po 30-tce

animavilis · Gość

Od lat szamocę się w poszukiwaniu złotego środka między formą a treścią tzw. dobrego wychowania, między chęcią bycia w porządku wobec siebie, a potrzebą zachowania przyzwoitego wizerunku w oczach innych. Momentami, oczywiście. Tylko jest tych momentów więcej i są częstsze, niż bym sobie tego życzyła.
Jak zachować właściwe proporcje i omijać te zdradliwe miejsca, w których tak łatwo wdepnąć w kulturalne g...? Kiedy, buntując się przeciwko przerostowi formy, uchybia się zasadom dobrego wychowania lub, przeciwnie, gdy rezygnuje się z siebie na rzecz reakcji właściwej dla kulturalnego człowieka. I hipokryty.
Oto właśnie, poniedziałkowym rankiem [co już samo w sobie nie nastraja życzliwie do świata], pospiesznie chwytając drzwi windy, wpakowałam się na współpracownicę, mającą brzydką tendencję do obmawiania mnie za plecami. Będąc tak wchodzącą, jak i młodszą, powinnam się przywitać.

Nie powiedzieć dzień dobry? No cóż, chamstwo.

Powiedzieć lodowdatym tonem z nieuprzejmym wyrazem lica? Po co? Subtelniejsza, niż milczenie, odmiana policzka.

Powiedzieć? No cóż, obłuda.

Milczałam. Nie, tym razem nie była to nawet forma wyboru pewnego modelu zachowania. Po prostu dostałam [psychicznego] szczękościsku.

Kasztanka · Gość

- Tylko ze wzgledu na moich rodzicow mowie pani dzien dobry...

Chyba.

ws

ja piewca wieloletni złotego środka
we wszystkim nieomal, po latach rozmaitych działań
do i odśrodkowych, autorytatywnie stwierdzam, że:

polityka złotego środka jest społecznie b. przyzwoita,
a nawet pożądana
i niestety diabelnie nudna,

gdybym umiała, miała naturę głodującego rewolucjonisty,
nawoływałabym do memonetów nie tyle stosowania złotego środka,
ale do radykalnych momentów kompletnego nie stosowania go !

no

Aproxymat

Nie wiem czy ten dylemat jest rozwiązywalny

Zresztą chyba nigdy szczególnie sobie nim głowy nie zawracałem. Staram się do ludzi odnosić życzliwie i przyjaźnie, jeśli im to nie odpowiada, trudno.

bobro

no właśnie... kobieta zawsze będzie kobietą... już gdzieś o tym było pisane... jeszcze mi się nie zdarzyło nie przywitać się z kimś, z kim zwykle się witam; nawet jeśli ten ktoś mi podpadł, to rozmowę zaczynam od "dzień dobry", bo rozmowa (słowami lub pięściami, ale) być musi...

Delta

Bober.... dzień dobry i w ryło? To złoty środek? d'oh!

nudziarz · Gość

Przyznam iz zostalem tak "wytresowany" w dziecinstwie, iz witam sie absolutnie bezmyslnie z kazdym kogo mialem okazje poznać czy kilkukrotnie zobaczyc.
Wiecej.. odczuwalbym wrecz fizyczny ból, gdybym z jakichkolwiek przyczym nie dokonal tego rytuału.
Ten - jak i inne podobne problemy są mi zupelnie obce.

"Azor podaj lape" zawsze zwycieza .

melpomena

Jak znam i wypada powiedzieć "dzień dobry" - mówię. To już jest takie automatyczne. Nawet jeśli nie cierpię tej osoby. Po prostu wypada... Zdarza się, że kilka razy dziennie tej samej osobie. Tak samo mówię "przepraszam" jak na kogoś wejdę albo coś w tym stylu. Do tego stopnia jest to odruch, że mówię to do moich psów, a kiedyś na taką betonową kolumnę w księgarni wpadłam, to też przeprosiłam.

Problem mam z podawaniem ręki. Nie życzę sobie podawać komuś ręki, że nie wspomnę o ceremonialnym calowaniu powietrza koło uszu. Nie cierpię tego i nie chcę tego robić, ale co mam robić, jak ktoś wyciąga tę rekę i czeka a czas mija? Udaję że nie widzę, gadam albo coś, ale czasami nie mam wyjścia...

animavilis · Gość

Bobro, ja się zwyczajowo z nią nie witam i nie rozmawiam - nie pracujemy ze sobą, tylko w tym samym budynku i znamy się z widzenia.

Mel, automatycznie to ja dostaję szczękościsku

Naprawdę, nawet chyba chciałam być grzeczna. Po prostu nie mogłam tego powiedzieć.
Zresztą, mniejsza z tym.

Może to sprawiać wrażenie, jakbym robiła z igły widły, ale nie rozważam pół dnia, czy słusznie zrobiłam nie witając się z kimś. I nie jest to również kwestia życzliwości lub jej braku wobec ludzi, choć, oczywiście, nie można jej odmówić pewnego znaczenia.
Chodzi mi raczej o nieskończenie wiele drobiazgów, niuansów, które od czasu do czasu leciutko uwierają, powodując nieznaczny dyskomfort - nie na tyle silny, by poświęcać mu szczególną uwagę, ale na tyle zauważalny, aby zaznać mglistego uczucia niesmaku czy irytacji.
Iść w czerni na ostatnie pożegnanie bliskiej osoby, która szczerze nie znosiła mojego widoku w tym kolorze? Pozwolić całować się w dłoń, jeśli mierzi mnie ten zwyczaj? Nie palić na ulicy, skoro mam ochotę zrobić to natychmiast, nie czekając na lepsze miejsce i czas? Odklepać po raz trzydziesty na śledziku "zdrowych i pogodnych", choć nie słucha tego ani adresat, ani nawet życzący nie słucha już sam siebie... itp, itd.

melpomena

Napisałam kobylasty post i mi go zjadło...
Ech, zła jestem, ale trudno. Napiszę krótko - Anima, myślałam, że conajmniej biurka macie obok siebie. A skoro tak nie jest, to miej to gdzieś.

bobro

no właśnie... wiele osób już mnie przeklęło, że za dużo mam gdzieś... ale to oni mnie, a nie ja siebie

Seeni

Jak kogośnie lubię, to nie mówię "dzień dobry" ( bo wcale nie życzę dobrego dnia) tylko "witam".
To jest efekt wielogodzinnych przymyśliwań. Powaga. Identyczny dylemat mnie kiedyś męczył.
Konsekwentnie nie mówię takim ludziom "do widzenia" tylko "żegnam".
"Żegnam" wprawia mnie w wyjątkowo dobry humor

franek kimono

u mnie z wiekiem nasilają się dwie starategie,
pierwsza konformistyczno-pragmatyczna, czyli idę w czerni na pogrzeb licząc się z uczuciami tych co żyją.
druga jest swoistą odmianą rżnięcia głupa, dodam, że stosuję ją często:
generalnie polega na nie wchodzeniu w interakcje, poprzez symulowanie roztargnienia, czyli udaję, że nie zauważam jakiejś osoby, sytuacji, bo wiem, że jest prawdopodobne, iż wiele innych osób na moim miejscu by je autentycznie przeoczyło:
więc:
nie mówię nie lubianej kobiecie dzień dobry bo własnie się zamyśliłam wchodząc do windy,
na obiadach rodzinnych (cotygodniowych i dodam, że na prawdę w licznym gronie) skupiam się choć na chwilę na swoim kotlecie, choć widzę kątem swego sokolego oka, że dla odmiany drugi brat mego męża chciałby sałaty która stoi koło mnie.
podczas śledzia w pracy składam życzenia trzem ulubionym osobom - na co nawet mam ochotę, do reszty kiwam głową z usmiechem po czym rzucam się na rybki, skupiając na nich całą swoją uwagę, tudzież po jakimś czasie na rozmowie z kimś ciekawym (więc uważam, że mam prawo nie zauważać dołączających na imrezę).
Wiem, efekt jest taki, że wychodzę na niezbyt rozgarniętą lub zarozumiałą introwertyczkę/gbura, ale nikt się za bardzo nie przyczepi

,
a ci co znają i na których mi zalezy i tak już są w większości uwiedzeni

melpomena

slepa i brzydka

ja musze zaczac mowic dzien dobry dyrektorowi; codziennie go mijam, ale jakos tak mi glupio, bo on zapewne nie ma zielonego pojecia kim jestem. z drugiej strony, nie mam oporow przed mowieniem dzien dobry pewnemu lekarzowi, ktory absolutnie mnie nie kojarzy, ale bardzo dobrze zna moich rodzicow. dziwne to, ale co zrobic. jutro sie przelamie i o ile znowu minie mnie dyrektor, chlapne zaraz dzien dobry, a co mi tam. niech mnie zacznie rozpoznawac!

w kwestii osob nielubianych, odnosnie ktorych jestesmy pewni, ze sa nam nieprzychylne; no coz, jest jedna taka osoba (wlasciwie dwie, ale drugiej nie bedzie mi juz dane ogladac), o ktorej mysle niechetnie, mowie niechetnie i wspominam niechetnie, jednakze wiem, ze w sytuacji kryzysowej - tzn. naglego spotkania, mowie to pieprzone dzien dobry i nawet tego mocno zycze... zdaje sobie bowiem sprawe, ze charakter tej osoby (zawistno-podle-zascianko-intrygancki) i tak nie pozwoli jej na dobre spedzenie chocby jednego dnia.

ostatnie z wymienionych dzien dobry jest wlasciwie najmilsze memu sercu.

przepraszam za chaos

teraz

ja tam nie mam takich problemów, mało mnie to obchodzi, czy ktoś mnie lubi, czy nie, więc mówię dzień dobry wszystkim, a z tymi, których lubię, witam się z większym zaangażowaniem,
i to mój złoty środek

slepa i brzydka

moim zlotym srodkiem jest z nikim nie witac sie zaangazowaniem, i tez sie sprawdza

Tolek_Banan

Aproxymat

Ale Anima zapewne odczuwa wewnętrzny dyskomfort. Bo chciałaby być grzeczna i uprzejma, a to czasem jest trudne w praktyce wobec osób, których się nie lubi. Tak jak napisała, to są drobiazgi, które gdzieś uwierają człowieka. Można je ignorować (i ja tak robię), ale jak ktoś jest bardziej wrażliwy, to nie jest to dla niego takie łatwe. No i dużo zależy od otoczenia. Teraz pracuję sam i właściwie najczęściej to dzień dobry w pracy mogę powiedzieć sam do siebie - ewentualnie wpisać się tu w szałtboksie

Ale pracowałem też w firmie, gdzie wszyscy byli ze sobą skłóceni i toczyli jakieś wielopoziomowe skomplikowane intrygi, których nie byłem w stanie pojąć - i miałem problem, bo nie obchodziło mnie to specjalnie i nie zamierzałem stanąć po niczyjej stronie, więc w sumie stałem się takim outsiderem, z którym nikt nie chciał gadać i nikt mu nie ufał. Na szczęście tamtą pracę szybko skończyłem i podobne historie już mi się nie przydarzały.

Pasztet · Gość

Anima, jesli odczuwasz dyskomfort spotykajac obrabiaczke Twojej dupy, to czemu korzystajac z okazji napatoczenia sie na nia w windzie nie wyglosisz jakiegos zgrabnego tekstu, np. "Ooo, wlasnie mialam z Toba porozmawiac. To nierozsadne obgadywac mnie w obecnosci innych, przeciez takie rzeczy zawsze wychodza na jaw."
I usmiech.

Pozniej to tamta pani bedzie odczuwala dyskomfort wpadajac na Ciebie w windzie, a Ty bedziesz mogla z szerokim, demonstracyjnym usmiechem mowic jej "dzien dobry". Tym glosniej i tym natarczywiej, im bardziej bedzie udawac, ze Cie nie widzi.