po 30-tce

Mati · Gość

....może przedsiębiorczości? Zdecydowania? Samodzielności.. w stylu wyprasuje sobie koszulę? Inicjatywy w życiu erotycznym? Pieszczot trwających dłużej niż 3 minuty, a może właśnie ‘byle szybko’? czułości? Kwiatów bez okazji? Kolacji niespodzianki w miłej knajpie? Konsekwencji w dążeniu do celu? Posiadania jakiegoś celu? Pomysłu na siebie w życiu? Inwencji? Przyzwoitych zarobków? Opiekuńczości? Współsprzątania w domu.. pralki, zmywarki, podłogi.. te sprawy? Czułych słówek, które czynią z nas kobietami ich życia? Umiejętności manualnych.. typu pomalowanie ściany, dokręcenie cieknącego kranu, wymiany gniazdka..?

..czego… czego oczekujecie od mężczyzny z którym żyjecie?
jednej, trzech, pięciu, wszystkich tych elementów... a może jeszcze czegoś innego?

Seeni

Zapomniałaś dodać chodzenia do piwnicy na żądanie Shame on you

Kewa

I żeby mówił, że mój brzuch jest w sam raz, ani za duży, ani za mały.

Mati · Gość

Tak się zastanawiam.. przygotowałam nawet całkiem długi post w tej myśli i wkleję go, bo szkoda mi czasu, który na niego poświęciłam.. ale w skrócie można by po prostu zapytać: po co oczekiwać tego wszystkiego i po co gniewać się, fochować i obruszać za niespełnianie tych oczekiwań skoro mianujemy się w dzisiejszych czasach twardymi, niezależnymi, wolnymi, silnymi, samowystarczającymi i tak dalej..i tak dalej.. kobietami?

a teraz wklejam tło dla tego prostego pytania..

Rozmawiałam ostatnio z kilkoma nie całkiem szczęśliwymi koleżankami..Każda oczekuje.. pytanie czy sama daje to, czego oczekuje. dochodzę do wniosku, że w naszym postępowaniu jest trochę sprzeczności.
Wiemy, że świat zagnał nas i nasze role w kozi róg. Wiemy, że role te gdzieś w drodze do rozwoju naszej cywilizacji się nieco przemieszały i nie o tym chcę, bo to jasny fundament mojej myśli. Nieważne, czy chcemy, chciałybyśmy czy też nie pełnić role, jakie mamy nadane z ramienia natury.. matki, opiekunki domowego ogniska, żony ‘piorącej’, kochanki itd.. nieważne czy bardziej chciałybyśmy być kobietami sukcesu i ‘biznesu’. Takie argumenty wszak często padają, że teraz mam wybór i mogę nie mieć rodziny, partnera, bo wybieram pracę, sukces, rozwój.. wiadomo, że wszystkiego nie da się tak pogodzić, żeby odnosić pełne sukcesy na każdej płaszczyźnie. Wybierając sukces i biznes robimy to kosztem życia osobistego – w jakimś stopniu, bo świat tak zapycha, że trzeba być ‘dostępną’ 24h na dobę.. to zresztą przejawia się w informacjach podawanych w CV – 'pełna dyspozycyjność'. Wybierając natomiast życie rodzinne nie sposób być w pełni dyspozycyjną dla swojego szefa, firmy.. Zastanawia mnie jednak jedno. Dzisiaj kobiety są dużo bardziej samodzielne, niezależne, wolne.. są silne i potrafią żyć w – mówiąc oględnie – samotności, co zresztą wszędzie podkreślają i są z tego dumne. Nie jestem jednak przekonana, co więcej – mam wiele wątpliwości, że takie życie daje im pełnię szczęścia i nie dlatego, że – jak mówią – taką drogę same wybrały, bo pewno to akurat jest prawdą, ale dlatego, że do pełni szczęścia potrzebny jest drugi człowiek, który stanowi niejako zwierciadło tego, jakimi jesteśmy kobietami. To w ich oczach, w ich poczuciu szczęścia w byciu z nami czytamy swoją kobiecość i to w jaki sposób realizujemy tę część naszej natury, której nic nie wymaże, żaden postęp, żaden rozwój, żadna cywilizacja. Żaden sukces zawodowy. W ich ‘oczach’ i w ich ‘byciu’ widzimy na ile jesteśmy czułe, opiekuńcze, dobre, pełne inicjatywy.. Bez tego drugiego człowieka nigdy tak naprawdę się tego nie dowiemy. Zawsze będziemy tylko w połowie. I dalej brnąc w te myśli.. skoro tak jest, skoro tak na dobrą sprawę mężczyzna nie jest nam już niezbędny do życia, do przeżycia, do przetrwania, bo same potrafimy zapewnić sobie byt materialny a przyjaciele, towarzystwo mogą nam pomóc zaspokoić potrzebę bycia z ludźmi, to dlaczego gro z nas oczekuje od mężczyzn siły, męskości, mówiąc metaforycznie tego, żeby wziął nas za włosy i dobrze nas ‘wychłostał’ pokazując te swoją siłę i męskość. Dlaczego mimo tego, że jesteśmy tak samodzielne, dzielne i niezależne mając w domu mężczyznę, który zalega na ‘kanapie’ czujemy się niespełnione i nie całkiem szczęśliwe? Dlaczego oczekujemy od faceta jaj, skoro same je mamy i być może przytłaczamy nimi tych, którzy są stworzeni do noszenia klejnotów pełnych testosteronu? Dlaczego chcemy czuć powiew męskiego ‘potu’? Z jednej strony podkreślamy z dumą swoją siłę, z drugiej chcemy się w tym domu poddać swojemu mężczyźnie? Skąd tyle nieszczęśliwych w gruncie rzeczy kobiet, które narzekają na brak inicjatywy i inwencji ze strony osłabionych naszą postawą panów? Dlaczego oczekujemy od nich tego, czego same nie dajemy?
A może dajemy a ja się całkowicie mylę?

Kewa

W sumie nie wyobrażam sobie sytuacji, w której jedna strona stawia warunki, wymaga, a druga te wymagania spełnia. Dużo z siebie daję i dużo wymagam, chociaż nie są to jakieś ostro sprecyzowane żądania, a raczej moje, mniej lub bardziej uświadomione, potrzeby.
Nie jestem samowystarczalna, chociaż mam w sobie dużą potrzebę niezależności. Nie mogłabym być niczyją utrzymanką, nie mogłabym być na utrzymaniu męża. Potrzebuję jednak wspólnych planów, wsparcia, przebywania, zainteresowań. Teraz mam syndrom "pustego gniazda" i w sumie, cholera, czuję się z tym niepewnie. Córka studiuje i mieszka we Wrocławiu, syn pracuje we Wrocławiu i właśnie się tam przenosi. W domu został najmłodszy, który jest bardzo niezależną jednostką. Not talking

Niech mnie ktoś przytuli!

Seeni

Ja mam zasadniczo odwrotnie niż Kewa- raczej mało wymagam a daję owszem, nawet chętnie, ale nie bezgranicznie. Raczej bez misji spełniania czyichkolwiek oczekiwań, mimochodem i przypadkowo. Sprzątam, bo mam obsesję porządkową, gotuję, bo za tym przepadam. Generalnie w roli kury domowej zwyczajnie się spełniam a godzenie tego z pracą zwodową napełnia mnie poczuciem dobrze spełnionego obowiązku. Ale raczej nie czuję się przymuszana do czegokolwiek i stawiana pod murem. Wydaje mi się też, że nie stawiam specjalnych oczekiwań rodzinie. Generalnie mąż, poniekąd jest od "bycia" i jak lubi, niech sobie zalega na kanapie, to zaleganie mnie jakoś nie uwiera specjalnie.
Myślę, że jestem samowystarczalna i mocno niezależna, chociaż niewątpliwie stadna.
W przeciwieństwie do Kewy nie mogę się doczekać, kiedy córki wyprowadzą się z domu i będą w nim jedynie utęsknionymi gośćmi.
Oczywiście, że kocham swoich bliskich, chciałabym dla nich jak najlepiej a nawet- po namyślę- muszę stwierdzić, że skłonna byłabym do pewnych poświęceń na ich rzecz. Na codzień, dokonując małych wyborów- najczęściej wybieram siebie. Jestem także przekonana, że to właśnie owa codzienna dawka zdrowego egoizmu czyni mnie z jednej strony niezależną z drugiej zaś odporną na stawianie wygórowanych oczekiwań innym.

Kewa

Wiolinowa

Wiolinowa

W roli kury domowej, podobnie, jak Seeni, spełniam się. A właściwie spełniałabym się, gdybym miała taką możliwość. Niestety nie mam wyboru i muszę pracować na utrzymanie domu (mąż też).

Seeni

Ja też muszę, więc tą kurą domową jestem niejako hobbystycznie. Ponieważ jednak cierpię na nadmiar energii, najczęściej starcza mi czasu na jedno i drugie. Generalnie potrzebuję naprawdę minimalnej ilości snu, żeby normalnie funkcjonować, więc przykładowo widok mnie, o czwartej nad ranem, piekącej szarlotkę nie należy do rzeczy nadzwyczajnych.

Rolę męża w domu postrzegam identycznie jak Kewa. Jest od zadań specjalnych. Na codzień ma zalegać na kanapie a w sytuacjach kryzysowych zamieniać się w superbohatera.
Kwiaty ( te z postu Mati) owszem kupuje, nawet w każdy czwartek, ale tak go zwyczajnie wyuczyłam, że na stole powinien stać wazon z ciętymi kwiatami. Jak przypuszczam- mój mąż jest przekonany, że owe kwiaty są w domu równie niezbędne, jak nie przymierzając- jajka.

Wiolinowa

Ach, gdyby tak można wszystkiego wyuczyć (męża rzecz jasna) Angel

Dochodzę do wniosku, że to nie jest kraj dla zwyczajnych kobiet. A może nawet to nie są czasy dla zwyczajnych kobiet. Bo ja dla przykładu nie jestem wulkanem energii, muszę długo spać i nie wystarcza mi mąż zalegający na kanapie, a budzący się tylko w sytuacjach nadzwyczajnych. Więc jak żyć, panie premierze, jak żyć?

art36

Seeni

Wiolinowa

Nie wiem ile jest tych kobiet zbuntowanych, ale nie wierzę, że jest ich większość. Może się tak wydawać, bo są bardziej aktywne i głośniejsze niż te nie zbuntowane. Jak już pisałam, chciałabym być kurą domową na całym etacie, ale nie mogę (takie czasy). A skoro muszę pracować na 2 etatach (praca zawodowa i dom) to rzeczywiście buntuję się przeciwko nadmiernemu wyzyskowi. Zwyczajnie brakuje sił, nie można bez przerwy pracować, trzeba miec też czas na odpoczynek. I dlatego oczekuję i wymagam od męża dobrej współpracy w prowadzeniu domu. Nie wystarcza, że mąż jest, że zalega na kanapie. Wymagam od niego dużo więcej. Czy to źle? Czy to bunt przeciwko mężczyźnie? Nie chcę, aby pełnił rolę kobiety, ale nie podołam wszystkiemu sama.

Kewa

Formalny

Z zainteresowaniem czytam opinie Pań o mężczyznach... Jest w tym wszystkim dużo racji, ale... Pewien podstawowy błąd polega na tym, że każdy wyrabia sobie opinię na jednostkowych doświadczeniach. Jednostkowych - nawet gdy wspomagane są doświadczeniami osób z otoczenia. Tymczasem brakuje mi w tych wszystkich opiniach znacznie bardziej urozmaiconego obrazu, znacznie bliższego rzeczywistości, która wcale nie jest tak jednostronna jak to wynika z treści tematu. O sobie nie piszę, bo mogłyby powstać wątpliwości, że ja to jednak inna "grupa wiekowa" choć akurat ja teoretycznie powinienem żyć według bardziej "konserwatywnego" modelu. Nie jest tak - zdecydowanie. Moi synowie gotują i to dobrze - robią to wcale często oraz wykonują wiele innych czynności domowych, pomimo absorbującej pracy zawodowej. Wśród moich znajomych większość męskich potomków w grupie wiekowej 30 - 45 lat także nie dzieli obowiązków domowych na kobiece i męskie, choć zastrzeżony mają monopol na wszelkie prace techniczne w domu. Obserwuję także sąsiadów - małżeństwo w wieku 32/35 lat z trojgiem dzieci 3, 6, 8 . Także zaobserwowałem pełen podział obowiązków domowych z przewagą pana domu w roli bardzo aktywnego opiekuna dzieci. Narty, w lecie rower, gra w piłkę, prowadzenie na zajęcia dodatkowe - plastyka, teatrzyk. Sąsiadka nie może się nachwalić nad wypiekami swojego męża oraz przygotowywaniem mięsnych potraw.
Wiele takich młodych rodzin widzę wokół więc nie bardzo rozumiem drogie panie, dlaczego piszecie tylko o tych facetach zalegających na tapczanie i co gorsza, uważacie to za normalny krajobraz. Czyżbyście żyły w specjalnych strefach, gdzie nie widać innych zachowań?
Tak przy okazji - myślę, że nikt nie zastanawia się również, skąd czerpane są takie wzorce o jakich piszecie i czy godząc się na taki właśnie obraz domu, godzicie się jednocześnie na to, że według tego wzorca żyć będą córki i synowie...

Kewa

pogłoska

Prawdę mówiąc tylko jednego oczekuję od mężczyzny - uczciwości.