po 30-tce

kasiek66

Hmmmmmmmmmm
Mieszkałam na tym samym podworku co Slepa

Mii

Słuchałam płyt winylowych odtwarzanych na adapterze Bambino

A te nośniki były nieco później...to był szał nowoczesności

Kiedy chodziłam do biura w którym pracowała moja mama widziałam tam tego typu maszynę do pisania...fajnie się na niej klikało

slepa i brzydka

no ladnie

swoja droga zapewne juz tam byliscie:
[link widoczny dla zalogowanych]
nie zapomnijcie zalozyc kapci przed zwiedzaniem

illunga

Prześlizguję się właśnie przez rok 1978 w modzie

[link widoczny dla zalogowanych]
Na jednym ze zdjęć jest pani Ewa Lemańska. Nie wiem czy to przypadkowa zbieżność, ale o ile pamietam, to osoba tak się nazywająca grała Marynę w "Janosiku" Think

animavilis · Gość

[link widoczny dla zalogowanych]
a już najgorzej to się pewnie dzieciom kojarzyła...

Miałam kilka serii tych książeczek. I przepadły. Przepadły

Mii

Fajna strona Blue_Light_Colorz_PDT_02

Tak Illa, Ewa Lemańska była Janosikową maryną...piękna kobieta.

Aproxymat

Kasety z Wiskordu mam do dziś. Stopniowo rekonstruuję z nich stare nagrania.

Aproxymat

No dzisiaj jak tak szedłem sobie rano i już było gorąco, to taki saturator byłby w sam raz...

box of surprises

[link widoczny dla zalogowanych]

Wodę z saturatora piłam ostatnio 4 lata temu na festynie w Szczecinie w parku obok Urzędu Miejskiego.
Nie mogliśmy sobie z przyjaciółmi odmówić,,, choć faktycznie była "higieniczna"- w plastikowych ,jednorazowych kubeczkach.
Z dzieciństwa pamiętam też Donaldy i kolekcjonowanie historyjek...

A czy ktoś z Was robił kiedyś widoczki?

AliAs99 · Gość

Nigdy nie zrobiłem widoczku. Nawet nie wiedziałem, co to jest - musiałem sprawdzić na tej stronce, którą Pani podała: [link widoczny dla zalogowanych] .

Widoczków nie robiłem, ale pamiętam czasy pamiętników.
Na górze róże na dole mech
Kto nie kocha Beatki żeby zaraz zdechł.

Z tej samej stronki:
Denaturat - popularny napój alkoholowy konsumowany przez tzw. margines. Opory przed spożyciem w/w znikały po przesączeniu go przez chleb.
No więc kiedyś na wakacjach miałem okazję spróbować. Nic strasznego. O niebo lepszy niż dzisiejsze napoje gazowane chemicznie barwione.

Sabina

Aproxymat

AliAs99 · Gość

Dziś Kino Polska przypomniało piękny film J.Kawalerowicza "Pociąg". Film liczy już 49 lat, ale wcale się nie starzeje. Chyba wręcz przeciwnie, oprócz walorów artystycznych, nabiera jeszcze wartości, że się tak wyrażę, nostalgicznych.
Cały film zamyka się czasowo podczas jednej podróży pociągiem z Warszawy na Hel. Jazda nocą. Ludzie podróżujący albo w wagonach sypialnych, albo w zatłoczonych przedziałach i korytarzach zwykłych wagonów. Rozmowy. Cudownie zarysowane postacie nie tylko głównych bohaterów, ale także całego szeregu osób drugoplanowych. Z kilku zdań możemy się dowiedzieć, jaki bagaż doświadczeń życiowych dźwiga każdy z nich. Niespełnione miłości, tęsknoty, porażki, niekiedy znudzenie codziennością, nadzieje, rozgoryczenia, złość, pożądanie, niepokój.
Film ponadczasowy. Na jego przykładzie można się przekonać, czym był 50 lat temu fenomen tzw. polskiej szkoły filmowej. Niezwykłe dialogi. No i oczywiście aktorzy. Lucyna Winnicka, Leon Niemczyk i Zbigniew Cybulski.
Do tego niesamowita muzyka Andrzeja Trzaskowskiego. A już wokaliza Wandy Warskiej to prawdziwy majstersztyk.

Dla zainteresowanych dwie sceny z filmu.
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

Dodatkowo wspomniana wokaliza.
[link widoczny dla zalogowanych]

No i jeszcze scena, kiedy Staszek (Z.Cybulski) ryzykuje życie za oknem pociągu.
[link widoczny dla zalogowanych]
Kilka lat później aktor (największa gwiazda filmu polskiego) właśnie pod kołami pociągu spotkał śmierć.
[link widoczny dla zalogowanych]

animavilis · Gość

lulka

Ten ostatni wierszyk to ja mam w pamiętniku w innej wersji:

Ku pamięci, mięci kupa
wpisał się Alojzy Dupa.

Tak mi się wpisał pewien kolega Z klasy za którym nie przepadałam. Po tym wpisie przepadałam za nim jeszcze mniej.
Los dziwne zatacza koła i robi nam różne psikusy, dlatego też ten wierszyk
czytamy teraz razem z dużym sentymentem i rozbawieniem.

Wokalizy Wandy Warskiej z "Pociągu" szukam już od kilku lat (na tym forum zresztą też), dlatego nie w temacie, ale muszę podziękować
Aliasowi.
Też lubię polskie, stare filmy. Najbardziej "Ewa chce spać", ale o tym filmie rozpisywałam się już kiedyś na innym topiku.

zadziora · Gość

taki stonowany ten topiczek, wspominacie o różnych ciekawostkach, ale w sumie wypowiedzi pozbawione są emocji, lub wręcz zabarwione sentymentem, dlatego miałam się nie wpisywać. ale co mi tam, i tak mam wolną chwilkę.
niestety moje wspomnienia tamtych czasów są bardzo zabarwione emocjonalnie...

przykładowo jedno z nich to wspaniałe talony żywnościowe i racjonowanie żywności, ciągle byłam chora, miałam galopującą anemię, nic żreć nie chciałam, ale można mnie było przekupić, że jak zjem chociaż trochę czegoś tam, albo wypiję soku z buraków, to dostanę kromkę chleba z masłem i cukrem... tylko cukier na mnie działał, to był taki złoty środek, i pamiętam załamkę mamy, gdy zmniejszyli rację na cukier, już i tak im ledwo go wystarczało mimo, że sami w ogóle nie uzywali. dziadek z babcią oddali dla mnie swój

inne... pamiętam zimę, nie pamiętam którego roku, trzaskający mróz, zwały śniegu, i babcię z dziadkiem (z którymi przez jakiś czas mieszkałam w dzieciństwie), jak na zmianę przez dwa dni stali w kolejce, nie do końca pamiętam po co, ale babci strasznie na tym zakupie zależało. dziadek nie miał butów zimowych, tylko stare gumiaki, stopy owijał w onuce, dowijał jakimiś kawałkami materiału, dla utrzymania ciepła, babcia miała kozaczki z filcu, tak stare, że juz w ogóle nie trzymały ciepła. ja byłam chora, leżałam w łóżku w kuchni, przy piecu, i obserwowałam te ich przygotowania, odziewanie się, kutanie stóp barchanami, zmiany co parę godzin, i rytuał się powtarzał, bo w kolejce stało się też w nocy. po czym na trzeci dzień, przyszedł towar, ale oczywiście ileś tam mniej niż było przewidywane i babcia już nie dostała, bo kobieta przed nią wykupiła ostatni. pamiętam, że poszli po to z dziadkiem razem, żeby jakoś to przytachać, bo to był jakiś mebel, czy pralka, a ja zostałam sama. strasznie się bałam, miałam do nich straszny żal, że mnie tak zostawili samą na pastwę tych potworów czających sie po kątach, wydawało mi się, że trwało wieczność zamin wrócili, ale gdy weszli miałam potem jeszcze większy żal do siebie, że mogłam źle o nich pomyśleć... dziadek nastawiał wodę do zagotowania na piec, do pomoczenia nóg, babcia cała zalana łzami rozbierała się powoli z tych wszystkich szmat, w które była poobwijana do samej halki, miała poodmrażane ramiona, kolana, dłonie, a stopy wyglądały jak żywa rana, weszła do mnie pod pierzynę, objęła ramieniem i łkała kilka godzin.
jakby tego było mało, pieniądze na ten zakup mieli z uboju świni, którą cichcem trzymali w domu, ale ktoś życzliwy nie omieszkał uprzejmie o tym donieść, więc parę dni później do mieszkania wpadła milicja i babcię aresztowali, ja siedziałam skulona na łóżku, a babcia krzyczała, ale tu jest moja chora wnuczka, ona nie może zostać sama, wykręcili jej ręce i wyprowadzili. jak dziadek wrócił późnym wieczorem, po całym dniu ciężkiej pracy, już ponoć na podwórku sąsiedzi go informowali radośnie, że babcię zabrali, wpadł do mieszkania i dzwigał mnie ponad 5 kilometrów do pobliskiego szpitala, bo byłam nieprzytomna z gorączki...

to były piękne czasy

nudziarz · Gość

oj,.. duży już byłem chłopczyk w tamtych czasach

.. całkiem duży, wiec i posiedziałem parę dni za odział w manifestacji z okazji święta 3-go maja, a i w stanie wojennym tez - za naruszenie godziny milicyjnej ( czy jak ja tam zwali )... ale z perspektywy czasu to całkiem sympatyczne wspomnienia

A jakie towarzystwo bylo!!!!!. w ani wcześniej ani później pierdel nie był miejscem gromadzącym kwiat polskiej inteligencji

właściwie nie wypadało sie tam nie znaleźć

.

A siniaki na plecach .. jak to siniaki, rozeszły się z czasem

zadziora · Gość

animavilis · Gość

Trochę mi się zrobiło nieswojo, że nie mam innych traum z czasów PRL-u niż bolączka ciągłego niedostatku słodyczy na kartki, przez co te moje wspomnienia są takie... stonowane, nieważkie, letnie. Trudno, sentyment też emocja.

nudziarz · Gość

To nie trauma

.
Przecież na tamte czasy przypadła moja młodość: pierwsza milość.... pierwszy kac

...
Jak nie wspominać ich z uśmiechem .