po 30-tce

Seeni

Oczywiście, że się nie obrażę. Angel

Przecież uwielbiam być w centrum zainteresowania.
Osobiście chciałabym spotkać w realu i Kewę i Muchę. Może nawet fajnie dwie na jeden raz.
Mam bardzo dobrą koleżankę, jeszcze z dzieciństwa, która jest introwertyczką modelową. Od zawsze lubiłyśmy przebywać w swoim towarzystwie i to jedna z nielicznych osób, z którą najfajniej mi się właśnie milczało. Jej obecność jest mi niezbędnie potrzebna do szczęścia właśnie z uwagi na owo automatyczne wyciszenie

flykiller · Gość

O, właśnie. Dwóch introwertyków na jednego ekstrawertyka. To właściwa proporcja Angel

To jakby co, to ja z Kewą... (jeśli Kewa się zgodzi).

Seeni

Dobra, ale musi być w samo południe jak na westernach.

Czy Wy naprawdę myślicie, że ja nie czuję lęku przed takim spotkaniem????????

Kewa

Kewa

Książkę skończyłam i muszę przyznać, że trochę mi poukładała, pozwoliła lepiej zrozumieć siebie. Autorka zaznaczyła, że na użytek tej książki rozszerzyła pojęcia ekstrawertyzmu i introwertyzmu, no i oczywiście w obie strony można przesuwać suwakiem. Nikt z nas nie jest skrajnym, a właściwie im bliżej środka, tym lepiej. Zdobyłam też cenną wskazówkę, że zamiast dopasowywać się do świata, trzeba próbować dopasować sobie świat, czyli wyszukać w nim miejsc najbardziej sobie przyjaznych.
Anegdota z życia mojej Mamy - introwertyczki.

Mama od lat z górą 40 spotyka się z pewną panią. Najpierw były sąsiadkami i razem zasypiały w fotelach przed telewizorem, gdy ogarnęły już swoje dzieciaki. Radziły się też odnośnie swoich mężów, bo jeden i drugi nieustannie dostarczał powodów do zmartwień. Lubiłam siedzieć w kuchni pani Reni pod stołem i słuchać o czym rozmawiają. Wypaliły wspólnie górę papierosów grając w karty i kości. Mama była przy niej, gdy po śmierci męża nagle wprowadził się do niej syn-utracjusz, który wyciągał z niej ostatnie grosze. Mama pożyczała jej pieniądze, robiła opłaty, wspomagała. Potem syn umarł i pani Renia, zapewne, chcąc się odwdzięczyć Mamie zaprasza ją raz, dwa razy w tygodniu na obiad. Mama jest tym faktem dość skrępowana i stara się wynagrodzić kupując coś do obiadu, realizując recepty. Teraz rzecz najśmieszniejsza. Moja córka w rozmowie z Babcią przekonywała ją, że to normalne, że przyjaciółki powinny sobie pomagać, że pani Renia nie liczy na żaden rewanż. Moja Mama na to: ale to przecież zupełnie obca osoba!

No, tak, bo nie z rodziny. A 40 lat?! Eh, ci introwertycy!

Kewa

Warto posłuchać co ma do powiedzenia Susan Cain.
[link widoczny dla zalogowanych]

Ron

E tam... Jak by się tak głębiej zastanowić to forum niejako z definicji jest tworzone przez introwertyków. Oczywiście służy do komunikowania się ale jest to komunikacja ściśle kontrolowana na naszych warunkach. Nasze tematy, nasz moment, gdy milczymy, mówimy. Ekstrawertyk będzie szukał dyskusji w realu, traktował ją jak wyzwanie. Więc Kewo Urocza wydaje mi sie, że usiłujesz przekonać przekonanych.

l

o ile cos takiego jak introwertyk wogole istnieje

Kewa

Sincera

Kewa

Sincero, witaj w klubie introwertyków

Praca zespołowa, to dla mnie kara od zawsze. Zwykle, albo sama odwalam całą robotę (czując się przy okazji całkiem szczęśliwa), albo kompletnie się nie angażuję. Ze szkoły najbardziej pamiętam wszechogarniający hałas, ale wtedy wydawało mi się, że jestem inna, gorsza. Długo myślałam, że jestem nieśmiała, ale nieśmiałość całkowicie opuszcza mnie w niewielkim gronie. Nic nie wiedziałam wtedy o introwertyzmie. W rozkrzyczanej Ameryce młodość introwertyków musi być jeszcze bardziej koszmarna, o czym wspomina Susan.

Sincera

Sincera

LampionyZeStarychSloikow

flykiller · Gość

Lubię się zapadać w sobie, nadziewać słuchawki, coś tam sobie myśleć, albo nie myśleć, najczęściej wyobrażać, przemieszczając się lub stojąc dość zombiaczo, w słabym kontakcie z otoczeniem, wgapiona w jeden punkt albo uciekające płyty chodnika. I kiedy w takim nastroju wnikam nagle w znajomy gwar, kiedy mnie on wydobywa na powierzchnię i zmusza do podjęcia wysiłku powrotu z kameralnych zakątków siebie, obliguje, by mówić, odpowiadać, choćby symulować jakieś szczątkowe reakcje, to jest to niewymownie przykre, wręcz bolesne. Jak łatwo się domyślić, nie nastraja mnie życzliwie do otoczenia.

Może o tym też mogłabyś napisać, Sincero, że czujesz zbieżność ze swoimi odczuciami(?), bo podejrzewam, że wielu z nas czasem czuje się podobnie. Mnie się to, po prostu, zdarza często. I chyba trudniej mi, niż innym, "powracać" i chyba bardziej niż inni, muszę się przemagać. W ogóle, w moich kontaktach z ludźmi, "przemaganie się" jest dominującą cechą. I muszę przyznać, że to mi często wychodzi na dobre, ale zrobienie pierwszego kroku jest zwykle okupione ogromnym wysiłkiem.

A te sceny z "Dnia Świra" są genialne

Na przykład ta powyższa - cała ja (w sensie: ta sfrustrowana na kocyku). (albo scena "pociągowa" z gdaczącymi psiapsiółkami).

Sincera

LampionyZeStarychSloikow

Kewa

Adaś Miauczyński to przede wszystkim neurotyk, oczywiście nie wykluczam, że może być również introwertykiem. Scena z rozgadanymi psiapsiółkami jest mi bliska szczególnie; bywa, że w podobnych sytuacjach odpływam, albo rzucam jakiś zupełnie oderwany tekst, czym wzbudzam konsternację. Na tematach butikowych mam podobnie przewala oczami

. Domeną introwertyków są głębokie rozmowy o "czymś", takie ble, ble, ble, mnie męczy, ale przyznaję, że czasem ma swój przewrotny urok. Zawsze jednak jest we mnie dystans i chyba jakaś racja w horoskopach Rona jest - ludzie się podświadomie mnie boją. Odkąd wyczytałam to w Jego opisie mojej gwiezdnej konstelacji, chodzi za mną ten zlepek słów. Think

lulka