po 30-tce

Aproxymat

Ale jeśli ktoś nie przeklina, to czy bardziej cierpi?

pogłoska

Aproxymat

Poza tym to ból i cierpienie są chyba bardziej pierwotne od przekleństw. Zatem czy gdyby je zlikwidować (ból i cierpienie, nie przekleństwa), zmalałaby ilość przekleństw?

pogłoska

Aproxymat

Oryginalne podejście. A teraz może memetyczne by się też przydało, bo przekleństwa i wulgaryzmy potrafią być bardzo klasycznymi wirusami umysłu. Wystarczy wspomnieć, że nawet cudzoziemskie robią w naszym kraju karierę.

Jemands

Bardzo to piękne, ale nie tłumaczy dlaczego przeklinamy, kiedy nic nam nie doskwiera.

Aproxymat

A przeklinamy wtedy? Bo ja nie, chyba że cytując kogoś.

pogłoska

nudziarz

dorzucę lenistwo
w materii używania niecenzuralnych słów-kluczy

lulka

W którymś europejskim państwie (zdaje się w Irlandii) ktoś rzucił propozycję by ograniczać rodzicom prawa rodzicielskie jeśli ich dzieci są otyłe.
Napisałam o tym bo ten świat staje się absurdalny powoli.

Dla mnie każdy taki pomysł ograniczający prawa ludziom to tworzenie Matrixa na który ludzie ochoczo się zgadzają.

Ten topik skojarzyłam ze słowami młodego człowieka, który złapany na ulicy przez kamerę tv powiedział "Wolni to ludzie byli w latach sześćdziesiątych, siedemdziesiątych". Nie pamiętam czego dotyczyła ta uliczna ankieta, ale te słowa mnie uderzyły bo chłopak nie miał jeszcze dwudziestki.
Skoro oni (młodzież) tak postrzegają świat to coś w tym jest.
Ta wolność się kurczy w imię bezpieczeństwa, zdrowia (śmiechu warte) i innych wyższych wartości.
I w zasadzie te wszystkie chore zakazy i nakazy dyktuje nikły procent społeczeństwa, które z jakichś względów nie chce żyć tak jak reszta.
Czyli powiedzmy - margines.

Owszem, to byłoby za proste - to jest tylko dobry pretekst by ktoś na tym zarobił ( w przenośni).

Mniej więcej wygląda to tak - damy wam telewizor i możliwość wyjechania na Kretę co roku, ale w zamian będziecie tacy jak my chcemy.
Mierzi mnie to.

Formalny

lulka

Aproxymat

Tu znowu wkracza na scenę socjobiologia, podsuwając wyjaśnienie, że w grupach (stadach) ludzkich, następuje pewna skłonność do samoograniczania się, rezygnacja z części swojej wolności, w imię istnienia całej grupy, bądź przynajmniej jej części. Dopóki jest to opłacalne ekonomicznie, czyli wydatki własne wynikające z tego ograniczenia nie przewyższają zysków. Jeśli to się nie opłaca, to nie podejmuje się wysiłków - jeśli z przeklinaniem czy niechlujstwem nie łaczą się jakieś dolegliwości, a wręcz przeciwnie może to przynieść pewne korzyści (akceptacja? wyższa pozycja w hierarchii?), to tego rodzaju zachowania będą się w grupie rozpowszechniać.
Jeśli w wiktoriańskiej Anglii pochwalane było pojęcie honoru i wypadało się zachowywać jak dżentelmen, to też wiązało się to z określonymi korzyściami: lepsze postrzeganie - większe szanse na wyższą pozycję społeczną, korzystniejsze małżeństwo, bogatsze i lepiej wykształcone potomstwo. W gangu z San Francisco więcej korzyści jednak przynosi bycie gangsta a pozycję i prestiż wywalcza się siłowo. W obu przypadkach oczywiście są ponoszone pewne wydatki - dżentelmen musiał poświęcić swoją energię na wykształcenie, gangsta ryzykuje zdrowie czy życie w ulicznym starciu. Dopóki to się jednak opłaca, nie ma szans na zmianę takiego stanu rzeczy.

Formalny

lulka

Formalny

Podatek od otyłości "na własne życzenie", a nie chorobliwej, nie jest bzdurą. Tak samo należałoby nakładać podatek od każdej głupoty, za którą płaci potem nie tylko ta osoba, ale społeczeństwo. Jeżeli ktoś jest otyły, żrąc jak przysłowiowa świnia, bo to dla niego przyjemność, to płaci za leczenie następstw takiej otyłości całe społeczeństwo, ograniczając ilość środków na leczenie osób chorych nie z własnej winy. To samo dotyczy tych, którzy robiąc coś głupiego dla własnej przyjemności, bez zastanawiania się na temat konsekwencji. To nie jest tak, że wolność może obejmować dowolny zakres, bo nie wpływa na otoczenie. Nieco uproszczona wersja definicji demokracji obejmuje również stwierdzenie: "Twoja wolność nie może naruszać mojej wolności".

rosegreta · Gość

Jeżeli mowa o wolności - to nikt nie jest z nas wolny.

Jesli o wulgaryzmy.

No cóz przed chwilą spotkałam mnie sytuacja, a mianowicie :
Nie cierpie trzepania dywanów, kiedyś gdzies już wspominałam o Święcie Trzepania dywanów, które zaczyna się na jakieś tydzień, dwa przed każdymi świętami. Nie wiem dlaczego to na mnie tak działa.
Przed chwilą udalo mi się uśpic dziecko. Ucieszona, ze będę miała chwilę na spokojne uzupełnienie kofeiny we krwi, tzn. na wypicie w spokoju filiżanki kawy i rozkoszowanie się jej smakiem mojego uzależnienia, usłyszałam odgłos trzepania dywanu. Dziecko się zerwalo z lekkiego jeszcze snu. Wyszłam na balkon wściekła i cóz widzę. Kto trzepie dywan- mój ulubiony sąsiad, który piecze najsmaczniejsze pierniki pod słońcem (chyba). Wyszłam tylko i powiedziałam - "kur(wa)gon przyjechał mać".
Sąsiad spojrzał się na mnie zdziwiony. A potem usmiechnął i powiedział cześć. Pewnie pomyślał, ze się przesłyszał. Mogę się założyć o 100.
Ale wiecie co : nie wiem czy wypowiedzenie tego słowa, czy może sympatia do sąsiada spowodowała, że nie zrobiłam awantury o trzepak.

Jemands

Jeśli to jest pewna forma ekspresji, kiedy już po prostu brakuje słów, to trudno się dziwić, że sięga się do wulgaryzmów. Zauważyliście zapewne, że brzmią one odpowiednio *warkotliwie*, co być może odpowiada pierwotnemu warczeniu mającemu sygnalizować przeciwnikowi, że jest się w złym humorze? Tak sobie myślałem przez jakiś czas ale angielskie wulgaryzmy wydają się wcale nie takie warczące.
Po czym ktoś mi uświadomił, że *fuck* to stosunkowo nowe słowo, pierwotne bardziej wulgarne *screw* jest już warczące. Tak samo różne *merde*, *sacrebleu*, *porca* czy *carramba*. Warczą bardzo mocno.