po 30-tce

Seeni

sądzę zwyczajnie, że nie posiadasz żadnych zdjęć, podobnie jak większość tworów li i jedynie wirtualnych. Angel

bobro

szyderca

Aproxymat

Ponieważ większość osób na forum nie przedstawia swoich zdjęć, więc można byłoby je uznać za wirtualne tylko. Już nie mnóżmy podejrzeń i ekscentrycznych hipotez.

Seeni

Aproxymat

Akurat błyszczące twarze to na zdjęciach rzecz zupełnie normalna.

szyderca

zawsze można zmatować papierem ściernym

zadziora · Gość

szyderca

zadziora · Gość

szyderca

ciesze sie... zbieraj rachunki za te literki to przy wyjezdzie z UE bedziesz mogla dostac zwrot VATu

lulka

Trudno jest zapomnieć i wybaczyć bo odchodząca przyjaźń bardzo boli.
Bardzo. Chęć zemsty szarpie Twoją zranioną duszę, zemsta ją rozdziera.
Weź więc ją w swoje dłonie i utul. Daj wytchnąć i zapomnieć.
I nie krzywdź jej dłużej.

Ps. Miłego dnia wszystkim życzę.

Mii

Zemsty?
Po stracie przyjaźni nie odczuwałam chęci zemsty...tylko rozczarowanie i żal...żal do siebie, że dałam się wykorzytywać, ale teraz wiem, że to było dobre doświadczenie...ubrałam sie w kombinezon ochronny taki nieprzepuszczający przyjaźni...z tym, że dla mnie przyjaźń jest naprawdę bardzo głębokim uczuciem....kiedy sie przyjaźnilam oddawałam się w całości...a najbardziej cenię sobie lojalnośc....ta lojalność została zdeptana...i nastapił koniec.

slepa i brzydka

nie przypominam sobie kiedy ostatnio odczuwalam zadze zemsty...

Mii

Zemsta z mojej strony na osobie ktora mnie zawiodła...zawiodła na całej linii byłaby zbyt dużym wysiłkiem ku temu kto na niego jużnie zasługuje.

slepa i brzydka

no wlasnie, Ojciec zawsze mnie uczyl, ze najwieksza kara wobec kogos kto nas zawiodl, oszukal, kpil z nas czy cos to obojetnosc wobec tej osoby.

rrruda

czytam Wasze wypowiedzi i postanowiłam się dołączyć.
Jestem na etapie zaczynania życia od nowa. Właśnie z powodu "zapomnieć, wybaczyć". Nie trudno domyślić się, że chodzi o związek i zdradę. Przez kilka lat mój partner robił pewne niezbyt fajne rzeczy, ja się łudziłam, że to po raz ostatni. Chciałam wierzyć a jednocześnie ciągle pamiętałam to co zrobił złego. Okazuje się, że dużo można znieść. Oczywiście w trakcie jakiś kłótni nie mogłam się powstrzymać i wypominałam. Pewnie nie było to właściwe, ale gdzieś we mnie siedziała ta zadra. Może właśnie wypominając przyczyniałam się w jakimś stopniu do tego co rozbił złego. Możecie zapytać to dlaczego to ciągnęłaś. Otóż teraz już wiem - bo chciałam wierzyć, bo się łudziłam. Bo nie chciało do mnie dotrzeć, że może to skończyć się tak banalnie (zwłaszcza, że rozwiodłam się dla niego). Teraz kiedy jestem już sama i staram się na zimno ocenić sytuację wiem, że dobrze zrobiłam rozstając się, ale tęsknota jest straszna. Okazuje się, że moja pamięć, mózg (przynajmniej jego resztki) wypierają powody dla których to się stało. Nie pamiętam bólu jaki zadawał mi partner swoim zachowaniem, że nie odpowiadała mi wizja związku jaką on miał. Po prostu tak za nim tęsknię i nie mogę się odnaleźć, że gdyby chciał wrócić to nie wiem czy bym się nie złamała. Było by to oczywiście bez sensu.
Nie ma we mnie wściekłości, chęci zemsty czy dokuczenia mu. Może to przyjdzie z czasem. Może to będzie kolejny etap przeżywania rozstania. Z drugiej strony nie wiem czy to coś zmieni.
Jestem niestety osobą pamiętliwą i w trakcie trwania związku często różne rzeczy wypominałam, teraz jest inaczej.
Co do wybaczania w układach o mniejszym natężeniu emocjonalnym (praca, znajomi itd.) to nielojalność, dwulicowość jest dla mnie powodem do znaczącego ochłodzenia stosunków lub nawet zakończenia znajomości.