po 30-tce

flykiller · Gość

Przykład bez sensu. Te zagrożenia ludzkość zna, bo się z nimi boleśnie zmierzyła.
Epidemie chorób to fakty, epidemia szariatu to wizja.

Serio myślisz, że prędzej zmiecie nas muzułmańska zawierucha, niż gruchnie jakaś bombka atomowa?

Kilo OK

Tamto zagrożenie też ludzkość zna, ale gdy ktoś ma pamięć złotej rybki, nie potrafi połączyć faktów, lub nie zapuścił sie choćby do dzielnic arabskich w niedalekim Berlinie zakłada że jest nieśmiertelny, nic nie może sią zdarzyć, a arabowi to mili uczynni ludzie (no bo zna jednego araba, tyko nie go spyta czy przyjmie emigrantów, lub co sądzi o całej tej emigracji, może sie mocno zdziwić). Putin też był pokojowym miłym satrapą, a później TRAH i wojna na Ukrainie. Bój się komety, atomu, pluskwy milenijnej, bo tego chcą media, gdy tymczasem niepostrzeżenie przestaniesz wychodzić wieczorem, zaczniesz chustą zasłaniać głowę, czy pokątnie wynosić butelki po winie.

P.S.
Powiadasz iz epidemia szariatu to wizja?
Czy może spotkałaś sie z określeniem Policja Szariatu, dotyczącym Niemiec (w mediach o tym było)?

flykiller · Gość

Przeinaczasz i wypisujesz niedorzeczności. Kewa napisała, że Jej znajomy Arab jest miły (mój sąsiad też był miły). Nie daje to podstaw do uogólnień, ale Ty, jako osoba bazująca na negatywnych uogólnieniach, najwyraźniej tego nie rozumiesz. Nigdy też nie czytałam na forum, aby ktokolwiek miał Putina za miłego i pokojowego satrapę.

Formalny

Jeśli tu trwa licytacja na temat kto znał ilu Arabów, to... "poker"!...

Najpierw studenci. Miałem okazję poznać kilku z nich i w dodatku przyszło mi kilka razy z tytułu funkcji rozmawiać z nimi o problemach, które stwarzali. Oczywiście nie będę pisał opowieści o wszystkich ale jeden przykład jest bardzo charakterystyczny. Student, nomen omen Syryjczyk, przyszedł wezwany na rozmowę po tym, gdy zabrał w akademiku koledze z sąsiedniego pokoju radio a właściciela, który próbował bronić swojej własności, dotkliwie pobił. Rozmowa była dość specyficzna:
Ja: dlaczego pan zabrał to radio?
S.: bo chciałem posłuchać a własnego nie mam.
Ja: ale to nie była pana własność.
S: nie - to nie była moja własność ale ja potrzebowałem.
Ja: to zamiast poprosić właściciela o pożyczenie pan go jeszcze pobił?
S ( z rozdrażnieniem): nie będę nigdy o nic prosił NIEWIERNEGO!
Ja: co ma do rzeczy religia? Przecież to nieetyczne z każdego punktu widzenia.
S: To wy mylicie pojęcia, bo jeszcze nie poznaliście prawdziwych praw boskich.
Na tym rozmowę skończyłem polecając oddać radio właścicielowi i przeproszenie go. Radio zostało oddane a jego właściciel dowiedział się, ze jak jeszcze raz coś doniesie, to nie będzie nawet wiedział kiedy i od kogo dostanie nożem. Kilka dni później został wieczorem tak pobity, że trafił do szpitala. Nie wiedział kto go pobił ale na był przkonany, ze to byli arabowie.

Opowieść numer dwa.
W dalekiej rodzinie zdarzyło się małżeństwo blondwłosej, niebieskookiej Polki z Somalijczykiem. Somalijczyk, lekarz po doktoracie - wszystko na polskiej uczelni, wyjaśniał mającym pewne subtelnie wyrażane wątpliwości "wujkom i ciociom, że jego wiara nakazuje wszystkich szanować a szczególnie żonę wraz z dziećmi i jej rodziną. Zapewniał, że co prawda on jest Mahometaninem, ale żona MOŻE pozostać przy swoje religii chociaż to religia nieprawdziwa(!). Chłopiec, który się narodził z tego małżeństwa dostał "międzynarodowe imię" po długich targach z ojcem, który twierdził, że to tylko ojciec ma prawo dać imię chłopcu i będzie miał na imię Khalid. Ktoś przytomny, kto w Egipcie spotkał Muzułmanina o imieniu Kamil zaproponował je i został osiągnięty konsensus. Coraz częściej mały Kamil słyszał od ojca krótkie - mimochodem jakby wypowiedziane wzmianki o Allahu, ale w przedszkolu słyszał o innym Bogu. Młoda żona pana doktora któregoś dnia "pękła" i opowiedziała co się zaczyna dziać w domu. Okazało się, że gdy kolejny raz z rzędu przyznała się przed mężem, że poszła z synkiem do kościoła, została pobita ale tak, żeby nie było widać a synek musiał przez godzinę pozostawać w pozycji modlitewnej i powtarzać co pięć minut, że "Allach jest jedynym bogiem a Mahomet był jego prorokiem". Gdy nie chciał tego powiedzieć, dostawał klapsa w wypięty tyłek.
Pan doktor został przez rodzinę "wyprowadzony" z domu a kilka dni później przyszedł się pożegnać. Na pożegnanie powiedział z zimnym spokojem, że wyjeżdża do Iraku i będzie wreszcie "między swoimi" ale za jakiś czas wróci razem ze "swoimi braćmi, i kto nie będzie rozumiał jedynych prawd, które dają prawo do życia, będzie przykładnie ukarany i potępiony".
Chyba nie natrafiłem na wyjątkowych ludzi z tamtego kręgu kulturowego?

Kilo OK

Do Muchy

To spotkałaś sie z określeniem Policja Szariatu w Niemczech? Czy nie?
Odwiedziłaś jakieś dzielnice arabskie w starej UE?

Czy znajomy arab opowiadał dlaczego woli mieszkać w PL? A może znasza jakąś kobietę która wyszła za araba? Albo ludzi którzy jeździli do krajów arabskich do pracy (ale to były kraje trzymane twarda ręką, mocno zlaicyzowane).
Konkrety, bez lania wody i szukania źle postawionych przecinków.

P.S.
Widziałem jak sie zachowuje arab jak jednostka, i jak sie zachowuje w grupie. Jak na arabów z rejonu "uchodźstwa" reagowali arabowie z Bejrutu.

P.S. II
Poprawiłem by nie wygladał jak adresowany do Formalnego.

Formalny

No, ja właśnie powyżej napisałem o takiej kobiecie - Polce, żonie Araba - Mahometanina. Mógłbym przytoczyć znacznie więcej, które znam lepiej lub gorzej ale były prawdziwe. Z całą pewnością nie zostaną przyjęte przez obrończynie "uchodźców", mające swoją wymyśloną prawdę zastępującą fakty...

Pochodzenie O-Ren Ishii

Opowieść nr 1.

Biała katoliczka, aktywna członkini kółka modlitewnego, uznała że dziecko nie pozwala realizować jej swoich pasji. Wzięła więc niemowlę i zaczęła nim napierdzielać o podłogę a ponieważ nie chciało umrzeć więc skończyła dusząc rękami. Potem wrzuciła niemowlę w stertę kamieni i próbowała sfingować porwanie. W międzyczasie fotografowała się podczas realizowania swoich pasji - jeździe konnej w bikini.

Opowieść nr 2.

Biali katolicy (chłopak i dziewczyna), absolwenci katolickiego gimnazjum, spotykali się razem co nie podobało się rodzicom chłopaka. Poszli więc do jego domu w nocy i zadźgali tych rodziców. Matce udało się uciec na werandę, dopiero tam ją dorwali i dobili kolejnymi uderzeniami noża. Następnie pojechali na imprezę odreagować ciężką noc.

Kilo OK

Aha i dlatego należny sprowadzić imigrantów?
A co na to mówi twój lekarz?

Formalny

flykiller · Gość

Formalny

DFINICJE słowa absurd:

WIKIPEDIA: Absurd (łac. absurdus – niewłaściwy, niestosowny, absurdalny) – przekonania absurdalne i ich zastosowania. Przekonanie absurdalne to każde przekonanie, które w sposób oczywisty nie jest możliwe do utrzymania. W węższym sensie jest to każde zdanie sprzeczne z prawami logiki (zob. reductio ad absurdum). Żaden absurd nie jest nonsensem, wyrażenie nonsensowne (jako pozbawione znaczenia) nie może być bowiem sprzeczne z żadnym zdaniem, w tym z żadnym prawem logiki. W języku potocznym termin "absurd" interpretowany jest psychologistycznie, tj. nie jako pewne przekonanie czy pewne zdanie, ale jako stan mentalny towarzyszący temu przekonaniu/zdaniu w odpowiednich sensach.

FORUM: Absurd to zdanie inne niż to, która ma ta osoba, która inne zdanie nazywa absurdem. Cechą charakterystyczną jest to, że taka osoba nie potrafi przedstawić żadnego argumentu, dlaczego uważa, że jej zdanie jest mądre, logiczne i oparte na faktach a inne jest absurdalne. Zasada jest taka: jestem taka mądra, że to co napiszę jest od razu mądre i jedynie słuszne niezależnie od tego jakie jest w rzeczywistości i czy naprawdę jestem mądra.
------------------------------
Jedni, chcąc szybko zasnąć biorą środki nasenne, inni liczą barany, a mi wystarczy poczytać niektóre wpisy i od razu zachciewa mi się spać.
Dobranoc zatem i życzę co poniektórym pięknych snów o swojej mądrości i o tym jak wszyscy przytakują a nad Ziemią unoszą się anielskie chóry i słychać śpiew: jaka ty jesteś mądra i wszystko wiesz najlepiej... lalalalala u u u u....
...

Dobranoooooc...

sir Francis Drake

flykiller · Gość

Kloss

anmario

O właśnie, Campo di Fiori, dobry przykład. Już wiele lat temu czytałem to pierwszy raz, potem jeszcze kilka razy. Od samego początku coś mi w nim nie grało, od samego początku wiedziałem co. Mianowicie, od samego początku nie potrafiłem nie myśleć co dla nieszczęśników w getcie zrobił jeden z wielu świadków tej tragedii - szanowny narrator.

Wiersz napisał? Swój smutek wyraził? I stonowaną dezaprobatę dla postaw innych świadków? Zasugerował, że można było inaczej? Że pomóc można było? Albo przynajmniej nie patrzeć na karuzelę?

Taki sam samarytanin jak wielu z Was. Ot, dobry człek, wrażliwy, który wskaże ludzką krzywdę i warknie nieżyczliwie: "No pomóżcie mu, kurwa. A może ja mam to zrobić?"

Kewa

Co można zrobić? Wejść razem na szubienicę? Wskoczyć w ogień getta? Można nie podsycać płomieni i nie odwracać wzroku.. To można. Można też pomagać w swoim małym zakresie. Chociażby jadąc na granicę z dziećmi i zabawkami dla innych dzieci. Tak jak "kumpel" Szczygła.
Lub pisać wiersz, który porusza...

Kilo OK

Efekt potwierdzenia
"Mamy tendencję do słuchania tylko tych informacji, które zgadzają się z naszymi przekonaniami czy też potwierdzają nasze wstępne założenia, niezależnie od tego, czy są prawdziwe. Tak tworzą się "grupki wzajemnej adoracji" i chociażby dlatego dyskutowanie na tematy pokroju globalnego ocieplenia kończy się zwykle wyzwiskami."