po 30-tce

Kewa

Piękny wiersz o psiej duszy. Nadal tęsknię za moim psiakiem placz

chociaż mam teraz innego Całkiem innego, bo wszystko mi przypominało Olusia. Co ciekawe nie podobają mi się posokowce, a mój był najpiękniejszy. Teraz mam shihtzu i właściwie to powinien być pies-maskotka [-X Nic bardziej mylnego. To mały złośnik, indywidualista. Powinien uwielbiać czesanie, bo jest do tego wymarzonym obiektem, ale on zmyka jak tylko złapię za grzebień i nożyczki. Też go kocham, ale już bardziej ostrożnie.
Angel

Dom bez psa wydaje mi się pusty. Już bardziej pasuje mi dom bez dzieci oops

rosegreta · Gość

rosegreta · Gość

Pewnego razu moja siostra zrobiła naszemu ojcu kanapki z wędliną. Przychodzi do kuchni a zostały same kanapki bez wędliny. Trochę zdenerwowana moja siostra mówi : tatko, przecież jakbyś powiedział nie robiłabym kanapek tylko dałabym ci samą wedlinkę.
Tato zdziwiony odpowiada : ale przecież nic nie zjadłem, w kuchni na stole tylko stał suchy chleb.
Oczywiście ta szelma ruda z ciągnęła wędlinę z wszystkich kanapek i to tak delikatnie, że nie naruszył w ogole konstrukcji kanapek.
Zrobił to tylko raz, o gromy poszły w jego stronę. Kapnęłam się, ze to on, bo ładnie spał jak nigdy w swoim koszyku.
Później mogłam jeść w jego towarzystwie, nigdy nawet nie próbował patrzeć moją stronę. Nie prosił, chyba, ze chodziło o rzucanie piłeczki. Tą bez przerwy mi przynosił i kład na kolana, albo wsadzał do ręki.
Wiele rzeczy potrafił.
Nawet potrafił chować się przede mną. Kombinował nieźle jak każdy jamnik, nieraz zadziwił weterynarza. Szczególnie jak udawał, ze interesują go zapachy w gabinecie, a kontem oka zerkał na drzwi, aby przy sposobności dać nura z gabinetu. Na szczęście wyczuwałam już ten wzrok kombinatorski. Zwężały mu się te migdałki.

rosegreta · Gość

I ciąg dalszy wspomnień.
Na mojego psa mówiliśmy Francuz, chociaż wabił się Filip. Bo oczywiście wyskoczył jak Filip z konopi.
Francuz, bo lubił jeść ślimaki. Takie zwykłe winniczki. Zjadał je łącznie ze skorupką. Przy czym było wiadomo, że skonsumował właśnie ślimaka, ponieważ strasznie się przy tym ślinił i robiła mu się z piany taka broda. Wyglądał trochę jak Mikołaj z biała brodą.
W ogrodzie nie mieliśmy za to ślimaków. Ścigał się z moim dzieckiem. Nie, ona nie jadła ślimaków tylko bawiła się w przedszkole dla ślimaków. W jej przedszkolu były bezpieczne. Broniła ich przed psem łopatką do piasku. Nikomu się krzywda nie działa. Oni się uwielbiali nawzajem. Przy czym wzajemnie sobie dokuczali. Filip zabierał jej zabawki, a ona go ganiała, odgrażając mu się właśnie tą łopatką. Poza winniczkami nikt nie ucierpiał.