po 30-tce

Kobieta z klasą

Ktoś z Was zastanawia się jak tam jest?

Pamiętam, że jako mała dziewczynka prosiłam babcię, żeby przyszła mi powiedzieć. Nie przyszła. ( Za kilka dni rocznica jej śmierci, może stąd ten temat).

Jak już wszem wiadomo, starzeję się i w związku z tym często myślę o śmierci. Nie boję się jej, ale nie chcę, żeby przyszła szybko.

Dziś pomyślałam też sobie, że jest tylu ludzi na świecie. Nawet obok nas mieszkających- nie trzeba daleko szukać, a nie zamienimy z nimi ani słowa.

A tam? Czy tam będziemy znów przebywać w tym samym gronie, czy zupełnie innym? Ja wolałabym w tym samym Shhh

.

A może jednak wrócimy tu jeszcze raz? W końcu ma się wrażenie, że coś już kiedyś ( z kimś?)

lena

Kiedyś mój partner mnie woła i mówi, że mała patrzy tak dziwnie jakby ktoś stał obok niego.
Kilka dni temu podczas kąpieli moja mama mnie woła i mówi że niunia tak dziwnie na nią patrzy. Mówię, że tak jakby ktoś stał obok - a mama mówi że właśnie tak pomyślała.
Zaczęłyśmy się śmiać, że może przy tej wanience stoją inne babcie tzn prababcie itd.

Think

Kobieta z klasą

Mojego męża chrześniak mając 3 lata był z nami na cmentarzu. Nagle podchodząc do jednego grobu pyta: " dlaczego ta pani jest smutna"? Mąż spojrzał na grób- rzeczywiście leżała tam kobieta.

Mój dziadek przyszedł ( w dniu śmierci) gdy miałam 11 lat. Chciał się pożegnać. Następnego dnia odchorowałam mając wysoką gorączkę i wymioty.

bobro

nie dalej jak wczoraj żona też się zaczęła zastanawiać nad tym... zaczytała się w artykułach i wyczytała sporo gupot...
a ja mam dziwne wrażenie, że po prostu się kończymy i dalej może już nic nie być

Kewa

beeper

Ja to bym chciał spotkać tam paru ludzi, takich jak Stalin czy Hitler. Miałbym do nich kilka pytań.

Kiedy myślę o tym czy coś jest TAM, to mam mętlik w głowie. Sam przeżyłem kilka historii, które wskazywałyby jednak na to że śmierć ciała nie jest śmiercią duszy, ale tak na dobrą sprawę sceptyk miałby prawdopodobnie jakieś wyjaśnienia nie sięgające do metafizyki. Stąd myślę sobie że przekonam się dopiero po. I niech tak już będzie.

flykiller · Gość

Nie wierzę w życie po życiu.
Nie przydarzyło mi się przez całe życie nic, co mogłoby tą niewiarą zachwiać, a nieliczne zdarzenia, które potencjalnie mogłyby zawierać ślad "nadprzyrodzoności", spokojnie mogę złożyć na karb wyobraźni i przypadku.

Mati.

Nigdy nie przeżyłam żadnego spotkania z ‘duchem’. Czasami trzeszczy szafka po prababie w pokoju, czasami przeleci mnie dreszcz, czasami gdzieś coś spadnie, ale w życiu nie podejrzewałabym zdradzieckich chochlików, babki i prababki o ruch w interesie. I o ile wierzę w ich moc, o tyle definiuje je nieco inaczej. Nie jest to dla mnie ani postać w prześcieradle, ani chmurka, mgiełka, światło, ani skumulowana energia, którą można ‘dotknąć’. Duch jest dla mnie ‘tchnieniem’, ‘pamięcią’, coś jak duchy czasów (wspomnienie, które się za kimś lub za czymś ciągnie, bo np. wpłynęło na czyjeś decyzje, życie..), albo leśne duchy = ‘niewidoczne’ życie, które się tam dzieje i daje o sobie znać pod postacią zapachów, dźwięków, ilości wilgoci w powietrzu... To jest bardziej moje odczucie, niż faktyczne istnienie czegoś ‘myślącego’. Dlatego nie wierzę, że duchem się stanę i latać po okolicy będę strasząc tych, którzy mnie za życia wkurzyli, wierzę natomiast, że moja energia zasili ekosystem wszechświata i rozpłynie się w nim z chwilą ostatniego mojego oddechu.

Nie mam pojęcia czy tam, gdzieś, coś jest. Nic nie zakładam, bo scenariuszy jest aż nadto, żebym mogła na potrzeby wiary wybrać coś jednego z tego worka. Kusząco brzmi: wieczne [link widoczny dla zalogowanych] w raju, ale bardziej kusząco brzmi: 7x6 wcieleń jednej duszy na ziemi. Najsłabiej brzmi: ‘nic’, 'pustka', ale absolutnie mnie to nie martwi, bo po śmierci będzie mi wszystko jedno. Najtrudniejszy będzie chyba ten moment ostatecznego uświadomienia sobie, że nie ma odwrotu i moja głowa leży już na pniaku, a kosa leci w dół i nic tego nie zmieni - chwila w której stracę nadzieję. Zakładam jednak, że do przeżycia mam te 100 lat tu na Ziemi i na tym się skupiam. Wiara w cokolwiek ‘potem’ nie zmieniłaby faktu, że niestety grzeszyć będę i nie spowodowałaby, że skupiałabym się bardziej niż teraz na byciu dobrą, lepszą.

bobro

karpieniec złocisty

Nie ma żadnego "po" - tak uważam. Teorie związane z rajem i piekłem, to nic innego jak rodzaj kijo-marchewki. Strach i nadzieja. Co do przemyśleń o śmierci, też mnie one nachodzą. Było, nie było jestem już na półmetku, a czas biegnie coraz szybciej

Gość

Wierzę we wszystko co widziałem i czego doznałem.

Mam wystarczająco wiele powodów by wierzyć w ,,życie pozagrobowe,,.

Do tego umacnia to moja niczym nie zachwiana wiara w Boga.

Przypowieść pierwsza: Anioł Stróż.

...chłopczyk nad rzeką był zpełnie sam. Dzieciakowi nad brzegiem rzeki ugrzązł w piasku but. Chłopczyk sięgnął po niego lecz but poniósł nurt.
Nurt zdradliwy i na tyle wartki, by porwac chłopca który wszedł do wody za butem.
Do dzisiejszego dnia już dorosły mężczyzna czuje dotyk dłoni którą mu podał jego Dobry Anioł Stróż. Pomógł wydostać sie na powierzchnię wody i pomógł wyjść na brzeg. Nikogo tam nie było...był tylko cmentarz, rzeka i dzieciak który uwierzył w Dobre Anioły...

Lata temu nieopodal tego samego miejsca utopił się w rzece chłopczyk w tym samym wieku. Nazywał się Staś Szpak. Grobem Stasia opiekowała się znajoma rodzina gdyż rodzice chłopca wyjechali bardzo daleko. Odwiedzał też grób dzieciak który znał tę smutną historię. Czasami chodził łowić ryby nad rzekę w miejsce przy którym bardzo blisko był cmentarz i nie opodal było miejsce gdzie rzeka zabrała życie Stasiowi. Droga przez cmentarz była też skrótem drogi do domu, więc chłopak po drodze lubił zajść na grób Stasia i swojego dziadka by sie pomodlić za ich dusze. W tym dniu idąc nad rzekę też zaszedł się pomodlić.

Think

Pasztet

Gość

Formalny

Każda odpowiedź na ten temat ma równą wartość ewentualnbie jest równie bezwartościowa, bo niesprawdzalna.
Opowieści jak to ktoś poczuł dotyk zmarłej babci czy kogoś tam, dowodzą fantazji opowiadajacej osoby i zawodności ludzkich zmysłów. Opowieści, że szwagra sąsiada bratowej siostry synek zobaczył kogoś, dowodzi wyłącznie tego, że "naród" lubi mieć do opowiedzenia "sensacyjne informacje".

Pasztet

Gość

Gość

Pasztet

Mnie to nie dotyczy. Bóg nie istnieje, więc raj, czyściec i piekło również nie.

pogłoska

Kobieta z klasą

Formalny,

Ja poczułam tę dłoń mając 11 lat. Skąd mogłam mieć taką wyobraźnię? Nie byłam karmiona w tym czasie żadnym netem, żadnymi bajkami z Cartoon Network, czy grami komputerowymi. Nawet temat wojny był dla mnie tematem tabu. Dziadkowie często czasy wojny wspominali. Opowiadali o niej mojemu bratu, ale ja nie byłam do tych zwierzeń dopuszczana.
Byłam daleko poza domem gdy dziadek zmarł. Nie był to mój najbliższy dziadek. Mieszkał w innej miejscowości, ja przy drugim wychowywałam się.
A jednak ten dotyk i te słowa pamiętam do dziś. Nawet pamiętam jak był ubrany. To była sekundowa 'wizyta'. Jeśli nawet to sen, to był to bardzo dziwny sen.

Swoją drogą to smutne, że większość z Was wierzy, że nic już nie będzie. To po co tu jesteśmy na te parę chwil tylko?