po 30-tce

Seeni

Została Mama(znaczy Teściowa) Generalnie tutaj też jestem w Czarnej Dupie, bo z jednej strony ma w tym Centrum dobrą opiekę medyczną, ale z drugiej jest to jednak 200 kilometrów od nas i wizyta u niej to cały dzień w plecy. Jeździmy tam tylko co dwa tygodnie.
Gdyby ją przenieść do prywatnego domu opieki można by odwiedzać ją tak jak Tatę- nawet kilka razy w tygodniu i pewnie Mamie odpowiadałoby to bardziej. Problem tkwi w tym, że psychiatryczne domy prywatne generalnie mają psychiatrę raz, dwa razy w tygodniu a do wszystkich lekarzy somatycznych( z wyjątkiem internisty) trzeba byłoby ją wozić, co przy jej wadze ponad 120 kilogramów jest nieco trudne logistycznie. Po prawdzie we dwójkę nie jesteśmy w stanie Mamy nigdzie przenieść. No i jak na razie nie ma wolnych miejsc.
Na miejsce można poczekać, ale dobrze byłoby podjąć decyzję. Po prawdzie stan zdrowia Mamy pogarsza się i chyba już żaden lekarz nie bardzo jest w stanie jej pomóc. Myślę, że pewnie po śmierci Ojca będzie z dnia na dzień gorzej i że chyba ważniejsze jest, żeby miała nas na miejscu. Ale nie jestem pewna, czy w ten sposób tego życia jej nie skrócę.
Rodzeństwo męża uważa, że przynajmniej do lata powinna zostać w tym Centrum, ale ja nie jestem przekonana.
Zasadniczo nie bardzo wiem co zrobić. Instynktownie przeflancowałabym ją w okolice jak najszybciej

Seeni

Znalazłam

Znalazłam w końcu taki Dom Seniora, który mi się podoba. Mama będzie 20 minut drogi od nas i będzie można do niej jeździć nawet kilka razy w tygodniu. Czyściutko, personel medyczno-opiekuńczy widoczny, posiłki przygotowywane na miejscu ( a nie zimny catering)dom tętni życiem, podjazdy, winda, sala rehabilitacyjna z prawdziwego zdarzenia, konsultacje psychiatryczne, system przywoływawczy w pokojach z łazienkami i bardzo różni pensjonariusze- jest np. aktorka Teatru Wybrzeże i primabalerina Filharmonii Gdańskiej.
Mam nadzieję, że intuicja mnie nie zawodzi i że po trzech tygodniach poszukiwań, wizytach w wielu domach tego typu znaleźliśmy coś odpowiedniego

ribka_pilka

Kewa

Cieszę się Seeni. Trzymam kciuki.

Baron von DupenDrapen

Jeśli chodzi o rodziców to jest problem.
Na razie probuje ich "straszyc"(?) że trudno mi bedzie się nimi zajmowac na odległośc co mam nadzieje powoduje że się "mobilizuja", żeby być jak najdłużej byli samodzielnymi ... niestety nie wiem jak długo to mi się bedzie udawało. na razie jeszcze jakoś funkcjonują ...

Seeni

Zasadniczo pewnie czeka mnie podobny problem z własnymi rodzicami. Ale zapowiedziałam im , ze maja sie wstrzymac jeszcze 10 lat

flykiller · Gość

Kochamy (zazwyczaj) rodziców, ale prędzej, czy później zwykle stają się problemem. Słaba trochę ta świadomość, że też będzie się czyimś problemem. Nawet kochanym.

Seeni

Tak, stają się problemem.
Właściwie problem tkwi trochę w Nas, bo trudno przestawić się z tego brania na dawanie i to nie w sensie materialnym tylko psychicznie. To odwrócenie ról, to że teraz Ty musisz być skała i opoka i świadomość, że sam nie masz już oparcia, jest zabójcza.
Po drugie zwyczajnie chociażbyś nie wiadomo jak bardzo się starał, o ile masz jeszcze rodzinę i pracę zawodową, to nie jesteś w stanie podporządkować wszystkiego pod rodziców. To jest niemożliwe technicznie. Nie rzucisz pracy, bo musisz zarabiać, nie olejesz wizyty u lekarza z dzieckiem, nie zostawisz go z problemami itd. Jak jednocześnie zaszwankują Ci oboje i to tak poważnie- zwyczajnie jesteś w czarnej dupie. Ale są i plusy. Jakoś tak bardziej zaczyna docierać ulotność chwili, wyostrza się (wiem trąci banałem) sposób patrzenia. Nagle wraca Ci odpowiednia hierarchia wartości.
Po śmierci teścia mamy rodzinny przymus nieustannego przytulania się do siebie, starsza córka mówi do Ojca ( z którym zawsze darła koty) Tatusiu, a Mała kilka razy dziennie mówi mi, że mnie bardzo kocha. Trochę lepsi jesteśmy dla siebie zwyczajnie i jakoś tak przekonani o tym, że póki wszyscy razem, w kupie, to nawet cały świat może być przeciw.

flykiller · Gość

Seeni

Znaczy osobiście w stosunku do moich jeszcze mi nie kiełkuje. (ale po prawdzie moje stosunki z rodzicami są nieco patologiczne) Przy moich i najmniejszej myśli o ich śmierci robi mi się zdecydowanie słabo i zaczynam płakać. Może dlatego, że rodzice nie maja działki. Tzn w ogóle nie obarczają nas jakimiś tam obowiązkami a raczej robią to na tyle dyplomatycznie, że wydaje nam się, że to oferta na przyjemności) Ale doskonale rozumiem o czym piszesz. Też tak miałam i mam z rodzicami męża i bardzo się tego okresowo wstydzę oops

LampionyZeStarychSloikow

Baron von DupenDrapen

flykiller · Gość

LampionyZeStarychSloikow · Wysłany: Sob 2:20, 01 Mar 2014 Temat postu:

flykiller · Gość

Na podstawie obserwacji i osobistych doświadczeń.
Jak widać powyżej, nie stanowi wyzwania przyznanie, że starzejący się lub/i chorzy rodzice stają się problemem. Wielokrotnie przysłuchiwałam się rozmowom, których kontekst jasno wskazywał, że ze śmiercią swoich rodziców ludzie wiążą własne plany, marzenia, spodziewają się odciążenia lub kojarzą ją z jakimś przyjemnym faktem. I nawet nie uważają tych rozmów za niestosowne, bo ich mózgi bronią się przed utworzeniem prostego powiązania między spodziewaną korzyścią, a czyjąś śmiercią. Zatem bez oporów rozprawiają szeroko np. o zdziwaczałej matce, która od czasu śmierci ojca każe się co niedzielę wozić na cmentarz, a to przecież tyle czasu, pieniądze na benzynę, w domu nie ma kiedy co zrobić i, w ogóle, coraz trudniej się z nią dogadać (...) Wszyscy doskonale wiedzą, jak rozwiąże się ten "problem", ale nikt tego nie wyartykułuje, bo to by bardzo źle zabrzmiało. A przecież nie chodzi o to, że życzy się śmierci swoim rodzicom, tylko o to, że życzy się sobie, aby było łatwiej, przyjemniej, itd. Powiązanie jednak tych dwóch tendencji ma tak drastyczny wydźwięk że, moim zdaniem, jest, właśnie, przykładem tabu.

Może także z faktu, że nasza mentalność nie pozwala nam na drążenie niewygodnych tematów, w Polsce istnieje tak głęboki opór przed eutanazją. Może te groteskowe wizje wyrzynanych w pień, wbrew ich woli, armii staruszków biorą się stąd, że jednak mamy, spychaną gdzieś na peryferie świadomości, wiedzę, iż starzy bliscy są problemem i dopuszczamy możliwość, że "jacyś" inni (bo przecież nie my sami), mogliby ich nakłaniać do tej eutanazji, albo, w każdym razie, nie za bardzo odwodzić. I teraz powstaje pytanie, skąd źródło takich przypuszczeń? Przecież nie z doświadczeń.

Nie twierdzę, zresztą, że to są obawy bezpodstawne. Czytałam, ostatnio, o przypadku dwóch dorosłych braci bliźniaków, którzy od urodzenia byli głusi, a z wiekiem zaczęli także ślepnąć. Mieszkali "od zawsze" tylko we dwóch (mimo, że mieli jeszcze brata i rodziców) i nie chcieli dłużej żyć z pogłębiającym się kalectwem. Podobno, brat i rodzicie odwodzili ich od decyzji od eutanazji, ale nieskutecznie. Z perspektywy kogoś takiego jak ja, mieszkającego w Polsce (rzecz dotyczyła któregoś z krajów Skandynawskich z zalegalizowaną eutanazją), fakt, że rodzina nie jest w stanie odwieść bliskich w sile wieku od samobójstwa, ani nie jest w stanie im pomóc, rodzi podejrzenie o słabość tych więzi, o niedostateczną motywację. To znaczy, jest to, jak mi się wydaje, interpretacja narzucająca się (co nie znaczy, że właściwa).

LampionyZeStarychSloikow · Wysłany: Sob 13:00, 01 Mar 2014 Temat postu:

flykiller · Gość

Hm, nigdy bym nie przypuszczała, że obcuję na co dzień z tak silnie patologicznymi środowiskami...
Jeśli zaś chodzi o życiowe obserwacje i doświadczenia, to tak właśnie, głównie, poznajemy i nazywamy świat, na tej podstawie wyciągamy wnioski i to nas uprawnia do rozciągania tych wniosków na pewną ilość przedstawicieli swojego gatunku.

LampionyZeStarychSloikow · Wysłany: Sob 17:38, 01 Mar 2014 Temat postu:

flykiller · Gość

A Wy skąd, Lampiony, czerpiecie - głównie - wiedzę o świecie? Z książek?

Co druga osoba na forum używa figury retorycznej typu "my, ludzie", "my, Polacy", "my, forowicze", itp. i nie zauważyłam do tej pory, żebyś zwracał na to uwagę, więc przypuszczam, że Twoja reakcja wynika jednak z niedostatecznego zrozumienia, o czym, właściwie, piszę. Zresztą, zaryzykowałam, spodziewałam się tego niezrozumienia. Albo opacznego zrozumienia. Albo niechęci zrozumienia.

LampionyZeStarychSloikow · Wysłany: Nie 2:07, 02 Mar 2014 Temat postu: