po 30-tce

Pochodzenie O-Ren Ishii

bo generalnie, Jayin, upadek Rzymu to skomplikowana (złożona) sprawa - dopiero nałożenie wszystkich (wymienionych już chyba) problemów tj. kryzys, bunty, barbarzyńcy, słabość władzy/wielkość imperium itp. dało efekt synergii i kolos padł...

Attyla też padł... ale zaiste piękną śmiercią Blue_Light_Colorz_PDT_02

(do wygooglowania)

Jayin

Ad corsaire:

Bo to moja interpretacja jest, osobista.
Masz inną. Co nie znaczy, że lepszą

Lub gorszą.

Nagrodę? Chyba że chodzi ci o "nagrodę".

W imię "patriotyzmu" Flawiusz musiał wykończyć armię swojego niegdysiejszego przyjaciela, Attylę (to, że po przegranej bitwie pozwolił Hunom uciec, niewiele poprawiło mu humor i sumienie też nie przestawało mu wrzeszczeć do ucha o zdradzie przyjaciela w imię ratowania państwa).

Skończył marnie, w "chwale i glorii bohatera wojennego", z dala od wojska, na dworze cesarskim, knując intrygi polityczne - wielu sugerowało mu, że to on powinien być cesarzem. Za co ostatecznie stracił głowę, bo cesarz Walentynian nie miał zamiaru rozstawać się z koroną. (ten sam scenariusz, co z Honoriuszem i Stichilionem, o czym pisałam)

(tak BTW to nie było tyle zwycięstwo Aecjusza, ile Germanów - Rzym upadał, a ci dużo łatwiej zajmowali dla siebie kolejne ziemie)

Jayin

l

rosegreta · Gość

Jayin

l

tak tylko zachwal sie jak piczka dajac sie zabic w3...
..albo jak lojalny rzymianin, ktory sie nie spodzewal zdrady ze strony swojego cesarza

zgadza sie, ze umial prowadzic polityke i intrygi:
bitwa, zostawienie attylli przy zyciu, aranzowanie malzenstwa...

nie znaczy to jeszcze , ze to robil przeciwko cesarzowi
zwlaszcza, ze doprowadzil do przyrzeczenia malzenstwa swojego rodu z cesarskim

po tych faktach intrygi to jak kalanie wlasnego gniazda, a przeciez nie uwazamy go za glupka, no nie?

Jayin

Bardziej skłaniam się ku wersji, że Aecjusz walczył w imię Rzymu, nie cesarza.

Z Walentynianem III (ówczesnym cesarzem) nie łączyły go zbyt dobre stosunki, a wręcz przeciwnie.

Wiele źródeł i większośc historyków zgadza się z tym, że Walentynian nienawidził Aecjusza, a Aecjusz zbytnio nie szanował Walentyniana. Po tym, jak Aecjusz stał się uwielbiany przez Rzymian, jako zwycięzca i "Ostatni Rzymiani", Walentynian poczuł się zagrożony - i w rezultacie (po tym jak zginął jego drugi wróg - Attyla i Torismund - więc i koniunktura polityczna poprawiła się bardzo) postanowił się pozbyć ostatniego zagrożenia, za jakie uważał Aecjusza. Aecjusz został zasztyletowany. Niektórzy twierdzą, że w tym morderstwie brał udział sam cesarz.

Walentynian de facto przez 30 lat był władcą tylko z tytułu (objął władzę bodajże jako 6-latek), bo najpierw w jego imieniu rządzila jego matka, potem generałowie wojska - na koniec właśnie Aecjusz. A ponieważ komuś tak potężnemu jak Aecjusz nie można było o tak wręczyć dymisji i odesłać na emeryturę, konieczna była fizyczna eliminacja.

Współczesny im obu kronikarz Prosper podaje, że krótko przed zamachem Aecjusz wymusił na cesarzu zgodę na przyszłe małżeństwo jego syna Gaudencjusza z córką Walentyniana. Wydarzenie to ostatecznie zepsuło - i tak nie najlepsze - stosunki pomiędzy cesarzem i patrycjuszem. Walentynian poczuł się upokorzony, a jego wrogość wobec Aecjusza była jeszcze podsycana przez szarą eminencję na dworze, eunucha Herakliusza, który "podstępnie zniewolił duszę cesarza".

Walentynian obawił się matrymonialnych planów Aecjusza: ponieważ sam nie miał męskiego potomka, syn Aecjusza - Gaudencjusz, stałby się - zakładając, że w przyszłości poślubiłby córkę cesarza - jego jedynym prawowitym następcą, zaś Aecjusz stałby się "szarą eminencją" - powodują poczynaniami syna-cesarza.

A wracając do systemu politycznego...

Panował wówczas system "dwuwładzy", ukonstytuowany w ciągu V wieku. Z jednej strony cesarz, w teorii władca absolutny, z drugiej zaś - naczelny wódz armii - patrycjusz, skupiający w swoim ręku faktyczną władzę i opierający swą potęgę przede wszystkim na armii. System taki mógłby co prawda funkcjonować całkiem nieźle ale tylko wtedy, kiedy cesarz, pogodziła się ze swoją drugorzędną wobec patrycjusza rolą i dobrowolnie usunął się w cień.

Tak się jednak nie stało, toteż istniały obok siebie dwa ośrodki decyzyjne, konkurujące ze sobą o wpływy. Cesarz nie dysponował instrumentami (armią), dzięki którym mógłby wymusić posłuszeństwo wobec swych decyzji, patrycjusza zaś ograniczało istnienie drugiego ośrodka decyzyjnego w postaci dworu cesarskiego; nie posiadał również takiego autorytetu, jaki zapewniał jedynie cesarski majestat.

Usuwając Aecjusza Walentynian miał wg niektórych nadzieję przywrócić normalny stan rzeczy: odtąd cesarz miał znowu być jedynym, suwerennym władcą imperium (pomija się tu kwestię, czy nawet uwolniony spod kurateli Aecjusza Walentynian byłby rzeczywiście w stanie samodzielnie pokierować państwem - o jego talentach męża stanu czy wodza niewiele wiadomo, ale może po prostu nie miał okazji się wykazać?).

Zamordowanie Aecjusza przyniosło ostatecznie fatalne skutki dla samego Walentyniana, jak i całego cesarstwa, ale we wrześniu 454 roku cesarz nie mógł tego przewidzieć. Zamordowanie patrycjusza było aktem desperackim i mało estetycznym, ale niektózy historycy uważają, że intencją cesarza było uzdrowienie stosunków w państwie. Próba nie powiodła się, lecz nie świadczy to o tym, że zamierzenia cesarza były niemożliwe do zrealizowania. Z pewnością znacznie lepszym wyjściem byłoby porozumienie cesarza z patrycjuszem, tj. gdyby Walentynian zgodził się na małżeństwo swej córki z synem Aecjusza i uznał go za swego następcę lub współwładcę (jak w przypadku Honoriusza i Konstancjusza), ale do tego nie doszło.

l

Jayin

Wydaje mi się, że Walentynian nie miał wyboru, bo to jego matka, Gallia Placyda, mianowała Aecjusza magister militum per Gallias, czyli generałem wojsk rzymskich w Galii. Walentynian "dostał" więc go odgórnie. Aecjusz sprawował w jego imieniu władzę.

Takiego "zasiedziałego na stanowisku" generała, uwielbianego przez lud i odnoszącego zwycięstwa - ciężko byłoby "odwołać dekretem".

Może dlatego też w tych starożytnych ustrojach tyle morderstw na tle politycznym. Skoro nie można łatwo usunąć "legalnie", to robili to "nielegalnie".

letnisztorm

Dla ułatwienia dalszych porównań ustroju Cesarstaw Rzymskiego z ustrojen USA, motywacje konstytucjonalizacji zasad podziału władzy w poglądach „ojców konstytucji”:

- widmo tyranii (demokracja- wtedy tyrania większości, dyktatura i oligarchia- wtedy tyrania mniejszości)

- despotyzm legislatywy (legislatywa jest zawsze silniejsza od innych władz dlatego podział władzy ma zapewnić powstrzymywanie jej zapędów do przejęcia całej władzy)

- hydra fakcji (podział władzy nie pozwala na realizację partykularnych interesów)

- anarchia nieograniczonej demokracji (podział władzy miał być tamą dla nadmiernie rozbujałych zapędów motłochu)

- sprawność działania machiny państwowej

- natura ludzka (człowiek jest zły, a więc trzeba silnego państwa żeby go hamowało)

- natura władzy państwowej (każda władza deprawuje- dlatego należy wprowadzić podział władzy i system hamulców)

rosegreta · Gość

e tam okazalo się to wcale nie taką nowością
[link widoczny dla zalogowanych]
Silenced

Kilo OK

l

moze byc tak, ze imperiom romanum nie upadlo do konca, tylko sie przeniesli z tymi ideami...

nie na darmo waszyngton nazywany jest przeciez czwartym rzymem

letnisztorm

A może to jest tak że idea uniwersalizmu wzorowana na cesarstwie rzymskim była wykorzystywana przez Ottona III, Napoleona i innych do eleganckiego okraszenia zapędów imperialistycznych i despotycznych ?