po 30-tce

Kilo OK

Dla mnie zwykły bełkot.

l

Neonek

l

Kilo OK

Salonowy, naukowy, czy natchniony co za różnica jaki belkot.

l

Kilo OK

Logika, domorosła psychiatria, elementy psychologii, a całość jak strumień świadomości podczas tripu.

LampionyZeStarychSloikow

l

flykiller · Gość

LampionyZeStarychSloikow

letnisztorm

Nie wymyślam się. Nie mam czasu, nie chcę, nie potrafię. W ogóle nie lubię się nad sobą zastanawiać i analizować swojego wnętrza i zewnętrza. Wszelkie próby jakiegoś siebie wymyślenia skończyły się fiaskiem, gdzieś minie taka z "góry" narzucona skóra ciśnie i zawsze robię to co w danej chwili wydaje mi się najlepsze, ze świadomością późniejszych konsekwencji, też.

W związku z tym mam pewnie też marną samoświadomość i nie sprecyzowane potrzeby. Więc jak je zaspokajać? Metodą prób i błędów? Angel

Kewa

Baron von DupenDrapen

Mati

Każdy pielęgnuje w sobie szereg przeświadczeń na temat swojej osoby - cech charakteru, wyglądu, preferencji. Taki oto jestem, myśli człowiek, choć mogą to być przekonania z gruntu fałszywe, oparte na wadliwych założeniach. I człowiek ten, myśląc, że wie, kim jest i jaki jest, tym bardziej podejmuje takie działanie (czy przejawia zachowanie), które pasuje do jego "profilu", do jego wizji samego siebie, natomiast odrzuca inne, które jest z nim sprzeczne.
Zastanawiam się, jak bardzo sami siebie ograniczamy, amputując możliwości nieprzystające do tego wymyślonego profilu, o którym sądzimy, że jest nam właściwy i przypisany, choć bliższe naszemu "ja" mogłoby być właśnie to, co odrzucamy w pierwszej kolejności, jako całkowicie "obce".

Może nie chodzi o to, żeby cokolwiek wymyślać. Osobną kwestią jest to, czy wymyślamy siebie, żeby nam pasowało do naszego wyobrażenia i do tego zmierzamy, czy jesteśmy jacyś a nasze wymyślanie na nasz temat jakoś tam w mniejszym lub większym stopniu po prostu pokrywa się ze stanem faktycznym.. (a jaki w sumie jest ten stan faktyczny ?). Wymyślają się ludzie, którzy chyba nie mają świadomości siebie. (chyba, że źle rozumiem założenie w poście) Myślę, że chodzi o to, żeby się po prostu poczuć. W pierwszej kolejności, w oddzieleniu od wszystkich porównań, ocen, ograniczeń, powinności. Bez zastanawiania się czy jestem dobry, zły, śmaki.. bez przykładania wszystkich powinności, reguł, zasad, społecznych, moralnych, owakich.. Jakby nieco w oderwaniu od tego wszystkiego, co nas jakoś zniewala, budzi wyrzuty sumienia.. Czyli, żeby zwyczajnie wiedzieć dlaczego robię tak, jak robię, co mną kieruje, z czego wynika, że postępuję tak a nie inaczej i jak się z tym czuję.. może mieć to swoje źródła w całej masie rzeczy, a każdy ma swoje motywy, swoje powody, swoje znaczenia. Grunt to zobaczyć to wreszcie, na chwilę wynieść się „ponad ciało”, ponad subiektywne spojrzenia, ponad kanały, więzienia i to, co nas ciągnie w dół i ustawia w szeregu z całą resztą i po prostu zobaczyć siebie jakby z lot ptaka i poczuć się w sobie. Nie wiem, czy jest to zrozumiałe, ale z pewnością jest to pierwszy krok do tego, żeby – jeśli nam życie jakoś doskwiera, lub choćby jakiś jego element, zmienić to. Żeby zmienić trzeba zidentyfikować, nazwać, zrozumieć i poczuć. Kiedy już zobaczymy i poczujemy siebie możemy się nazwać, ocenić, przyłożyć do wszystkich panujących wokół ramek, jak współistniejemy z innymi, z otoczeniem, z rzeczywistością, ustalić jak się czujemy w związku z tym, że jesteśmy tacy i jeśli uznamy, że czujemy się źle, to następuje trzeci krok – mianowicie działanie. Działanie, które ma nam pomóc panować nad nami samymi. Pozwolić czuć, że podejmujemy własne, niezależne, świadome decyzje.

Może im bardziej wydajemy się sobie świadomi siebie, tym bardziej jest to dla nas szkodliwe, samonaprowadzające na z góry utarty tor, z którego nie sposób się wykoleić (uwolnić)?

Swoją drogą tylko 10% ludności ma świadomość siebie, chce się nad tym zastanawiać i robi to. Cała reszta płynie sobie nieco bezrefleksyjnie. Śpi, je, pracuje, wychowuje dzieci, gra w Duma, ale nie ma nawet świadomości, żeby się zastanawiać czy to jest to, co chcą robić, czy robią to dobrze, czy można inaczej..itd..
Czy jest to szkodliwe? Może dla kogoś, kto np. ze świadomością siebie nic nie robi, pomimo że mu źle.
Wolałabyś być robotnicą, czy królową? Upraszczając temat. Już sam fakt, że podjęłaś ten temat świadczy o tym, że znajdujesz się wśród tych 10% i nie zmienisz tego, bo taki jest konstrukt Twojego umysłu. Zawsze będziesz się zastanawiała i uświadamiała sobie.. pytanie tylko, co z tą wiedzą zrobisz? Czy skończy się tylko na wiedzy posiadaniu, czy na wykorzystaniu jej in plus dla siebie?
A kiedy wiesz, że dobrze wykorzystujesz swoja świadomość? Wtedy, kiedy dobrze się czujesz. Mówiąc pokrótce.

Dajmy na to, że ktoś zaklinował się w przeświadczeniu - zbudowanym np. na jakimś drobnym incydencie z przeszłości, którego, być może, nie umiałby nawet wskazać - że żywi ogromną skłonność ku ognistym, długowłosym brunetkom i tylko ognista, długowłosa brunetka może zostać kobietą jego życia. Podporządkowując tej wizji otoczenie sprawia, że inny typ kobiet staje się dla niego przezroczysty, choć być może właśnie wśród eterycznych blondynek, czy pulchnych rudzielców znalazłby odpowiedniejszą partnerkę i podnietę, jakiej się nie domyśla i nie dopuszcza do głosu (przykład, oczywiście, trochę z czapy, bo miłość jest ślepa, itd., itp., ale zabrakło mi inwencji na coś bardziej subtelnego).

Takie podejście i działanie jest znamienne dla pozostałych 90%. A w zasadzie dla jakiegoś procentu z tych 90%, bo to chyba jest skrajność skrajności..[/b]

flykiller · Gość

Wiele można powiedzieć o obrazie samego siebie, lecz na pewno nie to, że kształtuje się on w chłodnych salach rozsądku. Umysł może go zrozumieć, ale władzy, by nim sterować, nie ma. Obraz samego siebie to nie tylko to, kim się jest, lecz również to, kim chce się być, mogłoby się być lub kiedyś się było. Dla obrazu siebie nie ma różnicy między tym, co realne, a tym, co hipotetyczne. Mieszczą się w nim wszystkie okresy rozwojowe, wszystkie uczucia, wszystkie popędy.

(Karl Ove Knausgard, Moja walka)

Seeni