po 30-tce

Aproxymat

Pewnie o tym gdzieś wspominałem. Mógłbym napisać parę "dobrych rad" jako człowiek, który leczył się (i wyleczył) z depresji. Ale jedną z reguł, które wtedy poznałem, jest ta, że nie ma reguły jeśli chodzi o depresje - są po prostu bardzo różne i wynikają z różnych przyczyn, rzeczą fachowca (lekarza) jest właściwie rozpoznać rodzaj i zastosować indywidualną ścieżkę terapii. Ja akurat byłem dość rzadkim przypadkiem takiej depresji "organicznej" (niedobór mianseryny i coś tam jeszcze), która nie wynikała z przyczyn zewnętrznych, tylko mojego niezbyt właściwego "endokryno" - i cała sztuka polegała na wyregulowaniu tej mojej chemii, co zajęło jakieś 2 lata. Dziś w ogóle wydaje mi się to odległe i z trudem jestem w stanie to sobie odtworzyć. Wiem, że istotną nauką, jaką się wynosi z kontaktów z psychiatrą, jest poznanie tego, że uczucia, jakiekolwiek się pojawiają, są w gruncie rzeczy jednakowo warte i nawet jeśli bywają ulotne, albo nieprzyjemne. Że podstawowym problemem przy depresjach jest zapętlenie się w jednym rodzaju emocji, kiedy człowiek zaczyna się martwić tym, że się martwi, przejmować tym, że się przejmuje - kiedy te emocje odklejają się od swoich przyczyn a stają się same dla siebie przyczyną i skutkiem.... Ech... długo by pisać, a nie bardzo mam czas

marconi1000

Poczytałem sobie te rozważania o "wypaleniu", i sądzę , że to wszystko przesada w doszukiwaniu się głębszego sensu w zmiennych nastrojach, jakie dopadają każdego człowieka z bardzo rozmaitych przyczyn. Takimi przyczynami bywają: pogoda, niespodziewana przykrość doznana od kogoś bliskiego (albo w pracy), zmęczenie, rozczarowanie doznane z rozmaitych, nawet błahych powodów, z czego nawet sobie nie zdajemy sprawy, etc. etc.... Bardziej wrażliwi - mogą reagować tak po niespodziewanym spotkaniu po latach z kimś, komu (jak się wydaje) powodzi się lepiej niż nam, mają mniej zmarszczek, mają takie auto, o którym marzymy od lat, są lepiej opaleni niż my, a nie mamy urlopu...
Takie niby mało znaczące powody, z których może i nie bardzo zdajemy sobie sprawę z ich wpływu - po powrocie do domu powodują pogorszenie nastroju, nie rzadko z tendencją do analizowania wszelkich zapamiętanych wlasnych niepowodzeń (nawet przesadzonych), i stwierdzeń o braku perspektyw....
A rada na takie nasze reakcje? Całkiem prosta: natychmiast przerwać te rozmyslania i zająć się czymkolwiek, co nas od nich oderwie...

marc

Drahna

Drahna

Kewa

To co napisałaś Drahno jest bardzo ładne, smutne ...i mądre. Pierwszym krokiem do pokonania takiej słabości, takiej depresji (nazwijmy rzecz po imieniu) jest zdanie sobie sprawy ze swego połozenia i ze swego niezadowolenia. Byc może po namysle stwierdzimy, że taka jest juz ta moja konstrukcja i bez względu na konsekwencje chcę schylać się po ten pyłek lub dojdziemy do wniosku, że nasza "dobroć" jest jedynie poświęcaniem się i nie mamy na nią więcej ochoty bo z dnia na dzień zdajemy sobie sprawę, że coraz mniej nas w sobie. Wtedy proponuje wypracować w sobie pewne hamulce i usztywnić kręgosłup, nauczyć się odmawiać, zrobić coś tylko dla własnej przyjemności, może okazać się wtedy, że wcale nikt nie ucierpiał, że bardziej nas doceniają, to taki pozytywny egoizm - jesli jestem szczęśliwa, inni są ze mną szczęśliwi, powodzenia

bo ja

Ja Drahno uważam siebie za osobę, która zrobiła masę złego chcąc czynić dobrze - więc może dlatego taki mam teraz stosunek do czynienia dobra. Mawiają niektórzy, że nie są nic warte dobre uczynki, czynione z rozmysłem czynienia dobrych uczynków... No, aż tak radykalnie to bym nie mówiła, ale od pewnego czasu widzę wielką różnicę miedzy robieniem dobrze, a czynieniem dobra - czasem takie robienie dobrze może mieć oplakane skutki. Podnoszenie pyłka komus spod nóg może nieśc więcej zła niż dobra, choć w zamierzeniu było dobrym uczynkiem.

Dla mnie kluczowe jest to co napisałeś:
Nie podnoszę tego pyłka z rozmysłem czując się niemal jak bohater, tylko dlatego, że takie zachowanie mi wpojono, tak mnie wychowano a reszte wypracowałam. Czy jestem dumna z bycia "dobrą"....nie, czuje ból od kopniaków. Tyle czuję.

Skoro, jak napisałaś, poza wychowaniem i wpojeniem, resztę wypracowałaś - to może pora wypracować sobie inną postawę? Jeżeli z tą jest ci źle, jeżeli cierpisz.

Czasem człowiek boi sie porzucić nawet coś co przynosi cierpienie, bo to właśnie wbrew pozorom nadaje sens jego życiu. Taki paradoks. Często na przykład spotykany w rodzinach osób uzależnionych - gdzie poza oczywistym faktem, że problem ma ten uzależniony, problem ma cała współuzależniona rodzina. To jest właśnie paradoks żon i mężów alkocholików, którzy trwają w swoich toksycznych związkach, cierpią, ale nei potrafią nić zmienić. To znaczy potrafią - ale dopiero gdy już osiągają swoje "dno", kiedy mówią STOP - wiecej nie moge, kiedy zaczynaja bać sie szaleństwa, depresji itp. Wtedy dopiero zaczynają szukac pomocy i czasem sie udaje zmienić siebie i zacząć żyć satysfakcjonująco.

Ja mogę tylko jako optymistyczny akcent napisać:
W życiu nigdy nie jest za późno na zmiany, ale zmienić możemy tylko siebie!

marconi1000

Kasztanka · Gość

Jak mawia slynny amerykanski inwestor, Warren Buffet, jesli poczujesz, ze jestes w dole, najlepsza rzecza jaka mozesz zrobic, to... odlozyc lopate.

To ja ide jeszcze troche pokopac...

sen

Kogo ? [-X

Drahna

sen

Tak

lepiej ?

Kasztanka, to dla Ciebie Boo hoo!

sen

Drahna, a to dla Ciebie

Abyś nie pomyślała, że o Tobie nie myśle Blue_Light_Colorz_PDT_02

wilczek

animavilis · Gość

Aproxymat

Można się samemu zaprogramować na działanie w jakimś kierunku, można przyłączyć się do osoby, lub grupy osób, które są w coś zaangażowane. Faktem jest, że pomoc z zewnątrz jest w takiej sytuacji właściwie niezbędna, czasem tylko gwoli zmobilizowania do czegoś, czasem w bardziej zdecydowany sposób.

Drahna

Drahna

marconi1000

animavilis napisał:

"Wypalenie jest dla mnie stanem kompletnego zawieszenia i bezruchu, niemożności podjęcia żadnej decyzji, a zatem i działania, nieumiejętności przeżywania głębszych emocji, artykułowania swoich myśli i potrzeb, braku jakiegokolwiek punktu oparcia czy nawet zaczepienia. Przeszłość ani przyszłość nie istnieją - jest tylko tu i teraz - pustka i cisza. W takim stanie budowa czegokolwiek z racji braku materiałów budowlanych jest niemożliwa. Nie da się zmaterializować pustki w "coś". Wtedy rady typu "weź się w garść" czy "zmiany zaczynaj od siebie" brzmią koszmarnie irytująco."

Mam nadzieję, że zarówno autorka topiku, a także zabierający na nim głos - nie tak krańcowo pojmują znaczenie słowa "wypalenie". Jeżeli jednak rozumują podobnie jak animavilis - to jedyną radą na taki stan jest natychmiastowa wizyta u bardzo dobrego psychologa...
A jeśli taki stan będzie się powtarzał - to... u psychiatry.

animavilis · Gość

lulka