po 30-tce

Mati.

Ja demonizuję.
Zdegustowany

Oczami wyobraźni widzę to, o czym wspomniała Rose.
Roboty, maszyny, metalowa, surowa, zimna rzeczywistość.. świat na wysokości, bez zieleni, bez ptaków...

Pasztet

Zwlaszcza bez ptakow

Kobieta z klasą

Jeszcze odnośnie tej rozmowy.
Nadal twierdzę, że pytanie było głupie bo:
-dziś mam dziecko/ci w przedszkolu i dochodzącą nianię,
-dziecko, które przynosi z przedszkola to co każde w wieku 3 lat
ale jutro może to wszystko zmienić się
Po drugie sama byłam pracodawcą przez ostatnie 18 lat, do cholery! Nie jakieś 2, 3 ale osiemnaście. 10 lat prowadziłam własną firmę.
No fakt, nie miałam dzieci, ale wiem na czym polega praca pracownika, że się tak wyrażę.
I chyba to normalne, że jeśli teraz szukam pracy to chcę pracować ( z cv wynika, że lubię pracować, że jestem w tym stała) i, że tak sobie poukładam wszystko, żeby to grało.
Zamiast tego pytania można było zapytać o zdolności organizacyjne. I tu, bez zbędnego głupiego pytania padłaby odpowiedź jak wyobrażam sobie czas gdy dziecko zachoruje.

Emes

Ja Ci nie odpowiem, bo u moich takiego zachowania nie zauważyłam.
Moja młodsza jedynie co ma w nawyku, to szczypanie w tyłek panów ( tylko panów!) gdy stoimy w kolejce w markecie czy po bilet.

Kewa

Mati.

Ptaków się czepili

W sumie co z tego, że są... skoro, jakby ich nie było

Kobieta z klasą

Od ptaków to daleko. Moje nazwisko jest ptasie. Moja szwagierka ładniejsze, to które ja teraz noszę zamieniła na nazwisko PTAK

a moja przyjaciółka z Ptaszyńskiej zamieniła się w Sroczyńską

Kobieta z klasą

Off topic

Przeszłam do 3 tury rozmowy o pracę.
Dziś usłyszałam wprost: nie tolerujemy zwolnień lekarskich, proszę być na to przygotowaną.
No i mam dalej startować? Czy dać sobie z takim pracodawcą spokój?

bobro

a to zależy, co się lubi... można kombinować i nie brać zwolnień, ale wychodzi na to, że ONI chcą zatrudniać tylko roboty

Mance Rayder

Kuro, jeśli nie miałbym noża w gardle w związku z sytuacja finansową, to już dawno bym sobie odpuścił,a po tych ostatnich wywodach na pewno.

Kewa

Gość

Kobieta z klasą

flykiller · Gość

Trochę obok tematu, ale ciekawi mnie, czy macie podobne odczucia do moich: oglądaliście jakiś odcinek programu "Surowi rodzice"? nie mogę się oprzeć wrażeniu, że realizatorzy chyba nie wiedzą, kim są "trudni nastolatkowie" i jak bardzo trudni potrafią być, a prezentowana w tej roli młodzież to, po prostu, lekko rozbestwione bachory, które nie wymagają jakiś szczególnych środków dyscyplinujących, tylko zwykłych, rozsądnych rodziców, których, najwyraźniej, zabrakło. Podobnie niewiarygodni wydają mi się "surowi rodzice", śmiesznie usztywnieni ze swoimi wydumanymi zasadami rodem sprzed kilku dekad. Czy ten program pełni jakąkolwiek funkcję edukacyjną?

Kewa

Programu nie oglądałam, ale podobne odczucia miałam u Ewy Drzyzgi, gdy matki kruszyły kopie z dzieciakami o wygląd i styl ubierania. Myślałam, że ten problem już nie istnieje i że można się dogadać w tej kwestii, a tu naraz słyszę jak cały sens życia sprowadza się do stroju

mailo

Jayin

Też mam wrażenie (chociaż tylko dwa odcinki oglądałam) - że ta młodzież z programu to po prostu "niewychowana", a nie trudna.

EMES

mailo

Mati.

Ponieważ zaliczyłam bardzo fajne warsztaty dla rodziców uważam za swój obowiązek podzielić się z Wami pewnymi refleksjami. Blue_Light_Colorz_PDT_02

- nikt nie uczy nas bycia rodzicem, ani tego w jaki sposób postępować z dzieckiem, wszystko co wiemy to są efekty naszych doświadczeń i tego, co wynosimy z domu plus intuicja

- wydaje nam się, że jesteśmy nieźli, póki w domu nie pojawiają się mniejsze lub większe problemy.

- problemy nie wynikają z faktu, że takie jest dziecko, a z faktu, że my często i nieświadomie popełniamy błędy

- dlatego najpierw należy zastanowić się nad sobą a nie szukać winy/choroby w dziecku
najczęściej okazuje się, że wystarczy zmienić coś w nas, żeby nastąpiła zmiana w całej rodzinie - trzeba podjąć wysiłek i chcieć

- bunt i sprzeciw występują na każdym etapie rozwoju i w każdym wieku, co oznacza, że są absolutnie normalne - byłoby dziwne, gdyby dziecko się nie buntowało.. zmienia się tylko forma komunikacji, która powinna ewoluować wraz z rozwojem dziecka

- rodzina jest jak system zębatek, wystarczy, że jedna nieznacznie się przestawi, a ma to wpływ na wszystkie inne

- bardzo często przyklejamy dziecku 'etykietkę' mówiąc np. 'jesteś bałaganiarzem', 'ciągle coś gubisz', 'zawsze jesteś na 'nie'', 'nie przykładasz się do nauki' itd... im więcej i częściej powtarzamy to dziecku, tak się ono zachowuje. Sposobem na nowe, jest oderwanie etykietki i robienie rzeczy inaczej niż dotychczas.

- dziecko trzeba chwalić za dobre rzeczy, które pozornie wydają się nam normalne.. (za co mam ją chwalić? przecież to normalne, że sprząta po sobie ze stołu) Tak.. właśnie trzeba chwalić za takie zwykłe drobiazgi. Trzeba widzieć dziecko jak wielkie tło, a nie tę czarną plamkę gdzieś na nim.
Moje dziecko wcale nie jest uparte i bałaganiarskie ..

moje dziecko dąży do swojego celu, jest konsekwentne, nie zmienia zdania jak chorągiewka, ma wolny umysł i artystyczny nieład, nie skupia się na drobiazgach... jest świetne

- trzeba uczyć dziecko przyczyny i skutku, uczyć na konsekwencjach a nie karą, która często nie ma nic wspólnego z przewinieniem... bo jaką wspólnotę tworzy: 'nie zjadłaś obiadu to nie pójdziesz do kina'.? Ale.. 'jesteś głodna, bo nie zjadłaś obiadu' - to już ma sens - po uprzednim: jeśli nie zjesz obiadu, to będziesz głodna. (no i co? to będę

.. a za chwilę: maaaamo.. jestem głodna. - przykro mi bardzo, obiad skończył się godzinę temu. Trudno. chwilę pogłoduje, a następnym razem zje o czasie)

- jesteśmy policjantami i kumplami i dobrze nie mieszać tych dwóch ról. Kiedy jesteś policjantem to bądź nim konsekwentnie, i kiedy jesteś kumplem to nie psuj atmosfery policyjnymi zagrywkami..

-konsekwencja działania, decyzji i postanowień

(często chcemy nauczyć dziecko, żeby nie biło innych. A sami za złe zachowanie, sprzedajemy im klapsy.. czy to nie paradoks?)

Tyle na gorąco..

wrzucam link z prezentacją z warsztatów. Są to tylko poruszane zagadnienia, do teorii doszły zadania praktyczne, dyskusje i praca w podgrupach..
Polecam bardzo wszystkim rodzicom, bez względu na wiek dziecka.. bo pewne zasady są ponadczasowe i warto je sobie uświadomić.
Na spotkaniu, na 15 małżeństw byliśmy jedynym z jedną córką, jedynym z tak dużą córką i jedynym, których staż małżeński = wiekowi dziecka. Było małżeństwo bez dzieci, ale planujące i był ojciec stojący u progu adopcji dwu i dwunastolatka. Reszta to grupa posiadająca dwoje, troje i więcej..
Dzicioroby, zabezpieczające się kalendarzykiem

Ale spoko.. jak powiedziałam, warsztaty przydadzą się każdemu bez wyjątku.

[link widoczny dla zalogowanych]