po 30-tce

rosegreta · Gość

No może tytuł trochę nie pasuje. Hmm.
Piszecie w postach, że człowiek widzi się w innych. Czy dobrze rozumiem, znaczy się mam spojrzeć jak mnie widzą inni i taka jestem?
No nie wiem. W oczach mojego męża jestem atrakcyjną, piekną kobietą, no i dobrze w domu się tak czuję, bo nie mam konkurencji (córka to jeszcze dziecko, a kot płci żeńskiej, ale to kot). Jednak wychodząc na ulicę widzę mnóstwo pięknych, atrakcyjnych kobiet i już się tak nie czuję.
No dobra, a jeśli ktoś uważa, że jestem głupia, inna osoba, że jetem mądra to jak mam się czuć- i jaka jestem. Można dostać rozdwojenia.
Chyba, że chodzi niektórym o to, że jak przyjdzie do mnie znajoma, która uważa mnie za "Wszechwiedzącą Wiedźmę Pleple" to czuję się jak ta wiedźma. Jak przyjdzie jedna z moich koleżanek z pracy - to czuje się jak wiecznie zadowolona stuknięta optymistka. A jeszcze ktoś inny to jak idiotka, na którą szkoda czasu, aby jej coś wytłumaczyć. To straszne mieć taką wieloosobową osobowość. placz

Myślę, że tak naprawdę nie liczy się to co ktoś o mnie myśli i jak mnie postrzega. Liczy się to jak ja siebie widzę. Czy jestem zadowolona z siebie. Jeśli nie to muszę pracować, oczywiście w miarę możliwości, aby dążyć do doskonałości i to nie w oczach innych, ale w swoich własnych.
Jejku, przecież tu w necie nazwał mnie ktoś nimfomanką. to czy nią jestem? Znając znaczenie słowa nifomanka, to na 100 % nie. I to nie dlatego, że seks to dla mnie tabu, ale dla tego, że tak naprawdę wolę czytać ksiązki.

letnisztorm · Wysłany: Czw 8:12, 12 Mar 2009 Temat postu:

Rosa ja cię dzisiaj zobaczyłam joko fortepian w koźlej skórze 050

A tak powaznie to zawsze cię widzę jako osobę wrazliwą i romantyczną ( jako Abra zwłaszcza ) ja taka nie jestem i własnie to mi się w ludziach podoba: że róznią się od siebie, róznie się zachowują i mają rózne poglady. Hyhy

bosska · Gość

rosegreta · Gość

rosegreta · Gość

bosska · Gość

Seeni · Wysłany: Czw 10:16, 12 Mar 2009 Temat postu:

Jesteśmy tacy po środku Angel

Jestem konglomeratem przeróżnych wad i zalet. Postrzegam siebie w określony sposób. Moje otoczenie z owym wizerunkiem zgadza się czasami a czasami nie. Każda, w mojej ocenie, nieprawdziwa opinia o mnie, wyglaszana przez innych w pierwszej kolejności budzi moje zdziwienie.Z tą pozytywną dosyć szybko się zgadzam ( taaak jestem dowcipna, tylko tego nie zauważyłam, ale jak miło, że inni zwrócili mi na to uwagę- coś w tym sensie) Negatywnymi opiniami jestem wzburzona do głębi. Z tym, że początkowo. Jak opadnie ze mnie złość i poczucie straszliwej krzywdy dostrzegam paradoksalnie, że równiez ta opinia zawiera prawdę o mnie, a przynajmniej jakąś jej cząstkę.Bywam bowiem głupia, niesprawiedliwa, małostkowa, wredna itd. Odpowiadając na ten post zastanawiałam się usilnie czy jest takie zdanie o mnie, czy na mój temat, które byłoby w całości nieprawdziwe i znalazłam tylko jedno : Seeni uwielbia placki ziemniaczane.
Idac dalej tym tropem doszłam do wniosku, ze opinie innych ludzi o mnie są w takim samym stopniu prawdziwe/nieprawdziwe jak moje własne zdanie na swój temat.( rzecz jasna z wyjątkiem oczywistej kwestii placków ziemniaczanych)

bosska · Gość

animavilis · Gość

Żeby zrozumieć siebie, trzeba się trochę poznać
[o tym, ostatnio, było: http://www.trzydziestki.fora.pl/po-30-tce,7/poznaj-siebie,2996.html ]
chociaż mam wrażenie, że niektórym ani poznawanie siebie ani zrozumienie nie jest do niczego potrzebne. Nie twierdzę, że to wada.

rosegreta · Gość

STALKER · Wysłany: Czw 11:04, 12 Mar 2009 Temat postu:

Mój kolega powiedział kiedyś genialne słowa " Nasze prawdziwe oblicze nie jest to co widzimy w lustrze , a to które jest za lustrem "

Seeni · Wysłany: Czw 11:08, 12 Mar 2009 Temat postu:

Mój Boże Różyczko, właśnie o to chodzi, ze nikt nie wie jaka jesteś naprawdę, bo codziennie naprawdę jesteś inna. Piękna i brzydka, mądra i głupia, dobra i zła. I do tego jeszcze to wszystko stosunkowo Angel

animavilis · Gość

Przypomniał mi się jeszcze nieśmiertelny Mec śpiewający "naprawdę jaka jesteś, nie wie nikt..." Zatem, nie tylko prawda o nas samych nie jest nam czasem do szczęścia potrzebna, ale i innym prawda o nas niekiedy też nie. Nawet tutaj, na forum, kiedy skonstruujemy sobie obraz jakiegoś usera, wcale się z nim tak łatwo nie żegnamy, kiedy user zaczyna nagle "fikać", wykraczać poza ramy obrazu i burzyć naszą uporządkowaną już wiedzę o nim

slepa i brzydka · Wysłany: Czw 12:05, 12 Mar 2009 Temat postu:

a ja mysle, ze lubimy sie przegladac w roznych zwierciadlach. obcowanie z ludzmi, to jak wizyta w gabinecie luster i nie ma co drzec szat, ani zaprzeczac, ze najdluzej stoimy przy tym zwierciadle, ktore nas wyszczupla.

przegladam sie w oczach ludzi mi przychylnych. bezwarunkowo przyjmuje opinie od rodziny. wiem, ze oni odbijaja moj wizerunek zawsze bez zakrzywien. a to, ze rozni ludzie roznie mnie postrzegaja i informuja mnie o tym, no coz w tym zlego. zawsze bede wybierac towarzystwo tych, ktorzy dobrze sie ze mna czuja i mysla o mnie dobrze. nie bede sie pchac posrod ludzi, ktorzy mnie nie toleruja. tak jest w rzeczywistym swiecie, a tu na forum... na coz, ci ktorzy mnie tu nie pragna, musza mnie jednak jakos przebolec.

Seeni · Wysłany: Czw 12:08, 12 Mar 2009 Temat postu:

No to bardzo słuszna uwaga jest Angel

Mamy tam jakieś ugruntowane zdanie o kimś. Jak zaczyna się nieadekwatnie, do wizerunku jaki mu stworzyliśmy, zachowywać- głupiejemy. O ile jest to ktoś "ładny " naszym zdaniem, każde jego zachowanie obiektywnie nie fair staramy się usprawiedliwiać, szukamy drugiego dna, racjonalnych powodów- no i w końcu znajdujemy. Jezeli to ktoś " brzydki"- utwierdzamy się w jego brzydocie.
Najfajniej to maja nowi, bo ich wizerunek dopiero tworzymy.

Przyznam też szczerze, że czasami zakochuje się w czyjejś duszy od pierwszego postu.

rosegreta · Gość

bea.ta · Wysłany: Czw 12:52, 12 Mar 2009 Temat postu:

Lustro umysłu
Autor tekstu: Lucjan Ferus
Motto:
"Sztuką godną tej nazwy, nie jest przedstawianie widzialnego
lecz otwarcie oczu na niewidzialne."
Pewnego razu Wielki Czarodziej Marius Agnos stworzył magiczne lustro, odzwierciedlające stan umysłu oglądającego i umieścił je w wirtualnej Komnacie Odwiedzin. Dołączył do niego Księgę Wpisów, aby mieć rozeznanie czy magiczne właściwości lustra działają w przewidziany sposób, zgodny z zamysłem jego twórcy. Trzeba przyznać, że było ono nie lada majstersztykiem czarodziejskiego rzemiosła, takim co to tylko najwięksi z największych czarodzieje potrafią wykonać; W swojej przepastnej jak toń jeziora tafli, zawierało niewyobrażalną wręcz ilość informacji, potrzebnych do realizacji zadań, do jakich zostało przeznaczone.

A miało ono — w zamierzeniu jego pomysłodawcy i twórcy - nie tylko odbijać aktualny stan umysłu oglądającego, ale też — co najważniejsze — poprawiać wizerunek tego stanu; Wznosić jego jakość na wyższy poziom, poszerzając jego horyzonty poznawcze. Wzmacniać jego przekonania logiczną argumentacją i powiększać ilość jego wiedzy. Jednym słowem, czynić go lepszym człowiekiem; mądrzejszym, tolerancyjnym i otwartym na nowe, lecz co najbardziej istotne — wolnym od przesądów i zabobonów religijnych.

Kiedy więc rozeszła się wieść o magicznym lustrze umysłu, do wirtualnej Komnaty Odwiedzin zaczęli przybywać tłumnie zaciekawieni ludzie, chcąc zobaczyć na własne oczy owo cudo. Były ich setki, później tysiące. Zachowywali się bardzo różnie; jedni tylko rzucali na nie okiem i przerażeni tym co zobaczyli, uciekali w popłochu. Inni wpatrywali się z niedowierzaniem w obraz jaki wyłaniał się z Lustra, jakby chcieli powiedzieć:

— To naprawdę jestem ja? Nie! To niemożliwe! Dlaczego nikt mi wcześniej o tym nie powiedział?! — I odchodzili zawstydzeni sromotnie.

Jeszcze inni obrażeni do żywego tym co zobaczyli /to ci, co dotąd mieli wielkie mniemanie o swojej nieprzeciętnej erudycji/, miotali obraźliwe epitety pod adresem autora tego „diabelskiego wynalazku", starając się wmówić mu, że jego Lustro jest li tylko kuglarską sztuczką, nie odzwierciedlającą rzeczywistości. Jedynie jej zdeformowaną i nieprawdziwą karykaturą, a on sam jest bezwstydnym szarlatanem zwodzącym nieświadomych oszustwa, porządnych ludzi o słusznych i jedynie prawdziwych poglądach.

Wpisywali więc te słowa pełne jadu i nienawiści do leżącej obok Księgi Wpisów, nie kryjąc satysfakcji, że chociaż w ten sposób mogą „dołożyć" temu odszczepieńcowi, mającemu czelność powiedzieć wszystkim: „Król jest nagi!", podczas gdy oni wyraźnie widzą jego wspaniałe, bogate i porażające przepychem szaty. Polemik raczej unikali, bo do tego trzeba mieć wiedzę, a dziwnym trafem tejże akurat nie posiadali. Zaś ci, którym wydawało się, że ją mają, musieli z pokorą przyznawać, iż mylili się bardzo.

A ten „odszczepieniec" czytając potem te ich wpisy, kręcił zapewne głową nie mogąc się nadziwić, że mimo swojej wielkiej czarodziejskiej potęgi — dla nich niestety nic więcej już nie może uczynić. Bowiem on wiedział dobrze, że człowiek za głupotę uważa w jednakowym stopniu to, co nie dorasta do stanu jego umysłu, jak i to co go znacznie przerasta, czego nie jest on w stanie pojąć i zaakceptować. Bo taką mamy naturę, niestety!

Ta smutna konstatacja czasami psuła mu humor, lecz wtedy jego myśli skłaniały się ku innym ludziom, odwiedzającym jego Komnatę z Lustrem. A byli wśród nich też i tacy, którzy nie mogli się wręcz oderwać od niego i nacieszyć tym co w nim zobaczyli. Ich radość była tym większa, kiedy przekonywali się, że podobnych do nich jest bardzo wielu, którzy dotąd także nie uświadamiali sobie tego faktu. Budziło się w nich wtedy poczucie wspólnoty ludzi myślących, która w porównaniu z wielką wspólnotą ludzi wierzących jedynie, jest na razie bardzo mała i nic nie znacząca w masie zwanej ludzkością, ale za to powiększająca się stale i rokująca wielkie nadzieje na przyszłość.

Ci ludzie, po każdych odwiedzinach wirtualnej Komnaty z Lustrem, wyraźnie zauważali jak zmienia się obraz w nim przedstawiany; jak subtelne różnice zachodzą w wizerunku ich umysłu. Jak miejsce niewiedzy i niezrozumienia siebie i świata, zajmuje wiedza tak wielka i tak dobrze uzasadniona, że nie sposób ją odrzucić, obalić ani podważyć. Także zrozumienie mechanizmów przyczynowo-skutkowych, dotąd będących poza możliwościami ich postrzegania /według zasady: "Głupcy zajmują się tylko sprawami małymi, wielkich w ogóle nie dostrzegając"/. Jak miejsce nietolerancji i zapiekłej nienawiści do każdej odmiennej myśli, zajmuje tolerancja oraz pokora płynąca z uświadomienia sobie własnej ignorancji w porównaniu z oceanem wiedzy jaką powinniśmy poznać, aby mieć to niezbędne minimum do poczucia przynależności do gatunku istot rozumnych. Jak miejsce jedynej filozofii, która dotąd wyznawali — filozofii Kalego /uczenie zwanej relatywizmem moralnym/, zajmuje prawdziwe umiłowanie wiedzy i prawdy, nie koniecznie tej, która jest jedynie dla nas korzyścią.

Jak miejsce ślepej i bezmyślnej wiary w „prawdy" wpajane nam od dziecka, które nie może się przed nimi bronić, zajmują doskonale uzasadnione i przemyślane argumenty, poparte wielostronną i obiektywną wiedzą. Jak miejsce potrzeby brania ze świata materialnego wszystkiego w jak największych ilościach, zajmuje potrzeba dawania, lecz nie przedmiotów ale imponderabiliów; spokoju ducha, zadowolenia z życia, dystansu do egzystencji, zrozumienia praw rządzących nami i światem. Lecz nie tych wymyślonych przez kapłanów wszechczasów, by panować nad nami — lecz tych prawdziwych, tych które dopiero zaczynamy odkrywać. Ku ich wielkiemu przerażeniu i zgorszeniu, że człowiek ośmiela się samemu poznawać istotę dobra i zła swej natury — bez ich pośrednictwa — i samemu decydować co dla niego dobre a co złe, nie pytając ich o „światłą" radę i łaskawe pozwolenie na samostanowienie o swym losie. Bez ich odwiecznego udziału i „przewodnictwa".

Taak,… wielu ludzi nie mogąc pozwolić sobie na tak radykalną i obrazoburczą w ich mniemaniu zmianę wizerunku swojego umysłu /dysonans poznawczy Festingera/,odskakiwało od magicznego Lustra w popłochu, bojąc się „jak diabeł święconej wody" krzywdy jaka by mogła zostać wyrządzona ich „pięknemu umysłowi", wyznającemu jedynie słuszne poglądy i jedynie właściwy wizerunek rzeczywistości, w której ich Bóg żąda tylko ślepego posłuszeństwa, całkowitego podporządkowania się swym „pasterzom", oraz utrzymywania ich w dostatku i luksusie. Także całkowitej atrofii umysłu na rzecz bezmyślnej wiary, bezustannego korzenia się za swą grzeszną naturę, oraz błagania o przebaczenie i litościwy wgląd w swój niepewny los.

Ale za to inni ludzie /a są ich całe rzesze/, usatysfakcjonowani pięknem jakie dostrzegali w Lustrze, potrafiący je zrozumieć i docenić nie mogli nachwalić. Tym którzy jeszcze tego nie wiedzieli, pozwoliło ono pojąć - dzięki swojemu cudownemu wynalazkowi — starą, odwieczną prawdę, wyrażoną przez Konfucjusza w „Wielkim Nauczaniu":

"Starożytni /.../ aby udoskonalić siebie, musieli wpierw wypełnić prostotą swe serca. Aby prostotą wypełnić swe serca, musieli z nieprawości oczyścić swoje myśli. Aby ich myśli stały się prawe, musieli najpierw posiąść najwyższą możliwą wiedzę. I to poszerzanie wiedzy jest zaledwie początkiem poznania."

To wieksza część tego opowiadania, ucięłam jedynie jego końcówkę.
Inne spojrzenie na lustro...

rosegreta · Gość

Jejku. Tekst powyżej robi wrażenie.
Ja jednak nie chcę luster, chcę sobie po prostu być. Być taka jaka jestem i będę. Nie chcę przeglądać się w lustrach. Poznawać siebie przez innych. Nie będzie tam wtedy miejsca dla mnie, dla mojego osobistego zwierciadła. Zwierciadła mojej duszy. Nie chcę tracić tego co już poznałam, w co we mnie wpojono. Oczywiscie nie mówię, że tego nie przewartościowuję. Człowiek się zmienia. Ulega przemianą cały czas, pod wpływem czasu, poznawania świata, nauki. Uczymy się całe zycie i cale życie się zmieniamy. Czy nalepsze? To chyba zależy od nas, do czego zmierzamy, kim chcemy być i co osiągnąć.

Seeni · Wysłany: Czw 13:38, 12 Mar 2009 Temat postu:

Bardzo ładne, Beato, to spojrzenie w lustro. Angel

Chyba do tej komnaty bym nie polazła. Blue_Light_Colorz_PDT_02

Kewa · Wysłany: Czw 13:47, 12 Mar 2009 Temat postu: