedy chcę
to również tylko wrażenie i może nie mieć nic wspólnego z rzeczywistymi faktami, ale nie śmiałabym pozbawiać Cię złudzeń

[auuuć! nie bij!

]

ver

hahaha..ten Twój trop Animo to klasyczne odwracanie kota ogonem, ponieważ ja nie pisałam o moich wrażeniach, które często u kazdego z nas faktycznie bywają złudzeniami, tylko o moich własnych, na ogół przemyślanych dobrze wyborach, stad silne poczucie realności

- nie uda Ci sie pozbawić mnie złudzeń, bo nie na wrazeniach i złudzeniach się opieram

nie nie nie...

Kewa nic nie pisze...why..?

Kewa

Kasztanka · Gość

Kewa

Seeni

Moja nastolatka wykazuje wyjątkowy umiar, który budzi mój niepokój podobnie a nawet może bardziej niż rozszalałe hormony Waszych...
Taka troche cisza przed burzą.
Zdecydowanie wiekszą krnabrnością, negowaniem wszystkiego, polemiką słowną ( z użyciem słów powszechnie uznawanych za obelżywe) charakteryzuje się Mała. I już teraz dreszcz mi idzie po krzyżu kiedy pomyślę sobie co bedzie za dwa, trzy lata.
Obie maja założone blogi, na które wchodzę sobie czasami w celu zostawienia komentarza ( adresy znam, bo mi je wskazały).
Każdy wpis Małej zaczyna się od słów : dzisiaj był piękny ( fajny, zabawowy, wystrzałowy ) dzień.
Każdy wpis Starszej zawiera zdanie : dzisiaj znowu mam doła.
Powtarzalność owych wpisów z jednej strony lekko mnie uspokaja, z drugiej wieczna depresja Starszej budzi panikę. Oddycham przy tym z ulgą, kiedy czytam komentarze koleżanek. Z ich treści wnioskuję, że wieczna radośc życia charakterystyczna jest dla 9-11 latek, wieczny smutek dla 14-15-stek.
Nie ingerowałabym chyba Kewo tylko tak jak Ty skupiłabym się na próbie spędzania wspólnie wiekszej ilości czasu.
Dorastanie dzieci tak naprawdę jest chyba poza naszym zasięgiem.
Zakazy odnoszą odwrotny skutek.

W wieku 23 lat byłam już mężatką z dzieckiem. Zjechałam do rodziców z maleństwem na noc. Siostra jeszcze mieszkała u rodziców i była tuż po maturze. Zakupiłyśmy flaszkę i beztrosko alkoholizowałyśmy się z Mamą,wcześniej pogoniwszy spać Ojca. Moja siostra z wypiekami na policzkach opowiadała jak to przeszywa ją dreszcz pod wpływem dotyku pewnego Rolanda..... Tak sobie wtedy pierwszy raz pomyslałam,że sukces wychowawczy moich rodziców nie polega wcale na tym, że zgodnie z obowiązującymi konwencjami " wyszłyśmy z siostrą na ludzi". Sukces ten tkwi właśnie w braku jakichkolwiek oprów do wspólnego spożycia wysokoprocentowych trunków połączonego z brakiem oporu do wyznawania intymnych szczegółów z prywatnego życia.