po 30-tce

Wiolinowa

Tak naprawdę czas nie ma dla mnie żadnego znaczenia. Angel

Wiolinowa

Kewa

Wiolinowa

Ja też nie. Bo w moim odczuciu praca przy dziecku jest wyjątkowo odpowiedzialną pracą. Co do czasu spędzanego z dzieckiem lub bez dziecka. Oczywiście, że może się zdarzyć sytuacja, że matka zostawi z kimś dziecko, aby coś załatwić lub zwyczajnie odpocząć (bo np. ma gorszy dzień lub źle się czuje). W końcu nikt nie jest robotem. Kobieta pracująca zawodowo też otrzymuje wynagrodzenie za czas urlopu wypoczynkowego i za czas choroby (do 33 dni), albo zasiłek chorobowy. Gdzieś już pisałam, że powinna być jakaś kontrola wydawanych pieniędzy z państwowej kasy i chyba najlepiej byłoby, gdyby pieniądze były wypłacane na określone cele. A matka niepracująca zawodowo (opiekująca się w tym czasie dzieckiem) powinna udokumentować wydatki na te cele, aby otrzymać zwrot. Oczywiście pozostaje kwestia limitów.

Kewa

Tak, ale ta kobieta pracująca wraca z pracy i nie odpoczywa, na urlopie też nie odpoczywa, bo robi to samo co matka przy dziecku, tylko ma na to znacznie mniej czasu Angel

Wiolinowa

A to zależy która matka. Znam takie, które odpoczywają po pracy. Poza tym chyba nie sądzisz, że matka niepracująca zawodowo kończy opiekę nad dzieckiem po 8 godzinach? Nie, opiekuje się dzieckiem nadal. Tak, jak kobieta pracująca zawodowo. Na urlopie wypoczynkowym różnie bywa. Zależy, jak sobie matka i ojciec zorganizują urlop. Nie chcesz chyba powiedzieć, że matce pracującej zawodowo nie zdarza się zostawić dziecka z babcią lub iść do fryzjera czy kosmetyczki? Angel

Kewa

Dlatego uważam, że matce pracującej jest niewątpliwie trudniej... i jeszcze te wyrzuty sumienia...
Ostatnio, przepraszam, nie pamiętam gdzie wyczytałam, że jakiś czas temu feministki dostrzegły, że tzw. gospodynie domowe są sfrustrowane, mają myśli samobójcze, wybuchy agresji. Zrobiono wtedy akcję zakrojoną na szeroką skalę pod hasłem: wyciągnijmy z domu kobiety, dajmy im pracę! W efekcie kampanii wiele kobiet poszło do pracy i zaczęły godzić opiekę nad dziećmi z pracą domową. W efekcie oprócz frustracji doszło jeszcze przewlekłe zmęczenie, pogorszenie zdrowia, apatia itp.

Jaki z tego wniosek? Podział obowiązków domowych. Pomoc państwa w opiece nad dzieckiem, urlopy wychowawcze dzielone po połowie, dofinansowanie opieki nad dzieckiem w domu (obojętnie, czy zajmuje się nim mama, czy tato).

Mati.

Wiolinowa

Tak, można generalizować... ale to raczej ryzykowne. Gdyby każdej matce pracującej było trudniej, dlaczego niektóre z nich decydują się na ten trudny los, jeśli sytuacja materialna wcale je nie zmusza do zarobkowania? Jedna z moich znajomych miała dobrze zarabiającego męża, który na dodatek chciał, aby żona zajmowała się dzieckiem w domu. Nie wytrzymała jednak w domu z dzieckiem dłużej niż trwał urlop macierzyński. Nie żeby miała jakiś szczególny talent czy wizję kariery zawodowej (choć takich przypadków też jest przecież sporo), ale zwyczajnie brakowało jej kontaktu z ludźmi. A może czuła się ograniczona w domu z dzieckiem? Faktem jest, że wiele kobiet po prostu nie chce spędzać kilku lat życia z dzieckiem w domu.

Kewa

Mati - wyrzuty sumienia, że nie widzi się dziecka tak długo, że płacze jak się rozstajemy, jeśli rano trzeba budzić do żłobka, czy przedszkola, to boli.
Wiolinowa - nie znam osobiście kobiety, która pracuje jedynie dla przyjemności na tzw. kosmetyki. Wiadomo jak jest na rynku pracy, jeśli kobieta zdecyduje się zostać w domu - wypada z obiegu. Bardzo trudno jest jej znaleźć pracę. Patrz: żony górników. Los bywa okrutny. Nigdy nie zawierzyłabym swego losu mężczyźnie. Co jeśli po latach odejdzie? Co jeśli umrze nagle? Mam w rodzinie taką niefrasobliwą dziwaczkę. Dwukrotnie zamężna, po czterech nieudanych związkach z jednym, 17-letnim obecnie synem. Najpierw nie pracowała, bo nie musiała. Mąż pracował za granicą. Snuła marzenia, plany, samych nocników miała z sześć (z pozytywką, srywką) Potem się pokłócili, nie pracowała, bo dziecko, bo odkryła w sobie artystkę, bo nie było odpowiedniej dla niej pracy. Wspierali ją rodzice. Teraz nie pracuje, bo nie może zostawić dziecka, bo on sprawia problemy wychowawcze, a ona leczy depresję. Tylko, że umarł jej ojciec, a matka ma niewielką emeryturę i nie bardzo ma z czego żyć. Na szczęście jest nowy mężczyzna, który czasowo ją utrzymuje. Jak długo jeszcze? Dziękuję - postoję.

slepa i brzydka

Mati.

Kewa

Widzisz, Mati, bardzo dobrze, tyle, że... nie każdy tak potrafi. Po urodzeniu pierwszego syna zaraz wróciłam do pracy - zaliczył żłobek. Pracowałam na zmiany, więc jakoś to szło, pomagała rodzina. Córka po siedmiu latach przerwy - wróciłam do pracy. Gdy mała miała 7 miesięcy ostro zachorowała. Zapalenie płuc, szpital, ciągłe nawroty duszności. Zostawiłam pracę. Po dwóch latach urodziłam syna i już wtedy nie mogłam marzyć o powrocie do pracy. Przychodziła do mnie często moja mama i było znośnie. Gdy upadły nam finanse, mąż stracił pracę musiałam wracać. Nagle okazało się, że nie ma dla mnie miejsca. Czekałam na pracę pół roku uruchamiając znajomości. W końcu - jest! Cały czas miałam wyrzuty sumienia, rozterki

Teraz mam tylko wobec psiaka

że go za często zostawiam.

Mati.

trudna sytuacja nie powinna dodatkowo dobijać wyrzutami sumienia..

wyrzuty sumienia pojawiają się wtedy, kiedy uważamy, że nie robimy czegoś wystarczająco a moglibyśmy..
jeśli Twoja rzeczywistość ograniczała Tobie pewne kwestie w związku z dziećmi to czy to nie było wystarczająco beznadziejne, żeby się jeszcze dręczyć wyrzutami sumienia, którym i tak zaradzić nie mogłaś?
Dawałaś z siebie 100% w miarę możliwości.. Zapewniłaś dzieciom opiekę i to czego potrzebowały od matki..
Mam koleżanki, które dręczą się tym, że chcą czegoś dla siebie i tylko dla siebie. Tak jakby było to czymś nagannym, kiedy ma się dzieci i męża. Większej bzdury nie słyszałam. Takie 'Joanny D'Arc' - umrzeć dla idei i tylko dla niej, bo nikomu nic z tego nie przyjdzie, że zostają w domu i jęczą w imię jakiś wymyślonych zasad: jak być dobrą matką i żoną.

sid

Mati.

Garfield

Garfield