po 30-tce

Aproxymat

Wstawiłem fotki, niestety źle przeliczyłem rozmiary więc są trochę małe. Postaram się w wolnej chwili to zmodyfikować.

Juli*

W2

W2

Juli*

W2

Juli*

W2

Juli*

W2

Juli*

W2

Juli*

Są sytuacje, kiedy potrzebny jest garnitur i powaga, jak i takie, gdzie brak odrobiny humoru i przysłowiowego luzu byłby nie na miejscu.

W2

Juli*

Garnitur większości kojarzy się ze sztywniactwem, albo imprezami okolicznościowymi.
Stereotypowe myślenie i odczucia.

W2

W końcu udało mi się wsiąść do auta i obraliśmy kurs na Morro Jable. To jest miasteczko leżące w południowej części wyspy. Ma swój urok i historię. W małej portowej restauracji serwują najlepsze dania z owoców morza. Słynie też z przepięknych plaż. W tym dniu nie zatrzymywaliśmy się w miasteczku, lecz pojechaliśmy dalej do następnego malowniczo położonego miasteczka Puerto de la Cruz na samym koniuszku wyspy. Po zwiedzeniu zabudowań, muzeum, zrobieniu wielu fotek, ruszyliśmy w kierunku celu podróży, a była nim trudno dostępna dzika plaża z osadą Cofete. Chcieliśmy przyjrzeć się martwemu wielorybowi wyrzuconemu na plażę. Ale nie tylko, bo z tym miejscem wiążą się historyczne niechlubne wydarzenia ze zbrodniarzami hitlerowskimi. Chcieliśmy tam dojechać północną stroną wybrzeża zwłaszcza, że na mapie widniały tam liche, ale drogi. Najpierw prowadziła wąska asfaltowa, którą dojechaliśmy do przepięknych miejsc z niezapomnianymi widokami. Tam na wysokich klifach i urwiskach skalnych można podziwiać bezmiar oceanu i ogromne fale uderzające o skały. Takich miejsc widokowych jest dużo, a czasu za mało, żeby wszystko obejrzeć. Czas nas poganiał, więc chcieliśmy sobie skrócić drogę na dziką plażę i wybraliśmy piaszczystą ścieżkę w sam raz na nasze auto. Dziarsko skręciłem w nią mając świadomość, że nasze terenowe auto poradzi sobie z nią dobrze. Utwierdziło mnie w tym inne auto jadące przed nami, ale jakieś takie dziwne. Wyglądało na samoróbę specjalne do pokonywania piaszczystych terenów. Podobne bardziej do żaby, niż samochodu. Ono jechało szybciej od nas i znikło nam z oczu za wzniesieniami. Ja wolałem ostrożną jazdę, bo co chwilę nas zarzucało, koła zapadały się w luźnym piasku. Ale co to dla Jimpera, więc wdusiłem na gaz. W pewnym momencie ujrzałem jadące przed nami żabę, lecz wracającą. Mnie serce uradowało się na ten widok i myśl, że nam lepiej idzie. Jednak szło krótko, bo czułem, że się zapadamy coraz bardziej. Wiedziałem, że nie możemy się zatrzymać, bo to byłby nasz koniec. Szybko wypatrzyłem miejsca, gdzie można zawrócić i zabrałem się za ten manewr. Auto miało automatycznie włączany tylny napęd, kiedy wystąpi poślizg kół, ale i to było za mało. Czułem, jak podwoziem szuram o piach i auto zwalniało coraz bardziej. Prawie się zatrzymało, a koła mieliły w miejscu. Byłem przekonany, że będziemy musieli zostawić samochód i wracać stopem, a raczej pieszo, jakieś 10 km do najbliższej osady. Nawet zasięgu komórkowego nie było.
Z opresji uratował nas Sławek wciskając guzik blokujący wszystkie koła. To taka awaryjna funkcja, o której w tym momencie zapomniałem. Walczyłem autem jeszcze minutę, może dwie i udało się. Byliśmy uratowani. A najbardziej nasze kobiety, bo w tym dniu nie planowały pieszych wędrówek. Dla tego uradowania i wdzięczności gotów byłem jeszcze raz ugrząźć w piachu, lecz czy warto? Bo tak sobie pomyślałem, że to zasługa Sławka i jego guzika, a nie moja.
cdn.