po 30-tce

Kewa

Siła introwersji w świecie, który nie może przestać gadać

Susan Cain

Książka o sile drzemiącej w introwertykach. Coś zupełnie nowego. Burza mózgów jest przereklamowana! Ileż razy cierpiałam (jak zapewne wielu z Was) gdy musiałam brać udział w pracach grupowych. Bardzo często byłam cichym słuchaczem narad, a gdy zbliżał się termin odwalałam całą robotę w domu i przynosiłam gotowca do szkoły. Wiele razy karcona za brak zaangażowania nauczyłam się w końcu grać ekstrawertyka. Trochę tak, jak napisał J.Santorski: "Za większość moich wystąpień biznesowych dostaję brawa i maksymalną punktację. Lubię je, ale późniejsza kolacja z zarządem już zbyt wiele mnie kosztuje... Jestem bowiem introwertykiem, który opanował sztukę medialnego show i prezentacji, ale nie jest w stanie zmienić swojej natury."
Andrew Weil tak pisze o książce: "Dla mnie, jako introwertyka, którego często napominano, by zachowywał się jak ekstrawertyk, informacje zawartew tej książce są niezwykle pouczające i przydatne zarazem. Wykorzystując wyniki badań neurobiologicznych orazwiele studiów poszczególnych przypadków, Susan Cane omawia siłę i potencjał tkwiący w introwertykach orazzalety bycia cichym i spokojnym w naszym hałaśliwym i rozkrzyczanym świecie." [link widoczny dla zalogowanych]
Nie lubię przyjęć, dyskotek, tłumów ludzi. Nie chodzę na mecze, unikam koncertów gwiazd, nie ciągnie mnie do znanych kurortów, wielkich miast.
Moje dzieci też są introwertykami, zwłaszcza Kasia. Bardzo zdolna potrafiła przez cale gimnazjum odpowiadać jedynie na zadawane pytania. Z nikim nie rozmawiała, na przerwach czytała książki. Nawet teraz, gdy z konieczności musi się z kimś spotkać, książkę ma zawsze w torebce, na wypadek, gdyby musiała poczekać.

Książkę Susan Cain już zamówiłam, a obszerną recenzję przeczytałam w miesięczniku "Książki"
Introwertycy ujawnijcie się!

flykiller · Gość

Nie wiem, czy w artykule dotyczącym tej książki czy gdzieś indziej, przeczytałam niedawno podsumowanie, które do mnie przemawia. Introwertyk to człowiek, którego inni ludzie męczą. Nie chodzi o to, że on ich nie lubi, bo tak być nie musi, ale męczą go.
Tak dokładnie to czuję. Słowo "męczyć" jest kluczowe. Męczą mnie rodzinne spotkania. Męczą mnie koleżanki i koledzy w pracy. Fizycznie jestem z ludźmi, a myślą już dalej, bez nich, co będę robić, sama, kiedy się oddalą, kiedy ich już wreszcie nie będzie, pójdą sobie, znikną, przestaną zawracać mi głowę.
Oczywiście, mam potrzebę przebywania z ludźmi, ale jest ona dość zredukowana i nasila się sporadycznie.

W tym artykule było napisane także, że coraz bardziej docenia się introwertyków w pracy, na stanowiskach zarządczych. Dotychczas za "człowieka sukcesu" uznawano typowego ekstrawertyka, z jego energią, siłą przebicia, hurraoptymizmem. Tymczasem obserwacje dowodzą, że introwertycy, których nie rozprasza otoczenie i chęć odbijania się w nim jak w lustrze, skuteczniej potrafią się skoncentrować na danym zagadnieniu i ześrodkować się na nim. Są kreatywniejsi, bo "przeżuwają" jednostkowo, problem ich pochłania. Ta cecha była długo niedoceniana, bo w rywalizacji z ekstrawertycznym "heja i do przodu", introwertyk zawsze tracił, spychany na drugi plan, niedopuszczany go głosu.

Kewa

Za introwertyków uznaje się aż 1/3 społeczeństwa, zatem jest nas sporo. Książka otworzyła mi oczy, bo czasem aż eis bałam, że coś ze mną jest nie tak, że "sprzedałam" swoje ograniczenia dzieciom. Tylko najstarszy syn jest ekstrawertykiem, bo zawsze konsultuje swoje decyzje z innymi, nie miał oporów przed pomieszkiwaniem w trzyosobowym pokoju itp.

flykiller · Gość

Pochodzenie O-Ren Ishii

Chyba sam fakt "wypruwania się" na forum zaprzecza byciu introwertykiem ? No bo po co byście tu były jeżeli nie dla własnych ekstrawertycznych instynktów ? Misji chyba nie macie Blue_Light_Colorz_PDT_02

flykiller · Gość

Wszyscy jesteśmy ekstrawertykami(?) Blue_Light_Colorz_PDT_37

Kewa

ws

hmm, zwykłam mówić o sobie od jakiegoś czasu, że jestem samotnikiem lubiącym ludzi

, i to prawda,

nadchodzą czasy ciekawe moim zdaniem, czasy wysokich specjalizacji i pracy zespołowej, to mi pasuje, uwielbiam pracować w zespole, z ludźmi, ludzie sś bardzo interesujacy, lubię z nimi być, rozmawiać, słuchać, ale prywatnie lubię ciszę, spokój, na imprezę mam chęc maksymalnie dwa razy do roku,

z czesem zrozumiałam też, że to nie ludzie mnie nudzą, to ja się nudze, to moja nuda, ale co dziwne, kiedy to zrozumiałam, zjawisko wybrzmiało ...

a dzieci ? nie przeszło w genach na moje potomstwo, kompletnie się różnimy, znajdując też jednak wspólne płaszczyzny, zachwyca mnie to, te różnice i te podobieństwa

czy to wiek, czy dojrzałość, nie wiem, ale jestem w tym swoim skomplikowaniu, pozornym jak sądzę, szczęśliwym, pogodzonym człowiekiem, co przypuszczam ma miejsce, gdy się już człowiek przestaje oceniac, porównywać itp, ja nic nie muszę, dziś to wiem, ale mogę mnóstwo, a czy chcę to już inna kwestia

hachiko · Gość

flykiller · Gość

mailo

flykiller · Gość

Mailo, wiem na czym polega praca zespołowa i właśnie dlatego napisałam, że jej nie cierpię. Nie lubię się do nikogo dostosowywać i wspólnie wymyślać koncepcji. Moja praca - i to jest jeden z nielicznych jej plusów - polega właśnie na samodzielnym, jednoosobowym dłubaniu. Pracodawca, podobno, docenia.
Opinię odludka mam od dawna i nie tylko mnie to nie martwi, ale nawet cieszy. Z większością pracowników nie mam najmniejszej ochoty się bratać.

mailo

Może dlstego tak napisałem, że mam inaczej - tzn pewniej czuję się w grupie, jakoś tak nawet stres (jeśli jest związany z zadaniem) tak się rozkłada i znika. Ale to zależy od ludzi - jeśli ktoś chce wszystkich zdominować to dupa - po co ten zespół skoro i tak jedna osoba wszystko zrobi. Najlepiej jak się połączy wspólnie siły.
Wiem, że niektórzy nie lubią pracować z ludźmi, a nawet w ogóle nie lubią tłoku. Ja mam zupełnie odwrotnie już o tym pisałem w jakimś temacie ale nie pamiętam gdzie on jest .

I jeszcze jedno - praca zespołowa to ciągle praca i nie ma dla mnie nic wspólnego z "brataniem się". W pracy lepiej trzymać dystans. Też gdzieś o tym pisałem.

flykiller · Gość

Dla mnie też nie. Nie pisałam o brataniu się w kontekście pracy zespołowej.

Kewa

A ja właśnie dostałam książkę wspomnianą w pierwszym poście i wszystko co interesujące niedługo Wam wyśpiewam.

Już teraz jednak to co opisuje Fly, WS i Hichiko to klasyczny introwertyzm, a że nie skrajny to wypada tylko się cieszyć.
Zawsze miałam jedną przyjaciółkę od serca, dwie to już byłby tłok. Bywało, że ktoś do nas dokoptował, ale to już nie była aż taka bliskość. Jestem osobą otwartą, wsłuchującą się w drugiego człowieka zatem moje kontakty z klientem (pacjentem) czasem się znacząco przedłużają. Lubię ludzi i to bardzo, ale nie lubię nadmiaru ludzi. Gdy w towarzystwie jest ktoś, kto przyciąga uwagę chętnie ustępuję mu pola. Męczą mnie też wszelkie grzecznościowe konwenanse. Czasem staram się być w sklepie niezauważalna, żeby nie rozpocząć gadania o niczym z kimś, na kogo się natknę przypadkiem. Miewam napady paniki, połączone z chęcią ucieczki i schowaniem się do mysiej nory.

Kiedyś myślałam, że jestem nieśmiała, ale to chyba nie to.

ws

praca zespołowa nie polega na dostosowywaniu się do innych wbrew sobie, ale na zrozumieniu, że każdy ma swoje dominujące talenty i to te talenty łączą się w działaniu we wspólną całość, kazdy robi to co potrafi najlepiej, jako część większej całości, ludzie się też konsultują, upewniają w wielu kwestiach, oraz co kluczowe, wspierają, a gdy kogoś braknie z przyczyn losowych, dzielą jego zadania miedzy siebie, to tak ogólnie

co do nudy, to nie, nuda to mój stan i nie są za niego odpowiedzialni inni, choć lubimy tak myśleć,
kiedyś nie byłabym w stanie rozmawiać z innymi tak jak teraz (realnie), a dziś jestem, sądzę więc że to nie oni stali się bardziej interesujący, ale ja się zmieniłam

flykiller · Gość

Wydaje mi się, że w pracy zespołowej jednostki mające skłonności introwertyczne zawsze będą zdominowane przez ludzi o tendencjach ekstrawertycznych, więc ani ich zdolności, ani koncepcje nie będą się w stanie w pełni objawić. Konieczność pracy z innymi, zwłaszcza z osobami tryskającymi energią, przytłacza ludzi mniej otwartych i przebojowych, dlatego, według mnie, ci ostatni są o wiele bardziej wydajni, kiedy pracują solo. Nie każdy rodzaj pracy jest stworzony dla każdego.

Kewa

Również nie nadaję się do pracy zespołowej, chociaż muszę przyznać, że z wiekiem jest coraz lepiej. Nigdy nie potrafiłam przebić się ze swoim pomysłem i rzadko utożsamiałam się z efektem końcowym, bo wiedziałam (czułam), że sama zrobiłabym to lepiej. Bywało tez tak, że gdy w grupie ostygł zapał, to ja brałam się do roboty i finalizowałam całość po swojemu. Chyba, że pojawił się jakiś ekstrawertyk i przyćmił wszystkich. Wtedy wstydząc się podpisywałam się pod projektem. To oczywiście odległe czasy, właściwie szkolne. W pracy rzadko pracowałam w grupie - jak już to na odcinku. Trudno chyba nazwać pracą zespołową znieczulanie pacjenta do zabiegu i wybudzanie, prawda? Wtedy oczywiście bezwzględnie wykonywałam polecenie lekarza, wykorzystując własną wiedzę i umiejętności. Chociaż, gdyby były dwie pielęgniarki anestezjologiczne, to kto wie co mogłoby się zdarzyć

mailo

Seeni

Jestem ekspansywną ekstrawertyczką z przerostem ego. Lubię ludzi, tłumy, zgiełk, hałas.
Pracy w zespole nie lubię, bo nie lubię się dostosowywać, ale lubię pracę wśród ludzi.
Lubię rządzić Angel