po 30-tce

Mati · Gość

..więc jak to jest? Niby banał, że zmieniamy się wtedy, kiedy nasz świat się wali. Pominąwszy wiarę, bo czy ta nie powoduje jednak tego, że zmieniamy się, ale tylko na chwilę? Czy zmieniamy się wtedy, kiedy dramat jest tak wielki, tak bardzo boli, że prawie spadamy, że w pewnym momencie nie widzimy już szansy na lepsze, na ratunek (wykorzystując zewnętrzne narzędzia), które mają źródło w tym, co na zewnątrz nas – znaczy, że parząc powierzchownie tracimy tę wiarę? Zmieniamy się ze strachu, że stracimy, to co mamy, co zbudowaliśmy dając z siebie wszystko.. i nagle w obliczu upadku tego wszystkiego uświadamiamy sobie, jak małe to jest.. to zewnętrze.. i dopiero dopada nas świadomość, że siła i źródło zmiany tkwi w nas, wewnątrz.. ale czy ta zmiana nie jest mimo wszystko chwilowa, bo kiedy na gruzowisku starego pojawia się nowe, znowu wracamy do starych nas? Bo taka jest nasza natura? Powierzchowność i dbałość o to, co na zewnątrz? Czy jesteśmy w stanie tak się zmienić, że ta zmiana nagle stanie się fundamentem nowego, czyli zmiana nastąpi w gruncie, na poziomie piwnicy a potem fundamentów? Czy gdyby nasz świat naprawdę stanął w obliczu zagłady, a jego ratunek zależałby tylko od nas, od przemiany spojrzenia.. od tego, że zaczniemy patrzeć sercem, zdałoby to egzamin na przyszłość?
Przykładając banały życia.. Załóżmy np. związek, który się rozpada. Nagle tracimy wszystko, co mamy. Strach, brak poczucia bezpieczeństwa, wizja samotności powoduje, że otwierają nam się oczy na inne aspekty, na inną stronę naszej natury.. więc zmieniamy się poprzez zmianę naszego punktu widzenia, ale czy potrafimy to utrzymać, kiedy wszystko wraca do normy? Kiedy znowu (budując nowy związek lub naprawiając stary) uzyskujemy spokój?
Albo majątek.. nagle tracimy wszystko i zostajemy tylko my.. nadzy.. bez poczucia bezpieczeństwa, stabilizacji, źródła dochodu..
A co się z nami dzieje, kiedy gubimy komputer, czy komórkę z całym naszym dobytkiem i musimy wszystko odkopywać od nowa.. choć to akurat chyba najsłabsza strata, w obliczu innych..
Czy nie lepsze by dla nas było zatem ciągłe życie nad przepaścią, ze świadomością, że w każdej chwili przy najmniejszym błędzie spadniemy.. na zawsze?
Nie wiem, czy rozumiecie o co mi chodzi, bo napisałam to pod wpływem pędzących myśli, ale nie potrafię tego teraz inaczej wyjaśnić, bo każde wyjaśnienie tylko zamuliłoby ten sens o który mi chodzi..

ale czy macie jakieś doświadczenia, które na prawdę wpłynęły na taką dogłębną i trwała przemianę w widzeniu świata, ludzi, siebie a odzwierciedlałoby się w działaniu, w zachowaniu, w relacjach z innymi?

FRIDA · Gość

Będzie krótko i zwięzle. Od zawsze wyznaję pogląd, że ludzie się nie zmieniają, że trzon, kręgosłup naszej osobowości pozostaje zawsze ten sam. Możemy ewentualnie dojrzeć, nabrać dystansu, zmienić stosunek do pewnych spraw, ale pozostaną w nas tendencje, predyspozycje, które mamy w sobie zapisane raz na zawsze. I wielokrotnie nawet pod wpływem tych drastycznych wydarzeń naszego życia, po jakimś czasie wracamy do NASZEJ NORMY, tyko, że niektórzy w wyniku tych drastycznych wydarzeń - błyskawicznie dojrzeją, inni natomiast zupełnie się załamią i polegną.

nudziarz

Frido... a jesli wszystko przemyślisz.. przeanalizujesz w najdrobniejszym szczególe i wjdzie, ze jesteś głupcem ?
Ze ta sytuacja to nie zbieg okoliczności.. nie dopust Boży a Twoja ewidentna wina ?

To chya jedyny przypadek, gdy będe starał się zmienic.
Organicznie nie lubię byc głupcem.
Choc jestem... tylko argumentów by mnie o tym przekonac nie zawsze starcza

FRIDA · Gość

Dlatego, Nudziarzu, po takiej analizie możemy dojrzeć. Nie sądzę, że z głupca, ktoś nagle stanie się mędrcem, nawet, kiedy stanie nad przepaścią. Analiza jakiejś sytuacji, która nas nagle spotkała, może ewentualnie podsunąć nam rozwiązanie - jak wyjść z danej sytuacji, jak sobie w danych okolicznościach poradzić. Takie drastyczne wydarzenia mogą być dla nas dobrą nauką, ale wątpię, żeby zmieniały nas zupełnie i diametralnie.

flykiller · Gość

Mati · Gość

..a co z tymi, którym na skutek drastycznych wydarzeń przestawiły się wartości w hierarchii? I np. z businessmana stał się kochającym naturę aborygenem, żyjącym poza horyzontem i pielącym swoje pomidorki na krańcu świata?

Mati · Gość

flykiller · Gość

FRIDA · Gość

lulka

FRIDA · Gość

anmario

Frida pisze: ludzie się nie zmieniają. Jeżeli to prawda to w sumie nie mam po co żyć.
Ale myślę, że mylisz się Frida. Zacznę od oczywistości. W podręcznikach psychologii jest wiele przykładów ilustrujących zadziwiające zmiany jakie zaobserwowano w ludziach, którzy przeżyli uraz mózgu. Mogę podać wiele przykładów - na życzenie - no bo to syndrom znany tak powszechnie, że w tym momencie nie widzę potrzeby dokumentowania tej tezy faktami. Na teraz myślę, że można przyjąć jako pewnik, że ludzie, kórych mózg został w jakiś sposób zmieniony bywają całkiem innymi niż byli wcześniej. Czyli to możliwe.
Teraz warto zastanowić się czym jest ludzka niezmienność. W czym miałaby się wyrażać? We wciąż takich samych poglądach? A może w schematyźmie reakcji na pewne, podstawowe bodźce? Czy inaczej, w stałości cech motorycznych? Zdefiniowanie niezmienności ujętej w sensie "bycia wciąż takim samym człowiekiem" wydaje mi się niemożliwe.
Do tego dochodzi obserwator - czyli w tym przypadku Ty. "No fajnie" - powiesz - "nauczyłeś się malować chociaż wcześniej nie potrafiłeś porządnie trzymać pędzla, rozróżniasz Edith Piaf od Mirelle Mathieu ale przecież na setkę masz wciąż powyżej 15 sekund. Jesteś dokładnie takim samym człowiekiem jakim byłeś wcześniej".
Ale ktoś inny powie: "Kurcze, to nie ten sam człowiek!".
Myślę, że ludzie wciąż się zmieniają. Te zmiany dokonują się w różnym tempie na różnych płaszczyznach. Niektóre z tych zmian są gwałtowne a inne trwają latami. Dlatego zawsze można powiedzieć - często z wyrzutem: "rany, przecież ty się nic nie zmieniłeś!".
Myślę, że katastrofa o jakiej pisze Mati może bardzo szybko zmienić człowieka w kogoś całkiem innego - ale tylko w niektórych aspektach jego osobowości.
Myślę też, że ludzie wciąż się zmieniają.

annaliza

W ubieglym roku spedzilam ponad tydzien na szpitalnym oddziale w stanie zagrozenia życia. Najdłuższy tydzien w życiu. Nie wiem, czy moi bliscy widza jakas przemiane, bo nie jest to spektakularna zmiana. Nie porzuciłam portfela i nie zaczęłam zbierac punktów, ktore mogłabym wymienic na chleb na Starym Miescie. ani nie założylam hodowli kaczek. Ciagle jestem wredna i zgyzliwa, ale cieszy mnie kazda chwila życia. Każda minuta jest jak prezent..

LampionyZeStarychSloikow

myślę tak samo jak Frida - po 30-tce ludzie się nie zmieniają. co najwyżej pod wpływem jakiegoś wstrząsu są przez pewien czas wytrąceni z równowagi i na ten przykład zaczynają zachowywać się racjonalnie, ale w końcu prędzej, czy później im przechodzi

z tego to na przykład powodu rzadko się zdarza, żeby ludzie, którzy nic nie mają i los się do nich uśmiechnie (przez na przykład dużą wygraną na loterii) byli cos w stanie sensownego z tymi pieniędzmi zrobić - oni je tracą, wcześniej, czy później, tak jak stracili każde (mniejsze) pieniądze jakie zarobili w swoim życiu wcześniej. tutaj przypomina mi się zawsze autentyczna historia jakiejś kobiety w peerelu, której wygrana w loterii wystarczyła na rok mniej więcej, bo wpadła w taki amok, że na dyskoteki do Zakopanego jeździła taksówką

co nie znaczy, że nie zdarzają się wyjatki - życie byłoby zbyt nudne, gdyby nie one

FRIDA · Gość

anmario

Jasne.
Ale przeczytaj, proszę, jeszcze raz co napisałem.

LampionyZeStarychSloikow

lf

Mati · Gość

Taki jeden przykład

[link widoczny dla zalogowanych]

i jakiś drugi

[link widoczny dla zalogowanych]

gdzieś widziałam jeszcze artykuł o ludziach, którzy zamieszkali na totalnym odludziu, żyjąc jak jaskiniowcy.. żyjąc - podkreślam, a nie egzystując.. ale musiałabym go odkopać..

..wygląda na to, że zdolność do przemian, takich solidnych mamy w sobie, może właśnie w genach, kwestia pozostaje taka, że u jednych taka przemiana zachodzi na ‘dobre’ a u innych na chwilę.. Pytanie dlaczego? Czy to rozmiar doświadczonego dramatu ma wpływ na trwałość przemian, a co się z tym wiąże solidny rwetes w głębi ‘trzewi’? Czy predyspozycje?

paj

Wczoraj dowiedziałam się, że w biegu w Warszawie zmarł mąż mojej przyjaciółki. Ilu ludzi biegło, nie wiem..
Ale dlaczego on?
Młody, silny, wysportowany.
Myślę o mojej przyjaciółce. Jak żyć? Czy to zmieni ją? Myślę, że nie. Ona pozostanie sobą, taka jak zawsze..
Tylko jej życie całkiem się zmieni.