po 30-tce

ws

hm, a co rozumiesz przez doskonałość ?
i po co dążyć do czegoś, czego nie ma ?

Mati.

W mojej ocenie doskonałość jest wtedy, kiedy lepiej już być nie może. Doskonały jest ideał (np. 90-60-90

) doskonały jest absolut.. coś bez braków, bez wad, dokończone, stanowiące jedną, spójną całość.

Po co do niej dążyć? Żeby nie siedzieć na tyłku, żeby nie spocząć na laurach, żeby mieć jakiś cel, którego realizacja Cię uszlachetnia, żeby [link widoczny dla zalogowanych] nad sobą i swoimi słabościami a nie poddawać się im, żeby stawać się lepszym. Można zaakceptować swoje wady i dzięki temu nie dołować się nimi wtedy, kiedy Ci nie idzie.. Ale taka akceptacja nie wyklucza chęci zmian. Może faktycznie nie ma to sensu. Może wygodniej i lepiej byłoby po prostu być takim jakim się jest i nic nie zmieniać, nie kombinować.. ale ... heh.. ale ja - osobiście - tak nie chcę. Widzę sens w takiej pracy. Inaczej nie wiem jak to wyjaśnić. Takie dążenie nie wyklucza innych kwestii. Nie wyklucza życia chwilą, powoduje tylko, że w każdej chwili starasz się najlepiej jak potrafisz, myślisz o tym i dzięki temu faktycznie taką chwilę przeżywasz.

ws

z jednej strony zawsze podobno można lepiej,
z drugiej lepsze bywa wrogiem dobrego,

90/60/90 to kanon, a nie doskonałość, a znów dla wielu, to nie ma wartości,
zatem ta doskonałość wydaje się w Twoich słowach dość subiektywnym "celem"

jeśli zaś jest subiektywna, to nie można mierzyć tą miarą, bo to co dla Ciebie będzie szczytem doskonałości, dla kogoś zaledwie może być nędznym półmetkiem, ergo wielce to frustrujące dla człowieka, czy aby nie podcinające skrzydeł w swym nieodłącznym ocenianiu na każdym kroku, ocenianiu siebie samego, ocenianiu innych, na dodatek własną miarą

wydaje się nie generować radości, wydaje się być powołana li tylko po to by człek wiecznie był spięty, wiecznie nie dość dobry, nigdy nie syty, nie prowadzi do szczęścia jak tak na to patrzę

zapytam jeszcze raz, skoro absolut, który nie istnieje, to po co się zadręczać w dążeniu do jego osiągnięcia, skoro to nie jest możliwe żadną miarą, a już na pewno nie jest możliwe osiągnięcie i zatrzymanie tego stanu

żeby mieć jakiś cel ...
mało, jakiś to mało
żeby uszlachetniał,
złudna nadzieja, kto to oceni
żeby nie siedzieć na tyłku
a jeśli ktoś chce ?
żeby móc coś zmienić, trzeba to najpierw zobaczyć, pogodzić się, że się jest takim a nie innym, dopiero można ew coś z tym zrobić, ale czasem akceptacja jest najlepszym co można zrobić, a czasem wystarcza by samoistnie dokonała się zmiana

to co piszesz wygląda mi na zwyczajne nielubienie siebie, co więcej zdaje się, że inni też nie powinni, bo przecież są tacy beznadziejni, a to już w ogóle nie jest dla mnie

pięknie zawsze i w każdej sytuacji być tu i teraz, pięknie przeżywać wszystko najlepiej jak się jest w stanie, w najwyższej uważności, to jest piękne i to przyjmuję jako pewien ideał, to tak

ale poza tym nasza filozofia życia diametralnie zdaje się różnić,
no cóż, nie widzę w tym nic złego

Mati.

lulka

klementyna

To ja jeszcze dodam swoje cztery grosze...

W swoim życiu poznałam wielu ludzi i do tej pory ani w ułamku nie otarłam się o absolut (może trzy razy o zielony absynt - filtrowany przez sitko z cukrem).. Absolut to jest pojęcie, które będzie dla nas zawsze niedoścignionym celem. O ile można to celem określać, nie mrzonką. Dążenie do doskonałości, chęć „samo-ulepszania się” (proszę nie przywoływać tu na myśl Natali S.) jest kwestią indywidualną, nie mniej jednak to ciężka praca, której doświadczenia nie zawsze uskrzydlają do dalszych wysiłków. Absolut istnieje jedynie w naszej wyobraźni, wszystko co wokół bez skazy nie jest. Ale czy nie lepiej być nieoszlifowanym diamentem ze skazą niż oszlifowanym brylantem? Doświadczenia, które zdobywamy na drodze do obranego celu - są bezcenne.. (albo zmieniają nam kurs albo pozwalają zrozumieć i poznać więcej, w każdym razie są podpowiedzią gdzie jest to, czego ciągle szukamy). To również można odnieść do wiary (bo i tu mowa była o katolicyzmie).
I np. jeśli porównać ludzi (tutaj akurat odniosłabym to do katolików) do diamentów, to diamenty ze skazą mają ciekawsze historie, niż brylant, który z góry "wie", że musi być oszlifowany pod odp. kątem, by był „idealny”. Lecz na idealnych powierzchniach - rysy są nie do ukrycia. Konkluzja - dla mnie prawdziwym Katolikiem nie jest ten, który poddaje się coniedzielnym i odświętnym ceremoniałom, lecz ten, który pomimo wątpliwości i przejścia wielu dróg dalekich od Boga, w pewnym momencie odkrywa, że potrzebuje wierzyć, że to coś, co daje mu taką potrzebę jest w nim, tylko dotychczas było przyduszane sposobem życia, bycia itp...

Ja jestem Katoliczką, czy kocham Boga - nie wiem? Ale czy nie wystarczy, że wierzę?
Już kiedyś zadano mi to pytanie podczas spowiedzi i udzieliłam tej samej odp. , na co zbulwersowany Ksiądz zarzucił mi wiązankę słów krytyki, informując (pamiętam do dziś) „nie odejdziesz stąd i będziesz tak długo klęczeć, dopóki nie przyznasz, że kochasz Boga, a ja w tym czasie pójdę sobie do MaCa na frytki, bo pewnie zajmie ci to sporo czasu”. Nie istotne, że to było przed Wielkanocą, kiedy kolejki do spowiedzi były jak te, do rzeźnika, w czasach prl-u, nieistotne, że odczułam akurat w tym czasie potrzebę „religijnego katharsis”, żeby święta były świętami, nieistotne, że zrobił mi obciach informując głośno, że nie da mi rozgrzeszenia, bo nie zasługuję.. Nie istotne, że szeptem sprzeciwiłam się, nazywając to szantażem. W ostateczności, po wysłuchaniu drwin, podziękowałam za taką spowiedź i wyraziłam ogromny żal, że wyznałam grzechy nieodpowiedniej osobie, która gra na cudzych emocjach, doprowadzając do tego, że utwierdziła mnie w przekonaniu że Kościół to już tylko niewiele znacząca nazwa. Ale ponieważ Katoliczką jestem.. po czterech! latach od tego incydentu, wrócił mi rozum – zdusiłam ten uraz, bo niby dlaczego ja mam odwracać się od Boga, z powodu jakiegoś faceta w przebraniu? Ten spowiednik mi nie odp., pójdę gdzieś indziej.. tak dotarłam do Ojców Franciszkanów, dla których wyznanie grzechów nie jest formułką klepaną na pamięć, ale rozmową, często face to face. Nawet nie wiecie jak dobrze to człowiekowi robi. Od tego też czasu do Kościoła chodziłam z wewnętrznej potrzeby, niekoniecznie dzień święty święcąc, niekoniecznie przestrzegając dekalogu, ale jednak. Co więcej od trzech lat w połowie sierpnia (i tu się pewnie zdziwicie, że ktoś taki jak ja może) idę sobie na pielgrzymkę babską do Piekar. Nie dlatego, ze mus, czy trwoga, po prostu chcę. To jest wewnętrzna potrzeba, której nie warunkuje rozum. Rozum mi tylko podpowiedział, czy naprawdę warto odwracać się od Boga, ludzi, od swych przekonań, dążeń, tylko dlatego, że ktoś nas zraził, ktoś skrytykował, komuś nie pasujemy? Jestem więc katolikiem czy nie? Bo, że nie jestem brylantem, to wiadomo nie od dziś.
To tyle. Więcej grzechów nie pamiętam, a tylko kilku żałuję

Koniec filozofowania..

Wrzuciłam ten ekshibicjonizm ku refleksji..

ws

tak Mati, analizuję, fakt, ale nie wszystko, analizuję to co piszesz na potrzebę naszej rozmowy, w życiu to tylko co mnie zatrzymuje, nie jest tego tak wiele jak kiedyś, ale zawsze coś, szczególnie wtedy, gdy dotyczy emocji, moich oczywiście, zwłaszcza negatywnych
pozytywne po prostu mam w zywczaju radośnie przeżywać bez refleksji

,
przeciwnie do Ciebie, myślę, że my się rozumiemy, tylko nie zgadzamy się, patrzymy nie tak samo na wszystko, no i tak jest dobrze, my jesteśmy po prostu różnymi osobami

co do rozdziału na serce i rozum, to dla mnie jest to uproszczeniem właśnie, bowiem nie na każdy aspekt życia reagujemy tak samo, nie przykładamy tyle samo energii do wszystkiego, więc w jednych obszarach jesteśmy dajmy na to bardzije rozważni, w innych bardziej romantyczni

co do braku radości, to odnosiłam się do folozofii, którą przedstawiasz, a nie Ciebie osobiście, jeśli tak wyszło, to widać popełniłam błąd komunikacyjny

ws

Mati.

ws

w imię absolutu ?
myślałam, że w imię wyznawanych wartości i przekonań