po 30-tce

zadziora · Gość

do założenia tego tematu skłonił mnie post Szopa W moim pokrętnym rozumowaniu takie uczucie, które sprawia,że "ciągle widzę Cię", jak to ktoś kiedyś ładnie przetłumaczył, jest zjawiskiem tak nieczęsto spotykanym, że aż ... pięknym.
Miłość jest egoizmem podniesionym do n-tej potęgi. Jest nam z tym dobrze i chcemy,żeby tak było do końca świata. I jakoś nie chce się nam wierzyć,że motyl, którego trzymamy w ręku powoli umiera bez swobody latania, a tytuł przekopiowałam z Fromma, które o owej sztuce pisał...

innym motywem było też stwierdzenie Ślepaka, że miłość nieodwzajemniona nie ma racji bytu...

sama kocham jednego mężczyznę, od wielu lat, nie ma już w tym uczuciu bólu, cierpienia, choć często o nim myślę, i mam go pod powiekami, gdy zasypiam... to nie jest tak, że się odgradzam i nie dopuszczam do siebie 'nowej' miłości... spotykam innych mężczyzn, z dwoma nawet mieszkałam, przez parę miesięcy, ale nie wyszło; no właśnie, dlaczego? czasem gdy do mojego stołu zasiada inny mężczyzna i sięga po sztućce, przychodzi mi do głowy, że to nie te ręce, nie te oczy, nie te łuki brwiowe; zwykle wtedy jest to nasz ostatni posiłek, bo to nieuczciwe być z kimś, a myśleć o kimś innym... to tak, jak by coś się wypaliło, jakaś zdolność pokochania i do kochania, i tak sobie tkwię w moim odrętwieniu uczuciowym.
nie narzekam, jest mi dobrze, całą miłość i uczucie przelewam na syna, ale martwi mnie ten stan trochę, bo on kiedyś dorośnie, założy własną rodzinę, a wtedy fajnie by było znaleźć sobie kogoś z kim by sie można było poprzytulać i potrzymac za łapki... oops

a jak jest z Wami, czym dla Was jest milość, co to znaczy wyrzec się egoizmu, czy pozwolilibyście komuś żyć własnym życiem i dobrowolnie zrezygnowalibyście z bycia z kimś, wiedząc że mimo waszej miłości, nie byłaby ta osoba szczęśliwa?

jeśli taki topik już gdzieś jest, to proszę to podkleić oops

Paj · Gość

spotykam innych mężczyzn, z dwoma nawet mieszkałam, przez parę miesięcy, ale nie wyszło; no właśnie, dlaczego? czasem gdy do mojego stołu zasiada inny mężczyzna i sięga po sztućce, przychodzi mi do głowy, że to nie te ręce, nie te oczy, nie te łuki brwiowe; zwykle wtedy jest to nasz ostatni posiłek, bo to nieuczciwe być z kimś, a myśleć o kimś innym... to tak, jak by coś się wypaliło, jakaś zdolność pokochania i do kochania, i tak sobie tkwię w moim odrętwieniu uczuciowym.
cytat.
dziękuję,że to napisałaś.

slepa i brzydka

eee, no nie chce sie znowu tlumaczyc.... ale z tym tekstem. on taki wyrwany z kontekstu moich mysli. ta milosc nieodwzajemniona jest bez sensu, kiedy sprawia bol, rani nas i cierpimy. ja jestem przeciwna katowaniu siebie przez siebie. uwazam, ze czlowiek powinien sie realizowac w milosci, cieszyc i radowac zyciem.
zreszta pisalam tam pozniej, jaka milosc pochwalam, jakiej mowie NIE.

ja tez mam takich ludzi ktorych kocham, moze nawet ciagle ze wzajemnoscia. znajomosci nie mogly sie rozwijac, ale piekno uczucia, swiadomosc, ze jestesmy zdolni tak pieknie myslec o drugim czlowieku uwraliwia i cieszy.

AliAs99 · Gość

bosska · Gość

kasiek66

Mati.

..miłość bez krzty egoizmu to miłość opisywana w literaturze pięknej lub odnosi się do ideału boskości. Jesteśmy ludźmi nie bogami i nasza miłość może być idealna, ale ludzka - „wzbogacona” o nasze słabości i mankamenty. Znając ideał miłości wiemy jak ciężką pracę musimy wykonać, żeby choć zbliżyć się do niego.
A egoizm? Egoizmem jest wymaganie od innych by żyli życiem, które akurat tobie wydaje się najwłaściwsze. Żyć swoim życiem nie jest egoizmem. Wydaje mi się, że to, z czym spotykamy się tradycyjnie w zrównoważonych związkach z wyboru (nie z konieczności) nie można nazwać egoizmem. To, że chcemy czegoś dla siebie nie jest złe. Gorzej, jeżeli bez pamięci idziemy „po trupach” do celu nie licząc się całkiem z innymi.
Egoizm w moim związku wynikał z zazdrości, ze strachu, z potrzeby poczucia się bezpiecznie dzięki pewności, że jestem kochana i najważniejsza. Moje było „wydrapywanie” sobie tej pewności.

Miłość nie jest egoizmem, bo żyjemy własnym życiem dzieląc je przy okazji z kochaną i kochającą osobą..

Wiolinowa

zadziora · Gość

dziękuję wszystkim za wypowiedzi

to mój pierwszy i jedyny topik póki co, więc powinnam dbać o niego i go chołubić, i będę, mam nadzieję, choć póki co odczuwam lekki przesyt tematyką miłosną, po serii wysłuchanej na z uchem przy gramofonie oops

zadziora · Gość

stara_reklama · Gość

nudziarz · Gość

Jakoś strasznie smutna jest Wasza miłość.
Czytając ten topic mam wrażenie ( pewnie oczywiście mylne), że gdzieś w Was tkwi myśl "prawdziwa miłość =nieszczęśliwa miłość" , ze najpiękniejsze były te których już nie ma, ze wszystko co spotyka Was teraz i dzis to jakis erzatz.
Smutne to, bo - dla mnie - milośc to radość.
Bez usmiechu, bez tego organicznego chłonięcia kazdej chwili, bez narkotycznego wrecz odrzucenia tego co na jej drodze stoi.. nie ma milosci

Oczywiscie jako stary pierdziel mogę juz tak do konca wszystkiego nie pamietac

stara_reklama · Gość

Paj · Gość

choć nie sposób się też nie zgodzić z receptą starych wikingów, którą później przejęli indianie północnoamerykańscy, wskazującą iż najlepsza metoda stosowana od dawien dawna, nie tylko na kaca, to: czym się strułeś, tym się lecz... czasem najlepszym sposobem, by zapomnieć o ramionach jednego mężczyzny jest rzucenie się w ramiona innego

nie zawsze niestety skutecznym[/quote]
Indianie i wikingowie są mi dalecy.
Nie zgadzam się z tym, że można się wyleczyć z miłości...inną miłością.
Nawet jeśli ktoś porwie się na takie uczucie, wg mnie jest to mimo wszystko....tylko leczenie paliatywne.
Na przetrwanie.
Chory na raka ma świadomość, że to jednak tylko powolne umieranie.
I tak samo jest z miłością, która jest nazwijmy to tak ogólnie, nieszczęśliwą, niespełnioną.
Nie wierzę w takie klin klinem.
Nawet więcej; budzi we mnie obrzydzenie.
I jest nie w porządku w stosunku do.... tego/tej, co pełnią rolę KC 24.

Doskonale wiemy, że są ludzie, którzy rezygnują z leczenia paliatywnego.
Nie chcą powolnego umierania.
Akceptują tylko prawdziwe życie, tak to nazywają, tylko wtedy gdy byli zdrowi.
I wybierają drogę szybkiego odejścia.
Bo nie chcą żyć ze sobą niefajnym.
I podobnie jest z miłością.
Można nie chcieć...leczenia paliatywnego.
Można nie chcieć wegetacji.
A wspomnienie miłości, ból z powodu jej braku powoduje już tylko pragnienie, aby nie bolało.
I to też jest ludzkie, prawdziwe.

Mati.

Wiolinowa

Wiolinowa

zadziora · Gość

Wiolinowa

Trochę mi to zakrawa na masochizm. Bo jeśli naprawdę kochasz, jesteś pełna wiary i nadziei. A przede wszystkim, nie wyobrażasz sobie życia bez ukochanego. No chyba że ukochany nie jest kochający...

Kasztanka · Gość