po 30-tce

Jayin

Nie lubię mieć wrogów. Ani przeciwników. Z lenistwa chyba. Mogę mieć "otoczenie obojętne". Wrogowie jako opozycja, tło?... Mi wystarcza chyba "obojętny tłum". Ale nie jestem specjalnie społecznym zwierzęciem, może to dlatego

Nie lubię walczyć. Pojedynki nie dla mnie. Chyba, że muszę Think

Chociaż w sumie ciężko mnie do walki sprowokować.

Jayin

Jemands

Czy możemy zatem przyjąć, że istnieją trzy kategorie wrogów?
Pierwsza to rzeczywiści i wzajemni: ja ciebie nie lubię a ty mnie.
Druga to rzeczywiści i ale bez wzajemności: ja ciebie nie lubię a ty mnie lubisz (albo nie wiesz, że ciebie nie lubię) i w drugą stronę - ja ciebie lubię a ty mnie nie.
Trzecia zaś to urojeni i bez wzajemności: ja ciebie lubię ale tobie się wydaje, że nie lubię.
Trudno mi sobie wyobrazić kategorię wrogów wzajemnych i jednocześnie urojonych.
W przypadku urojonych jest tak, jak pisze Mati - wrogiem jest wtedy nasz własny umysł.

letnisztorm

Wychodzi na to że największymi wrogami jesteśmy my sami dla siebie , wymyślając wrogów, którzy mają te nasze cechy do których nie chcemy się przyznać.

Jemands

Ale może to dobrze, bo odróżniamy w ten sposób cechy dobre od złych?

Mati.

Mati.

letnisztorm

I jak tak sobie dalej wymyślam to wydaje mi się że z wrogiem muszą być związane jakieś silne emocje, nie może to być ktoś obojętny .

Jemands

Do pewnego stopnia tak.
Odkrywcy lądują na nieznanym lądzie, obawiają się kanibali, bo wcześniej krążyły legendy o ludożercach żyjących w obcych krainach.
Kiedy pojawiają się tubylcy, oczywiście zostają automatycznie wpisani w szeregi kanibali.
Tubylcy pierwszy raz widzą przybyszów, nie wiedzą co z nimi zrobić, jak reagować. Przyjmują postawę agresywną, żeby zobaczyć co z tego wyniknie, bo może ci obcy to właśnie wrogowie.
Potem następuje starcie, którego mogłoby nie być i ofiary, których też by nie było, gdyby nie tego rodzaju projekcje.

Jemands

letnisztorm

A czasem to jest po prostu zwyczajna alergia. Sick

Juli*

Juli*

Tina

a po co tracic czas na wogow...
czyz nie lepiej zajac sie przyjaciolmi?

Kewa

Odkąd odkryłam, że nie jestem pępkiem świata dostrzegłam jak wiele jest osób obojętnych, muszę przyznać, że obojętność ta czasem ciąży. Po krótkiej wymianie grzeczności staję się słuchaczem, ścianą, uszami, tłem, odbiciem, nie wiem czym. Nawet na spotkaniach jakiejś "grupy interesów" szybko tonę w potoku słów. Tłumaczę sobie, że ludzie lubią gadać, gadać, gadać i słucham, słucham, słucham

Nie mam wrogów, mam całą masę obojętnych ludzi.