po 30-tce

illunga

Frido, to taka proustowska magdalenka

Im więcej lat, im więcej doświadczeń, im większe emocje (jakiekolwiek) związane z kimś/czymś, tym większe tendencje do idealizowania czegoś odległego.
A że bycie ciągle porównywanym do czyjegoś "wzorca z Sevres" jest paskudne, to już całkiem co innego.
Z drugiej strony, czy te tęsknoty osobowo/cielesne są aż tak częste, stałe i uciążliwe w życiu, zeby się nimi przejmować?

FRIDA · Gość

illunga

No tak

Ale chyba każdy z nas ma takiego "Ktosia", o którym myśli "Co by było gdyby...."

Taka malutka rzeczywistość równoległa. Póki nie zasłania tej prawdziwej, można się w to bawić. Gorzej jak przeniknie. Udowadnianie, że "Gdybym..." może się okazać bolesne. W końcu dlaczegoś cała rzecz, kiedyś tam, nie wypaliła

klementyna

hachiko · Gość

oj, Szamilu, odpowiedziałabym,ale minęło trochę czasu od Twojego czasu i jakoś tak głupio teraz Angel

Tina

Jesli tesknic, to za tym uczuciem szczescia, zrozumienia lub innych pozytywnych DLA NAS emicji, jakie dawala nam ta druga osoba

Bo tak wlasciwie, to zawsze chodzi o nas, gdyz jestesmy juz z natury egoistami

Angel

mailo

Myślę, że nasza biologiczna część tęskni za ciałem, a emocjonalna - za osobą. Te części są u każdego w różnym stopniu rozwinięte - czasem dominuje jedna, czasem druga, czasem są na równi.

Szymon Krusz

[link widoczny dla zalogowanych]

Kewa

Myślę, że Frida nie będzie miała mi za złe, że tu się podepnę z tematem.
Temat zaczął się na topiku o introwertyzmie i dlatego tam nie chciałam go rozwijać, żeby nie zableblać głównego wątku. Tu on lepiej pasuje.
Zaczęło się od tego, że Mati nie spodobało się nazywanie kogoś głupkiem, patrzenie z wyżyn swojej niezaprzeczalnej inteligencji na jednostki mniej bystre (może tylko w mniemaniu tych osób - nie wiem). Mati ma szczególną zdolność krążenia wokół problemu, patrzenia na niego z różnej perspektywy, przyznaję, że to dla mnie bardzo stymulująca cecha. Nie we wszystkim z Mati się zgadzam, ale szalenie podoba mi się jej "warsztat", czyli analityczne podejście do zagadnienia.
Popełniłam taki post: "Dlaczego wzrusza nas do łez film o głupku - "Forrest Gump"? Dlaczego banalne porównanie życia do pudełka czekoladek nie wydaje nam się śmieszne?
Ostatnio jeszcze jeden film oglądałam, nie pamiętam tytułu, ale popłakałam się. To było o bogatej i wykształconej starej pannie, która pokochała dużo młodszego chłopaka z głębokim upośledzeniem umysłowym. Powodem była nie wykryta w dzieciństwie fenyloketonuria, co kobieta ze skrupulatnością badała. Film kończy się ślubem, ale wcześniej przyszły kochanek demonstruje jak skacze kangur, mówi, że kocha ją tak jak mamę i tatę, nie potrafi pisać, ani czytać. Nikt nie wierzył w tę miłość, a jednak... "

Flykiller napisała, że nie wierzy w taką miłość, a Lulka coś na mnie nakrzyczała, ale zupełnie nie wiem co i dlaczego.
Think

Wcześniej nie miałam czasu zastanawiać się głębiej, ale teraz trochę zwolniłam i problem do mnie wrócił. Ujmę go tak: czy miłość możliwa jest jedynie w równowadze? Czy miłość może zaistnieć tylko wtedy, gdy obie jednostki są mniej więcej na równym poziomie? Akurat w moim odniesieniu do filmów chodziło o rozbieżność intelektualną, ale ta rozbieżność dotyczyć może różnic w budowie ciała, w ułomności, także fizycznej. Czy możliwa jest miłość wykraczająca poza standardy?

lulka

Mati · Gość

Na szczęście w końcu choruję, więc mam duuuużo czasu na wszystko z wyjątkiem roboty

Dziękuję za bardzo miłe i motywujące słowa

zwłaszcza, że mam talent do 'sadzenia impulsywnych knotów'..

Zabawne jest jednak to, że bardzo niedawno zastanawiałam się nad czymś dokładnie podobnym, tyle, że w topiku o refleksjach..
Nie rozwinęła się z tego wtedy wielka dyskusja, może właśnie z obawy przed generalnym milczeniem wrzucam takie 'pytania' w tematy w których zasadniczo nie oczekuję zwrotu, lub też wydaje mi się, że nikt się tym specjalnie nie zainteresuje. Może niesłusznie, bo jak się okazuje zawsze znajdą się osoby, które chętnie napiszą ciekawe rzeczy

..

Żeby się nie powtarzać pozwolę sobie wkleić efekty tych rozważań.

Nora, angielska arystokratka, musi się o tym przekonać na własnej skórze. Kiedy po długiej i ciężkiej chorobie wyjeżdża do wujostwa na rancho w Teksasie, okazuje się, że kowboje - szlachetni rycerze prerii, którzy wszystkich wspomagają w potrzebie - są brudnymi, spoconymi i nie ogolonymi poganiaczami bydła, w butach utytłanych krowim łajnem. Za miłość do jednego z nich, Cala, Nora musi zapłacić wysoką cenę - zostaje wydziedziczona i odtrącona przez własną klasę.

Fragment opisu książki.. I spędza mi sen z powiek zagadnienie związane z mezaliansem. Skojarzyło mi się to z topikiem Vanilki w którym poruszona została kwestia tego, jakim powinno się być, jak żyć, żeby być akceptowanym i że wszystkie odmienności podlegają z założenia jakiejś degradacji oczywiście w obrębie jakiegoś środowiska lub też grupy społecznej..

Był Tristan i Izolda, Romeo i Julia, Bohaterowie Tytanica, Izabela i Wokulski.. Nie mogę przyjąć faktu, że miłość nie wystarczy, żeby być ze sobą w szczęściu na dobre i złe.. że najlepiej być z tego samego środowiska, że najlepiej mieć zbliżony poziom intelektualny, zbliżoną sytuację materialną.. Każda książka, każdy film w których pojawia się temat wielkiej, czystej i pięknej miłości panienki z tak zwanego dobrego domu i chłopca ‘na posyłki’ kończy się smutno.. albo oboje umierają, albo się rozstają, a wszystko przez tchórzostwo do stawienia czoła różnicom, jakie wydawałoby się dzielą dwoje ludzi.. a może to tchórzostwo jest uzasadnione? Ale z jakiegoś powodu ta panienka zakochuje się w tym chłopcu, a ten chłopiec w tej panience (choć z góry widzimy obraz przegranej pary) i przeżywają wspólnie najpiękniejsze chwile życia, które wspominają po kres swoich dni.. o ile wcześniej nie dokonają aktu samobójstwa.. a jeśli nawet, to samobójstwo z miłości, z niemożności życia razem, bo otoczenie.. Jeśli trąbimy dookoła, jeśli czytamy, że sensem życia jest miłość, jeśli jesteśmy zdolni, żeby ją odczuwać to dlaczego rzucamy sobie sami kłody pod nogi tej miłości? Byłoby za pięknie, za lekko, za nudno gdyby nam się udało być razem? Dlaczego uznajemy z góry, że coś jest skazane na niepowodzenie? Może właśnie samym takim skazywaniem ‘zaklinamy’ rzeczywistość..? Czy naprawdę miłość nie jest w stanie przeskoczyć tych barier o których napisałam wyżej?

Fly odniosła się do tego:

Czy naprawdę miłość nie jest w stanie przeskoczyć tych barier o których napisałam wyżej?

Przeskoczyć, może przeskoczy, ale czy wytrwa? Może sama miłość i tylko miłość to jednak trochę za mało, zwłaszcza na dłuższą metę? I jeśli okazuje się, że właściwie nic, albo prawie nic - oprócz ekstatycznych porywów ciała i ducha - tych dwojga ludzi nie łączy, to jaką to ma przyszłość? Euforyczne zaślepienie mija, wszystko inne, pozostaje.

Moja odpowiedź brzmiała:

(…) Ciągle jeszcze naiwnie uważam, że Miłość jest ponad podziałami, ponad wszystkim, co sobie ludzie wymyślili tworząc własne światy..
Nie czytałam tej książki, ale zastanawiam się czy ta Nora to jakaś totalnie głupia była, czy zamroczyło ją to pierwsze - o którym piszesz - ekstatyczne uczucie, czy może jednak na prawdę poczuła w tym uczuciu szczerą prawdę..
Czy to, że dwoje różni się tak, jak to napisałam na prawdę wyklucza wspólne szczęście? Czy miłość nie potrafi sprostać wyzwaniu, jakim jest porozumienie? przecież nie trzeba razem czytać filozofii, żeby było dobrze.. wystarczy czasami wspólnie posadzić kilka fiołków..
Ciągle próbuję zgłębiać tajniki głębszych uczuć.. bo nie mam tu na myśli chwilowego uniesienia, ekstatycznego bzykanka nawet z w-pełni oddaniem, ani realizacji celów na potrzebę chwili.. mam na myśli na prawdę głęboką wiarę i poczucie ogromu uczuć, które są dewaluowane przez to, nad czym się zastanawiałaś.. przez zewnętrznie nadbudowane okoliczności..
Jeśli miłość wypływa z najgłębszych naszych zakątków, a wiemy że tak jest, choćby przez sam fakt niemożności jednoznacznego opisania czym jest ta miłość..(jedyne co potrafimy to ją odczuwać).. to w jaki sposób jakieś zewnętrzne ustalenia, które wcale nie wynikają z naszych najgłębszych otchłani, są w stanie taką miłość 'zakończyć', lub inaczej - nie pozwolić jej kwitnąć, rozwijać się, wzrastać razem ze zmianami jakie muszą zajść w naszych życiach.. ?

i dlatego myślę, że to nasze, zaszczepione w środowisku, obawy ją niszczą, obawy, tchórzostwo, strach przed zmianami=wyzwoleniem z utartych schematów życia.. Innymi słowy jesteśmy bardziej tworem niż twórcą i przez to tracimy to, co najcenniejsze..
(…)

Natomiast Animal dopisał do tego konkluzję:

Ponieważ jestem stary i cyniczny, to powiem Ci Mati, że miłość najlepiej testuje się podczas prania czyichś skarpet. Albo podczas czekania na łazienkę (dopóki jeszcze nie ma się dwóch). Czy podczas pomiaru ilości aktorstwa, której trzeba używać w różnych codziennych sytuacjach. Słowem - szary błękit nieba. Zestaw do testowania miłości. W czteropaku cena promocyjna.

W efekcie mam wniosek, który brzmi:

Póki nie spróbujesz, to się nie dowiesz..

niczego nie można skazywać z góry na przegraną, zwłaszcza jeśli ta przegrana jest efektem schematycznych sugestii, ale grunt to słuchać siebie.. nawet wbrew całemu światu. Tyle, że do tego trzeba mieć stalowe jaja, odwagę i poczucie odpowiedzialności..

To, czy taka miłość jest prawdziwa i tak okaże się w przyszłości..

Łatwiejszy wydaje się start dwojga ludzi o np. zbliżonym poziomie inteligencji, pochodzących z podobnych domów lub posiadających tę samą pasję.. ale to wcale nie gwarantuje sukcesu.

Kewa

Kewa

Seeni

Ja płaczę na niektórych kreskówkach, np. zawsze na Potworach i spółce, przy tej scenie kiedy wydaje się, że Sulivan i Wazowski już nigdy nie zobaczą małej Boo.
Wcale nie wydaje mi się to płytkie Not talking

Ron

Seeni

Taaak. Zasadniczo Mufasę także żegnałam szlochem. Michasia pocieszała mnie wówczas : nie płacz Mamusiu, Mufasa musiał zginąć, żeby Simba został królem.
Bardzo podobnie zachowywała się kiedy zdechł nieoczekiwanie nasz chomik Munio ( nie płacz Mamusiu, teraz kupimy sobie jamniczka......)

annaliza

Kewa

l