po 30-tce

Jemands

Nie w kontekście forumowym, bo zupełnie nie o to chodzi. W ramach reaktywacji tematów, które kiedyś próbowałem rozwijać na o2 ale moderacja z zapałem mi je usuwała.

Czy możemy funkcjonować zupełnie bez żadnych wrogów? Czy nie są oni przypadkiem częścią składową naszego życia, opozycją, która pozwala nam na samookreślenie? Jeśli uznamy kogoś za przeciwnika, automatycznie przenosimy na niego te cechy, których my nie chcielibyśmy mieć.
Wrogowie uczą nas wnioskowania a contrario. Skoro oni są tacy, to my musimy być zupełnie odwrotni.
Jeśli są źli - my jesteśmy dobrzy, jeśli są głupi - my jesteśmy mądrzy.
Bez wrogów trudno o taki opis samego siebie bo nie możemy powiedzieć, że jesteśmy dobrzy, jeśli nikt obok nie jest zły.
Powstaje więc pewna symetria a ludzie lubią symetrię.
Może dlatego przeciwnicy są nam potrzebni?
A może gdzieś w tym rozumowaniu tkwi błąd, jakieś pierwotne nieporozumienie? W końcu jeśli ktoś jest naszym wrogiem - my jesteśmy takim dla niego? Jesteśmy źli, gdy on jest dobry, jesteśmy głupi - a on widzi się mądrym, przyglądając się nam.

rosegreta · Gość

Zaczęłam się zastanawiać nad tekstem, ale dla mnie to trochę pokrętne jest. I zaczęłam szukać w myślach moich wrogów. Pomyślałam, ze wróg to ten kto mnie nie lubi i wymysliłam moją szefową (musi mnie nie lubić skoro pomija mnie przy podziałach pieniędzy

). Zaczęłam się przeglądać. Doszłam tylko do tego, że nie lubię ją za to, ze mnie nie docenia/ nie ceni. Ja ją tez nie, bo marna z niej szefowa

.
Teoria wg mnie coś w sobie ma. Obie widzimy siebie tak jak widzimy. Tyle, ze patrząc na nią widze ją a nie siebie - nie wiem czy byłabym lepszą szefową...
Chyba powinnam juz iść spać.

nudziarz

boszzz.... nie szukam wrogów! i nawet chyba ich nie mam. Ni chciałbym byc źle zrozumiany - moim celem w żadnym wypadku nie jest bycie lubianym, nie oddaję dla akceptacji swoich zasad czy priorytetów.
Nie wiem.. moze potrafię jakoś rozwiązywać konflikty tak, by nie przekroczyły tej cienkiej czerwonej linii, może odsuwam od siebie ludzi potencjalnie mi wrogich zanim jeszcze niechęć sięgnie nienawiści..
A może mam wszystko gdzieś.... w tym swoja opinię o innych i ich opinię o mnie...

edit: literówki

Jemands

Właśnie w tym rzecz, możemy się nie przejmować wrogami, albo nawet ich nie zauważać. Możemy ich zupełnie nie mieć.
Co jednak jeśli są? Jeśli ktoś ewidentnie nas nie lubi, dąży do rywalizacji, konfrontacji, konfliktu?

Aproxymat

Pewnie przesada, choć czasem człowiek może się zdziwić kto go lubi a kto nie. O ile jednak nie skutkuje to jakimiś poważniejszymi konfliktami, to chyba nie ma się co aż tak bardzo przejmować.

rosegreta · Gość

dalej nic nie wymysliłam, tylko to, że wiadomo co myśli o mnie ktos kto uważa się za mojego wroga, skoro sie uważa to na pewno dlatego, że z jakiś powodów mnie nie cierpi (mysli o mnie negatywnie).

rosegreta · Gość

Jemands

nudziarz

Jemands

Też bym chciał, żeby ludzie dostrzegali we mnie mój urok, urodę i inteligencję.
Tylko większość nie chce tego robić.
Mamy więc trzy oczywiste kategorie: przyjaciele (wiedzą, że jestem uroczy), wrogowie (sami są dla siebie uroczy, mnie mają za wredną pokrakę) i rzesza obojętnych, którzy mną się nie zajmują albo nie wiedzą o mnie nic.
Trzecią kategorię pomijam, choć są większością, bo zupełnie nie wiem czy warto zajmować się opisami takich osób.

rosegreta · Gość

nudziarz

Jemands

Nie wiem czy jest dobre wyjście w takiej sytuacji.
Zapewne trzeba podchodzić indywidualnie do każdego, kto uważa nas za wroga ale bez wzajemności.
Wtedy nie ma tej symetrii, jest asymetria.

Pasztet

Wróg jest potrzebny, bo jest dobrym wytłumaczeniem własnego niepowodzenia bez potrzeby uczciwego spojrzenia na siebie, swoje możliwości, zdolności, talenty itp.

Począwszy od wątków narodowych i skończywszy na osobistych.

Polska ma zawsze pod górę, bo Żydzi nas wykupują, a Niemcy z Rosją podkopują z obu stron przy udziale agentów, masonów, cyklistów i innych - mamy wrogów do wyboru i koloru.
Pracy nie ma, bo Ukrainiec zabiera budowlańcom, a Chinol łódzkim dziewiarkom.
Już dawno by się awansowało, gdyby nie lizusy i przydupasy, które włażą szefostwu w dupę, a jeśli płci żeńskiej, to ją szefostwu dają - i awansują zamiast nas.
Już dawno by się poderwało tę laskę z ulubionego obaru, gdyby nie ten buras po siłowni, który w dodatku szpanuje oglądaniem Almodovara w oryginale. I ma długie włosy, pedał jeden.

Wszytko przez wroga!

Jemands

O, fantastycznie ujęte, Animal.
Kolejna bardzo uniwersalna funkcja wroga. Można go obciążyć winą. Poczucie winy albo wyjaśnienie własnej nieudolności można przerzucić na niego. Nawet jeśli jest zupełnie urojony albo nieświadom tego co się o nim myśli.

Rzondzom Żydy, to przecież wiadomo.

Kilo OK

Gadacie.
Ja lubię swego wroga i lubię go lać w mordę.

Winko mój ty znienawidzony wrogu.

rosegreta · Gość

czyli co szukać wroga, żeby się poczuć lepiej ?
Nigdy by mi to nie przyszło do głowy.
Może tylko to, że mężczyznom łatwiej w życiu

Tyle, że nie uważam ich za wrogów.

Za to tak innym torem poszłam. Z doświadczenia i z obserwacji wiem, że jesli ktoś o mnie cos myśli i daje mi to do zrozumienia, to jakoś się temu ulega : nauczyciel, ze jestem leniwa - po jakims czasie przestawałam sie strać, znajoma, ze jestem złosliwa - zaczynałam być wobec niej złosliwa, ktoś, ze jestem idiotką - to byłam idiotką itd...

Jemands

I powstaje dziwna więź łącząca nas z wrogiem?

Kilo OK

Nawet nie wiecie ile trzeba się namęczyć, napracować, zedrzeć palców i klawiatur by narobić wrogów. To pot, znój, krew i łzy. To sam przeciw wielu. To walka do upadłego, bez urlopu, chorobowego czy przerwy na kawę.

Angel

EMES