po 30-tce

paj

No właśnie bodźce zewnętrzne.
Jakie otrzymują dorastający.
Mówię do syna; ważne, abyś był uczciwy.
A on mi odpowiada; a Sebek powiedział, że chce byc szefem gangu złodzieji.
Oglądamy razem tv, a on mówi, że ten telewizor jest jak donozaur.
Itd itp.
Trzeba miec twardą d............ , aby wybronic dorastających przed głupimi wzorcami.
Oczywiście, że jest szansa dla nich, że w wieku 20 lat znają oprocentowanie kredytów, jak lokowac kasę.
Ale jeśli tego nie potrafią?
Są nieudacznikami?
Społeczeństwo ich równolatków jest okrutne, dużo bardziej krytyczne i drastyczne.
A to budzi więcej frustracji.
Nie wszyscy sobie z tym radzą.

rosegreta · Gość

Nie wiem kto jest szczęśliwszy czy ten co ma czy ten co nie ma. Myślę, ze to zalezy od podejścia danego człowieka.
Pamiętam czasy PRL, bo jestem już, hymm, pełnoletnia. Byly beztroskie bo byłam dzieckiem, ale wcale bym ich nie chciała. Kolejki, kolejki kolejki, kartki. Cukierki robiłyśmy sobie same, po kryjomu topiąc tak trudno zdobyty cukier. Buty - kolejka, papier toaletowy - kolejka. Nie straszcie mnie. Stałam pamiętam za margaryną kiedyś. Ej, na półkach był tylko ocet, a ciuchy kupowało się od tych co przyjeżdżali z wycieczek zagranicznych. Bo modne były wycieczki handlowe do Turcji.
Nie jest łatwo obecnie, kredyt, chore dziecko, dorastające dziecko, ogrzewanie gazowe, ale jakoś sobie radzimy.
Jak sobie radzi moje dziecko- hym, nie zauważyłam, żeby bylo jakieś sfrustrowane. Owszem wie, że nie dostanie nowej "wypasionej komórki" bo ma taką fanaberie. W sumie nawet się specjalnie nie awanturuje. Wie, ze jak chce jechac na wycieczkę klasową, to musi trochę sama przyoszczędzić z kieszonkowego (ograniczyć wyjścia na pizze, i kupowania kolejnej nie potrzebnej pierdoły).
Tak jak Anima zgodzę się z tym, że młodzież sobie świetnie daje rade w tych czasach, bo oni nie znają innych.
A zazdrość, ludzka zawiść, pęd żeby miec więcej, lepiej to chyba zawsze była.

I nie gotuję zupek sama, bo nie znam pochodzenia marchewki, którą kupuję, a wierzę, ze te w słoiczkach sa przebadane.
Piersią chciałam karmić, gdzyż to naprawdę jest wygodne (bez wyparzania butelek, gotowania wody, babrania się w brejkach, zalewania ławy mlekiem), niestety z pewnych przyczyn nie mam takiej mozliwości.
Każdy ma wybór, a każda matka wie (prawie każda) co dla jej dziecka jest najlepsze.

slepa i brzydka

Seeni

Zasadniczo nie sadzę, zeby moje dziecki zapamiętały okres dzieciństwa i dorastania jako ohydny stres, spowodowany brakiem poświęconego im czasu i brakami finansowymi.
Pieniędzy nigdy nie było u nas w nadmiarze- starczało i tyle, czasem z rarytasem, czasem bez. Na wakacje za granicę jeżdzę od pięciu lat. No i niestety jest to kwestia wyboru: nowa pralka lub wakacje, nowy telewizor- lub wakacje. Na jedno i drugie nie starcza. Jeżdże, gdyż urlop mam raz w roku i potrzebuję gwarancji dobrej pogody. Jako, że potrzebuję takze gwarancji miłego spędzenia czasu dzieci za granicę nie zabieram- jadą w tym czasie na obozy miejscowe. Raz pojechały z nami, ale doprawdy nikt się nie chciał nimi zająć.
Dziewczyny sa już starawe i perspektywa spędzania czasu z rodzicami jest dla nich mało rajcujaca. Kiedy były mniejsze jezdziliśmy z nimi na miejscowe Kaszuby, urokliwe jak cholera, ciagnac ze soba zawsze dodatkowe dzieci( koleżanki) jakies tłumy ciotek z dziecmi własnymi, czasem dziadków. Czasami trzeba było wynajmować dwa domy- tyle luda było. Letnie wakacje w pełni oddaje pewna fotografia zatytułowana" Węsiory 2000" Na pomoście stoi banda dzieciaków w róznym wieku w liczbie 19 sztuk. Starzy juz się nie zmiescili.
Osobiście okres dzieciństwa swoich córek wspominam bardzo miło, jako ciąg nieustannych wyjść, grilów, ognisk, wypraw na plazę, siekania warzyw na surówki, rzucania ruskimi pierogami do celu, imprez tematycznych, karnawałowych przyjęć. Nie używałam słoiczków gerbera, w sobote zawsze pachniało szarlotką a na choince wisiały ozdoby radosnej twórczosci dziecięcej( i rodzicielskiej też) Ohydnie tęsknię za tymi czasami. W ewentualnych wnukach upatruję jedynych plusów starości.

Seeni

Aha- co do tych słoiczków gerbera czy bobo vita to ich nie używałam, nie dlatego, że taka ze mnie super matka, tylko z tego powodu, że moje dzieci nie chciały tego w ogóle żryć. ( mimo prób) Używałam za to namiętnie pampersów i to jeszcze w tych czasach, kiedy można je było kupić w aptece tylko czasami a te lepsiejsze to tylko w peweksie. Taki był ze mnie leń w kwestii prania i prasowania tetry

zgredziora

letnisztorm

Moje dzieci jadły zupy w słoiczkach, ale zasadniczo jako przekąskę, dla Radka były stanowczo za małe, musiałby zjeść z pięć, a Julia od najmłodszych lat domagała się jedzenia z nami a że spędzała czas u mojej mamy ( gdy ja wyrodna matka chadzałam do pracy ) która gotuje dietetycznie , nie było problemu.

.

.., moim zdaniem, najgorsze jest zjawisko, braku wpajania odroczonej gratyfikacji.., kiedyś nam mówiono np. ucz się a za kilka lat będziesz zbierał owoce swojego wysiłku.., chcesz jechać na wakacje, to odkładaj itd..., uczono nas czekać.., obecnie wszystko musi być natychmiast, już, teraz.., przy takim podejściu, brak czegoś prowadzi do stresu.., dlatego ludzie zadłużają się by spełnić te swoje zachcianki.., albo wchodzą w konflikt z prawem, by łatwiej, szybciej osiągnąć "nagrodę".., jednak jak tak czasem powrócę wspomnieniami do "zamierzchłych okupacyjnych" czasów, to z przyjemnością wspominam radość jaką wywoływała zwykła pomarańcza, którą dostawało się w prezencie pod choinkę.., albo kupione za uzbierane i okupione wyrzeczeniami spodnie w Pewex-ie.. Anxious

slepa i brzydka

kurde, mnie do teraz zapach obieranej pomaranczy w lecie przywodzi na mysl Boze Narodzenie!

paj

No właśnie.
Bo teraz z mediów słychac; wystarczy 1zł, masz telefon.
Wystarczy 300zł, masz nowe auto.
Itd.
No i taki 10-12 latek jest pewien, że wystarczy tylko tyle.
Nie ma umiejętności myślenia perspektywicznego, planowania.
Jest bombardowany info; już, za chwilę, możesz miec.
I nie chce czekac.
Nie potrafi.
Oczywiście; rolą dorosłych, rodziców jest tłumaczyc, uczyc.
Gorzej, jeśli wali się ta składanka.
Wrócę do początku.
Usłyszałam opowieśc o znajomych; domy, wakacje, potężna firma (dawali pracę ponad 150 osobom).
Żyli dośc stabilnie od lat.
Nie ma dzisiaj nic.
Komornicy, niezapłacone ZUSY.
Zawał serca.
Koniec.
Koniec?
Cena kryzysu?
Zawalił się spokój dzieci.
I nie tylko.
Bardzo im współczuję.
I wiem, że boleśnie się spada z wysokiego konia.

Mati.

Ciężko mi teraz pozbierać treściwe myśli..
Julka zapytała mnie ostatnio kiedy zamieszkamy w lesie, bo bardzo tego chce. Rozpłakałam się tylko i odpowiedziałam, że nie wiem jeszcze. Na co Ona mi powiedziała 'ale obiecaj, że to zrobimy'. Dla niej to właśnie jest ta ziemia przeze mnie obiecana. Dla mnie zresztą też.

paj

Mati.

Formalny

Myśl, która nasuwa się ptzy czytaniu wszystkich wypowiedzi jest taka, że przyt kształtowaniu opinii o obecnym życiu bardzo wiele zależy od punktu odniesienia. Hower ironicznie, ale trafnie to wskazał.
Gdy czytam o kryteriach, Gerber czy pierś, pampersy czy pieluchy, to takie skojarzenie nasuwa się samo. Jak zorientowałem się już, jestem najstarszy z tutaj piszących, więc siłą rzeczy moje punkty odniesienia są różnią się. Moje dzieciństwo przypadające na wczesne powojenne lata, to czas starości. Matka mając nas trójkę owdowiała, krótko po moim urodzeniu się. Nie miała nawet śladu możliwości zastanawiania się nad "Gerber czy Pampersy". Mając bardzo złe punkty za pochodzenie i w dodatku duszę artystki oraz przyzwyczajenia, że prozaicznymi czynnościami powinna zajmować się służąca, nie mogła znaleźć pracy. Znam więc ja i moje rodzeństwo "smak" głodu i gniew, gdy widzę wyrzucony chleb. Dzieciństwo wypełniło często w miejsce obiadu czytanie o sławnych przodkach i prawda, że pieniądze to rzecz ulotna i nie mogą byc protezą innych niedoskonałości. To było zafascynowanie literaturą, historią, archeologią. Często to one pozwalały zapomnieć o nie zjedzonej kolacji.
Gdy pojawili się moi synowie stać mnie było już na wiele. Udało mi się jednak nauczyć ich, że wcale nie muszą być najlepszego wsród znajomych samochodu, nie muszą wyjeżdżać za granice na modne w tym momencie wakacje żeby móc o tym powiedzieć na spotkaniu ze znajomymi. Moze dlatego obaj osiągnęli wiele więcej niż ich rówieśnicy, a przede wszystkim nie są cierpią z tego powodu, że mając 3 letni model Audi lub 5 letniego Mercedesa nie mają Porsche jak sąsiad. Obaj też, gdy biorą kredyt - np. na dom, obliczają najpierw swoje realne możliwości, a nie swoje ochoty na zdobycie wszystkiego, co mają inni.
Ich dzieciństwo też przypadało na czasy przedgerberowe i przedpampersowe. Tak - takie czasy były...

I nie cierpię z tego powodu, że co wieczór prałem i pięciokrotnie płukałem 40 pieluch kupionych na kartki, a także, że trzeba było przecierać marchewki itp... To daje - moim zdaniem, właściwy punkt odniesienia i pozwala jeździć na wczasy w miejsca, kóre wydają się być interesujące, a nie po prostu modne. Pozwala też jeździć samochodem, który jest wygodny i spełnia wszystkie kryteria użyteczności, a nie wybieranym by kłuć w oczy sasiadów. Dlatego nie żałuję większości tych ludzi, którzy cierpią tylko dlatego, ze ich punkt odniesienia przewyższa absurdalnie ich możliwości, a odpowiada jedynie wybujałym żądzom POSIADANIA.
Wbrew wszystkiemu, znalezienie mądrego punktu odniesienia dla realizacji swoich marzeń jest najistotniejsze, ale jak widać często dla wielu osób trudne.

paj

paj

Ps.
Nie szkoda tych 5 lat.

To też była nauka.

slepa i brzydka