po 30-tce

animavilis · Gość

Uderzyło mnie w artykule, który przeczytałam przed chwilą, zdanie o bardzo uniwersalnym charakterze:
Nie budzi w człowieku nieszczęścia coś, czego w ogóle się nie zna, nie chce, nie pragnie, nie rozumie.
Może to dobry przyczynek do rozmowy o tym, dlaczego tak często czujemy się uprawnieni do przejawów współczucia, ubolewania, żalu, litości wobec osób, które tych uczuć w ogóle nie potrzebują, przypisując im emocje właściwe dla większości, a więc te, które powinny, w naszym mniemaniu, być odczuwane.

slepa i brzydka

czuje tutaj pewien odwet

famka_

bynajmniej , nie czuje sie uprawniona do przejawiania współczucia, żalu, litości, ubolewania i wszystkiego innego ... i tego nie robię
staram sie natomiast wyczuć "daną" sytuację i spróbować starac się do niej dostosować , czyli nie heham sie na pogrzebie, nie leję łez na ślubach , nie ekscytuję sie nowym kotem sąsiadów , i ubolewam że pies który wyje mi za oknem gdzieś przepadł

litowanie się i próbowanie na siłę udowodniać innym że coś mnie poruszyło i że wiem co to znaczy uważam że własnie w tym momencie jest ......................

godne politowania ,
staram się poprostu zrozumieć

ale to może tylko ja tak mam

letnisztorm

Nie wiem Anima czy do końca dobrze cię rozumię. Tyle teraz się słyszy o empati a wg tego co piszesz w pewnych przypadkach jest ona stosowana " na wyrost".Tak ?

Może podałabyś jakieś przykłady Anxious

lulka

Nie budzi w człowieku nieszczęścia coś, czego w ogóle się nie zna, nie chce, nie pragnie, nie rozumie.

Szczęścia też nie budzi. Takie coś.

Seeni

Ot zwyczajnie jak ze wszystkim. Reagujemy tak, jak chcielibyśmy żeby inni reagowali wobec nas. Mierzę swoją miarką. Jeżeli potworna dziura w ukochanej sukience jest życiową tragedia dla mnie, zapłaczę nad losem każdej istoty ze zniszczoną sukienką. W innym przypadku rzucę : nie mazgaj- nie ma o co.

kojot

famka_

kojot

Kewa

famka_

"nie każdego" Blue_Light_Colorz_PDT_06

lulka

Wielu ludziom człowiek stara się dogodzić.
Niewielu udaje się dogodzić.
Albo odwrotnie - dogadzamy tym, którzy chcą byśmy im dogadzali.
Stąd tyle wokół animozji, złości, niezrozumienia.
Taki normalny świat - wciąż tylko z garstką kochanych, czy tam lubianych, której nie da się rozszerzyć. Bo albo my źle rozumiemy, albo oni.
Nie czujemy się wzajemnie, nadajemy na innych falach.
Łatwo natomiast współczuć, użalać lub cieszyć się z komś kto jest nam ( i my jemu) nieznany. Choćby tym wszystkim nieszczęśnikom i szczęśnikom, których znamy tylko z mediów. Taki tam krótki, płytki żal lub radość.

animavilis · Gość

lulka

slepa i brzydka

co slepa miala na mysli? bardzo ciezko wlasciwie odpowiedziec na to pytanie

a tak powaznie, to uwazam ten temat na pewna odpowiedz na temeat Ogoniastego, dot. zalu z powodu krzywd dziejacych sie innym. teraz jednak, kiedy rozwinelas, ze chodzi o wmawianie innym, co jest dla nich najlepsze, to podam pewien przyklad, ktory poniekad pasuje do tematu o aseksualnych Anxious

jak powiedzialam kiedys pewnemu chlopakowi, ze nie czuje pociagu seksualnego (nie dadawalam, ze akurat do niego) to usluszalam, ze mam w takim razie powazny problem. szybko go oswiecilam, ze to jest w gruncie rzeczy JEGO problem, bo ja sie bez tego pociagu swietnie czuje i nie odczuwam z tego tytulu zadnych brakow. moze nie ma sensu przejmowac sie i tlumaczyc po stokroc, ze moje braki, o ile w zaden sposob mi nie przeszkadzaja i nie odczuwam nawet zadnej potrzeby kompensaty, w rzeczywistosci zadnymi brakami nie sa.

animavilis · Gość

Sensu nie ma, ale to strasznie wkurzające, kiedy insynuuje ci się jakieś braki, których nie masz, bo ich nie odczuwasz i w ogóle nie zaprzątają twojej uwagi

(znaczy, moje i mojej, bo mnie wkurza)

slepa i brzydka

a moze sie tak wkurzasz, bo jestes bliska temu, aby dac sie przekonac? Tongue out (1)

animavilis · Gość

Nie, chyba działa to na mnie nawet odwrotnie.
Prawdopodobnie irytują mnie podobne sytuacje tak bardzo, bo odczuwam je jako ingerencję w moje życie. Absolutnie nieuprawnioną.

Rozumiem ocenę czyjejś osoby (bo sama oceniam, to nieuniknione): jesteś taka a taka. Ta ocena, w mojej, z kolei, ocenie, może być błędna, ale uważam, że ktoś ma do niej prawo.
Natomiast nie cierpię uzurpowania sobie prawa "bycia mną" i oceniania mnie, z perspektywy mnie samej! To absurd.

animavilis · Gość

Inny przykład, żeby odejść od moich bolączek:
skłonni jesteśmy powiedzieć o niewidomym od urodzenia "biedny człowiek". Pewnie, w tym akurat przypadku, nasze współczucie może być zupełnie szczere i nie podszyte złośliwością, czy jakimkolwiek innym negatywnym odczuciem. Jest też zrozumiałe - z perspektywy widzącego to straszne kalectwo. Ale czy człowiek, który nie widział nigdy, musi się czuć z tego powodu nieszczęśliwy (tak jak to sobie wyobrażamy)? czy wreszcie, gdy takie słowa padają z ust np. kasjerki - rozwódki na temat niewidomego, który świetnie zarabia, ma szczęśliwe życie rodzinne i jest człowiekiem bardziej spełnionym niż niejeden pełnosprawny, mają jakikolwiek sens i nie brzmią żałośnie?

illunga

Dla mnie klasycznym przykładem takiego wylewania się emocjonalnego jest chwalenie cudzych dzieci. Własne mi wystarczą. Nad cudzymi mogę ale nie muszę. A sytuacje czasem są takie, że wypadałoby. Nie lubię sutuacji, kiedy wypadałoby.
Krzywda dziecka poruszy mnie zawsze, ale nie roztkliwianie się nad każdym wózkiem.
I wkurzające jest głównie to, że jeśli się wyartykuuje takowe poglądy, to zwykle współpatrzący zioną świętym oburzeniem, no bo jak tak można.