po 30-tce

ws

to co z tym planem, bo nie w temacie jestem ?

fedrus

ws

aaaa, dzięki, mam jeszcze 12 misięcy na temat czyli

duża ostrożność, to tak w temacie, choć wiele zależy od tego o co chodzi,
dużo większa niż realnie, póki co nie żałuję

fedrus

ws

tak bym tego nie nazwała,
tam jest więcej informacji na temat osoby,
tu tylko monitor, przy bardziej prywatnym kontakcie, zdjęcie,
to za mało by ocenić stopień ,,bezpieczeństwa,,

ja niezbyt się na ludziach zawodzę, raczej przeciwnie,
mam do ludzi szczęście, spotykam niezwykłych,
te spotkania mnie bogacą, niewątpliwie,
sieć też, ale jak już wspomniałam, dziś mi nie zależy by przenosić
te znajomości w realny świat, widocznie skończyła się taka
potrzeba, wystarcza mi to jak jest, a i tak bardzo rzadko mam na to czas,
na szczęście

fedrus

PiSduś

ws

he he

niekoniecznie, jestem już długo w sieci i już dorosłam,
kwestią jest raczej - o co chodzi, zwłaszcza o co mi chodzi,
i tyle

dobranoc

animavilis · Gość

Wydaje mi się, że to istotne, czego się po tych spotkaniach oczekuje i jaki jest stopień otwartości na innych ludzi.
Dla niektórych takie np. grupowe spotkanie, to po prostu zwyczajny towarzyski wypad, podobny do tych, jakie mają miejsce w realu, dla innych, tych mniej otwartych, na przykład, dla mnie, to wydarzenie, pewnego rodzaju sprawdzian, konfrontacja.
Byłam na jednym takim spotkaniu i nie żałuję, chociaż zupełnie rozminęło się z moimi wyobrażeniami. Miało być "tak jak na forum". Oczywiście [to tak oczywiste, że powinnam to była przewidzieć], nie było. Ale ponieważ miałam okazję bardzo sympatycznie spędzić czas w towarzystwie bardzo sympatycznych ludzi, cieszę się, że przełamałam swój początkowy opór i pojechałam na spotkanie.
Z internetu wywodzą się też dwie niezwykle ważne dla mnie znajomości, każda diametralnie inna. Jedna należy do przeszłości, druga tęskni za przyszłością.
Mogę więc powiedzieć, że w każdym przypadku to przenikanie się znajomości wirtualnej z realną miało dla mnie wartość i niczego nie żałuję

ptz

Czy mam potrzebę? Nie, ale gdyby się nadarzyła okazja, nie miałabym nic przeciwko.
Jestem zwierzątkiem, ktore dosyć trudno się oswaja. Pamiętam ,jak trafiłam na tlen- długo trwało ,nim odważyłam się napisać pierwszego posta. Wszyscy tam wydawali mi się tacy mądrzy, piękni i w ogóle poza moim zasięgiem intelektualnym /ale to już prehistoria/.
Przyglądałam się bacznie fascynującym dyskusjom, z ławeczki przy piaskownicy patrzyłam na forumowe / wtedy forumowe Razz

/ zabawy.
Czasami sobie popisałam, ale nie było to nigdy nic znaczącego.
I potem Kildar stworzył Szafę.Wreszcie poczułam się jak u siebie. Początkowo nie mieliśmy takich możliwości multimedialnych,jakie są teraz. Często musiała wystarczyć wyobraźnia.Zazwyczaj "grałam" to, co rzeczywiście było ustawione w moim odtwarzaczu.Wydawało mi się,że w ten sposób przekazuję innym część wiedzy o sobie- istotną, bo muzyka, jak to napisano w pewnej piosence, jest moim samolotem.
Był taki czas, kiedy prawie sama "ciagnęłam" ten temat, i kiedy pewnego ranka zniknęły prawie wszystkie pomarańczowe wpisy, zrobiło mi się przykro.
Kilka razy odchodziłam - parę rozstań było cichych, parę dramatycznie teatralnych, niekoniecznie do końca z mojej wolnej woli.
Zawsze wracałam, bo byli tam moi netowi Przyjaciele. Tak,mogę śmiało powiedzieć, że z Nimi spotkałabym się od razu przy pierwszej nadarzającej się okazji - zwłaszcza z M. L.,E. , i Y. Ale oni są mi bliscy w taki szczególny sposób- zdaję sobie sprawę, że niekoniecznie musi zachodzić relacja odwrotna.
Na tlenie zdarzyło sie też, że pomogłam jednemu Forumowiczowi . Napisał do mnie maila, czy mogę Mu podać numer telefonu, bo chce ze mną porozmawiać. Wtedy , po namyśle, odpowiedziałam,że net i real to są dla mnie zupełnie dwa różne światy i przepraszam, ale nie. Myślę,że dzisiaj nie byłabym juz taka kategoryczna. Może dojrzałam ? Nie wiem.

Kiedyś myślałam o spotkaniu z Prezydentem Forum, bo zawsze darzyłam Go wielka sympatią i atencją. Znalazłam takie miejsce na tlenie, powiedzmy -regionalne, gdzie umawiano się pod jakimś pomnikem, nazwy nie pamietam, ale wtedy bym trafiła

. Niestety, wiadomość była lekko spóźniona...Ale pewnie będę bywać czasami, bo zostawiłam tam kilkoro Przyjaciół,. więc

...

Poszukując odpowiedzi - myślę,że chętnie, nawet bardzo, ale kameralnie, z Osobami, które lubię realnie, ale dzięki wirtualnemu światu.
A takie pójście na piwko tylko dlatego ze mieszkamy pod jedną szerokością geograficzną z osobami. które nie budzą moich emocji na Forum? Hmm, może to zabrzmi głupio, ale niekoniecznie. Wiem,że może tracę w ten sposób możliwość poznania prawdziwych ludzi, a nie ich cyber wersji, ale przecież nie można mieć wszystkiego i czas dla JUŻ Przyjaciół też nie jest z gumy.

Pozdrawiam

Aproxymat

Haha... Ptz, Prezydent Forum był dwuosobowy, tzn. Anula i ja przemawialiśmy czasem pod jego postacią, miał być z zasady bardzo oficjalny i nieco sztywny, nieoczekiwanie dużo osób go polubiło.
Z o2, jak wiadomo, osobiście poznałem tylko Anulę, resztę osób znam mailowo, forumowo, co nie znaczy, że nie traktuję ich jako ludzi z krwi i kości (i innych tkanek).

fedrus

lulka

To co napisałam w poprzednim poście dotyczy czasu teraźniejszego.
I wcale się nie zapieram, że nigdy, nigdzie i z nikim.
Po prostu teraz brak we mnie tej ciekawości.
Gdy trafiłam do netu - to był rok 1999, z linka z gazety to odkryłam wówczas jakiś inny, nowy, ciekawy świat.
Byłam podekscytowana i mimo oporów pobiegłam na spotkanie.
I na tamte spotkania chodzę do dziś choć w necie nie spotykalismy się przez parę lat. Kontakty utrzymywalismy meilowe i telefoniczne tylko, ale to wystarczyło by zebrać się czasami w knajpie w Warszawie lub Wrocławiu. Potem powstała Nasza Klasa i stworzyliśmy sobie tam pokoik, ale dawne czasy minęły bezpowrotnie. Owszem, w realu jest tak samo (choć nie ukrywam, że coraz rzadziej), natomiast rozmowy w necie już się nam nie kleją. Z trzema osobami stamtąd bardzo się zaprzyjaźniłam i te przyjaźnie trwają do dziś.

animavilis · Gość

Poldek

Nie, bo ja Was po prostu nie lubie Blue_Light_Colorz_PDT_02

animavilis · Gość

Bobro i tak nie lubi nas bardziej Angel