po 30-tce

janek

Miałem kiedyś kota Schrödingera, lecz mi zdechł. Powiedziałem o tyn George Berkeley, a on zmarszczył brwi i odrzekł: - Boś na niego nie patrzał.

Mati.

letnisztorm

janek

ws

wy tak z gorąca, wakacyjnego rozluźnienia czy z natury ?

ws

hmmm,
a takie doświadczenie, tzw życiowe,
patrzę na beniaminka, normalnie cud, mija rok, dwa, cud się rozwija promienieje, myślę sobie ach to nie beniaminek tylko coś pieknego, mija czas, rok, dwa, a on taki jakiś schnący, karlejący, ja patrzę, nie przeczę, trochę się niepokoję, nawet zasmucam, nic to nie daje, beniaminek zmienia się w cień samego siebie, potem kikut i w końcu, o mój boże, się okazuje że to nie jest beniaminek tylko coś okropnego,
czy to beniaminek się zmienił pod wpływem obserwacji
czy może sam z siebie się zmienił
czy to moja percepcja beniaminka się zmieniła

? ....

Mati.

ws

może to nie wiara, lecz egzaltacja posunięta do granicy histerii ?
człowiek w głowie ma potężne narzędzie, ale lubi go używać niezgodnie z przeznaczeniem

no mi się wydawało, że ja robilam dla mojego beniamina co trzeba,
więcej niż dla innych roślin jak gdyby, taki był przecież sliczny, a newet nie amerykański, rodzimy był, swój, no a teraz straszy, tzn próbuje, a ja tak lubię przyrodę ...

letnisztorm

Poczułam że powinnam też napisać o moim beniaminku

Przez pierwsze lata rósł jak opętany, gdybym go nie chlastała systematycznie zarósł by całą kuchnie jak dżunglę. Wiele do niego nie mówiłam, ale miła byłam, to skałkę mu przyniosłam, to szyszki z lasu, nawet zająca wielkanocnego zostawiłam na całe lata. Jak sie zbytnio przykurzył lądował pod prysznicem, Tej wiosny z lekka przyżółkł, zgubił wiele liści, przestał mi się podobać. Dostał eksmisje na korytarz i o dziwo, wydaje mi się że mu się tam podoba, jakby odżył, do towarzystwa ma dwie paprotki, dwa rowery i kwiatek do ucha sąsiadki, wydaje sie być szczęśliwy.
A moja kuchnia nabrała blasku, więcej miejsca i słonecznie.

Mati.

ws

generalnie że coś od zarania, to mnie specjalnie nie rusza, to, że moi pra skakali po drzewach a potem rysowali po skałach scenki rodzajowe, też nie bardzo, mam podejrzenia, że człowiek potrzebuje boga, żeby nie czuć się samotnym i mieć poczucie, że to wszystko ma jakiś sens i cel, szczególnie, gdy nie jest lekko

a niezgodnie z przeznaczeniem ?
np do budowania zmyślonych światów, blokad, spiskowych teoryjek, uciekania od życia, szkodzenia sobie i innym, zamiast po prostu do rozwoju, uczenia się w szerokim rozumieniu tego słowa

co do kwiatu, to uznałam, że widać nam już nie po drodze tak iść liść w liść, no i odstąpiłam, zerkałam czasem ciekawie, czy w innych rekach lepiej może mu się wiedzie, ale nie wyglądało, no a potem cóż, przyszło zapomnienie, jak to w życiu, wszystko mija

paj

Dzisiaj bardzo nienawidzę świata.

Kobieta z klasą

całego świata? E Paj uśmiechnij się. My jeszcze nie jesteśmy aż tacy najgorsi

[kiss]

Mati.

ws

oczywiście masz absolutną rację,
ale tacy my ludzie jesteśmy, głównie tacy

Mati.

Czyli Bóg jest sztuką dla sztuki. Efektem filozoficznych uniesień. Wynikiem ponarkotycznej nadziei i wiary w utopię.
Może w takim razie lepiej przyjąć, że tacy jesteśmy, odpuścić sobie mrzonki o ideałach i nie tracić czasu na [link widoczny dla zalogowanych], skoro to wszystko i tak nic nie daje. Wychodzą wszyscy święci z kościoła i piorą się po gębach.. z podwójną mocą, bo natchnieni. Uznać grzech i draństwo jako naturalną część składową naszych istnień i przestać się straszyć i zamęczać myślą o ogniach piekielnych po śmierci, bo przecież one pochłaniają nas żywcem tu.. za życia. Warto tylko nabyć w outlecie kombinezon ognioodporny, żeby się za szybko nie sfajczyć.

ws

nie rozumiem co mają ideały do tego jacy jesteśmy, w sensie niedoskonali
co mają ideały do boga
co rozumiesz przez dążenie do doskonałości i co to ma wspólnego z bogiem
co ma ci dawać dążenie do doskonałości i co ma owo dążenie wspólnego z bogiem
co ma uznanie grzechu do naszego istnienia
i czy jedynym imperatywem przemiany dla Ciebie jest strach (tu przed ogniem piekielnym) ?

Mati.

Od Boga wyszłyśmy i dlatego tym torem poszłam. Oczywiście ateiści też mają swoje ideały i też mogą dążyć do doskonałości, ale owo dążenie chcąc nie chcąc łączy się z prawami danymi od Boga, bo owe prawa są [link widoczny dla zalogowanych].
Jeśli przyjąć, że przykazania właśnie od Niego pochodzą (od Absolutu, bytu Idealnego) to znaczy, że ktoś idealny dał nam zadanie do wykonania. Zadanie pochodzące od Boga ‘zmusza’ nas do równania w górę, do tego, żebyśmy stawali się lepszymi, przeskakiwali nasze słabości, mierzyli się z nimi i przez to doskonalili. Ideały to szczyty, a skoro my niedoskonali je mamy to znaczy, że stanowią one jakiś nasz cel. W tym sensie, dążąc do celu, dążymy do doskonałości.

W moim mniemaniu człowiek idealnym będzie wtedy, kiedy wszystkie przykazania (w myśl nie rób drugiemu itd..) będzie stosował bez wyjątku. Idealny człowiek to ktoś, kto nigdy nie kradnie, nigdy nie pożąda żony bliźniego swego, ani żadnej rzeczy, która jego jest, nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się gniewem, nigdy nie kłamie, nigdy nie zabija, nie cudzołoży itd… Czyli siłą rzeczy dąży do doskonałości. Doskonali pewno nigdy nie będziemy, ale mamy przynajmniej jakiś cel. Realizując boskie założenia stajemy się lepszymi ludźmi.

Czy jedynym imperatywem przemiany jest dla mnie strach? Nie. Wiele rzeczy powoduje przemiany, ale czy przypadkiem, gdzieś na samym dole – jeśli nie bezpośrednio – owy strach nie leży? Pomyślałam o Judymie, który zbuntował się przeciw społeczeństwu i jego prawom. Na pierwszy rzut oka można by pomyśleć, że poświęcił się ideałom, które chciał wprowadzić w życie bo to, co widział dookoła nie podobało mu się. Postanowił to zmienić. Postawił sobie cel w którego słuszność wierzył. Z drugiej strony, czy to przypadkiem drugim dnem, z którego doktorek wcale nie musiał zdawać sobie sprawy, nie był strach? Strach przed staniem się trybikiem, w tym przeciwko czemu się buntował, który spowodował jego decyzję o oddaniu się założonej misji? Czy to nie strach o bycie kimś, kim nie chciał być, bo wiedział, że gdy się tym stanie będzie nieszczęśliwy, bo będzie grał wbrew sobie?

ws

ja nie snuję zazwyczaj rozważań na temat boga, żadnego, ponieważ bogowie mnie nie interesują, mnie interesują ludzie
nie interesuje mnie też dążenie do doskonałości, dlatego tak mnie zawsze zaskakuje, gdy poruszasz ten wątek, mnie interesuje kim jestem i życie w zgodzie ze sobą, nie potrzebuję do tego boga, ani strachu

myślę, ze ów Judym i tak był nieszczęśliwy, ale postąpił w zgodzie ze swoimi przekonaniami, to coś innego niż strach

a skoro jesteśmy na obraz i podobieństwo, to czyż nie jesteśmy doskonali ze swej natury ?
ja uważam, że tak, dlatego też nie uważam, że musimy dążyć do tego co już mamy, a raczej do tego by poznać owo dzieło jakim jesteśmy (wg Ciebie boskie i niech tak będzie, nie przeszkadza mi to), innymi słowy, pracą człowieka w życiu jest rozpoznanie swojej prawdziwej natury, wtedy ma wybór kim che być

mówisz 10 przykazań ... nie wydaje mi się, że pożądanie Twoich rzeczy, lub męża (czy do rzeczy to tylko żona się odnosi ?) samo z siebie czyniłoby mnie skazanym na piekło grzesznikiem, kwestia jest co ja z tym zrobię ...

a swoją drogą czy wizja piekła, to nie kojarzy Ci się nigdy z cepelią ?

Mati.