po 30-tce

letnisztorm

Po trzydziestce, czterdziestce, pięćdziesiątce zmienia się wymowa tego przykazania. My dorastamy zakładamy rodziny, dorabiamy się, a oni zwalniają tempa, zaczynają chorować lub normalnie stają się zrzędni.

Jak sobie radzicie z tą zamianę ról, bo w końcu często się dzieje tak że na dzieci spada obowiązek zajmowania się rodzicami i często jest to o wiele trudniejsze od zajmowania się dziećmi.

Idealnym rozwiązaniem były kiedyś domy wielopokoleniowe ale teraz każdy chce być sam, mieć " swoją intymność" albo po prostu wyjeżdża.

lena

Mii

Domy wielopokoleniowe kiedyś funkcjonowały nie z chęci, lecz z musu Not talking

powodowało go długoletnie oczekiwanie na przydział mieszkania.
To zadanie o którym piszesz, różnie wygląda, wszystko zależy od charakterów, sprawności (rodziców) i usposobienia obu stron.
Znam przypadki gdzie "współpraca" obu stron układa się dobrze, ale znam też trudne sytuacje.
Osobiście uważam, że najzdrowiej jest kiedy każda rodzina mieszka osobno.

letnisztorm

Właśnie o to usposobienie mi chodzi, jak rozmawiać z tymi "trudnymi przypadkami", o konieczności pójścia do lekarza, a braniu lekarstw o odpowiedniej diecie.

To są ludzie którzy uważają że są dorośli i "wiedzą wszystko" i nie potrzebują nikogo słuchać a z drugiej strony przerażeni są chorobami i boją się śmierci.

Wiem że z tym mieszkaniem razem nie jest najlepszy pomysł ale dla niektórych samotność jest najgorszą chorobą.

Mii

Z każdym inaczej.
Nie ma gotowego, uniwersalnego przepisu Not talking

Uważam, że nie należy narzucać im swojego zdania, przekonałam się o tym na własnym przykładzie, to co ja uważam za słuszne moja rodzicielka niekoniecznie, stwierdziłam, że nie zmienię jej, a jedynie mogę z siebie zrobić "niedobrą" córkę.

lena

Mati.

odpukać
narazie moi rodzice mają się dobrze
działają aktywnie i nie mają większych problemów ze zdrowiem
jednak wiem i bardzo to czuję, że nigdy w życiu nie zostawię ich samym sobie, ani w żadnym domu opieki, ani nigdzie indziej. Jesli będą chcieli żyć tam, gdzie mieszkają ułatwię im to.
Dostaję od Nich wszystko co najlepsze i kocham ich tak bardzo, że (pominąwszy że nie moge sobie wyobrazić, że kiedyś mi ich zabraknie)będę chciała za wszleką cenę sprawić ich starość łatwiejszą i milszą. Jestem na to gotowa i nawet jeśli będzie mi ciężko to fakt, że oni bedą ode mnie mieli namiastkę lżejszej starości i spokój w oczach zrekompensuje mi cały trud. Nie boję się tego. Przecież to źródło mojego życia i tego kim jestem. O takie źródło się po prostu dba, żeby nie skaziła go żadna 'zaraza'.

letnisztorm

Mam też takiego dziadka jak Lena, mieszka z moimi rodzicami w M-3, ( i był to świadomy wybór ) chociaż ma 90-lat nie jest jeszcze na etapie "małego dziecka" ale i tak wiąże się to z pewnymi problemami.

Nie wyobrażamy sobie żeby mieszkał sam, chyba już by nie żył, a żyje dobrze i jest szczęśliwy.

Większy problem mam z teściową, która zawsze wyznawała zasadę " ja wszystko siama" nie potrzebowała nigdy rodziny ani niczyjej pomocy. Że ja jestem typem że tak powiem "włoskim" powodowało to u niej straszny niesmak (po co spotykasz się z mamą, siostrą, co u ciebie w domu robią siostrzeńcy itd, itd ) .

Teraz jest chora, "siama" to mało może, raz że nie potrafi poprosić, dwa nie potrafi brać.

nudziarz

Temat jest dla mnie zbyt osobisty, zebym pisał w nim.
Powiem tylko jedno: pół biedy jesli pierwsze niedomaga ciało. Prawdziwy problem pojawia się wtedy, kiedy ciało jest jeszce sprawne, natomiast choruje mózg

lena

nudziarz

A jesli ktoś, w akcie zemsty za jakąś urojoną krzywdę, zrobi Ci kupę na środku pokoju ?

lena

Seeni

To trudny temat.
Oczywistym jest, że większość z nas kocha swoich rodziców, czuje się z nimi związana emocjonalnie, martwi o nich kiedy chorują itd. Pewnie skłonni jesteśmy do wszelakich poświęceń i naturalnym wydają nam się deklaracje, że w sytuacji podbramkowej ewentualny cieżar opieki nad nimi weźmiemy na siebie.
Tylko, że tak naprawdę to są z gruntu fałszywe deklaracje, nie mamy prawa ich składać, bo o ile nie jesteśmy samotni, to tą ewentualną opieką wcale nie obarczamy tylko siebie.
Osoby, które kiedykolwiek zajmowały się osobą starszą i całkowicie niedołężną stale a nie z doskoku wiedzą o czym piszę.
Taka opieka nie trwa kilku godzin dziennie, ona jest całodobowa, wyciąga wszystkie siły, także te psychiczne, stawia nieustannie przed wyborami : między chorą matką a dzieckiem, między chorą matką a mężem. To problem, który dotyka nie tylko Ciebie ale także Twoich najbliższych. Im dłużej trwa tym jest gorzej. W końcu trzeba się zdecydować, wobec kogo ma się obowiązki w pierwszej kolejności.

lulka

Seeni

A jeżeli dbanie o to źródło będzie np równoznaczne z udaną próbą samobójczą dorastajacej córki to też będzie piękne?

Często myślę o ludziach, którzy zdecydowali się na opiekę nad obłożnie chorą osobą, nie jako o ludziach dotkniętych przez los czy Boga, ale jak o wybrańcach. Bóg wybiera tylko tych najlepszych.

Mati.

lulka

Seeni

Mati.

lulka