po 30-tce

Formalny

Dla mnie istnieją "dwie" Warszawy - stara, ukochana i ta obecna - nie lubiana.
Ta stara w moim odczuciu to W-wa, której większość forowiczów już nie zna. Pierwszy raz pojawiłem się na dłużej w W-wie w 1967 roku na tygodniowym kursie organizowanym przez firmę, w której zacząłem moją pracę zawodową. W-wa z widocznymi jeszcze licznymi powojennymi ranami zrobiła na mnie duże wrażenie - dynamika, ruch i rozmach. Mieszkałem w nowym wtedy hotelu Metropol, a wieczory "ciekawie" spędzane w knajpie sąsiadującego hotelu Polonia. W tym samym roku założyłem mundur i dziwnym trafem znowu zacząłem dość często bywać w Warszawie - tyle, że nocując w hotelu garnizonowym (to było gdzieś obok hali Mirowskiej chyba). Zmieniając plany życiowe - już bez munduru, znowu zacząłem kursować na linii Poznań - W-wa, często spędzając całe dnie w firmie WSK Okęcie. W latach 80 tych okazało się, że są tygodnie, gdy częściej bywam w W-wie niż w Poznaniu, więc na Szaserów znalazłem sobie mieszkanie - hotele były mało wygodne.
W tym czasie zaczynałem nie lubić W-wę. Pomimo, że sama W-wa piękniała, znikały jej rany i blizny, to jednak ludzie przestawali być dynamiczni, a stawali się krzykliwi, bufonowaci, nierzetelni i niesłowni - co prawda głównie za sprawą dużej liczby napływowych - "Warsiawiaków" w pierwszym, a nawet można rzec - w kawałku pokolenia. Poza tym spostrzegłem to, czego nie widać w innych miastach. Gdy powstają ciekawe i imponujące budynki i inne obiekty, ich otoczenie pozostaje obskurne... Miałem tam całe mnóstwo ukochanych miejsc, choćby kawiarnia Kamienne schodki i kilka innych, mam całe mnóstwo fajnych wspomnień...
Znając jednak W-wę z bardzo różnych stron przez tak wiele lat, ugruntowałem sobie moją opinię, że wspominam tę dawną Warszawę z sympatią, ale obecna przegrywa w moich uczuciach sympatii z Wrocławiem, Szczecinem, Gdańskiem, Krakowem, no i co oczywiste - z MOIM Poznaniem...

lulka

Nawiązując do posta Formalnego - chyba wolę tę dzisiejszą Warszawę.
Choć pierwszy raz widzałam ją jako podlotek. To było kilka godzin - Dworzec, Bazar Różyckiego - wydała mi się dziwna, nieznana, kompletnie inna. Odjeżdżając i patrząc na Wisłę z pociągu chyba pierwszy raz w życiu poczułam czym jest patriotyzm. Kochałam to miasto z przeczytanych lektur, obejrzanych filmów... Umykała mi ta Wisła wraz z szybkościa pociągu, a ja chciałam zachować jej obraz.
Po kliku latach wróciłam do niej. Kursowałam z dzieckiem autobusami, z Woli do Ogrodu Saskiego, na Mariensztat gdzie siadywałam przy niewielkiej fontannie. Chłonęłam ja całą sobą. W jakiś niezwykły sposób - właśnie poprzez te książki, filmy i jej tragiczną historię.
Potem mi spowszedniała - hałas tramwajów, upał rozgrzanych asfaltów, betonów...A ja, dziewczyna z małej mieściny.
W końcu zaczęła mnie męczyć i zaglądałam do niej tylko w weekendy bo od kilkunastu lat mieszkam pod Warszawą.
Dwa lata temu chciałam przemeblować moje życie kolejny raz.
I wynieść się stąd. Nawet pobyłam sobie trochę dłużej niż "trochę" w miejscu, które sobie upatrzyłam na dalsze życie.
I nie potrafiłam.
Nie umiem tego wytłumaczyć - Warszawa to miejsce w którym przeżyłam najpiękniejsze i najgorsze chwile, ale nie o nich myślałam będąc daleko.
Myślałam o podziemnym przejściu pod Marszałkowską, o stukaniu moich obcasów na Marszałkowskiej gdy podążam na Wilczą.
O dawnym fryzjerze na Kruczej, którego już nie ma.
O Sfinksie na skrzyżowaniu Rutkowskiego i Szpitalnej (albo jakoś tak).
O Atlantiku mimo, że pop corn jest tam o wiele gorszy niż w multikinach bo zimny i zasolony.
O Nowym Świecie gdzie zdarza mi się w nocy siedzieć na schodkach przy wejściu do sklepu by zapalić fajkę - bo damie nie wypada iść z papierosem .

:hamster_evil:

O sushi (marnym) na Krakowskim Przedmieściu, o Koziej z muzeum karykatury, by w końcu wylądować w obskurnym Irish Pubie gdzie grają doskonały rock i gdzie jest taka atmosfera jak nigdzie indziej na świecie.
O paskudnej knajpce z pięterkiem w pasażu Domów Centrum gdzie można palić - na pięterku, ale w zamian przymarza się z zimna.
Tam kiedyś była pijalnia wina, choć nigdy nie tak doskonała jak Marywil na Senatorskiej. Tej juz niestety nie ma.
I jeszcze myślałam o tym, że nie będę miała gdzie jeździć w chwili silnego wzburzenia tak jak teraz - Miodowa. Wsiadam w samochód i zawsze tam ląduję nie wiedziec dlaczego.
Cicha wieczorami, z kocimi łbami - i tylko rzut beretem na Starówkę.
O moim kochanym zaułku w Łazienkach...
Tyle lat jej nie lubiłam - Warszawy.
Dopóki z niej nie chciałam wyjechać.
Chyba trudno kochać miasto tak znienawidzone przez innych bedąc tylko przybyszem, szczególnie, że inni kojarzą Warszawę z brudną polityką, chaosem architektonicznym, korkami.
A jednak to miasto ma duszę. Wielką.
Dzięki ludziom, którzy tutaj przybywają i wsiąkają w nią tak jak ja.
Bo tych "prawdziwych" Warszawiaków jak na lekarstwo.
Mam szczęście ich znać. Generalnie brudasy (za co ich początkowo nie cierpiałam), ale niosą w sobie coś niezwykłego - właśnie to miasto nieszczęsne.
Ona mi chyba była pisana. Nie wierzę w takie bzdury, ale jednak - choć moze to tylko pamięć szczególna jakaś bo tutaj wylądowałam?
Ale o tym kiedy indziej...

Baron von DupenDrapen

Ciekawie sie czyta Wasze odczucia/impresje o Warszawie z punktu widzenia w jakims sensie "przybyszow".

Ja sie urodzilem i caly czas mieszkalem "we" Warszawie tj. do czasu kiedy nie potrzebnie (czasowo) wyjechalem na zeslanie.

Kiedys znalem na pamiec wszystkie ulice i moglem jezdzic bez planu, a teraz to pozmieniali nazwy, powciskali
nie potrzebnie wiele nowych biurowcow czesto niepasujacych do starszej zabudowy.
No i nie mozna sie polapac po nazwach gdzie co jest.

Chyba powinni zostawic wszystko jak bylo, a te biurowce pobudowac poza Warszawa, gdyz to jest raczej male miasto
i jest nie przystosowane do wiekszego natezenia ruchu. Zwlaszcza, ze jak to zwykle w Europie, wszystko jest
idiosynkratycznie za male juz w momencie budowania. A efekty widac bo pelno jest korkow przy stosunkowo
niewielkiej ilosci ludzi i samochodow. Ale co ja tam wiem.

Fajnie bylo jak budowali Trase Lazienkowska (bo akurat mieszkalem w poblizu),
wtedy sie chodzilo z psem po rusztowaniach denerowalo cieciow pilnujacych budowy itd, itp..
Akurat budowe skonczyli jak mi przyszlo jezdzic przeladowanymi berlietami do liceum wiec mialem nawet wygodny "dojazd".
(Szkoda tylko, ze skasowali przez to fajna lake na ktorej sie palilo ogniska.)
Albo sie chodzilo wioslowac po Wisle.

Teraz jest ladnie, jest duzo fajnych kafejek, odnowionych domow, itd itp..
Nie lubie tylko jak w niektorych miejscach zaczynaja na sile pakowac jakies nowe budynki, likwidujac otwarta przestrzen.

Kiedys to raczej rzadko chodzilem sie "ukulturalniac". Pewnie jak sie jest przybyszem/turysta to sie bardziej zwiedza ciekawsze miejsca lub specjalnie przyjezdza, zeby cos zobaczyc. A jak sie gdzies mieszka to raczej sie mniej przywiazuje uwagi do jakichs "kulturalniejszych" miejsc
i traktuje sie miasto w sposob utylitarny. Wiec dla mnie Warszawa wtedy kiedy w niej mieszkalem byla raczej szara, w ktorej nic specjalnego nie bylo (fakt, ze szarosc byl domena komuny) podobie tak teraz ja widze zasyfiony nowy jork.

Ale jak sobie teraz przjezdzam do W-wy to wydaje sie bardziej kolorowa i ... emanujaca spokojem.
Raz poszedlem do jakiegos urzedu i poczulem sie wlasnie jak w jakiejs oazie spokoju. Dzienne jasne swiatlo, cisza, siedzacy i nie przemeczajacy sie urzednik, za oknem skapane sloncem zielone wierzby i orzezwiajacy powiem wiatru wpadajacego przez uchylony lufcik...

Tak sobie mysle, ze fajnie byloby sobie znowu tam pomieszkac, a moze nawet i pochodzic do jakiegos biura i popatrzec na elegancko ubrane urzedniczki.

Ciekawe jak sie teraz szuka pracy we W-wie?

Seeni

Dla mnie Warszawa to nieustanne wakacje, podekscytowanie nieznanym, wędrówki z mapą, rajcowne zakupy w maluteńkich butikach i wagary z zajęć. Studiowałam tutaj podyplomowo na SGH i kilkanaście razy byłam na szkoleniach. Warszawę znam głównie z nocnych knajp i z knajp w ogóle, z hoteli i generalnie z punktu widzenia kobiety, która urwała się z codzienności na chwilę i chwila ta była przyjemna wyjątkowo.
Dlatego kocham Warszawę miłością wielką. Kojarzy mi się z jedną wielką imprezą. Angel

Juli*

Pasztet

Przecież ta piosenka jest prześmiewcza...

Ja się nie zakochuję w miastach. Ale też staram się podchodzić bez uprzedzeń. Kiedyś Warszawa była mi po prostu obojętna, bo byłem w niej przelotnym gościem i kojarzyła mi się z syfem dworca i hulającym wiatrem wokół niego i z paroma knajpami, które teraz omijam szerokim łukiem, bo to miejsca bez atmosfery, ale za to wypełnione tymi, którzy są tu przez chwilę. Pewnie głównie dzięki rekomendacjom recepcjonistów, taksówkarzy i reklamom w gazetkach hotelowych.
Teraz też w zasadzie jest mi obojętna. Może dlatego, że z całkowitą otwartością podchodzę do tego, gdzie los mnie jeszcze może posłać. Patrityzm lokalny mnie śmieszy. Śmieszą mnie debaty o tym, czy ktoś jest napływowy, czy stały, czy z dziada pradziada, czy jakiś - tak jakby zasiedzenie w danym miejscu miało stanowić wartość. Dla mnie to bzdura.
Pamiętam, że kiedyś fakt, że w Warszawie akceptuje się dziadostwo bardzo mnie drażnił. Do dziś pamiętam, że wiozłem gościa z innego kraju i kiedy przejeżdzaliśmy obok Hali Mirowskiej zapytał mnie, czy tam coś wybuchło, bo na trawniku porozkładane były koce na których pełno było porozkładanych rozmaitych śmieci (czyli towarów handlowych). I do dziś też nie mogę zrozumieć skąd u ludu miejscowego takie zamiłowanie do dziadowskiego handlu w warunkach slumsowych - kto do cholery kupuje wszystkie te gówna, ruskie czajniki i stare klamki?
Jeżdżąc często taksówkami śmieję się w duchu z kierowców 'warszawiaków' pomstujących na wszystkich, którzy mają inną niż warszawska rejestrację. Jacy by oni byli biedni np. w Budapeszcie, bo na Węgrzech nr rejestracyjne nie pozwalają określić miejscowości

Ale generalnie lubię to miasto, daje się lubić. Ni mniej, ni więcej. Ale może dlatego, że jak ktoś mówi 'kocham miasto X', to nie bardzo wiem o co chodzi.

Formalny

Tak sobie myślę, że to nie chodzi o miłość do miasta w literackim znaczeniu, ale o to, że w jednym mieście człowiek czuje się dobrze, inne jest obojętne, a jeszcze inne traktuje się z niechęcią, czasem sporą. Przyczyny powstawania takich odczuć są czasem trudne do określenia, ale większość ludzi nawet "obytych" w poznawaniu bardzo wielu nowych miejsc, podlega temu zjawisku. Pamiętam, gdy przed laty przyjechałem po raz pierwszy do Norymbergi, poczułem się jakbym przeżył w niej wiele lat. To samo było w Monachium, Wiedniu czy w Londynie, ale już np. do Berlina jak i wielu innych nieźle poznanych miast, od pierwszego momentu do dzisiaj odczuwam niechęć lub co najmniej obojętność.

flykiller · Gość

Mnie nieco drażni wieszanie psów na Warszawie. Często słyszy się, jaka to Warszawa jest brzydka, brudna, ciasna i zapyziała, w przeciwieństwie do innych miast, już nie tylko europejskich, ale i polskich. Bez względu jednak na to, czy to się komuś podoba czy nie, to właśnie Warszawa, a nie Kraków, Poznań czy Wrocław, jest naszą stolicą i w ramach, już nie, używając wielkich słów "patriotyzmu", ale jakiejś polskiej solidarności, nie wypada poddawać jej wiecznej krytyce.
Na dodatek, utyskiwania na stolicę często słyszy się z ust osób, którym przyszło w niej mieszkać. Przecież to nie zesłanie. Jeśli im Warszawa, jako miejsce do życia, nie odpowiada, niech wracają do swojej koziej wólki bądź innego, pięknego grodu.

Mati · Gość

Dla mnie Warszawa jest brzydka, brudna i betonowa. Pominąwszy, że ilekroć w niej jestem dostaję 'kota', to poza kilkoma..dosłownie, miłymi wspomnieniami mam do niej słaby stosunek. Wynika to pewno z tego, że nie znam jej za dobrze, ale też i moje 'pierwsze' wrażenia nigdy mnie do szczególnego poznania nie zachęciły. Nawet, kiedy przez rok jeździłam na studia, z których notabene wywalił mnie stary komuch z rządu Messnera , bo nie spodobały się moje 'solidarnościowe' prace i te o moralności w polityce

, nie obudziły się we mnie najmniejsze nawet chęci do zwiedzania.
Być może również dlatego, że mieszkając nad morzem, na otwartej przestrzeni nie potrafię znaleźć przyjemności w zabudowanej rzeczywistości..
Nieświadoma niczego doświadczyłam również noclegu na barce, na Wiśle

bo pomyślałam sobie - oglądając kolorowe, piękne zdjęcia w necie - że fajnie i kojąco będzie spać na falach z pluskiem wody za oknem, ale nie pamiętam, kiedy spierniczałam w takim tempie, jak właśnie stamtąd.. Jednym z miłych wspomnień była również kąpiel o 4 rano, po jednej z grubszych imprez w wielkiej fontannie w parku, rozmowa na ten temat z policją, a potem dyskusja o sensie życia z pijaczkiem dyndającym przez oparcie ławki..
Omijam Warszawę, bo kiedy tam jestem to przetrwam tylko na kilku głębszych, a to się dla mnie zwykle źle kończy.

flykiller · Gość

Juli*

Formalny

Pasztet

Inna jest po prostu perspektywa kogoś, kto w danym mieście mieszka i inna gościa. Ja się w Warszawie dobrze czuję. Ale też nie widzę powodu, żeby warszawiacy mieli zadzierać nosa, bo Warszawa to, w porównaniu z większością europejskich metropolii, raczej prowincjonalne, senne miasto. Zawsze mam takie poczucie, kiedy ląduję na okęciu (średnia tegoroczna co 3 tygodnie), na płycie max kilkanaście samolotów, terminal malutki, ludzi prawie nie ma... wiocha

Jeśli oczywiście takimi kryteriami się kierować.

Faktycznie irytujące jest zadzieranie nosa, jeśli się na nie trafi. Ale to tylko dowód prowincjonalizmu tych, którzy tak robią.

A z drugiej strony owo narzekanie na brzydotę... trochę mnie dziwi. Też spróbuję z perspektywy gościa ocenić: Kraków? Wystarczy wyjść poza starówkę i syf totalny - zaniedbane kamienice, oszczane mury. Śląskie miasta - ochyda. Łódź - wygląda gotowa dekoracja do filmu o tym, że ludzkość wymarła 50 lat temu - oczy pękają z brzydoty. Gdańsk - oprócz tej szerokiej ulicy z Neptunem - nic ładnego, ani ciekawego. I tak dalej....

Juli*

Formalny

Pasztet

Więc dlatego takie narzekanie na brzydotę nie ma sensu, o czym starałem się napisać.

PS. Koepenick to dawna słowiańska miejscowość (Kopanica chyba) założona przez niejakiego Jaksę. Może dlatego Germański lud o nią nie dba

Juli*

Pasztet

Juli*

1.To nie jad, to prawda. A ona w oczy kole. Gdybym pisała, że stolica jest cudowna i inne takie odbierałabym gratulacje i brawa. Nieważne, że byłyby to brednie.
2. Nie czytam wszystkiego na forum, więc nie wiem, gdzie pisałeś o klęskach. Ciekawe dlaczego nie czepiasz się Formalnego, który opisał inna stronę historyczną, niezbyt pochlebną dla stolicy, a też prawdziwą.
3. Zanim zajęto się Narodowym nie zostawiono suchej nitki na innych stadionach. Dopiero się wszystko uspokoiło, kiedy sytuacja się odwróciła. Nie jest tym najcudowniejszym i najlepszym. Coś nie wypaliło. Nie tylko murawa.

Nie podoba mi się to miasto i mam prawo mieć o nim takie, a nie inne zdanie. Zresztą jego minusy wytknęło tu wielu. Ich "jad" pewnie był słodszy...

Podyskutuj z tymi, którzy będą pisać same słodkie słówka. Tam zobaczysz sens....

Pasztet